Woensdag 25 november 2020

Tot mijn schrik zie ik dat er al een week geen blog verschenen is. Dat komt vast doordat we nog steeds in de Ria Formosa liggen. We zouden vorige week naar Portimao gaan, maar bij nader inzien, bleven we toch maar hier.  Je kan hier van alles doen en het is een geweldige plek. Ik zag dat andere zeilers hier ook wel eens een maand bleven liggen. Het is net zoiets als 3 weken naar Vlieland. Alleen is het weer hier beter.

En zoals bij een verblijf op één plek altijd het geval is, bestaat het dagelijks leven uit, boodschappen doen, de was doen, eten koken, wandelen en sociale contacten. Eigenlijk net of je thuis bent, maar dan wel in een omgeving met lekker weer, goedkope boodschappen en lekker alleen maar doen waar je zin in hebt.

Vanwege deze “ledigheid” had ik me ingeschreven voor een cursus bij het LOI, er vanuit gaande dat online studeren betekent dat je je lessen online krijgt. Maar nee hoor, er werd een pakket bezorgd bij Inge en dat was de eerste les.

Ik begon te bellen met het LOI en dat is niet zo makkelijk. Keuzemenu’s, harde muziek tijdens de wachttijd en soms na tien minuten helemaal niks meer. Bij mijn vierde poging, op de laatste dag dat ik de cursus nog kon herroepen, kreeg ik een vrouw aan de telefoon. Die zei mij direct, dat er geen digitale lessen waren. Kijk, dat is niet leuk, maar wel duidelijk. Daarvoor had één man mij verteld dat je iets aan je ogen moest hebben om in aanmerking te komen voor digitale lessen, en een ander vertelde mij dat er eerst moest worden vergaderd over mijn speciale geval. Nou ja, het ging dus niet door.

Intussen was ik al begonnen aan de eerste opdracht, want die zat in de digitale proefles (hoe zo geen digitale lessen?). De opdracht was om 7 dagen lang elke dag 3 bladzijden vol te schrijven met wat er in je opkwam. En ik schreef en schreef in de hoop dat ik ooit de digitale lessen zou krijgen. Maar niet dus.

Tja en daarom schoot het blog er bij in!

Maar goed, we doen hier natuurlijk wel van alles en maken nieuwe dingen mee. Dat begon al vorige week woensdag. Twee zware tassen met wasgoed werden in de dinghy getild en bij hoog water voeren we naar Olhao. Daar was een geweldige wasserette en kijk nou, Jakob deed de was! Is dat niet mooi!

Na alles weer schoon en droog te hebben konden we aanschuiven voor een drankje met Eric en Karin.

De dag erna moest er weer gewandeld worden. Nou ja, ver kwamen we niet, want Eric en Karin hadden een zonneoventje, waarin brownies werden gebakken. Zo gaaf! En zo “sustainable”. De koffie haalden we bij de strandtent en het werd een heerlijke middag gezellig kletsen, zittend in de zon aan het strand. Hoe mooi is dat?

Maar om toch aan de benodigde beweging te komen maakten we de volgende dag een enorme wandeling van 14 kilometer. We liepen naar de vuurtoren, een stuk de pier op en binnendoor langs het strand en door de bush terug.

    Pittig maar zo gezond! We kwamen langs een plek waar onbewoonde huisjes stonden in de buurt van een groot onbewoond gebouw. Dat moet iets geweest zijn van een kasteelheer met zijn arbeiders erom heen of zo. Dat gaan we nog uitzoeken.

Het weekend kwam eraan en het werd slechter (of minder mooi) weer. In ieder geval gingen we niet naar de boerenmarkt in Olhao, want het hoog water kwam te laat en dus maakten we er een huiselijk weekend van met appeltaart, film kijken, muziek luisteren en Jakob die een paar uur op zijn orgel speelde. Zo relaxed allemaal.

We hebben nu maar besloten om hier bij Culatra te blijven tot 1 december, wanneer we naar Vilamoura gaan voor onze winterstop. Het voelt al bijna net alsof we een cycloon seizoen uitzitten op een ankerplek bij mooi weer.

Een poosje geleden schreef ik over het schelpen rapen bij laag water, wat een cultureel en historisch beroep is. Deze week zagen we weer een andere manier van schelpen zoeken/vissen en dat was aan de oceaankant.

We zagen mannen in wetsuits in zee lopen en waren nieuwsgierig naar wat ze deden. Ze hadden een soort hark-zeef met daaraan een net, waarmee ze over de bodem harkten om zo een speciaal soort schelp te vissen.

Die schelpen verkopen ze voor veel geld en meestal hebben ze per dag een flinke hoeveelheid bij elkaar geharkt. De dag dat wij ze zagen waren er eigenlijk te veel golven en dan lukt dat harken niet. Een van de mannen vertelde dat ze maar 8 goeie dagen per maand nodig hebben om een mooi inkomen te verdienen. Niet verkeerd, maar het is natuurlijk ook best zwaar werk. Zo leren we hier elke keer weer wat bij.

Na een week geen boodschappen te hebben gedaan, werd het wel weer tijd om naar Olhao te gaan. Maar voorwaarden zijn, dat het hoogwater op een fatsoenlijke tijd is en dat het niet te hard waait, zodat je niet te nat wordt in de dinghy.

Gister was zo’n dag dat het net zou kunnen. Om half 10 naar de wal en om 12 uur weer terug. Er stonden best golven en het is intussen niet zo warm meer, dus de jassen gingen aan en Jakob, die aan de lage kant zat, kreeg de regenbroek van Inge aan. Terug zou ik die aan doen. Nou, dat werkte prima en we konden weer heel wat boodschappen verzamelen.

We waren nog steeds niet in de markthallen geweest, want die zijn alleen in de ochtend open. Wat leuk om dat te zien. Ik heb nog nooit zoveel verschillende soorten vis gezien.

Het doet ons toch heel veel denken aan wat we op de eilanden tijdens ons grote reis hebben gezien. Portugal is daarna zo’n goeie plek om te zijn. Rust, ruimte, eenvoud en niet duur.

Jakob is intussen weer een stap verder met zijn project. Het wordt een op afstand afleesbaar anker alarm. Het houdt hem lekker bezig en het werkt al, nu de verfijning nog.

Vanmorgen hadden we vreselijk onweer en harde wind, dus we zitten lekker met onze laptops aan de kajuittafel.

Ik heb intussen een nieuwe digitale schrijfcursus gevonden en heb de eerste les gemaakt en Jakob laat zijn hersens kraken bij al dat ge-programmeer en zo.

Dit was het weer voor deze keer. Niet veel nieuws te melden, maar wij maken het goed, hebben de kachel aan  en zijn in de relax modus. Intussen is er in Nederland nog steeds stress vanwege Corona. Al zijn we niet in de buurt, we leven met jullie mee.

Hier in Portugal gaat het ook niet zo goed. Er zijn weer allerlei nieuwe maatregelen van kracht die de bewegingsvrijheid beperken. Maar gelukkig zitten we in onze eigen bubbel en houden dat wel vol.

Sterkte allemaal!

Woensdag 18 november 2020

We zijn een beetje aan het “cocoonen” hier in de Ria Formosa. Het anker ligt lekker stevig in de grond, we draaien met iedere getijde-wisseling weer naar de andere kant en laten de dagen aan ons voorbij trekken. Het weer is een beetje wisselend, maar dan wel vergelijkbaar met de Hollandse zomer. Niet verkeerd dus. De korte broek hebben we echt elke dag aan.

Na het hoogtepunt van Jakobs verjaardag, wilden we plannen maken voor de laatste 14 dagen die we nog hebben voor we de haven ingaan om te klussen. Het kluslijstje is klaar en er staan toch weer best veel dingen op, die ook bewerkelijk zijn. Maar daar hebben we dan mooi de tijd voor.

Het plan is om vrijdag naar Portimao te zeilen. Het lijkt of we dan de hele dag volle zon hebben met een ONO wind van 4-5. Dan zou Jonas lekker hard moeten kunnen varen die kant uit. Het is ongeveer 40 mijl, dus een echte zeildag. Maar…. je weet maar nooit hoe het gaat lopen.

De afgelopen dagen waren rustig, maar toch beleefden we natuurlijk leuke dingen. Dat begon zaterdag. Er was boerenmarkt in Olhao van 7 tot 1 uur. Het zou hoog water zijn om 1 uur, dus we konden om half 12 hier weg.

Het was een beetje regenachtig, maar het werd droog toen we vertrokken en de zon scheen, dus we namen geen jas mee. Dom, dom, dom!

De markt was heel gezellig en best erg druk. Er was van alles aan groente en fruit te koop en er waren best veel kraampjes.

  De mondkapjes werden goed gebruikt en op de terrasjes om de markt heen was het gezellig druk. Eric en Karin waren er al en hadden al een tas vol spullen, die ze in het bootje legden voor ze verder gingen met  boodschappendoen. Dat was een goed idee, dus wij deden hen na.

Jakob wilde naar de Lidl, die een minuut of 20 verderop was, want misschien wilde hij daar iets kopen. We liepen door het stadje naar de buitenwijk.

Het druppelde een beetje van de regen, maar we konden lekker naar binnen. Op ons gemak deden we boodschappen en Jakob vond het lijmpistool waar hij naar gekeken had. Mooi. Nu weer terug naar de haven om daar te lunchen.

Na 10 minuten begon het ontzettend te regenen en dan is het best koud, zo in je korte broek en je T-shirt. Al gauw waren we doorweekt en gingen schuilen in een cafeetje, waar we koffie met wat lekkers bestelden. Het leek weer droog te worden, dus we liepen verder naar de haven.

Daar was de boerenmarkt al opgeruimd en echt lunchen kon eigenlijk ook niet meer. We gingen toch maar ergens naar binnen, al was het alleen maar om op te warmen.

Toen het echt droog was, stapten we in de dinghy. De tas met groente was een beetje voller geworden door het regenwater, maar dat maakte niet uit. Terug aan boord konden we droge kleren aantrekken en de boodschappen een plekje geven. De zon begon te schijnen en dan is alle leed snel vergeten.

Zondag werden we verrast met een zeilwedstrijd die dwars tussen de geankerde boten door ging. Wel spannend als ze recht op je af komen en dan nog net op tijd overstag gaan. De winnaar was een J99 met een heleboel stoere mannen aan boord. Zo leuk om te zien.

We wilden alsnog onze gemiste lunch van zaterdag inhalen, dus we gingen naar Culatra. We wandelden eerst naar het strand, maar toen toch maar weer terug naar het restaurantje om te lunchen. De winnende zeilploeg zat daar lekker te drinken, dus we konden onze mooie foto’s naar ze doorsturen.

We kozen Cataplana om te eten. Dat hadden we op andere plekken ook al gedaan, maar hier zo midden tussen de vissers moest het wel heel bijzonder zijn. En dat was het ook. Tjonge wat er allemaal niet inzat, Oesters, grote garnalen en heel veel kokkels, die we hadden zien rapen, dan nog spek en uien en bouillon. Wat heerlijk. Dat was echt smullen zo op zondag!

Maandag werd het weer tijd om een flinke wandeling te maken. We wilden aan de wadkant van het eiland heen naar het einde en via de oceaankant terug.

  We vertrokken vroeg om bij eb de pontonbrug over te kunnen steken en daarna door de slufter naar het eind te kunnen lopen. Dat eerste was niet moeilijk, maar daarna werd het een beetje ingewikkeld. Er liepen allemaal van die kleine watertjes (krieltjes?) tussen de wadplaten door.

We kwamen bij een kokkel raper en vroegen hoe we het beste konden lopen. Hij sprak goed Engels en dacht dat wij niet wijs waren om zo ver te willen gaan lopen. Maar goed, hij gaf ons advies waar we wat mee konden. Eerst een stukje terug, dan langs de leiding tot de boom en dan via die boot daar verder naar het strand.

Nu we toch contact hadden vroeg ik of ik een foto mocht maken van zijn schelpen en een van zijn graafwerk. Nou, dat mocht en we wensten elkaar een mooie dag toe.

  Wij ploegden door het duingebied, staken watertjes over en kwamen bij de boom. Er zijn er hier 2. Deze en een mislukte kerstboom bij de haven. Even knuffelen dan maar.

Tenslotte kwamen we bij de punt van het eiland. De vloedstroom was al lekker op gang en de schepen die binnenkwamen hadden een flinke snelheid. We mochten nu na 7 km ploegen wel even uitrusten langs de waterkant.

Wat is dat toch mooi, die natuur en de kracht van het water. Met nog een korte stop op het strand, kwamen we na bijna 3 uur aan bij bet strandtentje van Culatra. We hadden wel wat verdiend en deden onze lunch met bier en een zak chips. Dat kon wel na die overvloedige maaltijd gister.

Na een poosje kwamen Eric en Karin bij ons zitten en konden we weer even bijpraten. Het is toch bijna net een dorp hier. De bemanning van de ”X to Go” kwam ook nog langs, maar die moesten eerst nog flink wandelen. En zo kabbelde de middag op het strand langzaam voorbij.

We waren toch best moe geworden van de flinke wandeling en lagen ’s avonds vroeg in bed. Heerlijk om dan nog een poosje te liggen lezen, terwijl je lekker zacht gewiegd wordt door het water.

Dinsdag deden we niks bijzonders We rommelden aan boord, lazen een boek en Jakob speelde accordeon en knutselde met zijn Arduino. Hij heeft weer wat uitgevonden, maar ik snap dat allemaal niet zo goed, dus later zal ik er meer over vertellen.

Dinsdagmiddag zouden we gaan ‘dinghy driften’, maar het was geen lekker weer, dus we gaan dat nu waarschijnlijk morgen doen. Plannen zijn er om te veranderen als dat nodig is. En als je veel tijd hebt kan dat ook gewoon.

En zo genieten we hier van onze vrijwillige quarantaine. Het zou toch mooi zijn als iedereen deze lastige Corona tijd zo ontspannen kon doorbrengen. Maar helaas is de realiteit anders. Sterkte allemaal!

Zaterdag 14 november 2020

Na dagen met wat minder weer, schijnt vanmorgen de zon weer over het water en het land. We zitten aan het ontbijt in de kuip en zien weer van alles gebeuren om ons heen. Een bootje, dat zand van het strand heeft gehaald, vaart richting Faro, een visser laat een hele rij kreeftenfuiken in een lange lijn in het water zakken, een gewoon vissersbootje steekt over richting Olhao.

Kortom, iedereen is weer wakker en aan het werk. Wij zijn aan het bijkomen van Jakobs verjaardag gister. Dat was echt een andere dag dan alle anderen, maar daarover later.

Wij hadden dinsdag een luie dag na de wandeling van maandag en waren uitgenodigd bij de Marelief voor een drankje. Nou, dan deden we toch nog wat.

Karin en Eric waren ’s middags naar Culatra geweest en terugvarend naar hun boot kwamen ze langs een visser, die net met zijn oesters bezig was. Die oesters zagen er prachtig uit, dus ze vroegen of ze er wat konden kopen. Omdat wij bij hen zouden gaan borrelen, vroegen ze er acht. Op de vraag wat dat kostte zei de visser, “neem maar mee”. Gelukkig hadden ze net een fles wijn gekocht en gaven die als dank. Is dat niet geweldig? Het leven is hier niet zo moeilijk.

Eind van de middag voeren we met de dinghy naar de Marelief en kregen dat prachtige verhaal te horen. En…. de oesters werden geserveerd met een glaasje witte wijn. Het openen van de schelpen ging wat lastig, maar met een schroevendraaier en hulp via de iPhone, was dat uitstekend gelukt. Ik houd er niet van, maar de anderen slurpten met groot genoegen die mooie grote verse oesters naar binnen. En ik kreeg een lekker stukje worst. Wat een feest.

Jakob had overdag zitten knutselen aan een systeem waarbij hij op afstand met zijn iPhone het licht in de kuip van Jonas kon bedienen. Na een prachtige zonsondergang werd dit vanaf de Marelief de eerste test. En jawel, Jakob drukte op een knopje van zijn Iphone en daar floepte het licht in de kuip aan… en uit… en aan… en uit en tenslotte weer aan.

Zo konden we makkelijk onze boot terugvinden in het donker. Na het automatische ankerlicht is dit nu het tweede geslaagde Arduino project. Geweldig! Wat een knapperd he? Er staat weer een nieuw project op stapel, maar dat duurt nog even.

En eindelijk na heel wat weken, gingen we woensdag de hele dag niet van boord. Dat gebeurt eigenlijk nooit, maar er stond veel wind, het was bewolkt en als je in de dinghy zit, word je erg nat. We bleven daarom lekker aan boord. Jakob haalde na lange tijd zijn keyboard weer eens tevoorschijn, downloadde Hauptwerk van het internet, sloot alles aan op de radio en begon te spelen. Dat klonk goed zeg! Net echt. Zijn vingers waren nog niet helemaal soepel, maar het klonk mij als muziek in de oren! Heerlijk.

Ik probeerde intussen een bestand van een externe harde schijf terug te vinden en dat hield me een aardig poosje bezig. Bijna had ik de Apple helpdesk in Australië er bij geroepen, maar na goed lezen en heleboel geduld, vond ik eindelijk het document dat ik nodig had. En zo waren we de hele dag lekker binnen bezig, terwijl het weer buiten niet zo aantrekkelijk was. Het viel Jakob op, dat we op zo’n kleine ruimte ons toch zo goed konden vermaken zonder elkaar in de weg te lopen -:).

De volgende dag zag het weer er weer beter uit, al stonden er nog wel veel golven op het water tussen ons en Culatra. De klipper, die hier al een tijd ligt, was intussen op drift geraakt en kwam onze kant uit. Daar wordt je niet echt blij van.

Het water zakte en na een poosje lag hij gelukkig stil, niet zo ver bij ons vandaan. Het bleek dat de ankerketting en het anker in de knoop zaten en ingekapseld waren door oude visnetten en planten. Dat werd een hele klus om dat weer goed te krijgen. Tegen het donker was alles weer schoon en hoorden we de ankerketting ratelen. Bij opkomend water konden ze dus niet meer onze kant op drijven.

Als je daar een poosje naar hebt zitten kijken, vraag je je af hoe groot de kans is, dat wij met ons anker straks ergens achter of in zitten. Er drijft hier dus van alles onder het wateroppervlak en het water stroomt constant heen en weer vanwege het getij. En als je dan ook nog bedenkt dat die kreeftenfuiken, die vanmorgen te water gelaten zijn, niet zo ver van ons vandaan liggen, wordt het toch wel een spannend moment als we hier weg willen. Maar dat duurt vast nog een poosje, want het is hier heerlijk relaxen en daar houden we van.

Rond een uur of 2 gingen we toch maar, met een jas aan tegen de spetters, naar de wal. Er moest weer gewandeld worden. De zon scheen lekker, dus de jassen konden al gauw in de rugzak. Zo heerlijk, zo’n lekker groot strand voor jezelf. Vanwege de harde wind was er van alles aangespoeld, waaronder een dode dolfijn.

Dat is best triest om te zien. Maar dat schijnt hier niet vreemd te zijn. De man van de strandtent zei, “Tja, die beesten gaan ook dood en bij zuidwestenwind spoelen ze hier aan”. Dus er werd geen opruimingsdienst gewaarschuwd en het kwam niet in de krant.

Na de wandeling wilden we de man van de strandtent wat laten verdienen. Hij heeft leuke zitjes opgesteld met stoelen, een tafeltje en een windscherm, zodat je lekker beschut van je drankje kan genieten. En dat deden wij dus. Het was Jakobs oudejaarsdag, daarom namen we het afgelopen jaar nog maar eens door, met alles wat we beleefd hadden en dat bleek heel veel te zijn. Tegen het donker gingen we terug naar de boot. Die ligt daar dan zo mooi op ons te wachten!

En toen was het eindelijk 13 november. Jakob was jarig en hij vind dat erg leuk. We hadden vorige week al een cadeautje naar keuze (Apple natuurlijk) gekocht. En ’s morgens vroeg had ik de slingers opgehangen. Na even lekker kletsen in bed en een vroeg telefoontje van vriend Peter, mocht Jakob zijn pakje uitpakken en was er zichtbaar blij mee.

Karin en Eric kwamen op de koffie. Ze lezen al jaren onze blogs. Ik had gezegd dat er appeltaart was, maar niet dat Jakob jarig was. Karin vroeg zich af of er soms iemand jarig was, maar Eric had gezegd, “ze bakt wel vaker appeltaart”, want dat had hij in de blogs gelezen. Zo grappig! Maar zoals altijd, pakte het weer goed uit, want onze ‘vergeten’ flesopener, die ze uit kwamen ruilen tegen een Arduino setje voor Karin, ging vergezeld van een koele fles witte wijn en dat werd daarom gelijk een mooi verjaarscadeautje.

De appeltaart had een beetje te lang in de oven gestaan, maar smaakte toch heel goed en de verjaarsvisite vond dat gelukkig ook. We konden in de kuip zitten en het werd steeds zonniger. We hebben steeds heel veel gespreksstof, heerlijk! Na het vertrek van Karin en Eric ging de zon weg en werd het heel erg bewolkt, bijna somber. Maar toen kwamen de verjaarstelefoontjes met familie en vrienden. Door al deze aandacht en de speciale plek waar we zijn, werd het zo’n gezellige verjaardag!

Tegen een uur of drie wilden we nog even met de dinghy gaan kijken naar de andere uitgang van de Ria dan waar we waren binnengekomen. Het water was spiegelglad dus dat was handig. Op het moment dat we in de buurt van die uitgang kwamen kregen we ineens heel veel stroom mee. Best leuk, maar je moet ook weer terug voordat je naar buiten spoelt en niet meer naar binnen komt. Spannend!

We keerden dus maar weer om na een blik op de uitgang geworpen te hebben. We zagen dat in de buurt van de uitgang ook nog een mooie ankerplek is, dus wie weet gaan we daar volgende week naar toe. Maar goed, we keerden om en hadden flink de stroom tegen. Op vol vermogen deden we nog maar 3 knopen. Genoeg, maar niet echt fijn. We keken op Navionics op de iPhone om te zien hoe we moesten varen. Na een poosje (buiten de gevarenzone) gingen we op vol vermogen best heel hard. Jakob kreeg er spontaan een kuifje van!

Dat ging heel lekker, vooral omdat het water zo vlak was. Voldaan na zo’n leuk tochtje stapten we weer aan boord. En.. het begon te regenen.

We hadden weer geluk gehad. Aan deze bijzondere verjaardag kwam een einde. Het is ieder jaar weer op een andere plek, dus wie weet waar we volgend jaar zijn.

Dinsdag 10 november 2020

Albufeira was een goeie plek om slecht weer uit te zitten. De havenkom is heel beschut en het is er erg goedkoop. We betaalden 61 euro voor 4 nachten, inclusief korting voor TransEurope leden (waar de haven volgens mij niet echt bij aangesloten is).

Omdat het zo bleef regenen, huurden we vrijdag een auto om maar eens op ons gemak uitgebreid eten en drinken in te gaan slaan bij de Lidl. Die was weliswaar niet zo ver van de haven, maar als je veel te sjouwen hebt, is dat met een auto wat handiger dan te voet met rugzakken en losse tassen.

Het was er niet druk, dus we konden op ons gemak inslaan alsof we een oversteek gingen voorbereiden. Nu hebben we het daar wel  eens over, maar zoiets is zeker nu nog niet aan de orde. Als je een poos op anker wil gaan liggen, is een lekker voorraadje aan boord ook handig.

Behalve proviand wilden we ook een reserve Vodafone kaartje kopen om straks weer met 60 GB zonder zorgen te kunnen struinen op internet en filmpjes te kunnen kijken. Ook dat lukte vrij makkelijk, want er was een winkelcentrum een stukje verder dan de Lidl, waar een VF winkel was.

We waren al vroeg klaar met shoppen en het regende nog heel verschrikkelijk. Om dan voor je lol nog met een auto te gaan rondrijden is onzin, dus om half 3 leverden we de auto weer in.

De dag ervoor waren Robin en Angelique van de Zilveren Maan langs gekomen om ons te groeten, hetgeen uitliep in een gezellige borrel. We spraken af om de dag er na (als we de boodschappen hadden gedaan), een mini potluck te doen (samen eten van ieders ingebrachte eten) en dat bleek een uitstekend idee te zijn.

We kregen eerst een rondleiding aan boord van de Zilveren Maan. Wat een schip is dat, een Colin Archer van ongeveer 15 meter, met heel veel ruimte (die goed benut was) en een heerlijke Hollandse sfeer heeft. Daarna genoten we van elkaars lekkere eten. Terug op Jonas, werd de SSB uitgeprobeerd. Jakob maakte contact met Robin op HF en dat werkte prima. Iedereen blij.

Zaterdag werd het veel mooier weer dan voorspeld was en besloten we een flinke strandwandeling te gaan maken op het strand van Albufeire (je weet wel, met die lift..). We kwamen bij de lift, maar die was wegens onderhoud uitgeschakeld. Wat een pech. Dan maar gewoon lopen naar beneden. Ook geen probleem.

Er waren best wat mensen op het strand. Het was weekend en mooi weer, dus heel logisch. Het was een aardig stuk lopen naar het eind van het strand, maar zeer zeker de moeite waard. En we moeten natuurlijk onze conditie op peil houden.

Jakob klom naar boven aan het eind van het strand en kon zo ook aan de andere kant van de rotsen kijken.

We zagen nog een gestrande zielige vogel, maar konden niet uitmaken of het een luxe aalscholver was of een sjieke zeemeeuw. Maar veel leven zat er niet meer in.

Na weer een heel stuk terug over het strand gelopen te hebben, klommen we een stukje omhoog naar het dorp. Boten en vissers staan wel heel centraal hier in het leven van de mensen. Dat werd duidelijk door het mooie kunstwerk bij de boulevard. We vonden een leuk terras en genoten van een drankje met heerlijke tapas.

Terug aan boord bekeken we de weersvoorspellingen nog een keer en besloten om zondag terug naar Culatra te varen. Het weer die kant op zag er iets beter uit dan richting Portimao, wat eigenlijk de bedoeling was.

Zondagmorgen om 10 uur vertrokken we en hoopten op wind. Je weet het nooit, de weerberichten kloppen echt niet altijd.

Maar inderdaad, na een uurtje konden alle zeilen bij en werd het echt heel lekker zeilen. De wind kwam 60 graden in en de golven waren vriendelijk. Echt genieten op zondag! We hadden uitgerekend om met de eerste vloedstroom naar binnen te varen bij de lagune, maar we waren wat eerder. Dat bleek niet erg te zijn, want er stonden nauwelijks ‘overfalls’.

Er waren zeilwedstrijden geweest van kleine zeilbootjes, die terugkwamen van de race. We konden precies tussen de twee velden in naar binnen. Heerlijk om hier weer te zijn. We ankerden op ons oude plekje en omdat er nog wat wind stond, pakte het anker gelijk. Mooi!

De volgende dag was het weer echt zomers! Er was nauwelijks wind en de zon was heerlijk warm, dus we hoefden niet veel kleren aan. Na de lunch wilden we het droogvallend stuk van het eiland Culatra gaan bekijken. We hadden uitgerekend dat het om half 3 laag water zou zijn. We legden de dinghy vast met ons ankertje en stapten op de plaat.

We zagen een tiental mensen gebogen over het zand staan en gingen eens kijken wat ze deden. Met een soort plamuurmes werd het zand weggehaald en dan pikten ze er kleine schelpjes uit. Dat hielden ze uren vol en aan het eind van de rit hadden ze een klein emmertje met schelpjes en sommigen nog een netje met clams.

Ze spraken echt alleen Portugees, dus het was moeilijk uit te vinden wat ze nu precies deden.

We liepen een rondje langs de rand van de plaat en zagen dat de dinghy steeds verder op het droge kwam te staan. Hmmm, we hadden het laagwater dus niet helemaal goed ingeschat.

We liepen nog maar een rondje, keken naar de vogels, de gebukte mensen en het geweldige uitzicht. Daar werd je helemaal Zen van. Terug bij de dinghy zag het er nog steeds erg droog uit. Dus nog maar een rondje gelopen. Nu naar een catamaran die op het droge stond. Zo te zien stond die daar al een poosje en was aardig aan het vergaan. Maar wie weet woonde er nog wel iemand in. We liepen weer terug naar de dinghy.

Het was intussen half 4 geworden. En nu leek het of het water weer opkwam. En dat is heel bijzonder om daar naar te kijken. We zaten op de rand van het bootje en toen het water over het zand stroomde kwamen er beestjes uit de gaatjes die je altijd ziet. Ze waren eerst dik en groen, draaiden zich een aantal keren langs een zandrandje, liepen een klein rondje en waren toen de helft van hun eerdere formaat geworden en rood van kleur. En daarna gingen ze zeewaarts.

Zoiets zie je alleen maar als je wacht tot er genoeg water staat om je dinghy weer te laten drijven…. Maar het weer was prachtig en de plek uniek.

Om kwart over 4 konden we het bootje weer laten drijven en gingen we terug naar Jonas. Op internet zocht ik op of ik iets kon vinden over de manier van schelpjes zoeken in de Ria Formosa (zo heet het water hier) En inderdaad vond ik een Masters Scriptie (https://edepot.wur.nl/476593) over dit gebied en het belang van de Ria Formosa.

Ik heb niet alles gelezen, maar als je er diagonaal doorheen gaat, begrijp je dat wat wij zagen daar op die zandplaat, een cultureel en natuurlijk erfgoed was. En dus heel bijzonder!

Zo leer je toch maar weer elke dag wat bij. Wat een mooie ervaring!

Donderdag, 5 november 2020

Vandaag zou mijn vader 107 geworden zijn. Ongelofelijk waar blijft de tijd. Maar zo’n verjaardag vergeet je nooit! Ik denk nog regelmatig aan mijn ouders, want toen het eindelijk kon, gingen ze met een klein autootje op vakantie naar Spanje en Portugal en maakten foto’s van sinaasappelbomen. En die zien wij nu ook regelmatig. Vandaar!

Misschien door die verjaardag, maar eindelijk bakte ik weer eens een cake. Het was een kant en klaar pak, waar alleen water bij moest. Kon niet mislukken. En uiteindelijk smaakte hij ook nog niet eens zo gek. Het volgende baksel moet maar weer een Hollandse appeltaart worden, want die vinden we toch het lekkerst. Het was een heerlijke week voor anker bij Culatra. We waren daar niet de enigen en maakten leuke contacten. Jacco en Jannie van de “Maaike Saadet” hadden ons al begroet toen we aankwamen en zondag werden we op bezoek aan boord gevraagd. Wat een schip! Het is een Bestevaer van 53 voet en door Jacco zelf afgebouwd. Geweldig. En wat was het leuk om met hen te praten over van alles. Het uurtje langskomen, werden bijna 4 uur.

Intussen was het donker geworden. Het tij was gekeerd, dus de boot lag precies andersom dan toen we aankwamen. En wat gebeurt er dan in het donker na een lekker biertje? Dan vaar je de verkeerde kant op en is je boot ineens niet te vinden. Gelukkig hadden we het redelijk snel in de gaten, maar het is toch een gekke ervaring.

De Marelief met Eric en Karin was zondag gearriveerd en we maakten het plan om maandag over de droogvallende plaat tussen ons en de vaste wal in,  naar Olhao te varen met de dinghy. Het zou hoog water zijn tussen 3 en 4 uur. Dus als we om 2 uur weg zouden gaan stond er genoeg water om daar te varen. Toch best wel spannend, maar het water was helder en je kon de bodem zien (net zo als bij die mooie eilanden in de Stille Zuidzee). Er stonden wat stokken met een pluim om de route aan te geven. Dat hielp echt wel. Na een minuut of 10 waren we aan de kade van Olhao en konden daar vast maken.

We kwamen in het oude centrum terecht met hele leuke straatjes. Dit is echt een tochtje wat we niet hadden moeten overslaan. Er was ook een supermarkt voor wat boodschappen en natuurlijk een leuk terrasje aan de kade. Gezellig hoor om dat met z’n vieren te doen. We waren zo aan het praten dat de tijd sneller ging dan we in de gaten hadden.

Het was intussen 5 uur en we zagen het water al zakken. Bovendien begon het al een beetje te schemeren. Spannend! Om dan over de plaat terug te varen moest je wel goed opletten. Echt leuk!. Gelukkig ging alles goed en konden we vlak voor het donker weer aan boord van Jonas klimmen.

Dinsdag was de laatste dag dat we bij Culatra zouden liggen, dus we gingen toch nog maar een keer aan wal om te wandelen en te lunchen.     Deze keer zagen we in de duinen een hele groep van een soort ooievaars die daar wat rondstappen en wegvliegen als je te dichtbij komt. Erg leuk!

Het werd weer een heerlijke wandeling, die eindigde op een terras bij de haven van Culatra. Daar aten we gebakken tonijn met heerlijke verse salade. Zo gezond! Een mooi tijdelijk afscheid van deze bijzondere plek (want we komen hier terug).

Woensdag zouden we op tijd vertrekken om nog met het laatste staartje van de eb de lagune uit te kunnen varen en niet te veel last te hebben van de “overfalls”.
Dat betekende dat we rond 9 uur naar zee voeren. Het bleek een prima moment te zijn, want het water was redelijk rustig. Jammer genoeg was er geen wind, dus we voeren op de motor naar Albufeira. Daar waren we dit jaar nog niet geweest.

Het was een relaxed tochtje en rond 2 uur legden we aan aan de meldsteiger. We liepen naar het kantoor en daar kregen we te horen dat er geen plek was en of we gereserveerd hadden. Nou, daar kijk je toch wel van op! Het seizoen is voorbij en dan verwacht je voldoende plek. Maar het blijkt, dat er heel veel boten voor de wintermaanden in de haven liggen.

Gelukkig vond de dame nog een plekje voor ons waar we tot zondag kunnen liggen. Wat een mazzel. De haven is inderdaad mutjevol met allerlei nationaliteiten.

De haven is niet groot en erg compact en verder oké. We bleven de rest van de dag aan boord om weer te wennen aan het gemis van een “Wijde Blik” (zoals we op anker altijd hebben).

Vanmorgen gingen we al vroeg op pad om het dorp te bekijken en een kapper te zoeken, want dat werd langzamerhand wel nodig. We konden vanmiddag al terecht. Maar eerst liepen we Albufeira in om daar wat rond te kijken. Het is eigenlijk best triest. Iedereen doet net of er toeristen zijn en zet al zijn handel op straat. Maar de werkelijkheid is dat het leeg is overal. En dat vinden wij wel fijn, maar de middenstand vindt dat vast niet.     We liepen naar het strand en dronken koffie in een strandtent. Dat was prima en daar kwamen  steeds meer mensen. lekkere koffie ook. Het dorp ligt een heel stuk hoger dan het strand en daarom is er een lift (voor oude mensen?). Dat vonden wij natuurlijk helemaal geweldig en hij deed het nog ook.

Na de lunch ging ik eerst naar de kapper en Jakob mocht een uurtje later. Dat ging allemaal prima en de Franse kapster begreep heel goed dat wij het kort wilden hebben. Het is bijna een unisex kapsel, maar wij zijn er blij mee.

Het blijft tot zondag slecht weer, dus wij blijven hier lekker in de haven liggen en wachten tot de zon weer gaat schijnen.