Ontstuimig weer

A Coruña, zaterdag, 28 oktober 2023

Nu we hier bijna een maand liggen, worden we toch wel met onze neus op het slechte weer gedrukt. In het begint dachten we nog dat het beter zou worden, maar als ik de weerberichten voor de komende twee weken bekijk is er niet veel hoop op verbetering. Voor ons is dat nog niet zo erg, maar voor de cruisers, die gehoopt hadden nog verder naar het zuiden te kunnen varen is het wel zuur. De golven op zee variëren van vier tot zes meter en daar ga je voor je lol niet op varen.

Er is net een cruiseboot binnengekomen. De opvarenden zullen het ook vast niet lekker gehad hebben want ze komen vanuit het Kanaal. Normaal zijn ze hier om acht uur ’s morgens zodat de gasten de stad kunnen bekijken. Nu ben ik benieuwd of ze vertraging hebben of dat ze zijn uitgeweken vanwege het weer.

Wij liggen aan heel veel lijnen op een plek met een zijsteiger, waarvan bij hoogwater de eindpaal nog net
niet uit de steiger is gepiept. Veel hoger moet het water echt niet worden. We wachten het maar af. We kunnen er toch niks aan veranderen.

Zondag gaan we met drie jonge zeiler-stellen naar een Pinxto bar om te lunchen. Pinxto lijkt op tapas, maar is een beetje anders en komt eigenlijk uit Baskenland. Het is leuk dat ze ons mee willen hebben, want we zijn toch echt van een andere generatie. Wij genieten van hun verhalen en krijgen zo een indruk van de verandering van de tijd.   Dit slechte weer zien we begin van deze week al aankomen en bedenken dat wat extra stalen rekveren aan de lijnen niet zo gek zou zijn. We wandelen naar de Pombo, de watersportwinkel waar we vorige week niet zo blij mee waren. De man sprak alleen Spaans en kon ons niet aan verf helpen.

Maar deze keer is dat anders. We worden geholpen door een dame, die een beetje Engels spreekt en precies weet wat we nodig hebben. Zo zie je maar dat een mening vaak op een momentopname is gebaseerd. We kopen wat we nodig hebben en zodra we terug zijn op de haven worden de grote ijzers aan de lijnen geknoopt. We doen ook nog wat hoesjes om schavielplekken van de lijnen en nu zou het goed moeten zijn.

Intussen gaat Jakob gestaag door met zijn verfklus. Ook vervangt hij een aantal gammele kajuit lampjes en ik vermaak me met het schuren van de olielamp. Na een actieve ochtend lopen we meestal even de stad in voor koffie of een drankje met lekkere tapas erbij. Het leuke hier is, dat er altijd mensen op straat zijn. Ondanks wind of regen is het hier nooit stil.

De AIM die maandag naar het zuiden was vertrokken, is dezelfde dag weer omgekeerd vanwege motorproblemen. Jakob wordt het klankbord van Brend, die echt heel handig is met het uit elkaar halen van een motor. Er blijkt van alles mis te zijn en dat is heel jammer. Vooral als zoiets in het begin van je reis gebeurt. Ik hoor Jakob en Brend praten over allerlei dingen waar ik echt geen verstand van heb. Mooi toch dat iedereen zijn eigen specialiteit heeft.

Vanwege de harde wind de laatste tijd is onze grote vlag gehavend en kan niet meer gerepareerd worden. Jakob haalt hem naar beneden, maar zonder vlag hier liggen voelt erg kaal. Tussen de gastenvlaggen vindt hij nog een piepklein Nederlands vlaggetje en dat binden we aan de val van de bezaan. Als je weet dat die er zit, dan zie je hem.

Vrijdag is het tijd voor wat cultuur. We gaan naar het museum voor fijne kunsten, Musea de Bellas Artes, hier zo’n tien minuten lopen vandaan. Het is gratis en we krijgen een folder mee over de exposities. We genieten van alles wat we zien. Bij de verdieping met middeleeuwse kunst is een dame die ons van alles uitlegt over de schilderijen met de bijbeltaferelen. We zien zelfs werken van Rubens. Het Engels van de suppoost is net goed genoeg om korte verhaaltjes te vertellen, zodat het voor ons echt leuk blijft.    Op iedere volgende verdieping zien we schilderkunst uit jongere tijden en we eindigen met hele moderne schilderijen. Als je bedenkt hoeveel meer tijd die Middeleeuwse schilderijen gekost hebben ten opzichte van die moderne, dan is er toch veel veranderd.

Vandaag zijn we niet naar buiten geweest. Het regent eigenlijk de hele dag. We klussen wat en het oude brood versier ik met kaas en bak het in een pan. Ineens is het dan weer erg lekker.

Elke dag kijken we naar het weerbericht om een dag te vinden waarop we de zeilen er af kunnen halen en voor de winter kunnen opbergen in de achterhut. Steeds als we een datum hebben, schuift die weer op. Ik ben benieuwd of het er nog van gaat komen. De klussenlijst is bijna leeg, dus komt er meer tijd voor ontspanning in de stad. Er staan nog een stuk of zes leuke dingen op ons lijstje. We kijken uit naar de nieuwe week!

 

De eerste storm!

 La Coruna, zaterdag, 21 oktober 2023

Het was een pittig weekje wat het weer betreft. We zijn dat echt niet meer gewend. Tussen de buien door valt er toch van alles te doen en we hebben ons goed vermaakt.

Ik ben nodig aan een nieuw regenjack toe nu we nogal wat regen over ons heen krijgen. Het Helly Hansen jack dat ik nu heb is iets te vaak gewassen, denk ik. Het is zo lek als een mandje en de tussenvoering hangt als kleine balletjes onderin. Jakob ontdekt dat er een Decathlon in de buurt is. Prima om te gaan shoppen op zo’n trieste maandag. We vinden uit waar de bushalte is en met een stuk pizza in de hand wachten we op lijn 11. Het brood was op, vandaar dat eten op straat. Niet echt ons ding, maar nood breekt wet.

Voor 1 euro 30 zitten we drie kwartier op de bejaardenplek in de bus, die ons naar een buitengebied brengt met heel veel grote winkels. We zien Ikea, Mediamarkt, Leroy Merlin en ook een hele grote Lidl. Te veel om allemaal op een middag te bezoeken.

Bij Decathlon vind ik een leuk jack en bij de Ikea kopen we nieuwe kussens en een elektrische kookplaat. Door onze gesprekken met andere vertrekkers, blijkt dit een onmisbaar apparaat te zijn. Hiermee wordt het gasverbruik teruggedrongen (milieubewust??). 

De grote hardware store van Leroy Merlin kunnen we niet zomaar voorbijlopen. Jakob geniet van wat er allemaal te koop is en komt met twee Stanley dozen voor al zijn schroefjes en moertjes bij de kassa. Dat valt mee dus. Tevreden stappen we in de bus terug.

Vorige week zagen we aan boord van sy Langa, een koperen olielamp, die prachtig opgepoetst was. Wouter vertelde dat dit heel goed gaat met fijn schuurpapier. Met de lamp binnen het aandachtsveld van Jakob, wordt het een project. De olielamp was een poosje geleden al provisorisch ‘elektrisch’ gemaakt, maar nu wordt dat professioneel aangepakt. De slimme draaddoorvoeren door de lamp zorgen ervoor dat het snoer niet meer te zien is. Een proefstuk wordt met schuurpapier behandeld en dan ineens is de dag om. Heerlijk om zo zonder enige tijdsdruk aan iets leuk te werken.

Ik doe de was en dat duurt eindeloos. De machine stopt halverwege en het drogen gaat ook in vier bedrijven. Maar, aan het eind van de dag zitten we allebei tevreden aan ons drankje bij Bo& Go. Ze kennen ons daar al een beetje.

De AIM heeft ons woensdag op de koffie gevraagd. Gezellig om op een andere boot te zijn. Ze wonen al meer dan twee jaar aan boord en zijn helemaal gesetteld. Mijn oog valt op een Airfryer. ‘Is dat echt handig?’ vraag ik aan Silke, want het is best een groot ding en je moet er plek voor hebben. ‘Wacht maar,’ zegt ze, ‘straks krijg je zelfgemaakte brownies uit dat ding’. Ze smaken heerlijk. Eigenlijk zijn we aan een nieuwe broodbakmachine toe, maar dit ding kan heel veel meer.

Intussen heeft Brend allerlei kaartjes met aantekeningen voor ons verzameld, zodat we ons kunnen voorbereiden op onze tocht naar het noorden via het Caledonische kanaal, die zij in omgekeerde richting hebben gemaakt. Heel handig! En dankbaar nemen we alle tips en documenten mee terug naar onze boot.

‘s Middags regent het flink en de wind begint aan te trekken. We zijn druk in de weer om de lijnen zodanig te leggen, dat de boot redelijk stabiel ligt, maar dat blijkt een enorme uitdaging te zijn. Behalve de ‘wash’ van de pilotboot staat er ook een flinke swell en we maken rondjes op onze plek aan de steiger.

We hebben alle stootwillen tussen de boot en de steiger gehangen. Twee stalen veren en een rubber veer zijn met de lijnen verbonden en we hebben drie lijnen naar achter gezet om Jonas bij de kant weg te houden. Het blijft een gekraak en gepiep, maar het is niet anders. Het onrustige weer zorgt wel voor een mooie regenboog.

Alweer hebben we een uitnodiging. Donderdag gaan we koffiedrinken aan boord van de Stern, met Lars en Kirsten. Alweer hebben we veel te praten. Jakob vertelt over onze reis die achter ons ligt. Lars en Kirsten hebben tijd genoeg om naar Suriname en de Carieb te gaan en misschien nog iets verder. We hebben alweer een heerlijke ochtend.

Terug aan boord besluiten we om naar de Lidl te gaan om wat boodschappen te doen. En wie weet verkopen ze ook een Airfryer….

Met bus 4 zijn we in een half uur bij een Lidl, niet zo’n grote, maar groot genoeg om een mooie Airfryer in de aanbieding te hebben. Tevreden neemt Jakob dat grote ding op schoot in de bus. We willen hem graag zo snel mogelijk uitproberen.

Maar dat zal nog even moeten wachten. Wij zijn uitgenodigd om bij Alison en Sean van de Oyster 53 te komen eten. Om 7 uur stappen we tussen twee buien door bij hen aan boord. Wat een schip! Groot, mooi, en nog niet helemaal opgeruimd. Het eten is verrukkelijk. Een Noorse solozeiler van een 55-voeter is ook gevraagd. We kletsen wat af. Wij simpele Hollanders zitten aan tafel bij het grote geld. En het voelt heel goed.

Als toetje kookt Alison custard, Jakobs lievelingspudding. Als niemand het laatste restje meer wil, bied ik me aan op om het op te eten. Voldaan van het eten en de gezelligheid gaan we terug naar Jonas, die twee boten verderop ligt.

En dan wordt het nacht. De aangekondigde storm trekt over ons heen. Jonas steigert als een paard in zijn box. Alles piept en kraakt en ik slaap niet veel. Als het licht wordt ga ik uit bed en naar buiten om te kijken hoe erg het is. Ik zie dat we met de achterkant bijna de wal raken bij een grote zwiep. 

Ik roep keihard naar Jakob dat hij naar buiten moet komen en samen doen we ons best om de boot wat beter neer te leggen. Geen kleinigheid bij die wind. Nu liggen we aan een stuk of tien lijnen vast, verdeeld over drie hoeken en een zijkant.

Vrijdag neemt de wind een heel klein beetje af. We kunnen niet buiten klussen vanwege de regenbuien. Ik ga maar eens een cake bakken in de Airfryer. Ik volg alle instructies en inderdaad, na driekwartier komt er een mooi lichtbruin gekleurd taartje uit dat rare ding.
Hij doet het goed, maar ik vind hem foeilelijk. Zijn standplaats wordt de oude plek van de broodbakmachine. Ver weg onder de kaartentafel, want dan zie je hem niet echt. De cake smaakt perfect. De stukjes appel bovenop geven er net die frisse smaak aan.

En dan gaan we uit. Naar het Paleis van de Opera, zoals het heet. Ik heb eerder deze week via internet kaartjes gekocht voor een concert met een violiste en een orkest onder leiding van een vast wel bekende dirigent.

We nemen een taxi, want het is een half uur lopen en we willen niet verregend aankomen.

Ik zoek in de kast of we nog een beetje nette kleren hebben en dat is eigenlijk niet zo. De netste doen we aan. De concertzaal in het operagebouw is prachtig. Al snel loopt het vol en precies om 8 uur begint de violiste te spelen.

Ik heb nog nooit zoiets moois en knaps gehoord en gezien. Ze speelt alles uit haar hoofd en het is een lang en vurig stuk muziek. Ze krijgt zoveel applaus, dat ze nog een toegift doet. Een wals, zoals ze zegt, waarbij ze twee stemmen tegelijk uit de viool laat komen. Prachtig en ontroerend.

De twee stukken van Bartok daarna zijn geweldig om naar te kijken. Wat een dynamiek. De dirigent beweegt als een gymnast op zijn podium en het orkest lijkt met touwtjes aan zijn handen te zitten. Formidabel. Ook hij krijg veel applaus. Wat een klasse.

We lopen terug naar huis want het is droog. De stad is vol mensen, zo gezellig. Vlak bij de haven begint het weer te regenen en zijn we  toch nog nat geworden. Maar daarna, als we aan de koffie met appelcake zitten, zijn we zo tevreden over deze toch weer bijzondere dag.

Het ergste slechte weer is voorbij. De zon schijnt en het regent nauwelijks. Ik loop naar het strand aan de buitenkant van de stad om naar de zee te kijken. Die is nog flink onrustig, maar heel mooi.

We doen weer wat klusjes en lunchen in de oude stad bij Taberna de Chipiron. Een adresje dat we van andere zeilers hebben gekregen. Het is een klein familierestaurant.

De moeder staat in de keuken. Ze doet er van alles. Ze maakt het eten klaar, doet de afwas en geeft een klap op een deksel als het gerecht niet snel genoeg wordt opgehaald door haar dochter. We eten kleine biefstukjes met aardappels en een gemengde salade. Fantastisch. Daar gaan we zeker nog eens terug.

   Nu zitten we samen in onze stoelen naast de kachel. De lijnen kraken, Jonas wiebelt en wij zijn tevreden over weer zo’n mooie dag. En de stad? Die vinden we heerlijk. Het is hier gezellig en er is van alles te doen. Er zijn altijd mensen op straat, ook als het regent en dat geeft sfeer. Koffiedrinken op een terrasje hoort bij de vaste gewoontes van de mensen hier. En als het wat kouder is, houd je gewoon je jas aan!

 

Leuke ontmoetingen

A Coruña, zondag 15 oktober 2023

Wonen op de boot in A Coruña is weer eens wat anders. Je zou verwachten dat het een beetje eenzaam is, want vrienden en familie wonen allemaal in Nederland. Toch blijkt dat niet het geval te zijn.

Maandagmorgen wordt er op de boot geklopt. ‘Hallo, zijn jullie thuis’, horen we. We zijn net terug van  boodschappen doen en het ophalen van de kuiptent waar nieuwe ramen in gezet zijn. We steken ons hoofd naar buiten.

‘Wij zijn vrienden van Janneke en Wietze van de Anna Caroline en die vertelden ons dat jullie hier liggen’. We nodigen ze aan boord. Jakob heeft net koffie gemaakt en we eten er een stukje appeltaart van de bakker bij, waar we zondag niet aan toe gekomen zijn. Brigit en Wouter van sy Langa, een mooie grote aluminium Koopmans, stappen aan boord voor koffie en we hebben gelukkig nog een stukje taart over voor ze. We kletsen een poosje en we spreken af om de dag erna bij hen aan boord wat te gaan drinken.   Ons verfproject is nog in volle gang, maar het schiet bij mij niet op. De Toplac is nog niet aangekomen en door de dauw, die iedere ochtend op de boot ligt, is het afplakband heel kledderig geworden. Ik besluit om het er allemaal af te halen en zodra de lak er is, gewoon opnieuw te beginnen met schuren en afplakken. Jakob wringt zich nog steeds in allerlei bochten om de houten lijsten onder het ‘doghouse’ af te krabben en te schuren. We vervelen ons niet. 

Als we dinsdag bij sy Langa aan boord stappen, krijgen we een rondleiding door hun nieuwe schip, waar ze zelf de binnenkant van hebben afgetimmerd en ingericht. Prachtig!

Het is lekker weer en we gaan in de kuip zitten om onze ervaringen uit te wisselen. Dat blijft toch steeds een fijne manier om elkaar wat beter te leren kennen.Het klikt zo goed, dat we het jammer vinden dat ze de dag erna gaan vertrekken.

Maar de wereld is klein en we komen elkaar vast nog een keer tegen.

Rond het middaguur vertrekt de Langa. We zwaaien ze uit en lopen een rondje over de steigers van de haven. We zien dat er op steiger acht, een stuk verder de haven in, nog twee plekken leeg zijn waar wij mooi in zouden passen met Jonas. We vragen Ana, de havenmeester, wat ze daarvan vindt. Ga maar gelijk verkassen, zegt ze, de plek is leeg en nu is het rustig weer. Terug op Jonas aangekomen, maken we alle lijnen los en Jakob start de motor.

Rustig varen we verder de haven in tot steiger acht en worden daar opgevangen door een Schotse buurman en een Duitse opstapper van steiger tien. Jakob stuurt de boot met de achterkant de box in, dan liggen we beter op de wind. Een uurtje later liggen we vast met de stalen rekveren aan de juiste lijnen en zijn tevreden over deze actie.

Ons uitzicht is heel bijzonder. We liggen naast een boot, waar misschien wel tien jaar niet naar omgekeken is. Hij is helemaal aan het uit elkaar vallen en de varens hebben zich een plekje verworven op de meest vruchtbare plekken. Gelukkig worden we van die boot gescheiden door een vingersteiger. Ongelofelijk dat zoiets hier zomaar ligt.

    Het weer is prima: warm en heel droog. Ik begin de buitenboel weer te schuren en af te plakken, want de lak is aangekomen. De eerste laag gaat er diezelfde dag nog op en is ’s avonds al droog. Jakob is klaar met schuren en kan ook gaan lakken. Er volgt nog zo’n warme droge dag en de tweede laklaag zit er al snel op zowel binnen als buiten. Ideale omstandigheden voor zo’n klus.

Maar dan is het mooie weer voorbij. We  zetten de kuiptent over de kuip om de boel een beetje droog te houden. De komende week wordt het nogal herfstig, al wordt het niet echt koud. Zo’n twintig graden is toch echt heel aangenaam. En met een paraplu op kan er nog prima gewandeld worden.

Er komen weer een aantal nieuwe vertrekkers-boten binnen en we zien dat de AIM ook is aangekomen. Janneke (je weet wel) had ons verteld dat ze zouden komen en of we ze wat tips konden geven over leuke ankerplekken op weg naar het zuiden. We gaan ze begroeten en vragen of ze zaterdag op de koffie komen.

Het wordt alweer gezellig. Ze vertellen dat ze zich goed voorbereid hebben op de tocht naar de Carieb. Vanuit Nederland zijn ze door het Caledonische kanaal en de Ierse zee naar Frankrijk gevaren en vandaag overgestoken naar Galicie. Dat interesseert ons heel erg, want wij zijn van plan om in het voorjaar dat in omgekeerde volgorde te gaan doen. Het bericht dat de Ierse zee nogal pittig is, blijft bij mij hangen. Wie weet kunnen we beter via de westkust van Ierland naar het noordoosten gaan. Dat gaan we op een later moment met onze Schotse buren bespreken, want die hebben daar veel gevaren. Wij geven Silke en Berndt onze pilot over de Atlantische eilanden, zodat ze daar alvast eens in kunnen gaan lezen over hun mooie doel.

Onze voorraden raken een beetje op en we gaan naar de ‘Eroski’ om zoveel boodschappen te doen, dat ze worden bezorgd bij de haven. Twee karren vol met zware spullen gaan naar de kassa en de inhoud wordt in plastic zakken in grote kratten opgeborgen. Die gaan ze naar de haven brengen in de loop van de middag. Terug aan boord, realiseren we ons dat we geen bootnaam hebben opgegeven. Jakob loopt naar het havenkantoor om te zeggen dat we boodschappen verwachten en dan blijken er heel veel plastic zakken vol spullen in het havenkantoor op de grond te staan. Verder dan die plek gingen ze niet. Het laatste stuk op de steiger mochten we zelf doen. Al sjouwend met bier en wijn, komt de Engels/Zwitserse buurman me tegemoet. ‘Feestje?’ Zegt hij. Ik grinnik en vertel dat we de boodschappen hebben laten brengen. Ik nodig hem uit om met z’n vrouw een biertje te komen drinken .

En zo hebben we op één dag twee keer bezoek. Sean en Alison hebben een 53-voet Oyster, een droom van een schip. Ze zijn net overgestoken vanaf Portsmouth en blijven hier een paar dagen om van de stad te genieten. Daarna gaan ze verder naar het zuiden. Het is nog niet helemaal duidelijk waar naar toe.

Het wordt heel erg gezellig en we vertellen ze over wat mooie bestemmingen waar wij geweest zijn. Het is al een poosje donker als ze teruggaan naar hun eigen schip. Om dan om negen uur nog te gaan koken is niet echt leuk, dus maak ik een pan soep met heel veel verse groente. Niet veel werk en Jakob is er gek op.

   En zo vliegen de dagen voorbij. Vanmorgen in de regen een bakker opgezocht om brood te kopen en wat lekkers voor bij de koffie. Na lange tijd hebben we de spijkerbroeken weer tevoorschijn gehaald. Best wel even wennen. Maar wie weet kunnen ze over een dag of wat weer de kast in. Vanmiddag is het droog en maken we een zondagswandeling door de stad. Leuk om allerlei details te zien waar je anders misschien zomaar aan voorbijloopt.

               

Het is een beetje een gewoon verhaal geworden, misschien omdat de zon het even af laat weten. Maar weet dat we het hier heel goed hebben. Er staat nog van alles op het programma.

Wat een heerlijke stad is dit A Coruña!

A Coruña, zondag 8 oktober 2023

Het is een beetje mistig als we wakker worden op maandagmorgen. We liggen op een ankerplek tegenover de haven van A Coruña. Ze verwachten ons om een uur of 11, dus we doen rustig aan. Bij het ankerop gaan zit de ankerketting een halve slag om het anker gedraaid en kan zo niet aan dek gehesen worden. We hadden dat vorige week ook al een keer. Het komt vast omdat we iets te snel de motor in z’n achterruit zetten nadat het anker gevallen is.

Er is geen wind die de neus van de boot de goeie kant uitdraait. Alleen zeilers begrijpen dit waarschijnlijk, maar ik schrijf het op om het later nog eens terug te kunnen lezen. Jakob heeft intussen een truc ontwikkeld met de pikhaak en een lijn om het anker om die aan het blad op te tillen zodat de spanning van de ketting is. Daarna kan het ankerbeslag weer goed gemaakt worden en alles komt weer goed. Het anker glijdt soepel op zijn plek en rustig steken we over naar de marina.

We krijgen een plek aan steiger 10 in het midden. Het is windstil en we liggen daar goed. Het is tijd om boodschappen te gaan doen. Drie jaar geleden waren we hier ook en zachtjesaan beginnen we weer van alles te herkennen. De supermarkt onder de Mercado, het grote plein met de terrassen, de oude stad en het tapas straatje. Het voelt goed om hier weer te zijn. We vullen de tassen en wandelen rustig terug naar de boot

Terug aan boord legt Jakob een extra lijn op de achterste kikker en maakt er een trekveer aan, die als schokbreker dienst doet. Het wordt donker en bijna tijd om naar bed te gaan. Er kraakt van alles, de veer piept en we liggen niet echt goed. Morgen kijken we wel verder.

De volgende morgen schrikken we wakker. De boot ligt als een gek te dansen in de box. ‘Wat een rotplek’, is onze eerst gedachte. De havenmeester heeft ons bij het aanmelden beloofd dat we een betere plek krijgen als het wat rustiger wordt in de haven. Ik sta op het punt om direct naar haar toe te gaan, als Jakob zegt: ‘Wacht nou maar even, laten we eerst nog wat aan de lijnen doen. Ik heb nog een veer om voor aan de landvast te knopen en nog een rubber voor de middenspring.’ Dan kijk ik om me heen en zie dat er drie enorme cruiseschepen zijn gearriveerd. En bovendien razen er pilotbootjes in en uit de haven, die enorme golven veroorzaken.

We passen de lijnen aan met de schokbrekers en liggen na een poosje helemaal goed. De rust keert weer en de zon schijnt lekker. We wachten het nog maar even of hoe het de komende dagen is om hier te liggen.

De fietsjes worden uit de schuur gehaald en we gaan op zoek naar een watersportwinkel. Dat is best een stuk fietsen. Als we binnenkomen zien we dat het best een ‘ouwe zooi’ is met een oude man die slecht Engels spreekt. We kopen er een bus thinner en dat was het. De kuiptent, die we in mijn fietsmandje meegnomen hebben, heeft nieuwe ramen nodig en we fietsen door naar de volgende haven, Seca Marina, waar de zeilmaker zit. Er is niemand als we aankomen en ik bel het kantoor. Tien minuten later staat daar een heel vriendelijke man, die onze kuiptent weer mooi gaat maken. We krijgen een appje van hem wanneer dat klaar is, belooft hij.

Op de terugweg fietsen we nog even langs een ijzerwinkel, maar ook die heeft niet echt veel. Dan maar aan de koffie op een terrasje tegenover onze eigen haven. Lekker! Bij het afrekenen zag ik heel lekkere worteltaart staan. Dat nemen we de volgende keer maar bij de koffie.

Terug aan boord bestellen we bij SVB24 de bootlak van International en bij een andere webshop twee lampjes voor binnen. Nu maar kijken of dat ook echt gaat aankomen hier.

Woensdagmorgen gaan we aan de gang. Jakob neemt de gelakte houten lijsten in de kuip en het doghouse voor zijn rekening en ik begin de voorkant van de opbouw te schuren. We zijn lekker bezig en na een aantal uren kan er al van alles afgeplakt worden. De grondverf kan op de opbouw en de beits als onderlaag op de houten randjes in de kuip. Het was een pittige dag. Nadat we gedoucht hebben lopen we een stukje over de boulevard en verwennen onszelf met een drankje.

Donderdag wordt er weer geschuurd en geverfd. We zijn goed bezig vinden we zelf. We zijn vroeg begonnen en op tijd klaar om in de oude stad te gaan lunchen. We genieten van de rustige sfeer in de mooie straatjes en strijken neer op het terras van Momos, tegenover het klooster. Het eten smaakt ons prima!

Vrijdag heb ik de bestelde bootlak nodig, maar ons pakje van SVB24 is nog niet aangekomen. Geduld is een schone zaak. Ik ga maar boodschappen doen terwijl Jakob lekker doorwerkt aan de moeilijke plekjes bij de ramen. ‘Elke dag een steek, is een hemdsmouw in een jaar’, zei mijn moeder vroeger, maar dit karwei gaat vast sneller.

De fietsjes hebben we dinsdag aan de reling bij het havenkantoor vastgebonden, zodat we ze niet steeds mee de steiger op moeten nemen. Bij laag water is dat echt niet leuk. Ze staan al een dag niks te doen, dus we gaan een rondje fietsen. Prachtig om over de boulevard, langs de andere haven en de Torre de Hercules te fietsen. Het is heerlijk weer en een leuk tochtje.

Bij de Chinese winkel kopen we een nieuwe waterkoker. Dat waren we al zo lang van plan, maar Jakob was eigenlijk nog erg gehecht aan zijn oude waterkoker, die al tien jaar een scheur in het deksel heeft. Nu is de nieuwe waterkoker een feit en deze is eigenlijk veel handiger

.    

Aan onze steiger is het een komen en gaan van boten. Met een aantal zeilers maken we een praatje. Ze zijn meestal net aangekomen na de oversteek van de golf van Biskaje en maken zich klaar voor de volgende sprong naar de Canaries. Er hangt een spannende sfeer hier. Je voelt de energie die rondgaat. Er wordt gewerkt aan de laatste klusjes en al snel weten twee Franse jongens waar ze hun gereedschap kunnen lenen. Om de beurt komt er een en vraagt dan in schuchter Engels of Jakob misschien … Het is altijd spannend of ze het ook weer terug komen brengen.

Als laatste heeft Jakob zijn boormachine meegegeven. Het wordt bijna donker. Als hij naar de boot van de Fransen loopt om te kijken of ze klaar zijn, hangt een van de twee nog in de mast om iets spannends te doen. Later op de avond krijgen we hem terug met heel veel dank. We hadden ons niet gerealiseerd, dat dit een echte vertrekkers haven is. Het maakt het allemaal nog veel leuker om hier te zijn.

Wat ons wel opvalt is dat er de afgelopen 9 jaar veel veranderd is. De vertrekkers zijn veel jonger, soms nog geen veertig en hebben gespaard voor hun droomreis. De schepen zijn in goede staat, maar wel wat ouder. Ook de route die gevaren wordt is anders dan toen. Wij hopten keurig naar zuid Portugal om vandaar over te steken naar Madeira en dan vandaar de Canarische eilanden. Nu vertrekken ze van hier in één ruk naar de Canaries. Dat scheelt veel tijd en van de orca’s hebben ze dan ook geen last. Ook de communicatie apparatuur is veranderd. Er zijn steeds meer Starlink schotels te zien. Iridium Go is te duur geworden en verouderd en SSB radio’s zijn ook verdwenen. Dan merken we pas hoeveel jaar wij al onderweg zijn. Bijna een decenium.

Zaterdag na het klussen lopen we een rondje door de oude stad. De kerk bij het klooster is open en we gaan naar binnen. Daar blijkt Fatima klaar te staan voor een rondje door de stad. We wachten tot het zover is en genieten van deze processie.  Het is prachtig weer en we maken veel foto’s.

 

De komende week is het weer nog goed, dus als maandag de bootlak komt kan ik lekker verder met de schilderklus. Jakob heeft alles wat hij nodig heeft voor het lakken, en gaat gestaag verder. Het wordt mooi!

 

 

Muxia, een mooie wandelplek

Ensenada de Mera, zondag 1 oktober 2023

Er blijven nog een paar dagen hoge golven staan op zee. Daarom besluiten we om de rest van de week in Muxia te blijven. We liggen lekker in de haven en er is hier van alles te doen. Bovendien hangt er een heel lekkere sfeer. Het blijkt dat hier in Muxia ook een ‘Camino’ langs komt, met een begin in Santiago de Compostela. Er staan overal steentjes op de muur of op de straat met een schelp en een pijl om de richting aan te geven waar je kunt overnachten of een stempel halen.

   Elke dag als de bus uit Santiago aankomt, wordt er een lading wandelaars gedropt die de Camino in omgekeerde volgorde gaat lopen. De wandelaars die de route al volbracht hebben,  stappen vermoeid en tevreden in om terug te gaan naar Santiago.

Op terrasjes zie je wandelaars aan een drankje zitten als ze de tocht volbracht hebben of aan de koffie als ze nog moeten starten.

Wij hebben ook een aantal wandelingen op ons lijstje staan, al zijn die dan echt niet zo lang als die Camino. Maandag beginnen we met een tocht naar een strand dat aan een baai ten zuiden van Muxia ligt. We hebben er zin in. Water mee, koekjes mee, er kan ons niks gebeuren. Onderweg komen we natuurlijk van die echte wandelaars tegen, maar ook groepjes dames op leeftijd, die voor hun gezondheid een flinke wandeling maken. We voelen ons helemaal thuis tussen dat publiek.

   

De omgeving is prachtig. Het ene mooie uitzicht na het andere. Tevreden keren we terug na een kleine tien kilometer. Ook wij strijken neer op een terrasje en laten ons het drankje met wat tapas goed smaken.

De volgende dag willen we de markante heuvel aan de ingang van de baai beklimmen. Dat is niet zo ver, maar gaat wel een aardig stukje omhoog. Het is heerlijk weer en we zijn daar niet alleen.

We lopen de volgende middag, na een – klusochtend – een rondje naar een strand verderop in de baai. Alweer mooi en grotendeels over een vlonderpad. Heerlijk!

 

 

 

 

De dag met regen en harde wind die dan volgt komt goed uit, want een dagje cocoonen in de boot is ook heerlijk. Ik schrijf weer een flink stuk over onze tocht richting Tonga van vijf jaar geleden en Jakob vermaakt zich met zijn elektronica.

Ineens heeft hij de olielamp voorzien van een gloeilamp, Wat leuk. Ook een goeie reden om die lamp een extra schoonmaakbeurt te geven en de ‘brasso’ weer eens uit de kast te halen.

Vrijdag is het weer goed genoeg om te gaan varen, maar we hebben nog een wandeling op het lijstje staan. We stappen rond twaalf uur in de bus naar Fisterre, zoals dat dorpje heet.

Een prachtige toch waarbij we nog meer mooie ankerplekken zien. Aangekomen in het dorp drinken we eerst koffie en beginnen dan aan de wandeling naar de vuurtoren, die we tot nu toe alleen maar kennen van af de oceaankant. Het is een flinke klim en we bewonderen die echte wandelaars die dat met volle bepakking doen. We stijgen honderdtwintig meter over een afstand van ruim vier kilometer. Het is een zonnige dag en het is redelijk druk. In het gebouw van de vuurtoren wordt een bruiloft gevierd. Wat een ludieke plek. De gasten zijn vast niet te voet gekomen, met hun chique kleren aan.

   

Wij drinken wat en na wat mooi foto’s gemaakt te hebben dalen we af. Dat gaat een stuk makkelijker. Tegen de tijd dat we terug zijn in Muxia, hebben we toch weer tien kilometer op de teller staan.

Dan is het zaterdag. We hebben gister al afgerekend met de havenmeester en kregen weer een leuke korting. Misschien vanwege het naseizoen, of wie weet, bejaarden korting….. Zodra het licht is (pas rond half negen) maken we los en verlaten de haven. De zon komt al snel te voorschijn en de wind is zeer matig. Met het grootzeil op proberen we toch nog een vleugje ervan op te vangen, maar de motor doet het grote werk. Het is een flinke tocht van bijna vijftig mijl en we verwachten rond een uur of vijf aan te komen. Er zijn niet veel boten onderweg en het wordt een relaxte tocht.

   Pas als we in de buurt van A Coruna komen is het raak. Eerst komt er een pilot naarbuiten en dat betekent dat er een groot schip in aantocht is en daarna komt er een sleepboot recht op ons afvaren. Het duurt even voor we begrijpen wat die wil, maar waarschijnlijk staat er maar één route in zijn plotter en toevallig zitten we daar precies op. Even uitwijken is er niet bij. Bah!

In die tussentijd gaat ons AIS alarm steeds af en dat maakt heel veel herrie. Uitzetten lukt niet. Na de sleepboot verschijnt er een visser aan bakboord met een enorme snelheid. Weer begint het AIS alarm te loeien. Ik neem gas terug, maar hij blijft binnen de straal van ons AIS alarm. En dan eindelijk keert de rust weer en kunnen we oversteken naar de ankerplek tegenover A Coruna.

   We willen nog niet de haven in, want er komen nog twee mooie dagen aan. We laten het anker voor het strand van Ensenade de Mera vallen. Het strand zit daar mudje vol vanwege het mooie weer en het feit dat het weekend is. Zo gezellig om naar te kijken. Naast ons ligt een grote Engelse driemaster. Ook mooi om naar te kijken.

We genieten van de lichte deining die hier staat en slapen als een roos. Vandaag is het zondag. De dag begint met veel mist, die aanhoudt tot een uur of twee. Ik geniet van het mysterieuze gevoel dat bij dit weer hoort en doe helemaal niks. Na het ontbijt maak ik me toch maar een beetje nuttig en maak het teakdek nat met zeewater, om zodoende de grijze kleur weer wat terug te krijgen en te voorkomen dat door alle zoete regen die er gaat komen, het dek groen uitslaat. Het zal niet de hele winter helpen, maar toch wel een paar weken.

Morgen in de middag steken we over naar de haven van Coruna om daar de winterperiode door te brengen. We kregen een mooi financieel aanbod. Deze haven is dus ons eindpunt voor dit seizoen. We gaan wat achterstallig onderhoud doen en van Spanje genieten. Hoe of wat staat nog niet helemaal vast, maar voorlopig blijven we  hier.