Vervroegde zomerstop

Dinsdag 21 juni 2022, Fertilia –Sardinië

Regelmatig vragen vrienden en familie hoe onze plannen eruit zien voor de komende tijd. We vertellen dan wat we bedacht hebben en vinden het leuk om dat te delen. Jammer genoeg gaat het soms anders. Zoals nu. Maar om met Cruyff te spreken, ieder nadeel heeft zijn voordeel. En dat wordt straks duidelijk.

Langzaam kruipen we zaterdag voor Pinksteren de oostkust van Sardinië omhoog en zijn in de buurt van Olbia om daar het anker in een mooie baai te laren vallen. Dan komt er het bericht dat er bij het thuisfront iets mis is. Dat klinkt dusdanig serieus dat ik besluit om naar huis te vliegen. We parkeren Jonas in de Marina di Olbia en boeken een ticket voor zondag. De ongezellige peperdure marina, waar Jonas en Jakob achterblijven, heeft wel het voordeel dat het vliegveld op loopafstand is.

Zondagmorgen vroeg vlieg ik naar Amsterdam en reis door naar Alphen. De toestand is heel serieus en na een dag of tien hopen op verbetering, voelt het toch niet goed om terug te gaan naar Jakob en Jonas en door te varen naar Valencia, waar we de zomerstop hadden gepland.

Jakob en ik overleggen telefonisch wat we zullen doen en besluiten de boot op Sardinië achter te laten. Maar natuurlijk niet in die peperdure ongezellige haven van Olbia. Bevriende zeilers hadden ooit Alghero genoemd. Daar is ook een vliegveld. Het wordt Marina di Fertilia, daar vlakbij. De haven doet ons een acceptabel aanbod voor twee maanden en we hakken de knoop door.

Na twee weken Alphen vlieg ik terug naar Sardinië, waar ik met warmte door Jakob ontvangen wordt. We maken Jonas klaar voor vertrek en zondagmorgen vroeg zeilen we naar het noorden. Wat een cadeautje wordt deze tocht.

We varen tussen het vasteland en de Maddalena eilanden door en genieten van de prachtige natuur.

    Rond 7 uur pm valt het anker bij Isla Rossa. Een rustige baai, waar we genieten van een heerlijke avond op het achterdek.

 

  Maandag varen we verder en passeren de prachtige smalle doorgang bij Fornelli. Wat een mooi gebied. Het is een warme dag met weinig wind en nauwelijks verkoeling.

We buigen naar het zuiden af en besluiten nog een nacht op anker te liggen. We varen de baai Torre del Conte in en vinden opnieuw een mooie plek. Hier gaan we zeker terugkomen. Het blauwe water lonkt en Jakob gaat te water. Even wennen, maar daarna is het heerlijk. Ik houd nauw contact met het thuisfront en kan de sprong in het koude water nog even niet aan. Dat komt wel weer als we hier over een maand of twee weer terug zijn.

We vertrekken naar de haven van Fertilia en maken daar de boot verder zomerklaar. Morgen vliegen we naar Nederland. We zijn heel blij dat we Sardinië gevonden hebben. Het spreekt ons aan en in september gaan we hier nog eens een poosje lekker rondscharrelen. Alweer een plan dus. Maar eens zien of dat nog gaat veranderen.

Voorlopig is dit weer het laatste blog voor dit seizoen. Zodra we onze reis weer oppikken gaan we onze avonturen weer met jullie delen.

Iedereen een mooie zomer toegewenst!

PS. Het was een heel gedoe met de verhuur maatschappij van de boot die wij schade hadden bezorgd. Gelukkig neemt de verzekering dat al snel over. En mijn verjaardag? Tja, die viel een beetje in het water. Volgend jaar beter 🙂

Mooi Sardinië

Zondag 5 juni, Olbia

Na de onrustige dagen van vorige week is het nu echt vakantieweer. Rustig windje, zon en een lekkere temperatuur. We verlaten Porto Corallo op zondag, intussen een week geleden. We hebben lekker veel eten en drinken aan boord en het voelt alsof we weer een oversteek gaan maken, maar dat is niet zo. We willen met een rustig tempo naar het noorden van Sardinië varen en genieten van de mooie kust.

   Er is voor vandaag nog veel wind verwacht, maar we varen aan hoger wal, dus dat is geen probleem. Eind van de middag laten we het anker vallen voor een mooie kust naast het dorp Arbatax. Daar had ik van alles over gelezen en we wilden dat met eigen ogen zien. We varen met de dinghy naar de haven en gaan op verkenning. Oei, dat valt tegen. We komen in een verlaten dorp aan zonder enige sfeer. Wat gek. Zou dat allemaal gekomen zijn door Covid? Of een niet gemotiveerde nieuwe burgemeester? We waren snel uitgekeken, dronken nog een drankje bij de jachtclub en gingen maar snel weer terug naar Jonas.  De wind zou draaien naar het noorden en daar wilden we nu net naar toe. Wat een pech! De ankerplek zou wat onrustiger gaan worden door deining, dus we moeten wat. Een kleine drie mijl verderop ligt de haven van Santa Maria di Navarrese. Dat wordt onze nieuwe bestemming! Lekker klein stukje varen….

   Wat een gouden greep was dat. De haven blijkt heel gezellig te zijn met veel reuring en activiteit. We krijgen een mooie plek en gaan op verkenning. Het dorp ligt wat hoger dan de haven dus de beenspieren worden weer lekker getraind. Het dorp is gezellig en blijkt een centrum te zijn voor wandelaars en liefhebbers van boottochtjes. Er zijn leuke terrasjes en er is lekker brood. Hier blijven we een paar dagen!

   We maken een pittige wandeling langs de kust richting Pedra Longa, een hoge puntige rots, die vanaf zee goed te herkennen is. Via het land duurt het wat langer tot we hem kunnen zien. Het pad door het bos is leuk en spannend met soms aardig steile stukken. Onderweg komen we een gezin tegen waarvan de kinderen op een ezel mogen zitten en zo op de manier van vroeger hun weg gaan vinden. Prachtig.

   

Terug in het dorp genieten we van een heerlijke kop koffie en een ijsje. Dat Italiaanse ijs is zelfs voor mij niet te weerstaan. Het is steeds weer moeilijk om de lekkerste smaken uit te kiezen.

We wandelen verder en zien veel reclame voor mooie boottochtjes. De kust hier is bezaaid met mooie strandjes en grotten. Die zijn het makkelijkst te bereiken met een toeristenboot, dus we boeken een tochtje voor de volgende dag. Het blijkt dat we niet de enigen zijn. Volle bak aan boord. Ondanks dat is het erg de moeite waard.  

We stoppen op veel plekken en kunnen ook de beroemde Grot van Fico bezoeken.  We gaan zelfs even dompelen in het voor ons nog best koude water. Het is zo verleidelijk helder en blauw, dan moet je wel. Tevreden en best een beetje moe van de warmte en alle indrukken komen we terug op onze eigen boot en maken plannen voor de volgende dag.   

We besluiten verder naar het noorden te varen en kunnen af en toe zelfs een paar uurtjes zeilen. Rond een uur of 5 komen we aan op een mooie ankerplek bij Capo Comino.  Daar is niks, maar de omgeving is prachtig om naar te kijken. Er zijn nog een aantal andere zeilboten en tijdens de nacht liggen we lekker met z’n allen zachtjes te rollen op de deining, die niet echt voorspeld was. Na het ontbijt gaan we ankerop  richting Olbia.

We hebben gezien dat we in het gebied van de Maddalena eilanden komen. Dat is een natuurgebied waarvoor je een vergunning nodig hebt. We doen ons best via internet om die te bemachtigen, maar stranden bij de betaling. Niks aan te doen. We hebben het geprobeerd.

Ik heb ’s morgens alvast een appeltaart gebakken voor mijn verjaardag. Later op de dag is het veel te warm om ook de oven nog aan te hebben. Hij is mooi gelukt en gaat vast lekker smaken.

Als we in Olbia aankomen staat er een flinke wind. We worden in een smal plekje gedirigeerd door de havenman. Die heeft niet in de gaten, dat je met een langkieler niet zo makkelijk kleine bochtjes draait en geeft ons net te laat een duwtje met zijn dinghy in de goede richting. Met het anker pikken we een scepterpaaltje van de buurman op. Hmm, daar wordt je niet vrolijk van. Gelukkig is het een vriendelijke schipper, die het nogal laconiek opneemt. Hij heeft de boot gehuurd en gaat in contact met de verhuurder. Hoe dat allemaal afloopt en ook hoe mijn verjaardag was, lees je de volgende keer

 

Onrust op zee …..

Zondag 29 mei 2022, Sardinië

Na een week in de Marina di Ragusa te hebben vertoefd verlaten we op maandag de veilige haven om de eerste hop naar de zuidwestpunt van Sicilië te maken. Het weer is goed als we vertrekken en na twee uurtjes op de motor kunnen de zeilen omhoog. We hebben een tocht van 140 mijl voor de boeg, een dag, een nacht en een ochtend varen. Het is mooi om langs de zuidkust van Scicilie te varen. Het ene na het andere vissersdorpje gaan we voorbij.

Als de avond valt zien we de vissersboten als groene scheepjes op de AIS. Overdag probeerden ze nog een ontmoeting te regelen, door recht op ons af te varen, maar in het donker houden ze netjes hun voorgenomen koers. Er wordt heel veel gevist hier bij de kust.

Tijdens de nacht valt de wind weg en de motor gaat aan. Maar gelukkig kunnen we de volgende morgen weer zeilen. Het weerbericht heeft harde wind voorspeld voor dinsdagmiddag en woensdag, dus doen we ons best om een veilige plek te bereiken voor die tijd.

Rond 3 uur op dinsdagmiddag lopen we de haven van Trapani binnen. Het is een haven met druk verkeer, maar er is een hoekje waar je mag ankeren. We roepen Port Control op, die ons vertelt waar we mogen liggen en als we net geankerd zijn aangeeft dat we nog een stukje verder naar het zuiden moeten gaan liggen. En dat doen we natuurlijk. Er gaat flink wat ketting in het water, zodat we ons geen zorgen hoeven te maken als de harde wind komt.

   Woensdagmorgen begint het te blazen, een dikke 6 Beaufort. We hebben gelukkig niet veel last van de bijbehorende golven omdat we in de beschutte havenkom liggen. Ons eten begint op te raken, maar we zien het niet zitten om de dinghy in en uit het water te doen bij zoveel wind. Ik struin de voorraad kasten af en vindt nog het een en ander. Ik bak weer een brood en maak creatieve maaltijden.

Er komt nog meer slecht weer aan en dat willen we voor zijn op weg naar Sardinie. Donderdagmorgen om 6.15 gaat het ankerop en varen we de haven van Trapani uit. Het anker zat stevig vast in de modder na een dag harde wind en wordt afgespoten met de ‘dekwash’. Er staat een mooie wind en we hijsen alle zeilen. Een relaxed begin van een tocht van ruim 160 mijl. We genieten van de rust en de ruimte. Hoe lang zal dat duren?

De wind neemt af en om 4 uur is de wind helemaal weg en gaat de motor aan. We zetten een derde rif in het grootzeil om het klapperen tegen te gaan. Het helpt niet echt en we proberen van alles. Tevergeefs.  Dan komt er ineens heel veel wind. Dat duurt een half uurtje en wat er overblijft zijn akelige golven. Jakob gaat een poosje slapen en om half 8 serveer ik soep. De boot blijft erg schommelen. Als het mijn tijd is om te slapen, verbouw ik de kajuit en ga tussen de tafel en de tv op de bank geklemd liggen. Dit plekje is midden in het schip en daarom het rustigst. Ik slaap een uurtje. Mijn volgende wacht van 12 tot 3 uur is gelukkig rustig. De motor bromt, ik lees een boek en drink warme thee. De nacht is pikzwart. De hemel is bewolkt. Geen sterren dus.

Om 3 uur draag ik de wacht over en kruip weer op de bank. Na een uurtje voel ik dat we zeilen. De motor is uit. Ha, denk ik, nu kan ik nog een poosje voorin liggen. Ik val in slaap maar wordt gewekt door een gek geluid. Ik ga naar buiten en daar zit Jakob in een hoekje. Het stormt! We scheuren over het water met een snelheid van bijna 8 knopen. Ik kleed me aan en blijf buiten. Wat een geweld. Ik moet een paar keer rustig ademhalen om mezelf onder controle te krijgen. De wind verdwijnt na een uur of twee en de hele hoge golven blijven achter. De motor gaat aan, de fok moet weg en het grootzeil neutraal. Maar de windvaan moet ook nog neutraal gezet worden. Het schip helt heel erg bij iedere golf. Jakob kruipt op zijn knieën naar het achterdek om alles daar te stabiliseren. We maken weer een schuiver.

   Gelukkig loopt het goed af. Als Jakob een poosje later in zijn hoekje in de kuip zit zegt hij: ‘Ik vind dit toch echt niet leuk meer. Ik troost hem dat niemand dit soort weer leuk vindt. ‘Oh gelukkig’, zegt hij, ‘ik dacht al dat het de leeftijd was…’.

De wind speelt een spelletje met ons en draait van noord via oost naar zuid en weer terug. De motor blijft aan en sleurt ons door de onvriendelijke golven. Nog een uur of 5, dan zijn we er.

Wat begon als een prachtige zeiltocht, eindigt in een tocht waarbij we alleen maar onze bestemming willen bereiken! Tja, zo gaat dat!

We varen rond twee uur de haven van Porto Corallo binnen en krijgen een plekje langszij. We zijn best moe en verlangen naar een warme douche. En die is er. Heerlijk. We sudderen de rest van de dag door en gaan op tijd naar bed. We hebben een nieuw probleem(pje). Eer blijkt hier in de buurt geen winkel te zijn en de bus naar het volgende dorp stopt alleen in het seizoen. In bed probeer ik te bedenken wat we nu nog kunnen eten de komende dagen, maar dat is niet veel. Er is wel een pizzeria, dus verhongeren hoeven we niet.

De volgende dag loop ik naar kantoor voor muntjes voor de wasmachine. De mevrouw achter de balie vertelt dat de enige manier om naar het dorp te komen een taxi is. Nou ja, voortuit dan maar. Dat deden we aan de andere kant van de wereld ook. Rond 1 uur lopen we naar het Taxibord en bellen een nummer. De man aan de andere kant van de lijn spreekt alleen Italiaans. Ik loop naar iemand op de kade en druk hem mijn telefoon in de hand. Ik vraag hem om uit te leggen dat we naar het dorp willen.Wat een pech, deze man spreekt ook alleen Italiaans. Ik loop naar het havenkantoor en vraag de mevrouw of zij wil bellen. Haar lunchpauze begint toevallig net en ze woont in het dorp verderop. We mogen met haar meerijden. Hoe lief is dat

In het dorp Villaputzu gaan we eerst maar eens lekker rondkijken en lunchen. De taxi terug komt niet voor half 4 had de mevrouw gezegd. Het dorp is uitgestorven en we zien veel ‘street-art’.

 

We vinden een restaurantje met een mooi uitzicht op de bergen, waar wat mensen zitten en sluiten ons aan.

Hier moet je vis eten had de mevrouw gezegd. Dus dat doen we. Ik neem kreeft met grote garnalen en Jakob tonijn. Dat werd smullen.

Met onze buikjes vol lopen we naar de supermarkt en laden allerlei zware dingen in onze kar, zoals water, bier en melk, en eten voor een week.  Als we afgerekend hebben vragen we de kassiere of zij de taxi wil bellen. Ze krijgt contact, maar de eerste komt niet want die is te ver weg. Ze belt het tweede nummer. Die komt ook niet want zit ook te ver weg. In het dorp blijkt geen taxi te zijn en daar staan we dan met vijf grote tassen vol boodschappen, een tray bier en 10 liter water.

De dorpsgemeenschap leeft met ons mee en er wordt gezocht naar een oplossing. Jakob stelt nog even voor om terug te gaan lopen, maar dat is onmogelijk, 7 kilometer met al die spullen in de brandende zon. De klant die net heeft afgerekend begint te gebaren dat ze ons wel wil brengen. Nou, dat is geweldig! We lopen mee naar haar auto, die eruit ziet of ze erin woont. De zooi wordt opzij geschoven, onze tassen gaan achterin en op schoot en daar gaan we. Als een dolle scheurt ze over de provinciale weg naar de marina. Als een coureur haalt ze auto’s in en gelukkig gaat dat allemaal goed.

Bij de slagboom van de marina halen we onze tassen uit de auto en bedanken haar. Het geld voor de taxi krijgt zij. Dat heeft ze wel verdiend. Want wat hadden we moetende als zij dat niet had aangeboden??

Tevreden pakken we alles uit en voelen ons goed met zoveel proviand aan boord. Nu kunnen we er weer een weekje tegen.

Een rustige week in Marina di Ragusa op Sicilië

Zaterdag, 21 mei 2022 

Een rustige week! Dat was het inderdaad voor mij. Voor Jakob was dat anders……..

Zondagmiddag deden we nog een rondje door de stad en bezochten het kasteel. Siracusa is echt een aanrader, ook voor mensen zonder boot! De volgende dag, maandag gingen we al vroeg anker op. De bodem in de baai is erg modderig, dus Jakob spoot de ketting gelijk schoon voordat die weer aan ons voeteneind in de ankerbak verdween.

 

Het weer was heerlijk, een rustig windje en heel veel zon. We maakten een tussenstop in Portipalo, 

een vissershaventje tussen Siracusa en de marina. Tijd voor Jakob om het werkplan voor de plaatsing van de omvormer nog eens extra door te nemen. De volgende dag was het weer nog net zo rustig, dus kon de genaken uit de zak gehaald worden. Jakob’s favoriete zeil.

Bij aankomst in de marina lag er inderdaad een pakje voor ons! Woensdagmorgen vroeg, na een rustige nacht in de haven, begon Jakob met het uitpakken. De klus kon beginnen.

 

 

 

Met bedachtzame en nauwkeurige handelingen werd  de omvormer in de kist bij de accu’s in het motorruim geplaatst. Ik dacht dat het daarmee klaar was, maar dat was natuurlijk niet zo. Er moet dan nog van alles met bedrading en schakelaars en dipswitches gedaan worden, wat minstens zoveel tijd neemt.

   

Ik vermaakte me met de boot schoonmaken, boodschappen doen in een verre winkel en de was doen in de wasserette hier op het haventerrein. Echte vrouwenklusjes :-)! Intussen had ik natuurlijk al wel van alles van de omgeving gezien.

Aan het eind van de dag verschenen Brigitte en Rob van de Milky Way, waar we heel toevallig naast liggen. We hebben hen vorig jaar in Portimao voor het laatst ontmoet. Op het achterdek van Jonas dronken we een wijntje en een biertje en wisselden we verhalen uit. Dat is altijd een hele gezellige bezigheid :-).

Maar gister was het project klaar, dus in principe konden we vandaag vertrekken richting de zuidwestpunt van Sicilië, vanwaar we gaan oversteken naar Sardinië. Tja, de wind dacht daar anders over en blies vanuit het zuidwesten richting Jonas. En laat dit schip nu echt problemen hebben met hoog aan de wind varen.

We besloten de omgeving maar wat te gaan verkennen. Gistermiddag maakten we een wandeling richting het zuidwesten langs een mooie boulevard naar een dorpje waar niemand zijn gezicht liet zien.

    Vandaag liepen we de andere kant op richting de verre supermarkt. We trakteerden onszelf op een luxe lunch in een mooie restaurant met uitzicht op zee, waar we zelfs een amuse kregen. Zo deftig was het daar!

Morgen is de wind nog steeds ongunstig, dus we gaan nog een dag uitrusten. Het weer is prima en de zon schijnt echt de hele dag. Maandag, als de wind wat gedraaid is, gaan we weer verder.

Siracusa, een prachtig doel.

Zaterdag 14 mei 2022

Wat een heerlijke relaxte week hebben we achter de rug. Elke dag werd de spanning of de accu’s het wel zouden houden een stukje minder. We hebben nu vijf dagen zonder apparatuur gevaren, hebben niet aan de walstroom gelegen en de accu’s met zon-, en wind energie geladen, dankzij het mooie weer. Wat een goed gevoel is dat.

Vorige week zondag was nog een regenachtige koude dag die we in Crotone doorbrachten. We bekeken de stad, die er een beetje verlaten en treurig uitzag.

We kwamen in een kerk terecht waar een geweldige orkest net een generale repetitie aan het houden was. Zo gaaf en dat ook nog op zondag! We bleven er langer zitten om te genieten van de prachtige muziek.

            
   

Onze tocht langs de kust van Calabria begint op maandagmorgen, als we vertrekken uit Crotone. De dag ervoor deden we boodschappen voor een week, dus wat kan ons gebeuren. Er staat een lichte wind, 10 tot 15 knopen en de afstand die we moeten overbruggen is maar 20 mijl. Een stukje van Monnickendam naar Enkhuizen. Dan heb je lekker de tijd om te spelevaren. Onze gemiddelde snelheid komt nauwelijks boven de 4 knopen, maar wat maakt het uit. De zon schijnt, de kust is prachtig en het water mooi blauw

De eerste ankerstop maken we bij Le Castella, een klein dorpje met een kasteel, waarachter we een beetje beschutting hebben. Het zou die nacht windstil zijn, maar dat pakte anders uit. Er stond een flinke wind die onze windgenerator flink bezig hield. Normaal stoort het geluid me, maar nu dacht ik: Yes! Goed voor de accu’s.

De volgende dag schijnt de zon weer uitbundig en zetten we koers naar Soverato. Een stukje van 25 mijl, dus we kunnen weer spelevaren. Wat heerlijk is dat. Bij Soverato, de volgende ankerplek, wacht ons een verrassing. Zoals gewoonlijk willen we niet te dicht bij de kant ankeren en kiezen een plek uit naast een hele rij mooring ballen. Op het strand zien we vissersboten liggen. De dieptemeter heeft kuren en ik kan niet goed zien hoe diep het is terwijl Jakob wacht op een teken om het anker te laten vallen. Nou ja, het zal wel goed zijn, ‘laat maar vallen’, roep ik. Intussen doet de dieptemeter het weer en ik zie 220 op het scherm. Hmm, dat lijkt me vreemd. Hij is vast kapot. Intussen laat Jakob de ene meter na de andere meter ketting vallen, maar het anker raakt de grond niet. ‘Haal maar weer op’, roep ik, we gaan een eindje verderop voor het blauwe hotel liggen. Zoiets had ik gelezen op Navily en die tips zijn vaak goed. Met moeite haalt Jakob het anker omhoog. Als we een halfuurtje later stevig in het zand liggen met het anker, kijkt Jakob naar de dieptemeter. Haha, hij was naar ‘feet’ gesprongen in plaats van dat hij meters aangaf. Dat betekent, dat we probeerden te ankeren op een meter of 70 diep (een meter is ongeveer 3 voet). Tja, dan gaat dat niet echt lukken. We kijken nog eens goed op de kaart en inderdaad kan je daar zien dat de bodem er erg steil afloopt. Weer wat geleerd. Volgende keer iets beter op de dieptelijnen van de kaart kijken.

Het is een mooi plekje waar we liggen. Regelmatig komt er een trein langs, die de hele route langs de Calabrische kust aflegt. Misschien leuk om een keertje te doen. De volgende morgen gaan we ankerop naar de volgende plek, Roccella Ionica.

Vandaag is er nauwelijks wind en moeten we bijna het hele traject op de motor afleggen. Tijd genoeg dus om weer eens een broodje te bakken.

Dan komt er een berichtje binnen van Anneke en Cees met hun Dutch Osprey, een mooie Halberg Rassy, die overwinterd hebben in Marina di Ragusa. Ze vertrekken richting Siracusa en wij ook. Dat wordt een leuk ontmoetingspunt. Het is al ruim twee jaar geleden dat we elkaar voor het laatst zagen. Onderweg komt er een boot naar ons toe van de kustwacht. We maken ons klaar om contract met ze te maken, maar nadat ze dicht genoeg bij zijn om de bootnaam en Rotterdam te lezen, zwaaien ze en varen weer weg. We staan vast ergens geregistreerd….

Het is 60 mijl varen naar Siracusa en dat is best een lange dagtocht. De windverwachtingen zijn wat onduidelijk. We vertrekken ’s morgens om 6 uur en denken er een uur of 12 over te doen. We verlaten de laars van ItaIië en koersen richting Sicilië. Een half jaar geleden bekeken we uitgebreid de noordkust met de prachtige Eolische eilanden. Nu willen we de zuidkust zien. We hebben niet veel wind en van de 12 uur varen kunnen we er 4 zeilen. Ook goed. Onderweg zien we dolfijnen en hele kleine schildpadjes, waarvan het lijkt of ze net uit het ei gekropen zijn. Intussen hebben we bericht gekregen dat SVB, waar we de omvormer van 12 volt naar 24 volt hebben besteld, aangekomen is in Marina di Ragusa. Dat ging supersnel deze keer. Wie weet gaat het plaatsen van dat hulpmiddel onze zorgen over de accu’s helemaal oplossen.

Rond 6 uur komen we aan in de baai van Siracusa. Schilderachtig ligt het kasteel aan het begin van de grote havenkom. De stad die erachter ligt en vlak langs het water is gebouwd is prachtig en schittert in de zon. Wat een mooie plek is dit. Het doet me hier denken aan Prickley Bay bij Grenada in de Carieb. Het is echt zo’n baai waar je kan wonen.

Uit de verte zien we Anneke en Cees al staan zwaaien van af hun boot. Wat leuk, zo’n warme ontvangst. We ankeren bij hen in de buurt en al snel komt Cees ons ophalen met zijn dinghy.

   Lekker makkelijk. We kunnen zo instappen en bij hen aan boord borrelen. Wat een feest. We hebben flink wat bij te praten en twee uur later als het bijna donker is brengt Cees ons terug. Zij blijven ook nog een dag hier en gaan ons de stad laten zien. Daar hebben we zin in.

Het wordt een leuke dag met stralend weer. De zon schijnt over Siracusa en er zijn nog niet veel toeristen. Cees brengt ons bij de mooie plekjes, zoals de markt, het fonteinen plein en de zoetwaterbron en Anneke vertelt over hun ervaringen hier van tien jaar geleden.                  Het is prachtig om hier rond te lopen en ook nog in de kathedraal een bruiloft te zien. We lunchen bij de markt en eten daar allerlei heerlijkheden van een plankje. Wat een topdag. Op de markt koop ik weer verse aardbeien en bij de bakker vers brood.

Terug op de boot wordt het tijd om het achterterras te installeren, wie had dat een week geleden in Crotone gedacht toen we de kachel nog aan hadden. Anneke en Cees komen rond vijf uur langs voor een drankje en om nog wat dingen te regelen en informatie uit te wisselen.  Het was echt een topdag met mooi weer, gezellige mensen in een prachtige omgeving. We blijven hier nog een dag. Daarna varen we door naar Marina di Ragusa, waar het pakje van SVB met de omvormer op ons wacht.

Werk aan de winkel voor Jakob!