De klus is klaar. En nu?

Vrijdag 27 september 2024, Hindeloopen

Ik las net de mooie reacties op ons laatste blog. Hartverwarmend! We realiseren ons dat het nu echt afgelopen is, maar willen daar nog niet helemaal aan geloven. Jullie gaan onze verhalen misschien missen, maar wij missen het ook om die te delen. Het is niet zomaar wat om je leven van voor de reis weer op te pakken. Dat doen we dus ook maar niet. De boot is ons toevluchtsoord. En we hebben nog een klus te klaren. Dus toch nog maar een blog.

Als we twee weken geleden de mast van de boot af laten halen in Hindeloopen, begint het traject voor het aanschaffen van een nieuwe mastvoet. Gewapend met het gebroken stuk aluminium gaan we op pad naar Bolsward. Het OV brengt ons een heel eind, maar het laatste stuk doen we te voet. In de stromende regen! Welkom in Holland, zou je bijna denken. 

Tot onze vreugde kan go-go het metaalbedrijf een nieuwe mastvoet maken, maar er hangt wel een prijskaartje aan. We hebben geen keuze, dus het moet maar. Binnen twee werkweken kan de mastvoet klaar zijn. Dat klinkt goed. 

Als we na de ommelands (OV-)reis terug zijn in Hindeloopen, is er nog net een plekje in de agenda van de jachtservice om onze mast er weer op te zetten. Tevreden varen we zonder hoofdmast terug naar Enkhuizen. Nu kunnen we de auto gaan ophalen in Soesterberg. Alweer met het OV zijn we na tweeënhalf uur in ons appartement. Neef Rien is vertrokken en heeft het huis netjes achter gelaten. Wel gek om weer al die luxe om ons heen te hebben. Prima voor een paar dagen.

Al snel vertrek ik naar Toscane voor een schrijfretraite. Wie weet kan ik daar wat leren. De locatie is prachtig. Dat moet toch inspiratie geven.

 

 

 

 

 

Er komt bij Jakob een bericht binnen van het metaalbedrijf. De eerste versie van de mastvoet is klaar. Kan die even gepast worden? Jakob is nog in Soesterberg, de mast ligt in Hindeloopen en de boot is in Enkhuizen. Het wordt een rondje Nederland van 400 km. Gelukkig maar dat die nieuwe auto heerlijk rijdt.

De voet blijkt niet goed te passen op het onderstuk. Jakob maakt foto’s en gaat terug via Bolsward naar Soesterberg. Een paar dagen later komt er weer een verzoek. Kan de mastvoet nog even gepast worden voordat hij naar het anodiseerbedrijf gaat?  Weer stapt Jakob in de auto, doet zijn rondje Nederland en eindigt in Enkhuizen op de boot. Het past! En nu maar kijken hoe snel het verder gaat.

Intussen geniet ik van het Toscaanse klimaat, het heerlijke eten en vergaar ik in een prachtig historisch huis op een berg in Pietrasanta nieuwe kennis over het schrijven van een verhaal.

  Jakob doet intussen allerlei nuttige klussen op de boot en vraagt een offerte aan voor een nieuwe kluiver. Dat voorzeil bleek echt helemaal op te zijn toen we het eraf haalden.

Er blijken nog meer cruisers in de Buyshaven te zijn. Jakob wordt uitgenodigd voor een
borrel op de Lucipara, waar de bemanning van de Incentive en de Anna Caroline ook zijn.
Het wordt een geweldige avond, waarbij de gesprekken vooral gaan over de prachtige ervaringen op de eilanden in de grote oceaan.

Als ik dinsdag terug kom van Schiphol, is de boot al klaargemaakt voor vertrek de volgende dag. Jakob heeft heerlijk gekookt en we gaan op tijd slapen.

Rond en uur of 10 verlaten we Enkhuizen en koersen naar het noorden. Het is goed weer, wel zo fijn als je geen steunzeiltje kan zetten omdat er geen mast is. Het is rustig op het water. Alleen de ‘bruine vloot’ glijdt statig langs ons heen. Hollands Glorie op zijn mooist! Aangekomen in Hindeloopen krijgen we weer een plek op de C steiger, lekker dicht bij de mastenkraan.

Op het kantoor van de jachtservice ligt de nieuwe mastvoet al op ons te wachten. Het metaalbedrijf was zo vriendelijk om het zelf even te brengen. Jakob popnagelt de mastvoet aan de mast en brengt de nieuwe Dyneema bakstagen (die waren na 10 jaar toch niet meer helemaal goed) aan op de mast. We zijn er klaar voor.

Maar ja, het weer! De verwachtingen voor donderdag zijn niet best. We zijn alle twee gespannen of we Jonas wel schadevrij uit de box kunnen varen met zoveel zijwind.

Als de regen gestopt is, begint het echt te blazen. ‘Ik vraag of ze ons komen helpen om de boot onder de kraan te varen,’ zegt Jakob ineens. Wat een goed idee. Een paar handen extra om bij de achterste palen de boot vrij te houden zijn heel welkom.

Om 1 uur is het zover en er staan drie mannen op de steiger! Geweldig. Met vereende krachten wordt Jonas vrij gehouden van de palen en we maken netjes de twee bochten richting mastenkraan. De mannen kijken geïnteresseerd naar onze koptelefoons. Dat hebben ze nog nooit eerder gezien. Dat het handig is ervaren ze zelf, want ik geef rustig alle instructies door aan Jakob die vanuit de overdekte kuip naar de aanlegplaats vaart. We hebben geluk. De zon begint te schijnen en de wind neemt iets af.

  Op een relaxte, professionele manier wordt de mast gezet en de verstaging gespannen. Dat hebben ze vaker gedaan! Weer varen de mannen mee terug om ons veilig in de box te brengen. Poeh, dat was me het klusje wel! 

Tevreden dat de boot weer compleet is, stappen we van boord om een wandelingetje door het mooie Hindeloopen te maken. Wat is het toch een leuk dorpje.    De hele nacht waait het stevig. We kunnen nog niet terug naar Enkhuizen, want het slechte weer is nog niet voorbij. Wat een wind en wat een regen!  Misschien zaterdag?

Ons bootleven zit er dus nog niet op. We hebben allebei nog geen zin om na te denken over wat we nu gaan doen. We hebben al wel een plan. Volgende zomer gaan we weer lekker lang varen. Het plan is om naar de Oostzee te gaan, maar wat en hoe precies, daar kunnen we nog een paar maanden over nadenken.

 

Het einde van een prachtige reis!

Maandag 9 september 2024, Hindeloopen

Na vier heerlijke dagen in Hindeloopen wordt het tijd om naar onze nieuwe thuishaven te vertrekken. Onverwacht komen Martin en Mick langs, die een weekendje weg waren en via een omweg naar huis gaan. Zo leuk!

Voor we de haven verlaten brengen we nog een bezoek aan de jachtservice hier in Hindeloopen en hebben een prettig gesprek met Siep, de manager, over het oplossen van de problemen met Jonas. We spreken af om volgende week terug te komen om de mast te liften zodat de mastvoet losgemaakt kan worden. Nu kunnen we weg.

Na een uurtje is er genoeg wind om de zeilen te hijsen. Met een matig gangetje van drieënhalve knoop glijden we over een rustig IJsselmeer naar Enkhuizen. We melden ons telefonisch aan en krijgen een tijdelijke plek in het oude gedeelte van de Buyshaven toegewezen. Het aanleggen tussen palen hebben we heel lang niet gedaan en is weer even wennen.

Het is erg warm die maandag. Licht zwetend gaan we naar het havenkantoor en maken kennis met Erik, de havenmeester. Hij vertelt ons het een en ander over de haven en heet ons welkom. Tevreden met onze keuze voor de Buyshaven lopen we terug naar de boot. We passeren ‘Het Kombuys’, het leuke paviljoentje op een heuveltje, waar iedereen gebruik van mag maken. Het ziet er uitnodigend uit.

  We halen wat te drinken van boord en gaan daar lekker in de schaduw zitten met uitzicht op de bruine vloot, die af en aan vaart. Het valt op dat een aantal van hen nu stalen masten heeft. Dat is vast naar aanleiding van de problemen met de houten masten. 

Dinsdag nemen we de trein naar Utrecht en de bus naar Soesterberg. Mijn neef Rien en zijn zoon Cody uit Australië logeren daar en we willen elkaar graag zien. Op weg er naar toe trekt het Hollandse landschap aan ons voorbij. Een mooie manier om weer een beetje thuis te komen.

 Het wordt een heel gezellige dag. We praten lekker bij en ik vind het leuk om weer in ons huis te zijn. Een goed teken! Jakob krijgt de auto weer aan de praat samen met Cody en ze rijden een stukje door het dorp. Hij doet het weer, dat is heel fijn. Na de auto gewassen te hebben gaat hij terug naar zijn plek in de garage, want wat moeten we ermee? We zijn nog veel te druk met varen. Aan het eind van de dag nemen we het openbaar vervoer terug en stappen weer aan boord van Jonas.

De volgende dag staan zoon Michiel en vrouw Laura op de steiger. Ze komen ons begroeten omdat ze niet bij de aankomstborrel op zaterdag kunnen zijn. Het weer is niet echt top, maar we maken toch een wandeling door Enkhuizen.
Dat is voor ons ook weer voor de eerste keer. Het is een gezellige dag, waarna we een dagje voor onszelf hebben. Ook dat is belangrijk.

Dan is het bijna tijd voor de aankomstborrel in Monnickendam. We zijn ruim 9 jaar geleden vertrokken vanuit jachthaven Waterland en hoe leuk is het dan om daar ook weer officieel aan te komen.

Vrijdagmorgen vertrekken we met Jonas uit Enkhuizen en komen in de middag in Monnickendam aan. Martin en Ellen staan al langs de kant om ons welkom te heten. Even later zien we ook Jakobs vriend Peter met zijn vrouw Marjan staan. Wat leuk! En dat is nog maar het begin!  Martin en Ellen hebben alles voorbereid voor onze aankomst-borrel.

Hun huisje aan de haven staat vol met kratten en dozen, die ze uit Pingjum hebben meegebracht. Om in de stemming te komen gaan we ’s avonds eten bij Strandvier, een Caribisch strand-cafe aan de Gouwzee. Het eten is heerlijk en we hebben het echt fijn!

Zaterdag schijnt de zon uitbundig. We hebben een mooie plek gekregen van de havenmeesteres voor onze aankomstborrel. Het grasveld aan de haven waar de bruine vloot tegenover ligt. Jonas ligt aan de steiger ervoor te glimmen in de zon. Het grasveld is omgetoverd tot een echte feestplek met banken, statafels en parasols. Het ziet er schitterend uit.

Om twee uur komen de gasten binnendruppelen. We heffen het glas op onze gezonde aankomst. Fijn om iedereen weer te zien en te knuffelen.

Het wordt een blije middag. Iedereen heeft het naar zijn zin. De geweldige hapjes van Ellen, de haring, de bitterballen en allerlei heerlijke drankjes die Martin uitdeelt, helpen daar vast aan mee.

Neef Rien uit Australië is met onze buren meegekomen en maakt nu kennis met allerlei familieleden waarvan hij het bestaan niet wist. Er zijn neven, nichten, achterneven en achternichten, het kan niet op. Ineens hebben we alle kleinkinderen bij elkaar. Dat is bijzonder!

    Onze zeilvrienden van het eerste uur, Ria en Peter van de Helena zijn er ook, net als Jakob’s neef Jaap en Elsa van de Sark en Dennis en Ariane van de Bodyguard. Een mooie mix van zeilvrienden en familie. Na een heerlijke soepje van Ellen is het feest voorbij. Het was een mooie afsluiting en het begin van een nieuwe fase in ons leven.

Tja, hoe zal die nieuwe fase er uit gaan zien? We hebben geen idee. Eerst moeten er een paar dringende klussen aan Jonas gedaan worden. Vandaar dat we zondag alweer koers zetten naar Hindeloopen.

We kunnen de hele reis echt zeilen, alsof de weergoden weten dat dit voorlopig de laatste keer is. Want Jonas gaat zijn mast achterlaten in Hindeloopen.

De mastvoet moet eraf en we gaan op zoek naar een bedrijf dat een nieuwe kan maken. Nadat we in de ochtend de zeilen hebben opgevouwen en in de achterhut hebben gelegd, gaat Jakob de mast in om van alles met de verstaging te doen. Zo stoer toch hè, dat hij dat steeds zelf doet!

Aan het eind van de ochtend varen we de boot naar de kade waar het allemaal moet gaan gebeuren. Siep besluit dat het klusje vanmiddag wel geklaard kan worden, want er komt slecht weer aan.

Ik kijk mijn ogen uit! Eerst worden er een aantal stagen los gemaakt. Dan hijst een man zichzelf op naar de mast en bevestigt de strop vlak onder de zalingen en laat zich zelf dan weer landen op de grond. Een tweede man maakt alle stagen nu echt helemaal los en daar gaat de mast. Het was even sjorren om hem los te krijgen, maar het lukt. Wat een bijzondere klus.

 

Tja en nu liggen we weer keurig in een box met alleen een achtermast. Een gek gezicht, maar eigenlijk wel grappig. Morgen brengen we de mastvoet weg en hopen dat er binnen een redelijke tijd een nieuwe geleverd kan worden. Tot die tijd varen we maar gewoon met alleen de bezaansmast.

Voor de grap zit het zeil er nog op, maar ermee zeilen is niet echt een optie. Het weer is de komende dagen slecht, dus het zal wel donderdag worden voor we naar onze nieuwe thuishaven in Enkhuizen terug kunnen varen. En wat er daarna gaat gebeuren is voor ons en onze omgeving nog een grote vraag. We gaan het zien.

Een van de boeken

Nu dit het laatste blog is na ruim negen jaar schrijven, voelt het toch een beetje raar. Het is zo’n deel van mijn leven geworden. Ik heb daarom bedacht dat ik over ongeveer een halfjaar nog een keer in de pen klim om te laten weten wat we met onze vrije tijd zijn gaan doen. Wij zijn net zo benieuwd als iedereen.

Mike Huntington

Tot slot wil ik Mike en Inge bedanken voor al die jaren dat zij onze blogs hebben verwerkt tot prachtige boeken. Mike deed de lay-out en Inge verzorgde het drukwerk.

In onze kast staat nu een prachtige rij naslagwerken met indrukwekkende herinneringen, dankzij deze twee kanjers. Nu ben ik natuurlijk benieuwd hoe zij de vrijgekomen tijd gaan invullen, maar misschien slaken ze een zucht van verlichting: ‘Hèhè, het is eindelijk klaar’!

 

 

Zomer in Holland!

Zondag 1 september 2024, Friesland

Het is eind  augustus en al meer dan een week liggen we verwaaid in Boulogne. We hebben ons niet verveeld, maar zijn er klaar voor om te vertrekken. Dinsdag gaat de wind eindelijk wat afnemen en we besluiten om ‘s morgens om 5 uur de lijnen los te maken en zee te kiezen. Het is nog lang niet licht, maar de verlichting in de haven is uitbundig, dus we zien goed wat we doen. Het is bijna een half uur varen tot we bij de havenuitgang zijn. Daar is de zee nog flink onrustig. We volgen de boot die voor ons vertrokken is.

Tot aan Cap Griz Nez blijft de zee onrustig en klotsen we nogal heen en weer, ondanks het grootzeil dat we gezet hebben. De stroom loopt flink mee waardoor we binnen twee uur de nieuwe koers richting België kunnen inzetten. De golven komen nu van achteren, de wind is ruim geworden en we kunnen de andere zeilen bijzetten. Motor uit, windvaan erop en daar gaan we. Heerlijk die rust. We spreken een wachtsysteem af en besluiten om in één keer door te varen naar Nederland, een afstand van 160 mijl.

De hele dag schijnt de zon en we schieten lekker op. Als het donker wordt zijn al we bijna bij Walcheren. Onderweg passeren we een flink aantal ankerplekken waar grote vrachtschepen liggen te wachten tot ze gelost of geladen kunnen worden. Het lijkt wel of er iedere keer meer schepen liggen.

Tegen 5 uur ‘s morgens zijn we bij de Maasmond, die we netjes moeten oversteken, om geen hinder te geven aan de vrachtschepen die van en naar Rotterdam gaan. Het tij is gekeerden we gaan nog maar 3 knopen. De motor staat bij, maar dat helpt niet veel. Als Jakob de verkeerspost oproept via de marifoon, komt er geen reactie. Dat was de vorige keer ook al zo. Zouden ze nog slapen in de verkeerstoren?

We steken netjes over en vervolgen onze koers naar IJmuiden. Rond 12 uur gaan we door de sluis en maken kennis met de eerste ongeduldige Hollander. Hij staat op het voordek van een motorboot en maant ons om op te schieten en harder de sluis uit te varen. En hij doet nog echt boos ook.

Het Noordzeekanaal is druk en intussen is de zomer begonnen. De zon brand op mijn schouders en mijn kuiten als ik sta te sturen. Poeh, wat een hitte. Dat hebben we in geen maanden meegemaakt.

Leuk om weer bekende beelden te zien langs de kant. Het centraal station van Amsterdam was altijd een markant punt, maar is nu opgeslokt door hoge gebouwen. Het aantal ponten lijkt ook te zijn toegenomen. Ze flitsen om ons heen en het is echt uitkijken geblazen.

Bij de Oranje-sluizen kunnen we direct naar binnen en de drukte lijkt voorbij. Nog één horde te nemen: de Schellingwouderbrug. We varen er naar toe en zien dubbel rood. Hmm, wat nu weer. Internet leert ons dat tussen 4 en 6 de brug gesloten is. Het is nog geen half 5 als we daar zijn. Jakob bedenkt dat we wel aan een meerpaal kunnen gaan hangen en dat doen we dan ook.

Om precies 6 uur opent de brug en dringen de schepen zich op een Hollandse manier door de opening. We zijn er weer. Even wennen…

Bij Durgerdam laten we het anker vallen in ondiep water. Tien meter ketting is meer dan genoeg. Dan daalt de rust bij ons in. De champagne wordt tevoorschijn gehaald en we klinken op een behouden thuiskomst.

Met dit mooie weer is dat goed te doen. Zodra de fles leeg is en de toastjes op zijn, slaan we het avondeten over en kruipen in de voorpunt. Na een tocht van heel veel uren hebben we wel wat slaap verdiend!

Midden in de nacht word ik wakker. Het lijkt wel of er iets op het dek loopt. Een kat. Nee dat kan niet. Een rat? Nee dat geloof ik niet, anders zouden er niet zoveel boten voor anker liggen. Ik stap uit bed en ga met een lampje op onderzoek uit. Ik zie niks. Dan maar weer naar bed. Ik lig nog niet, of ik hoor het weer. Nog maar een keer uit bed. Weer zie ik niks. Ik pak mn dekbed op en ga in de achterkajuit liggen. Na een kwartier hoor ik het weer. Ik ga naar het dek en kijk over de reling. En dan zie ik de boosdoener. Het is een eend, die met zijn harde snavel de aangroei van de boot eet en daar bij dat tikkend geluid maakt. Hehe, nu kan ik eindelijk slapen!

De volgende morgen is het prachtig buiten. Het is windstil en de zon komt langzaam op. Alleen het geluid van vogels is te horen en heel in de verte wat auto’s op de A10. In stilte drinken we onze koffie/thee in de kuip en genieten van dit mooie welkom.

Een uurtje later gaan we ankerop. Er liggen nog 50 mijl en een sluis voor ons. We zetten koers richting Enkhuizen via het paard van Marken. Gelukkig hebben we geen last van waterplanten en kunnen zelfs nog een paar uur zeilen.

    
De sluis bij Enkhuizen gaat snel en na een mooie tocht over het IJsselmeer komen we rond 6 uur aan in Hindeloopen. Ik maak nasi van de etenswaren die we nog hebben. Dat smaakt goed.

En dan, na vier dagen, eindelijk weer douchen. Heerlijk! Het sanitair in Hindeloopen is top. We hebben de AIS uitgezet en gaan lekker acclimatiseren op dit mooie plekje.

Vrijdag krijgen we bezoek van Ellen en Martin van de Acapella. De laatste keer dat ze bij ons aan boord waren was in 2019 in Sydney. Bizar! Het voelt als gister en we gaan gewoon verder waar we gebleven waren. Er komen prachtige herinneringen boven.  Als we zaterdag gaan wandelen, blijkt er feest te zijn in het dorp. Er wordt gevolksdanst en er is markt. We lopen een mooi rondje over de dijk en binnendoor weer terug.

   
Op het water is de 24-uurs race aan de gang en vlak voor de dijk hebben de bottertjes nog een wedstrijdje. Wat een geweldige manier om weer te wennen aan Holland. En het blijft maar mooi weer. We zijn er blij mee.

 

 

Verwaaid in Boulogne!

Zaterdag 24 augustus 2024, Boulogne

In de tijd dat ik in Boulogne kwam tijdens zomervakanties, heb ik menigmaal hier verwaaid gelegen. Wie niet? Eigenlijk is er sindsdien niet veel veranderd. De haven ligt ook nu vol met  Nederlanders en Belgen op weg naar  huis.   Als we hier aankomen lijkt het of er maar één dag te veel wind is en we betalen voor twee nachten. Maar dan worden het er ineens drie of vier. Wij hebben de tijd, dus voor ons maakt het niet uit, maar als je maandag weer moet gaan werken wordt het toch een beetje paniek.

Het is zondag, 18 augustus, als we vertrekken vanaf Bembridge. Na een onrustige nacht achter ons anker zijn we vroeg wakker. Bij het eerste ochtendlicht gaat het anker omhoog. Het zit vol modder. Daar hadden we niet op gerekend en we laten het maar zo. Dat bikken we er wel weer af in de haven van Eastbourne, want dat is ons doel. Zo’n 60 mijl varen, waar we een uur of negen over denken te doen. We hebben bijna een heel tij stroom mee en de wind achter. Het schiet lekker op. Dan komt Beachy Head in zicht, het 400 voet hoge kalk klif. Altijd leuk om hier langs te varen. Ik las op internet dat er in 1999 duizend kilo kalk naar beneden was   gevallen. Dat moet een kabaal geweest zijn. Ook is het nog steeds een geliefde zelfmoordplek. Je moet er toch niet aan denken! Er staat intussen een flinke wind en de stroom is tegen, dus het wordt een onrustig laatste stuk van de tocht.

Ineens ziet Jakob rook langs de kustlijn. Zou er brand zijn? Maar dan horen we ook veel geronk en blijkt er een vliegshow bezig te zijn  waarbij de meest bizarre capriolen worden uitgehaald. Ik vind het doodeng om naar te kijken, maar Jakob geniet en krijgt er geen genoeg van.

De haveningang van Eastbourne komt in zicht. Het is precies laag water. Dat is niet zo handig want het bebakende geultje dat naar de sluis loopt wordt dan wel erg smal. Jakob stuurt nauwkeurig richting sluis en het gaat goed.

De reddingsboot komt achter ons liggen en naast ons nog twee rubberboten vol mensen. Het blijkt dat ze naar de vliegshow zijn geweest. Vanaf het water heb je inderdaad het mooiste zicht. Als we de sluis uitkomen maken we vast bij de tanksteiger. We vullen de tank en gaan naar een mooie plek aan een steiger vlak bij de ingang. Ik ben erg moe en doe even helemaal niks. Jakob maakt het anker schoon en spuit het schuim, waar de sluis mee vol lag, van de boot. We eten een soepje en gaan vroeg naar bed.

Zodra het licht is staan we op en varen de sluis in. Om zes uur worden we geschut en gaan op weg naar Boulogne. Het is prachtig weer met een mooie wind.

De zeilen gaan op en het is lekker varen. Bij de ‘shipping lane’ gaat de motor bij en passen we de koers aan zodat we loodrecht oversteken. Het is niet heel druk en alles gaat naar wens. Er is zelfs een groot vrachtschip dat een beetje uitwijkt voor ons.

Als we bij de havenhoofden van Boulogne zijn, gaan de zeilen omlaag en komen de lijnen aan dek. We zijn in Frankrijk! Als we ons goed en wel geïnstalleerd hebben wordt er op de boot geklopt. Het is Johan de Roo, zwager van neef Dennis. Wat leuk. Hij komt aan boord en we wisselen nieuwtjes uit. Zijn zijn ook op weg naar huis en vertrekken op woensdag. Wij blijven nog even en maken er maar weer een vakantietje van.

  We kennen Boulogne al best goed, maar gaan toch een rondje maken naar de oude stad. We drinken koffie op een terrasje en genieten van de Franse gezelligheid. We eten mosselen bij een familierestaurantje. Ze zijn verrukkelijk! Echt vakantie!

    Omdat we Boulogne al redelijk kennen nemen we donderdag de trein naar Amiens om daar eens wat rond te kijken. De trein kost meer dan we verwachtten (€98 voor 2 retourtjes), maar je moet toch iets…..

Als we in Amiens uitstappen, valt het ons op dat er een relaxte sfeer hangt. Het is niet echt druk met vakantiegangers.

We lopen richting centrum en de grote kathedraal trekt onze aandacht. Wat een indrukwekkend gebouw. We mogen er gratis in en vergapen ons aan al het moois. Het blijkt de grootste kathedraal van heel Frankrijk te zijn. 

Ruim een uur later staan we weer buiten en gaan op zoek naar een lunchplek.

 

 

 

 

 

 

 

Op een zonnig plein met strandstoelen vinden we een tafeltje. We bestellen een ‘croque monsieur’ (XL). Dat is toch net even iets anders dan een Hollandse tosti.

 

Dan gaan we op zoek naar het huis van Jules Verne, een van de bekendste musea in de stad. Jules Verne ging ook rond de wereld, net als wij, maar dan alleen op papier.

Het huis is leuk met mooie beziens-waardigheden. De globe die hij gebruikte voor zijn imaginaire reizen staat nog gewoon op zijn bureau.

Terug bij het station stappen we weer in de trein en zijn ruim een uur later in Boulogne. Daar is het warm geworden dus de korte broek kan weer aan.

Ons plan om te vertrekken richting Duinkerken schuift steeds een dag op. Net als we de planning hebben aangepast komt er weer een gebied aan met windkracht 5-8 en dat vinden we niet leuk. Gelukkig hebben we tijd en gaan weer een paar nachten betalen in het havenkantoor.

    We scharrelen nog wat rond in Boulogne. Het regent af en toe, maar echt super slecht weer is het niet. Vanaf de pier hebben we zicht op zee. Dat ziet er erg onrustig uit, terwijl aan het strand de badgasten zich goed vermaken.

Hoe lang we hier nog zijn is niet helemaal duidelijk. We worden nog eens extra geconfronteerd met het feit dat het weer, waar niemand invloed op uit kan oefenen, altijd bepalend is geweest voor onze reis.

Dus ook nu!

Genieten op Isle of Wight

Zaterdag 17 augustus, Bembridge

We zijn nu bijna een week in Yarmouth op isle of Wight geweest  Wat een heerlijke plek. Hier houden we voor de laatste keer op onze thuisreis een beetje vakantie.

Maar nog even terug naar Studland Bay, vanwaar we naar Wight vertrokken.

Het is zaterdagmiddag als we daar voor anker gaan. Het is er druk vanwege het weekend. Op Navily hebben we gezien dat de oostenwind recht in de baai zou gaan waaien. En dat doet hij ook. De eerste nacht valt het nog mee en liggen we lekker te deinen.

Zondagmorgen neemt de wind toe en worden alle motorboten uit Poole losgelaten. Het is duidelijk dat geankerde zeilboten een prachtig doel zijn om vlak langs te scheuren. De stuurmannen hebben er vast geen idee van wat voor ravage ze aanrichten. Het fruit uit de fruitschaal vliegt er uit. Een kopje dat per ongeluk nog op het aanrecht staat, vliegt de gootsteen in en wij moeten ons vasthouden alsof we op de oceaan varen.

Maar, de zon schijnt, de lucht is blauw en het water is helder. Het uitzicht op ‘Old Harry’, de prachtige witte klif formatie aan de ingang van de baai maakt het goed.

We hebben een ’rustige zondag’ aan boord en de nacht valt in. De oostenwind is lekker aangetrokken en de golven rollen de baai in als we naar bed gaan.

Het wordt een onrustige nacht. In de voorpunt worden we bij iedere flinke golf in de lucht getild en ploffen dan weer neer. Niks voor mij. Ik verbouw de kajuit zodat ik op de langsbank kan liggen. Dat is beter. Na nog een tussenstop voorin, verdwijn ik naar de achterkajuit. De volgende morgen is de wind gedraaid, maar de golven zijn er nog. We zijn gesloopt als we anker op gaan.

Toch wordt het een heerlijke dag. We zeilen voluit tot aan de Needles en passen dan de zeil voering aan naar kluiver en bezaan, vanwege de wind die vanachter inkomt. We verwachten dat de stroming in het Needles channel ons flink gaat versnellen, maar we gaan niet harder dan een knoop of vier. Zou dat komen vanwege die ene dag dat de wind uit het oosten kwam?

Tegen drie uur zijn we bij de haven van Yarmouth. We worden door een ‘berthing master’ (een havenmeester in een bootje) naar onze plek gebracht. Fijn, want het stroomt stevig in de haven en hij duwt ons de goede kant op. Het is hoogseizoen hier en vakkundig wordt de haven volgestapeld met boten.

Leuk om na heel veel jaren weer in Yarmouth te zijn. We lopen een rondje door het dorpje en scoren een ijsje. Als we wat later ergens willen gaan eten kan dat niet. Alleen na reserveren. Nou ja, dan kook ik gewoon weer zelf.

Het is relaxed om hier een poosje te zijn. Lekker wandelen op het eiland! We beginnen met de rondwandeling langs de rivier de Yar. De heenweg gaat via een pad waar de treinrails vroeger lag. Na drie kwartier komen we in een dorpje en drinken daar koffie. Het pad gaat verder tussen de weilanden door terug naar Yarmouth. Het is een heerlijke wandeling. Er zijn veel vogels en vlinders. Jakob probeert een vlinder vast te leggen. Dat lukt hem!   

 

 

 

 

Het is druk geworden in de haven. We liggen drie dik. De berthing masters hebben hun handen vol om iedereen op een goeie plek te krijgen. Het is goed verdienen voor ze, want voor 1 plek vangen ze nu 3x £ 70,-. Het is een fijne haven, dus dan is zo’n prijs niet zo erg. Het sanitair is gloednieuw en er zijn veel douches. Wachten hoeft eigenlijk nooit.

De tweede wandeling gaat over de Tennison Downs, die boven de Needles beginnen. We hebben hem al vaker gedaan. Het is echt een van de mooiste wandelingen die ik ken en verveelt nooit! Bij FreshwaterBay nemen we de bus terug. We rijden via Newtown, een beetje om, maar het is zo leuk om in de dubbeldekkers te zitten. Respect voor de chauffeurs. Die rijden zonder enige schroom keihard op de smalle kronkelweggetjes, waar je liever geen tegenligger krijgt. Natuurlijk komen die toch en dat gaat steeds goed!

   We betalen het havengeld voor nog 2 dagen, want we willen nog niet weg. De eerste dag waait het erg hard en regent het een beetje. Een prima dag om de was te doen en met de bus naar de Tesco te gaan voor veel boodschappen. De tweede dag gaan we met de pont naar Lymington, een stadje dat aan de overkant van de Solent ligt. We schrikken van de prijs, maar laten ons niet kennen. De overtocht is heerlijk.

  Als we aankomen aan de overkant, is het een half uur lopen naar het stadje, langs een saaie weg. En dan moet de verrassing komen. Jakob is hier nog nooit geweest en in mijn herinnering is het er echt geweldig. Nou, dat viel dus best tegen. De straat naar de haven is leuk, maar er is geen fatsoenlijk terras voor koffie. Dan is er nog een straat die omhoog naar het centrum loopt. ook niet echt de moeite waard. Eindelijk vinden we een klein terrasje in aan zijstraatje, waar de koffie heerlijk is. En meer is er niet te doen.We lopen terug naar de pont en varen weer lekker terug naar Yarmouth, waar het veel leuker is.

  We verwennen ons met een etentje, waarvoor we twee dagen eerder gereserveerd hadden. We krijgen een leuk tafeltje en het eten is oké, alleen de prijs is skyhigh. De juffrouw die kwam afreken vroeg ook nog om een fooi. Lopen wij nu zo achter of zijn de tijden echt veranderd?

We slapen nog een nachtje heerlijk in de haven van Yarmouth en vertrekken tegen elven naar Bembridge. De stroom in de Solent staat tegen en er is nauwelijks wind. We doen er daarom erg lang over, maar wat geeft het. En wie zou er niet een kijkje willen nemen in het huis op dit verdedigingswerk ?

 

Het is heerlijk weer. We liggen nu voor anker bij het dorpje Bembridge en het begint flink te waaien. De weerberichten zijn een beetje anders dan verwacht. Ik hoop dat we niet te veel door elkaar geschud worden vannacht. Nou ja, morgen gaan we toch weer verder.