Sinds Hanny naar Nederland is, is het stil op Jonas. Alleen het geluid van een schuurmachine verbreekt soms de stilte. Gelukkig is het weer gunstig om aan Jonas te werken. Het doghouse moest nodig een nieuwe verflaag krijgen,

Na Hanny weggebracht te hebben zat ik een beetje verloren in de metro en de bus die me naar Jonas brachten. Gek om dan ineens alleen te zijn.

Daar gaat ze                                                    en daar ga ik

Wel vertrouwd op Jonas gelukkig. En Hanny had de proviand goed aangevuld zodat ik de eerste dagen geen boodschappen hoefde te doen.
Ja ik had er zin in om te gaan ‘klussen’. Twee ‘projecten’ stonden op de rol:
Een nieuwe kraan monteren op het aanrecht en het doghouse schuren en verven.

Project 1: een nieuwe kraan
Tegen die kraan zag ik een beetje op. Met name het verwijderen van de oude. Daarvoor moest ik onder het aanrecht in een hoekje achter de gootsteen een moer losdraaien waar ik nauwelijks bij kon. Maar ja er omheendraaien gaat niet werken. 

Gelukkig? … was het de volgende dag regenachtig. Dus van schuren kwam niks. Dan maar onder de gootsteen kijken of ik de oude lekkende kraan los zou kunnen krijgen.

Alles uit het kastje verwijderd kon ik, liggend als een wokkel mijn hand achter de onderkant van de gootsteen bij de moer krijgen. 

En dan krijg ik een ‘geluks-gevoel!’…. De moer krijg ik namelijk met een beetje moeite los. Wow de kraan kan ik er uit halen…..

Niet dus, de aansluiting op het watersysteem krijg ik niet bevrijd van een koppelingsmoer. En….. de aansluitstandaard bij de nieuwe kraan hadden een andere afmeting van de aansluitpuinten van het watersysteem. Ik moest een verloop hebben. Nou die had ik dus niet. En voordat ik de kraan verder kon demonteren (beetje slopen), moest ik eerst naar een ferreteria. Op internet gezocht en er met twee bussen (ca 45 minuten rijden en lopen) heen. 

Ik vroeg de man achter de toonbank of hij Engels sprak. Nada. Maar ik a’d het slangetje met de kleine moer aan de ene kant en een dummy van de aansluiting van het watersysteem aan de andere kant mee en die legde ik op de toonbank.

“Aha” was de opmerking en hij dook in een laatje en haalde er meteen het juiste verloopstukje uit. “Dos” was mijn antwoord. Voor 3 euro was ik de man. Terug naar Jonas.

Morgen regent het ook, dus dan moet ik met de kraan aan de bak. Zodra ik ga slopen is er geen weg meer terug……

De volgende dag inderdaad regen, dus de waterpomp uitgezet, de ijzerzaag gepakt en het buisje van de oude kraan afgezaagd.  Toen kon ik de moer in zijn geheel van de kraan af krijgen en het oudste ding verwijderen.

Maar de nieuwe kraan kon er natuurlijk niet direct op. Het gat in het aanrechtblad was daarvoor te klein. Dus vijlen en passen en vijlen en passen. En ja hoor, de nieuwe kraan kon er op. Aan de onderkant weer ‘vogelen’ om het vast te zetten met twee boutjes en moertjes. Dan de water aansluitingen middels de verloopstukjes en tape bevestigd en de waterpomp aan.

‘T Lijkt ok, maar als ik na mijn koffie in het kastje onder de gootsteen kijk zie ik water. Een aansluiting lekt druppeltjes. Dus die nog maar eens goed aangedraaid en daarna bleef het droog en kon ik het kastje weer inruimen. Project 1 was geslaagd…. Tada…

Nu project 2, het doghouse:

De dag na Hanny haar vertrek had ik alle gereedschappen en hulpmiddelen die nodig zijn voor “het project” bij elkaar gezocht. Twee schuurmachines en heel veel schuurpads.

De stofzuiger ook om de hoeveelheid te produceren stof zo snel mogelijk op te vangen.

De dag na de kraan was het droog en zou het droog blijven. Dus schuren. Ik begon met het dek onder het doghouse. Dat is teak met daarop blanke lak. Met föhn en krabber lukte dat en daarna kon ik aanhef dak van het doghouse beginnen. Eerst aan de buiten bovenkant en vandaag de onderkant.

Om twee uur was ik er mee klaar en snel waste en verkleedde ik me om te gaan LUNCHEN…… Het moest er een keer van komen dat ik me te buiten kon gaan aan heerlijk Spaans warm eten.

Het begon met een cerveza, daarna een bak sla met tonijn, gevolgd door een stuk pollo met patat. En om t af te maken een cafe solo toe. Ik moest 10 euro afrekenen all in.

Gaaf toch. Misschien ga ik morgen weer……

Ja het is weer stil op Jonas. Morgen en overmorgen plamuren en gronden.
Volgende week zal ik het afmaken.

Want eerst naar mijn nicht…. Ja die woont vlak bij Barcelona en ik ga er vrijdag naar toe.
Blijf een nachtje slapen en ga zaterdag weer terug. Lijkt me hartstikke leuk.

Dinsdag 6 april 2021

Vorige week donderdag verlieten we Denia en hadden een relaxte tocht naar Valencia. De wind stond eerst tegen, maar draaide daarna naar een goeie hoek om hoog aan de wind naar Valencia te varen. Helaas was de wind te zwak om een redelijke voortgang te boeken, dus de motor stond bij. Typisch voor de Middelandse Zee tot nu toe.

Na een uur uur of 8 gevaren te hebben, kwam Valencia in zicht en liepen we rustig de haven binnen. Die bleek zo groot te zijn, dat het moeilijk was om contact te maken met de marinero’s op de kant, die ons zouden helpen aanleggen.

Via de marifoon hadden we ons gemeld, maar de taal barrière maakte het moeilijk communiceren. Eindelijk zagen we iemand zwaaien op de kant. Hij stapte in een vrachtwagentje en dat moesten we een eindje verderop terugvinden. Niet echt makkelijk, maar uiteindelijk hadden we contact en konden we de boeg aan de steiger vastmaken, waarna de achterlijnen die aan blokken op de bodem zitten op de achterste kikkers konden worden belegd. Dat is een vies klusje, want die lijnen liggen in de modder op de bodem en maken smerige vlekken op je broek en jas. Nou ja, we lagen en daar ging het om. Het haven kantoor was dicht, dus we konden ons gang gaan met opruimen.

De volgende morgen fietsten we naar het kantoor, wat een flink stuk bij ons vandaan ligt. De havenmeester was er, maar het kopieer apparaat deed het niet, dus kon hij niks met onze papieren. Of we zaterdag maar terug wilden komen. En tja, jullie moeten verkassen, want de plek waar jullie nu liggen is gereserveerd. Nou is dat normaal niet zo’n probleem, maar mijn broek was net weer een beetje schoon en zou dus weer onder de modder komen bij de nieuwe plek.

Zaterdagmorgen om 9 uur waren we zover dat we konden omvaren naar de andere kant van de steiger. Het duurde een poos voor de marinero’s er waren (het is echt een hele grote marina) en tegen de tijd dat wij bijna op onze nieuwe plek lagen, kwamen ze eraan. Beetje boos omdat we niet gewacht hadden, maar ja zo gaan dingen.

Zondag konden we eindelijk betalen en dat viel voor 2 maanden gelukkig erg mee. Jaja, twee maanden, want ik ga deze week naar ons nieuwe appartement in Soesterberg om het plaatsen van de keuken en zo te coördineren.  Jakob komt over drie weken achter mij aan, om de schilderijen op te hangen en de lampen een plek te geven. We hebben dan weer een eigen plek in Nederland, waar we met enige regelmaat zullen wonen.

Maar nu eerst onze ervaringen in Valencia. We gingen vrijdag op zoek naar een testlocatie voor de Corona test, want anders mag ik het land niet in. Via wat omwegen vonden we die. Bij het overstappen van de bus op de metro kwamen we op een prachtig plein met een soort Arc de Triomphe, prachtig. Dat vroeg om meer. We wilden onder andere graag de kathedraal zien en namen de volgende dag de bus naar station Noord. Onze monden vielen open toen we daar uitstapten. Wat een prachtige gebouwen en wat een rijkdom. Je kwam ogen te kort. Was mooi om door die prachtige straten te lopen.

  De kathedraal was imposant en was zeker de moeite van een bezoek waard. Het museum was veel groter dan verwacht en daar was ook weer veel moois te zien.

We moesten echt even bijkomen toen we weer op straat stonden en dat deden we op een mooi terras op het plein voor de kathedraal. Wat een gave dag was dat.

En toen werd het Pasen. Na de zonnige zaterdag was het nu ineens grijs en grauw en koud, dus we bleven lekker aan boord. Eerst een heerlijk Paasontbijt en daarna de kerkdienst vanuit de Spieghelkerk. En wat komen er dan veel herinneringen boven!

’s Middags klaarde het op en liepen we een rondje over het haventerrein. Daar waren we wel even zoet mee, want het is super groot hier.

Maandag was het weer stralend weer. Al twee keer hadden we op weg naar de stad een park gezien met bijzondere moderne gebouwen. Daar wilden we wel meer van weten, dus tweede Paasdag stapten we weer in de bus en gingen op ontdekkingstocht. Het bleek dat in 2007 deze “stad van kunst en wetenschap’ was gebouwd. Ongelofelijk mooie moderne architectuur.

Zo anders dan alle historische gebouwen in het centrum, die we eerder zagen, maar zo indrukwekkend. Je kreeg er een soort ‘high’ gevoel van.

We waren vroeg dus het was nog rustig en we konden mooie plaatsjes maken. Zo geweldig, die tegenstelling tussen historische schoonheid en moderne architectuur.

We liepen terug door het park, waar intussen steeds meer mensen kwamen genieten van de Tweede Paasdag, wat toch een vrije dag blijkt te zijn in Spanje.

Terug aan boord was het nog lekker weer, we konden nog een poosje buiten zitten. Ik had appelflappen gebakken en die smaakten prima bij de thee.

Vandaag was het tijd voor de test. Met de fiets, de bus en de metro kwamen we na anderhalf uur bij de privé-kliniek waar je zonder afspraak voor veel geld een test kon laten doen, waarvan de uitslag binnen 12 uur bekend is. Wat een gedoe allemaal. Het vliegticket is goedkoper. Maar goed, regels zijn regels……

Op de terugweg kwamen we langs een grote Carrefour. Daar konden we genoeg eten halen voor Jakob, zodat hij de komende drie weken niet hoeft om te komen van de honger. Met de bus, te voet en toen nog een stukje fietsen, kwamen we weer bij Jonas aan en kon alles een plek vinden in de koelbox en de kastjes. Ik maakte als afscheidseten een Italiaans gerecht, waarvan we wat overhouden, zodat jakob daar nog een keer zijn maal mee kan doen.

De zon ging prachtig onder vanavond, een mooi afscheid. Morgen wordt het hier ook koud, 13 graden (vandaag 24), dus de overgang naar de sneeuw in Nederland zal misschien wel meevallen.

Voorlopig komt er een poosje geen blog verwacht ik, tenzij Jakob mij zo mist, dat hij zijn belevenissen gaat vastleggen.

Valencia, Jonas en Jakob, ik ga jullie missen!

Woensdag 31 maart 2021

Wat een leuke plek is dit. Ik had jaren geleden al van Ben en Henny gehoord Denia leuk was, en toen ik ooit met mijn zus Matty in Spanje was, zijn we er ook even gaan kijken. Maar hoe een plek echt is, weet je pas als je er een paar dagen bent. Met Ben en Henny als adviseurs werd dat ook nog eens heel makkelijk. We kregen tips van ze, waar we naar toe moesten en hebben die bijna allemaal opgevolgd.

Het stadje is echt Spaans met leuke straatjes en heel veel tapas bars. Het kasteel domineert Denia en ligt op een strategische plek.

De mensen hier zijn opgewekt en genieten van de weekenden, waarbij ze met familie uit eten gaan. Dat klinkt wel pijnlijk voor de mensen in Nederland, maar het is zoals het is. Wij hebben ons intussen goed aangepast :-).

Na zondag met Henny en Ben uitgebreid te hebben ontbeten aan de haven, heerlijk en niet duur (want Ben betaalde), werden we naar de dure jachthaven, Marina de Denia, gebracht, waarlangs een wandelpromenade loopt met uitzicht op zee. Hier kregen we de tip voor de wandeling die we dinsdag maakten. ’s Middags bekeken we het  huis waar ze wonen. Heerlijk, met zwembad in de tuin en vlak bij het strand.

Het werd tijd om boodschappen te doen. Na een week waren onze voorraden toch wel op. Het was een beetje triest weer, dus prima om naar de supermarkt te gaan. De Mercadona was niet ver weg.

We konden daar echt alles kopen wat we nodig hadden en onze rugzakken en de koeltas puilden uit. We kunnen weer een week vooruit. Ons volgende doel was de watersportwinkel. Jakob had van alles nodig en ik had schoenen gezien die me wel leuk leken. Die vielen tegen, want ze waren duur en zaten niet lekker, maar Jakob had een tas vol met dingen verzameld. Zo’n watersportwinkel blijft toch een snoepwinkel voor mannen :-)!

Het was intussen lunchtijd geworden. Jakob had een straatje gezien met een leuk terrasje en dat konden we zomaar terug vinden. Niet ver bij de haven vandaan. We aten een heerlijk visje met geroosterde groenten, stokbrood en aioli. Dat smaakte prima. Tevreden liepen we terug naar de boot.

Henny had voor mij een afspraak bij haar kapper geregeld voor dinsdagmorgen 9.30. Ik was mooi op tijd, maar er zaten al 6 dames met haren in de verf of de krullen, (vanwege Pasen, denk ik) dus ik verwachtte dat het allemaal lang zou duren. Maar nee hoor, Henny heeft daar een streepje voor denk ik, want er werd een stoel vrij gemaakt bij de wasbak en ik werd gelijk ondergedompeld in het schuim. Daarna werd er een andere stoel schoongemaakt en kwam de bazin zelf mij knippen. Het resultaat was prima.

Omdat mijn Spaans heel slecht is, had ik een foto op mijn iPhone gezocht om te laten zien hoe kort ik het wilde hebben. Dat bleek heel handig te zijn. De kapster keek zelfs nog een keer extra om te zien hoe het bij de oren moest. Leg dat anders maar eens uit met handen en voeten taal. Tenslotte werd er nog een mooie coupe in geföhnd en ik was klaar, binnen een half uur. Wat geweldig. Zo zou het overal moeten gaan. Bedankt Henny!!

De zon bleef schijnen en we hadden alle tijd om de wandeling naar Cabo Les Rotes te maken. Eerst maar even koffie op de pier bij de dure haven.

Daarna liepen we verder langs de kust naar de kaap. We kwamen lang leuk huisjes en mooie baaitjes. Het was jammer dat de restaurantjes daar nog allemaal gesloten waren.

We hadden intussen ruim 5 km gelopen, dus hadden we nog net zo’n stuk terug voor de boeg. Gelukkig liep het makkelijk en het stadje kwam steeds dichterbij.

Rond een uur of 2 kwamen we in de Carrer de Loreto (de tapasstraat) aan en vonden een restaurant, dat ons echt verraste. Het voorgerecht bestond uit hele gezonde sla, waarna we gebakken garnalen kregen, gevolgd door gebakken kleine visjes en daarna nog een schaal met prachtige heerlijke mosselen.

En dat was allemaal alleen nog maar het voor gerecht. Als hoofdgerecht kregen we lamskoteletjes met mosterdsaus en als toetje een soort taartje van krokante crêpes met daartussen ijs en fruit. Dat alles met een biertje en een glas smaakvolle wijn kostte ons 40 euro. Ongelofelijk. De rest van de dag konden we dus echt niet meer te eten, want de buik was vol!

En nu is het woensdag, de laatste dag voor ons vertrek. We hadden het kasteel nog niet gezien. Het weer was matig, maar we konden dat toch echt niet overslaan. Ik knipte eerst Jakobs haar, want hij kon nu niet achter blijven met een kort koppie!

Via de hardware Chinees, waar we wat verfspullen kochten, liepen we naar de tunnel onder het kasteel door. Die is gemaakt tijdens de oorlog van 1937-1938, zodat mensen konden schuilen tegen bommen. Het bleek naderhand een handige verbinding te zijn tussen twee stadsdelen.

  We klommen via mooie straatjes omhoog naar het kasteel. Voor 2 euro pp mochten we naar binnen (bejaarden tarief…). We klommen op de toren, liepen naar boven voor mooie uitzichten en hadden het naar ons zin. Kastelen blijven toch bijzonder. Jammer dat er zoveel meeuwen waren die hun sporen achterlieten. Het wordt tijd dat de toeristen terug komen. We aten nog een gezonde salade op een terrasje en keerden terug naar Jonas.

  l

  Om 4 uur hadden we met Ben en Henny afgesproken om een afscheidsdrankje drinken bij de Italiaan tegenover onze pier. Ze brachten Rob (Henny’s zwager) en Philip (een vriend met een boot hier in de haven) mee en het werd gezellig. Er was even een probleem, omdat je maar met 4 man bij elkaar mag zitten, maar dat werd opgelost.

De spannende verhalen vlogen door de lucht en de tijd vliegt dan. Met een iets hogere snelheid dronken we ons laatste drankje op, want om 6 uur moet de horeca dicht. Er is strenge controle, dus iedereen houdt zich er aan. En daarmee is er nu een eind gekomen aan onze leuke verblijf op een heerlijke plek. Ik kan me goed voorstellen dat je hier wilt wonen, zoals Ben en Henny doen.

Morgen staan we vroeg op om naar Valencia te varen. Het is ongeveer 40 mijl en de wind komt niet helemaal uit de goeie hoek. We gaan het ontdekken. We hebben alletwee veel zin om weer het water op te gaan.

Zaterdag 27 maart 2021

Na 11 dagen in Cartagena werd het tijd om weer verder te gaan. De laatste dag fietsen we naar de vuurtoren die bij de haveningang staat. Dat was een mooi afscheid van deze mooie plek.

Het weer was weer stabieler geworden. Dat betekent dat na de harde wind er géén wind komt. Nou ja, we konden in ieder geval weer de zee op. De afstand naar Denia was ongeveer 150 mijl, dus dat we maakten vier hopjes langs de kust.

Dinsdag vertrokken we en werden uitgezwaaid door Janny en Marco van de Triskel.

We voeren samen met de Zilveren Maan de mooie natuurlijke haven van Cartagena uit.

De wind was 3 Bft, dus alle zeilen werden gehesen. We voeren vlak bij de Zilveren Maan, dus dat werd foto’s maken van elkaar. Altijd leuk.

Na verloop van tijd verdween de wind weer helemaal en werd het motoren tot een uur of twee. En toen.. kwam er echte wind, alle zeilen gingen weer omhoog en de motor kon uit.

  De windvaan werd gezet en daar gingen we we. Het grote genieten, want zeilen is toch het mooiste wat er is. De wind bleef staan totdat we bij de haven van Torrevieja aankwamen. Het strijken van de zeilen voor de haven was een beetje gehobbel, maar zodra we binnen de pieren waren, werd het rustig. We hadden gelezen dat je in de haven mocht ankeren, maar soms ook niet. We waagden het erop, want havengeld is duur en een anker laten vallen is het makkelijkst wat er is. We hadden plek zat en lagen heerlijk rustig.

Na een kwartier kwam de Zilveren Maan binnen en ging ook lekker voor anker liggen. Leuk, die twee wapperende Hollandse vlaggen. Best bijzonder om in zo’n havenkom te liggen naast de plek waar bergen zout klaar liggen voor verscheping. Heel anders dan bij een tropisch eiland.

Het zag er naar uit dat we nog wel een paar dagen op de motor moesten varen en onze dieseltank begon een beetje leeg te worden. We zagen een mooie lange steiger bij Marina Salinas, waar een dieselpomp op stond. Voor vertrek moesten we daar toch maar even langs gaan. We tankten 200 liter en hoopten daar weer een stukje verder mee te komen.

De dag begon bewolkt, maar tegen 11 uur kwam de zon. Het werd weer een heerlijke dag en de korte broek kon zelfs even aan. Jakob kreeg de kriebels toen er weer wat wind kwam en ging de spullen voor de genaker opzoeken. Altijd weer even kijken hoe het ook weer ging, als je zo’n zeil een poosje niet hebt gebruikt. Al snel ging de slurf omhoog en werd de shute opgetrokken. We verwachten we een mooi bol zeil. Maar… we waren vergeten, dat de vorige keer het zeil in een gleufje bij de zaling was blijven hangen. Daar zat nu een scheurtje in het zeil. En je snapt het al, dat scheurtje zag de zaling en kroop er weer lekker in. Ja, wat nu? Wat we ook deden, het zeil bleef vast zitten.

We maakten een soort worst van de genaker zodat die zo min mogelijk wind zou vangen. Gelukkig was er niet veel dus dat ging goed. Of het nou door die rare knoet kwam weten we niet, maar ineens kwam de Guardia Civil er aan gescheurd. En ja hoor, hij kwam echt voor ons. Gelukkig zorgden ze voor niet te veel golven bij de nadering, maar we waren toch wel benieuwd of ze iets zochten…..

Dat viel mee. Ze kwamen niet aan boord en wilden alleen weten waar we naar toe gingen. Het was nog een kleine 2 uur varen naar San Juan, onze volgende ankerplek. Ze bleven ons in de gaten houden tot het anker viel en daarna vertrokken ze.

De ankerplek was rustig en op een diepte van 4 meter lieten we het anker vallen. De zon scheen prachtig op de bebouwing langs de kust.

Wij moesten nu het probleem met de genaker op gaan lossen. Gelukkig lag Jonas redelijk stil in de baai en kon ik Jakob in de mast hijsen, zodat hij het zeil kon bevrijden van zijn beklemming. Dat ging prima. We repareerden de scheur met speciale tape en dat zag er goed uit. En toen moest er nog wat met die gleuven in de zaling, waar de verstaging in geklemd zit. Daar sliepen we nog een nachtje over.

Er stond wel wat deining, maar niet vervelend. We werden weer heerlijk in slaap gewiegd. Ineens hoorde ik stemmen buiten in het donker, wat krijgen we nou? We zijn toch niet in de Carieb? Ik ging naar buiten en zag een boot met roeiers met een heel klein lampje op. En wat ik hoorde waren de commando’s van de roerganger. Best bijzonder.

De volgende ochtend zagen we de roeiboot weer en nu konden we zien wat we gister hoorden. Wel grappig dat het allemaal donkere mensen waren. Toch een beetje Carieb.

Na het ontbijt ging Jakob weer de mast in, gewapend met allerlei soort spullen om het uiteinde van de zaling onaantrekkelijk te maken voor de genaker.

Uiteindelijk wurmde hij er een touwtje in waarmee hij het gat opvulde. Best een toer om bij het uiteinde van de zalingen te komen en dan ook nog dingen te moeten doen. Maar hij is een bikkel en klaarde het klusje prima. Nu maar hopen dat we vandaag genaker-wind krijgen.  De dag die zonnig (donderdag) begon werd heiig. Er stond een flinke zeemist, we hoopten dat die snel op zou trekken, want we zijn bijna bij Benidorm en dat wil je toch niet missen!

Het bleef heiig, maar de wind trok wel wat aan. Tijd voor de genaker. Dat ging nu veel geroutineerder en hij stond zo. Jakob glunderde, want dit is echt zijn favoriete zeil.

Heerlijk om zo door het blauwe water van de Mediteranee te glijden. Rond een uur of vier kwamen we bij de baai van Calpe aan.

De genaker was gestreken net als het grootzeil. We zochten een plekje uit wat enigszins beschutting tegen de deining uit het zuidwesten zou geven. We kropen zover mogelijk achter de pier van het haventje en lieten het anker vallen. Imposant om achter die grote steenklomp te liggen. Calpe is een plek waar Rob en Ria (Schoonhoven) vaak komen, dus we lieten hen weten dat we er waren. Zo leuk om dan even te facetimen. Er kwamen nogal wat vissersschepen binnen, wat een leuk gezicht was.

De wind ging liggen en de swell deed zijn ding. We wiegden rustig heen en weer en dat was goed. ’s Nachts werd dat wat heftiger, maar dat zou ook vanwege de uitvarende vissers geweest kunnen zijn.

De volgende morgen scheen de zon uitbundig en kon de berg nog even in volle glorie op de foto. Echt een mooi plekje hier. Het laatste traject van de vierdaagse was aangebroken. Nog 20 mijl naar Denia. Het weer was een beetje vaag. Letterlijk en figuurlijk. Wel wind, geen wind, dan weer helder, dan weer heiig. Echt jammer dat er zoveel van die grote flats langs de mooie kust staan.

Denia was te herkennen aan het kasteel, dat we duidelijk konden zien. Het invaren van de ruime haven was heel makkelijk. Onze haven, El Portet, lag achter in het hoekje. Een marinero stond ons al op te wachten. Het leek een hele grote plek die we kregen, wel met achter ankers en dus geen zijsteiger. We moesten goed aan de kant gaan liggen, zei de marinero, want er moest nog een schip tussen kunnen. Wij verwachtten een ranke zeilboot, maar daar kwam een grote vissersboot met volle kracht achteruit het gat in. We konden nog net op tijd onze zonnepanelen binnenhalen. Het paste net, we lagen strak met de stootwillen ertussen. Weg uitzicht op het kasteel. We hadden best een beetje de pest in, want we betalen veel geld om hier te liggen.

Jakob ging inchecken bij het kantoor en ik ruimde de boot op want we zouden Henny en Ben op bezoek krijgen. Die ken ik vanuit de haven van Monnickendam, waar ze aan de overkant van de steiger lagen. Ze wonen intussen al 10 jaar hier, dus erg leuk om elkaar weer te gaan zien. De boot was schoon, Jakob had ingecheckt, dus nu nog douchen. Jakob had een sleutel gekregen. Die bleek te passen op een luxueuze badkamer, met weliswaar één douche, maar wel een grote. Nou, dan maar samen douchen, wat een grap. Dat was al een aardig poosje geleden. We waren onze teleurstelling over de krappe plek voor de boot al gauw vergeten.

Henny en Ben kwamen aan boord. Dat was een beetje lastig, want zonder zijsteiger moet je over de punt aan boord klimmen. Henny wist nog, dat ze in M’dam op zo’n manier bij mijn boot in het water terecht was gekomen. Oei, ik was dat vergeten. Maar als je iets graag wilt, dan gaat dat en ze kwamen beiden veilig aan boord. En wat was het gezellig. Jakob was nieuw in dit clubje, maar dat was heel snel over. We haalden oude herinneringen op en vertelden nieuwe verhalen aan elkaar. Echt leuk.

Het weer veranderde vrij plotseling. Er kwam veel wind uit een andere hoek, dus we verkasten van het achterdek naar de kuip. We waren toch wel blij dat we nu in een haven lagen (al was het wat krap), want op anker kan het flink onrustig worden bij veel wind.

En nu zijn we dus in Denia. Ik heb net de was in de machine gedaan en Jakob is brood halen. Vanmiddag gaan we het stadje verkennen. Het ziet er veelbelovend uit.