Zaterdag 17 augustus 2019
De dagen dat we in de marina waren, zijn weer voorbij. Het was er warm en druk, maar wel heel gezellig. We kennen intussen best veel mensen en die kwamen om de beurt allemaal even langs om bij te praten. Dinsdag kwam Acapella kijken hoe het met ons was, op weg naar Denerau en hebben we gezellig geluncht. Intussen werkte Jakob gestaag door aan het plaatsten van de Silent Wind. De aansluitingen op de accu’s, de nieuwe kabels, de nieuwe paal met steunen werden aangebracht en tenslotte kon de windgenerator op de paal gezet worden.
Het was best veel werk. En toen verwachtten we dat de wieken zouden gaan draaien. Maar er gebeurde niks. Mmm, dat was gek. We kregen van verschillende mensen te horen, dat het ding niet werkt als de accus’s vol zijn. We lagen aan de walstroom, dus dat zou het kunnen zijn.
Ik trok de stekker eruit om te kijken of dat klopte. Maar er was veel zon, dus de zonnepanelen hielden de accu’s vol. Er was in de haven ook weinig wind, dus dat zou ook een reden kunnen zijn.
We besloten om het weekend naar Musket Cove te gaan. We deden boodschappen in Lautoka samen met onze taxichauffeur en dat was best heel veel. We aten voor de laatste keer in het restaurant en verheugden ons op het vertrek op vrijdag. De gasfles was gevuld en de watertank zat ook weer vol.
We maakten vrijdag los om 10 uur en gingen nog even tanken. Nou, dat ging niet helemaal goed. We legden keurig aan en dan vul ik altijd de tank, terwijl Jakob in het motorruim kijkt hoe vol de tank is en als hij het aangeeft, dan stop ik.
Ik zocht het vastzet knopje op het tankpistool, en dat ging verkeerd. De diesel spoot uit het tankgat recht in mijn gezicht en over mijn haar. Oeps en dan toch maar door tanken. Bij het stoppen, toen de tank vol was, kreeg ik weer een fontein over me heen. Zoiets heb ik nog nooit gehad. Lag het aan mij of aan het pistool? Ik zal het niet weten. Ik spurtte naar de douche met een handdoek en zeep om de diesel van mij af te wassen. Nou, dat ging niet zo heel goed. Er bleef een walm om mij heen hangen.
Jakob had intussen betaald, dus we konden vertrekken. Het eerste stuk van de tocht was heerlijk. Er was geen wind, dus we tuften op de motor richting Musket Cove. En toen kwam de wind, uit het ZW, precies op de kop. En dat vindt Jonas niet lekker. Hij steigert en hakt in op de golven. De snelheid liep terug naar 3 knopen. Ook de gashandel begon een eigen leven te leiden, dus Jakob hield hem met de hand op zo’n 2000 toeren. We kropen naar onze bestemming en konden nog steeds niet zien of de Silent Wind het deed, omdat we op de motor voeren.
Eindelijk kwamen we op de ankerplek aan en Ellen en Martin van de Acapella lagen al bij een vrije mooring op ons te wachten. De motor kon uit en…… de Siletn Wind begon te draaien. Eerst even kort, omdat hij moest concurreren met de zonnepanelen, maar nu draait hij volop en levert netjes de benodigde stroom. Hehe, wat een opluchting.
Met het plaatsten van de paal, bedacht Jakob dat er ook een hijsinstallatie voor de buitenboord motor gemaakt kon worden. Nu de giek van de bezaan was ingekort (waar we altijd mee hesen), moest er iets anders komen. En dat werkt perfect. Ik kan nu alleen de motor laten zakken of ophijsen en op het plankje doen. Wat een vooruitgang.
Gisteravond hadden we een feestje. Jeniffer van de Starlet werd 60 en wilde dat vieren met de cruisers. Wij kennen haar niet direct, maar via Acapella werden wij ook uitgenodigd. Het begon met een drankje in de villa die ze hadden gehuurd bij het resort en daarna volgde de bbq op het eiland.
Martin en zijn muziekmaatjes zorgen voor de muziek. Wat een leuke avond werd dat. Als kadotje had ik het tasje van Fulanga ingepakt in de overzeiler van de Indische Oceaan. Die hebben we toch niet meer nodig. Het zag er echt leuk uit. Er stond nog best veel wind, dus de dinghy tocht van en naar de wal was een beetje vochtig. Maar dat mocht de pret niet drukken.
We gaan nu het weer nog eens heel goed bekijken, om te zien of we echt woensdag naar Vanuatu kunnen vertrekken.
