A Coruña, zondag 8 oktober 2023

Het is een beetje mistig als we wakker worden op maandagmorgen. We liggen op een ankerplek tegenover de haven van A Coruña. Ze verwachten ons om een uur of 11, dus we doen rustig aan. Bij het ankerop gaan zit de ankerketting een halve slag om het anker gedraaid en kan zo niet aan dek gehesen worden. We hadden dat vorige week ook al een keer. Het komt vast omdat we iets te snel de motor in z’n achterruit zetten nadat het anker gevallen is.

Er is geen wind die de neus van de boot de goeie kant uitdraait. Alleen zeilers begrijpen dit waarschijnlijk, maar ik schrijf het op om het later nog eens terug te kunnen lezen. Jakob heeft intussen een truc ontwikkeld met de pikhaak en een lijn om het anker om die aan het blad op te tillen zodat de spanning van de ketting is. Daarna kan het ankerbeslag weer goed gemaakt worden en alles komt weer goed. Het anker glijdt soepel op zijn plek en rustig steken we over naar de marina.

We krijgen een plek aan steiger 10 in het midden. Het is windstil en we liggen daar goed. Het is tijd om boodschappen te gaan doen. Drie jaar geleden waren we hier ook en zachtjesaan beginnen we weer van alles te herkennen. De supermarkt onder de Mercado, het grote plein met de terrassen, de oude stad en het tapas straatje. Het voelt goed om hier weer te zijn. We vullen de tassen en wandelen rustig terug naar de boot

Terug aan boord legt Jakob een extra lijn op de achterste kikker en maakt er een trekveer aan, die als schokbreker dienst doet. Het wordt donker en bijna tijd om naar bed te gaan. Er kraakt van alles, de veer piept en we liggen niet echt goed. Morgen kijken we wel verder.

De volgende morgen schrikken we wakker. De boot ligt als een gek te dansen in de box. ‘Wat een rotplek’, is onze eerst gedachte. De havenmeester heeft ons bij het aanmelden beloofd dat we een betere plek krijgen als het wat rustiger wordt in de haven. Ik sta op het punt om direct naar haar toe te gaan, als Jakob zegt: ‘Wacht nou maar even, laten we eerst nog wat aan de lijnen doen. Ik heb nog een veer om voor aan de landvast te knopen en nog een rubber voor de middenspring.’ Dan kijk ik om me heen en zie dat er drie enorme cruiseschepen zijn gearriveerd. En bovendien razen er pilotbootjes in en uit de haven, die enorme golven veroorzaken.

We passen de lijnen aan met de schokbrekers en liggen na een poosje helemaal goed. De rust keert weer en de zon schijnt lekker. We wachten het nog maar even of hoe het de komende dagen is om hier te liggen.

De fietsjes worden uit de schuur gehaald en we gaan op zoek naar een watersportwinkel. Dat is best een stuk fietsen. Als we binnenkomen zien we dat het best een ‘ouwe zooi’ is met een oude man die slecht Engels spreekt. We kopen er een bus thinner en dat was het. De kuiptent, die we in mijn fietsmandje meegnomen hebben, heeft nieuwe ramen nodig en we fietsen door naar de volgende haven, Seca Marina, waar de zeilmaker zit. Er is niemand als we aankomen en ik bel het kantoor. Tien minuten later staat daar een heel vriendelijke man, die onze kuiptent weer mooi gaat maken. We krijgen een appje van hem wanneer dat klaar is, belooft hij.

Op de terugweg fietsen we nog even langs een ijzerwinkel, maar ook die heeft niet echt veel. Dan maar aan de koffie op een terrasje tegenover onze eigen haven. Lekker! Bij het afrekenen zag ik heel lekkere worteltaart staan. Dat nemen we de volgende keer maar bij de koffie.

Terug aan boord bestellen we bij SVB24 de bootlak van International en bij een andere webshop twee lampjes voor binnen. Nu maar kijken of dat ook echt gaat aankomen hier.

Woensdagmorgen gaan we aan de gang. Jakob neemt de gelakte houten lijsten in de kuip en het doghouse voor zijn rekening en ik begin de voorkant van de opbouw te schuren. We zijn lekker bezig en na een aantal uren kan er al van alles afgeplakt worden. De grondverf kan op de opbouw en de beits als onderlaag op de houten randjes in de kuip. Het was een pittige dag. Nadat we gedoucht hebben lopen we een stukje over de boulevard en verwennen onszelf met een drankje.

Donderdag wordt er weer geschuurd en geverfd. We zijn goed bezig vinden we zelf. We zijn vroeg begonnen en op tijd klaar om in de oude stad te gaan lunchen. We genieten van de rustige sfeer in de mooie straatjes en strijken neer op het terras van Momos, tegenover het klooster. Het eten smaakt ons prima!

Vrijdag heb ik de bestelde bootlak nodig, maar ons pakje van SVB24 is nog niet aangekomen. Geduld is een schone zaak. Ik ga maar boodschappen doen terwijl Jakob lekker doorwerkt aan de moeilijke plekjes bij de ramen. ‘Elke dag een steek, is een hemdsmouw in een jaar’, zei mijn moeder vroeger, maar dit karwei gaat vast sneller.

De fietsjes hebben we dinsdag aan de reling bij het havenkantoor vastgebonden, zodat we ze niet steeds mee de steiger op moeten nemen. Bij laag water is dat echt niet leuk. Ze staan al een dag niks te doen, dus we gaan een rondje fietsen. Prachtig om over de boulevard, langs de andere haven en de Torre de Hercules te fietsen. Het is heerlijk weer en een leuk tochtje.

Bij de Chinese winkel kopen we een nieuwe waterkoker. Dat waren we al zo lang van plan, maar Jakob was eigenlijk nog erg gehecht aan zijn oude waterkoker, die al tien jaar een scheur in het deksel heeft. Nu is de nieuwe waterkoker een feit en deze is eigenlijk veel handiger

.    

Aan onze steiger is het een komen en gaan van boten. Met een aantal zeilers maken we een praatje. Ze zijn meestal net aangekomen na de oversteek van de golf van Biskaje en maken zich klaar voor de volgende sprong naar de Canaries. Er hangt een spannende sfeer hier. Je voelt de energie die rondgaat. Er wordt gewerkt aan de laatste klusjes en al snel weten twee Franse jongens waar ze hun gereedschap kunnen lenen. Om de beurt komt er een en vraagt dan in schuchter Engels of Jakob misschien … Het is altijd spannend of ze het ook weer terug komen brengen.

Als laatste heeft Jakob zijn boormachine meegegeven. Het wordt bijna donker. Als hij naar de boot van de Fransen loopt om te kijken of ze klaar zijn, hangt een van de twee nog in de mast om iets spannends te doen. Later op de avond krijgen we hem terug met heel veel dank. We hadden ons niet gerealiseerd, dat dit een echte vertrekkers haven is. Het maakt het allemaal nog veel leuker om hier te zijn.

Wat ons wel opvalt is dat er de afgelopen 9 jaar veel veranderd is. De vertrekkers zijn veel jonger, soms nog geen veertig en hebben gespaard voor hun droomreis. De schepen zijn in goede staat, maar wel wat ouder. Ook de route die gevaren wordt is anders dan toen. Wij hopten keurig naar zuid Portugal om vandaar over te steken naar Madeira en dan vandaar de Canarische eilanden. Nu vertrekken ze van hier in één ruk naar de Canaries. Dat scheelt veel tijd en van de orca’s hebben ze dan ook geen last. Ook de communicatie apparatuur is veranderd. Er zijn steeds meer Starlink schotels te zien. Iridium Go is te duur geworden en verouderd en SSB radio’s zijn ook verdwenen. Dan merken we pas hoeveel jaar wij al onderweg zijn. Bijna een decenium.

Zaterdag na het klussen lopen we een rondje door de oude stad. De kerk bij het klooster is open en we gaan naar binnen. Daar blijkt Fatima klaar te staan voor een rondje door de stad. We wachten tot het zover is en genieten van deze processie.  Het is prachtig weer en we maken veel foto’s.

 

De komende week is het weer nog goed, dus als maandag de bootlak komt kan ik lekker verder met de schilderklus. Jakob heeft alles wat hij nodig heeft voor het lakken, en gaat gestaag verder. Het wordt mooi!