Maandag 6 maart 2017

Daar zijn we dan. Vers aangekomen op de Pacific. En hoe voelt dat nou? Ja, eigenlijk als de volgende schakel in de ketting, die onze reis aan het worden is. Nadat we vanmorgen de boot hadden opgeruimd, de autobanden en lijnen naar de wal hadden gebracht en weer aan de lunch zaten, begon het alweer te lijken op een gewone dag achter ons anker. Het blijkt dus dat we ons makkelijk aanpassen en dat is ook wel nodig als je steeds weer naar nieuwe plekken gaat.

Maar voor de liefhebbers zal ik nog “even” verslag doen van onze transit door het Panama kanaal.

Op zaterdagmorgen 4 maart waren we vroeg wakker, al voor de wekker afliep. De voorgaande dagen hadden we echt alle klusjes gedaan, inclusief boodschappen doen en koken. Voor dat de opstappers kwamen wilden we de zonnepanelen nog beschermen, dus die aan de zeereling werden omgedraaid en die op het dak werden voorzien van kussens die we erop vastbonden. Onze zonnepanelen zijn ons heilig! Ook haalde Jakob de bladen van de windgenerator eraf, zodat daar geen lijn tussen kon komen.

En net toen het koffiewater opstond kwamen Peche en Franci van de Pandora (CH) en Martin en Ellen van de Acapella (NL) de steiger oplopen met kussens en rugzakken bij zich. Heerlijk dat we er klaar voor waren en tijdens het koffiedrinken konden we nog wat ervaringen uitwisselen over de transit. Er stond heel veel wind in de haven en buiten, zeker 5 Bft, dus dat was een extra handicap, dachten we. Na de warme lunch voeren we de box uit met hulp van een havenmester en dat ging vlekkeloos. Een goed begin dus. Op de motor ging het verder naar een ankerplek, de Flatts, waar we moesten verzamelen en waar de Advisor, die alles coördineert, aan boord zou komen. We lieten daar ons anker vallen en via de marifoon hoorden we dat de Advisor er om 15.45 zou zijn. Dat werd natuurlijk later, maar de verrassing was groot dat Larry (adv) onze crew kende van hun eigen transits.

     

Al snel zat Larry aan een bordje warm eten en een colaatje en voeren we naar de eerste 3 Gatun sluizen. We zouden als pakketje gaan varen, met de Y2K (50 voet) in het midden, aan zijn stuurboord zijde een Franse Catamaran en wij aan bakboord. Bij het begin van de sluis werd het pakketje gemaakt. Eerst de voor en achterlijnen, waarvan wij de lussen moesten aangeven, daarna de springen, die we van de Y2K kregen. En zo voeren we de sluis in. Jakob had er zin in!!

Op de kant stonden mannen met apenvuistjes (balletje lood met touw omwonden) aan een dunne lijn, die naar ons schip werden gegooid. Daar werden door de line handlers de lijnen aan gebonden, die opgehesen werden en boven om een bolder werden gelegd. Wij moesten de lijn strak trekken en op de kikkers aan boord vastleggen.

     

Nadat de sluisdeuren dicht gingen, en de Atlantic echt achter ons lag, begon het water te stijgen, want het Gatun meer tussen de sluizen ligt hoog.

De linehandlers haalden de lijnen binnen, totdat we helemaal omhoog gekomen waren. 

De sluisdeuren gingen open, de mannen op de kant haalden de lus van de bolder en lieten de lijn in het water vallen, maar die bleef wel aan hun touwtje zitten. Wij voeren rustig naar de volgende sluis en de mannen op de muur liepen mee met hun lijntjes. Ze haalden de lijnen weer op, legden de lus om de bolder en zo gingen we 3 sluizen door. Het gingen ondanks de harde wind heel goed.

 

Bij de derde sluis was het donker geworden en toen we daar uit voeren gingen we opzoek naar de mooring, waar we met 5 schepen aan vast gingen.

Dat was wel onrustig, maar wat geeft het. We lagen vast en de biertjes konden doorkomen. We hadden er zeker zin in. De verse soep met warm stokbrood ging er goed in. 

Om 10 uur was iedereen best moe, dus gingen we te kooi. Jakob sliep op de grond in de kajuit en ik op de ronde bank. De gasten hadden de hutten gekregen. Het regende vaak ’s nachts en door de golven rukten we aan de lijnen, dus waarschijnlijk heeft niemand goed geslapen. Maar wat geeft het. Om 7 uur zaten we aan het ontbijt, terwijl het buiten weer flink hoosde.

 

 

 

   

     

Om half 8 kwam de nieuwe Advisor en dat was Harold. Die kenden we van de transit met de Acapella. Gezellig, want hij kon lekker kletsen, veel vertellen over de sluizen en het kanaal en lekker eten (vorige keer Lasagna en nu weer J).

We voeren over het Gatun meer, dat er nu heel anders uitzag dan een ruime week geleden. Nu was de lucht donker en het water grauw, maar toch heel mooi. Rond 12 uur was er weer een warme lunch, die bij iedereen goed smaakte. Pesche kan heel goed eten, dus daar ging weer een dubbele portie in.

Rond 13.00 waren we bij de Pedro Miguel sluis en vormden weer een pakketje, nu alleen met de Franse catamaran. Die had intussen voldoende ervaring om met ons mee te kunnen :-).

     

We gingen nu in 3 stappen weer naar beneden, dus de line handlers moesten nu hun lijnen laten vieren. We hadden een reuze grote autoboot achter ons. Dat ziet er toch wel erg indrukwekkend uit.

En toen ging de laatste sluisdeur van de Miraflores sluis open en daar lag de Stille Oceaan… Ik was weer geroerd en zo blij, dat we nu Jonas wel meegenomen hadden. Wat een gevoel, als je daar met je scheepje vanuit Monnickendam zo maar de Pacific opvaart. Niet te beschrijven.

Het was nog een uurtje varen naar de ankerplek Playita, waar het anker de bodem inging en hopelijk vast zou blijven liggen. De grond is hier slap en voor je het weet krabt je anker, maar we vertrouwden erop.

En al snel knalde de champagnekurk van de fles die de Zwitsers hadden meegebracht. En wat een ontlading dan.

    

Het was intussen half 7 en de dinghy moest nog te water, want onze crew moest nog terug naar hun boten die hier ook voor anker liggen. Het klotste hier heel erg en dat waren we niet meer gewend. Een beetje licht in het hoofd, maar heel erg op zeker, kregen we de boot in het water, de motor erachter en de benzinetank erin. Het was intussen weer pikkedonker geworden. Na nog een drankje bracht Jakob de crew naar huis en ruimde ik een heel klein beetje de boel op. We zaten daarna nog even in de kuip te genieten van het moment, maar lagen voor 9 uur al in ons bed. Moe, maar heel blij.

Nu, de volgende dag, laten we alles de revue nog eens passeren. Alle stappen die we gedaan hebben, de sfeer aan boord, de geweldige fijne en vertrouwde line handlers die voor een veilige doorvaart zorgden. Het was een geweldige ervaring, die we niet snel zullen vergeten. Als kind op school leerden we over het Panamakanaal en hoe dat dan ging met die lijnen en de treintjes voor de grote boten. Ik vond het toen al interessant, maar om het nu zelf 2 keer mee te maken is toch wel heel uniek.

En nu? De plannen zijn niet zo moeilijk. We moeten zorgen dat we veel eten en water aan boord hebben en dat we een beetje wind krijgen en dan de eerste 5 weken wordt ons leven lekker simpel. Vier uur op, vier uur af, eten, drinken, slapen, lezen en filosoferen. Heerlijk.

Het plan is om eind van de week naar Las Perlas te varen en daar het onderwaterschip nog eens goed schoon te maken. En dan maar gewoon vertrekken. We gaan het ervaren. Er zal regelmatig een blogje zonder foto’s verschijnen via onze Iridium Go en voor je het weet komen al die mooi foto’s van de Marqueses weer op het blog.

Mocht er tijdens onze oversteek iets zijn wat jullie ons willen laten weten, dan kunnen de vrienden en familie van Hanny dat opsturen naar Inge en de vrienden en familie van Jakob kunnen dat naar Martijn sturen. Inge en Martijn weten hoe ze ons bereiken kunnen. Het zou leuk zijn als we via Inge en Martijn op de hoogte kunnen blijven over jullie wel en wee.

Nou, dat was weer een lang verhaal, maar je hoeft niet alle letters te lezen hoor. Liefs van een blije Jakob en een relaxte Hanny vanaf een wiebelend schip op de Pacific.

Nog wat foto’s: