Categoriearchief: Griekenland

Corfu, Kerkyra

Zaterdag 2 april 2022

Corfu, het eiland waar menigeen van droomt als het sneeuwt in Nederland. Haha, en wij zijn hier nu. Na alle kou hier, terwijl het in Nederland 20 graden is, zijn de rollen nu omgekeerd. Hier is het nu 20 graden en in Nederland ligt er sneeuw!

Natuurlijk is het hier nog geen zomer, want de wind giert regelmatig om onze oren en soms dondert het heftig van het onweer, maar echt koud is het niet meer. En soms schijnt zelfs de zon.

Vorige  week zondag vertrokken we van Paxos, waar we veel zon hadden gehad en mooie foto’s konden maken. Vol goede moed haalden we het anker op en zagen een mistige zee voor ons. Die mist zou wel optrekken dachten we. Maar nee hoor, het bleef de hele dag windstil en mistig. We besloten een tussenstop te maken bij Petriti aan de oostkant van Corfu zo’n mijl of 10 zuidelijk van Kerkyra. Het dorpje straalde rust uit, maar er kwam wel veel lawaai vandaag. Waarschijnlijk was de zondagse voetbalwedstrijd aan de gang, want de toeters werden afgewisseld met gejuich en kreten van teleurstelling. Dat moet dus wel voetbal geweest zijn. Wij lieten de dinghy lekker op dek liggen en genoten van de rust op het water.

Het bleef mistig, ook de volgende dag. We besloten om door te varen naar Kerkyra en daar in de mooie grote baai van Garitsas te gaan ankeren. Er was zoveel ruimte dat het bijna moeilijk was om te besluiten waar we zouden gaan liggen. Het werd een beetje in het midden, niet te ver van de jachthaven Naok vandaan. Daar konden we dan mooi onze dinghy stallen als we de stad in wilden gaan. We lagen in de beschutting van het grote kasteel, dat hoog op een rots het boegbeeld is van Kerkyra (Corfu-stad).

Na een rustige nacht laten we op maandag de dinghy te water en varen naar de wal. We maken het bootje vast in de jachthaven van Naok en wandelen naar het kasteel.      Daar ligt op een beschutte plek de Mandraki marina. Er komt storm aan en we overwegen of we daar een paar dagen gaan liggen. De plek is bijzonder, maar de voorzieningen zijn matig, terwijl de prijzen hoog zijn. Het is nog steeds somber weer, dus foto’s maken van de rots en het kasteel stellen we nog maar even uit.   We zijn geïntrigeerd door de kleine hutjes die langs de slotgracht staan, waar ook wat bootjes liggen. Het ziet er nu een beetje armoedig uit, maar als we goed kijken zien we dat de pergola’s zijn voorzien van druivenranken, die straks het geheel gaan opfleuren. We lopen door de kleine straatjes van de in Venetiaanse stijl gebouwde binnenstad en kopen een ijsje. Niet omdat het warm is, maar omdat het er zo kleurig uitziet. Ook zien we een terrasje waar we de volgende dag willen gaan lunchen. We maken een foto om het te herkennen de volgende dag (wat overigens niet echt lukt). Terug aan boord bak ik pannenenkoeken. Het is intussen gaan regenen, dat past er dus wel bij.

De stad trekt ons nog steeds en we stappen op dinsdag weer in de dinghy en lopen naar de andere kant richting ferryhaven. Ineens is het heel mooi weer geworden. De jassen kunnen uit en uit alle hoeken en gaten komen mensen tevoorschijn. Het lijkt wel zomer. Wij genieten daar natuurlijk ook van en verbazen ons over zwemmers, die hun baantjes trekken vlak bij de plek waar onze dinghy ligt. We weten dat het maar 14 graden is terwijl het eruit ziet alsof het veel warmer is.

      

Het slechte weer komt dichterbij en we besluiten om niet bij het kasteel in de haven te gaan liggen, maar een stukje verderop. Daar is een grote marina met alle comfort en ook nog betaalbaar. We worden bij de ingang van de haven door een Marinero in een rubberbootje naar onze plek gebracht en stevig vastgelegd.

 

Als we ons hebben gemeld bij het havenkantoor gaan we een kopje koffie drinken op een terras er vlak naast. Tot onze verbazing wordt om onze QR code gevraagd. Die van mij is niet meer geldig, want ik ben na twee vaccinaties gestopt. Jakob heeft zijn telefoon aan boord liggen en kan die van hem, die wel geldig is, niet laten zien. Het wordt dus een koffie-to go. Het blijkt dat hier in Griekenland de regels niet consequent worden nageleefd. In de stad vraagt niemand wat en hier in de haven wel. Nou ja, dan brengen we ons geld maar lekker naar de stad, ook goed!

De storm komt op donderdag en we liggen te schudden in de box, het onweer flits om de boot en de donder laat van zich horen. Heerlijk om hier veilig vast te liggen in plaats van op een ankerplek. ’s Morgens was het nog rustig en deden we boodschappen bij een grote supermarkt in het dopje Kontokale hier achter de marina. Op weg daarnaar toe liepen we langs een Volvo Penta dealer die precies het onderdeeltje heeft wat wij nodig hebben voor het bedieningspaneel van de motor. Wat een geluk.

Het blijft onbestendig weer tot maandag, dus we vullen onze dagen in zoals het weer het aangeeft. Gister zou het regenen en waaien. We besluiten om de bus te nemen naar de stad, want Jakob wil een nieuwe router kopen omdat de vorige het begeven heeft. Leuk om met de bus te gaan. Na ongeveer een half uur zijn we in het centrum en Jakob vindt een nieuwe router bij de Vodafone winkel. Het is zonnig tegen alle verwachtingen in. We beklimmen de rots met het kasteel tot aan de vuurtoren en maken mooie foto’s.            Het wordt een heerlijke dag met lekker weer en een gezellige sfeer om ons heen. De lunch op een terrasje is heerlijk en tevreden stappen we in de bus terug naar de haven. De was, die we ’s morgens hadden weggebracht is klaar en alles kan weer schoon en geurig de kast in.

Vandaag is het weer grijs met winsstoten en af en toe een bui. Prima zo’n dag om aan boord te blijven en wat te rommelen. Jakob hangt zijn nieuwe router op en ik ga wat schrijven. Het plan was om vanhier over te steken naar Montenegro, maar er komt een aantal dagen noordenwind aan en dat schiet niet zo erg op. We zien wel wat we doen. Dat houdt het een beetje spannend.

    

Voorseizoen in Griekenland

Zondag 27 maart 2022, Paxos

Het is nog vroeg in het seizoen ontdekken we als we de haven van Preveza verlaten om ons eerste zeiltochtje te gaan maken. Het water van het Amvrakikos meer is leeg, er vaart zelfs geen vissersbootje. We willen de eerste mijlen in de buurt van Preveza varen om in geval van nood terug te kunnen keren naar de haven. En net als in het begin van ieder nieuw zeilseizoen is het spannend. Hebben we geen lek? Blijft de motor het doen? Willen de zeilen wel omhoog en zit er geen knoop in de reeflijnen?

We proberen alles uit en varen naar Vonitsa, een klein vissersplaatsje in het zuidwesten van het meer. De zon schijnt, er staat een matige wind en we motorzeilen die kant op. Vlak bij het dorpje laten we de zeilen vallen en zoeken een mooi ankerplekje voor de lunch. Eerst lijkt het anker niet te pakken en dat vinden we gek, want dat gebeurt bijna nooit. Jakob geeft nog wat meer ketting en nu liggen we goed. Tijd voor de lunch. Her is warm genoeg geworden om buiten op het achterdek onze lekkere boterhammen met kaas, salami en aardbeien op te eten. De aardbeien smaken hier al echt een beetje zoet.  Op de weg terug naar Preveza komt een grote school dolfijnen ons begroeten. Het seizoen kan beginnen!

Het vertrouwde gevoel van varen, eten en slapen komt weer terug als we in de buurt van Preveza het anker laten vallen voor de nacht. Er liggen vier andere boten op die ankerplek en dat maakt het gezellig, ook al doe je daar niks mee. We gaan op tijd slapen en hebben de tocht van de volgende dag doorgenomen. We willen naar Paxos, een eilandje wat ten zuiden van Corfu ligt. De temperatuur is intussen weer gedaald tot een graad of 10 en dan is het heerlijk om onder het dekbbed weg te kruipen.

De volgende dag vertrekken we om 9 uur. We willen op tijd in de baai van Lakka op Paxos aankomen. Het zou kunnen zijn dat er al wat boten voor anker liggen, maar we verwachten het niet. De zeilen worden gehesen en na een paar uur trekt de wind lekker aan. Wat voelt dat weer vertrouwd. We voelen ons weer helemaal lekker op onze Jonas.    Rond drie uur komen we aan bij Paxos en in de baai  van Lakka ligt één boot voor anker en langs de kade zien we de tweede boot. Wat een ruimte hebben we. De diepgang in de baai is een stuk minder dan op de kaart staat aangegeven. Die zou 4 meter moeten zijn op de lichtblauwe stukken, maar wij komen niet verder dan 2.80. Het anker valt en we steken een meter of 15 ketting. Dan kan, nu de baai leeg is, maar in het hoogseizoen is dat vast een ander verhaal. Het water is prachtig turquoise van kleur en het dorp ligt te schitteren in de zon. Wat een mooie plek. We genieten van het uitzicht en verheugen ons al op de volgende dag. Dan gaan we de wal verkennen en een lekker stuk wandelen.

Het is windstil als we de dinghy te water laten. Het is wel weer even wennen aan de krachten die nodig zijn om de boot over de reling te hijsen en om de 15 pk motor voorzichtig naar beneden te takelen. We zijn het niet verleerd en na een kwartiertje ligt onze ‘koets’ klaar voor vertrek. We varen naar de kade waar alle restaurants nog gesloten zijn. Via een smal straatje komen we in het hart van het dorp, waar koffietentjes wel open zijn en muziek uit een luidspreker de boel opfleurt. Gezellig! We zoeken een plekje en bestellen koffie. Wat een weldaad deze rust hier. Er zijn wat lokale mensen die ook van hun koffie genieten en er wordt hard gewerkt aan de voorbereidingen voor het komende seizoen. Er wordt druk geschilderd en getimmerd om alles weer mooi te maken.

    Als we het dorp uitlopen komen we op een rustig weggetje waarlangs olijfbomen staan en de eerste bloesem te zien is. De zon schijnt en we genieten ervan. Eindelijk weer eens in de zon wandelen in een mooie omgeving.

  

Terug in het dorp kijken we nog eens goed rond, maar we zien nog geen restaurant dat eten serveert. We gaan terug aan boord waar we genoeg proviand hebben.

En dan is het zaterdag. We gaan weer naar de wal en gaan proberen een restaurantje voor die avond te vinden. De bewoners zelf willen toch ook vast wel uit eten op zaterdag. We drinken weer koffie op het pleintje en vragen aan de serveerster of zij weet wat er open is die avond. Ze loopt een straatje in en zegt dat er niemand is. Na de koffie lopen wij datzelfde straatje in en nu is er wel iemand. Ja hoor, we zijn welkom vanavond. Buiten aan de muur hangt een kopie van een handgeschreven brief van Edward Kennedy die daar in 1968 geweest is. Dan moet het eten wel goed zijn.

 

 

 

Weer gaan we wandelen. Eerst langs de zuidkant van de baai omhoog, waar we een mooi zicht op Jonas hebben. Daarna langs de noordkant, tot we bij de vuurtoren zijn. Het is een beetje een klim, maar dat is goed voor ons. Het uitzicht is prachtig en de temperatuur is opgelopen tot 20 graden. Heerlijk. Tevreden gaan we terug naar de boot. Ik schrijf wat en lees een boek. Jakob heeft een nieuw Rasberri Pi project gestart en volgt Max Verstappen.

Om half 7 varen we naar de wal en gaan het restaurant binnen. We zijn niet de enige bezoekers. Naast ons zit een Noorse familie die nu twee jaar op Paxos woont. We bestellen eten en als mijn voorgerecht komt kijk ik heel verbaasd. Het is gebakken courgette, maar het lijken wel frietjes. Heerlijk. We genieten van ons eten en krijgen van de eigenaar nog een extra karafje wijn van het huis. Wat zijn die Grieken toch een aardige mensen. In het donker varen we terug naar Jonas, die als enige boot in de baai niet moeilijk te vinden is.

 

Vanmorgen hebben we de klokken een uur vooruit gezet. De zomertijd is aangebroken. We blijven toch nog een poosje in ons bed liggen om te wachten tot de temperatuur zich ook heeft aangepast aan het nieuwe seizoen. Het is een beetje nevelig vandaag en de zon komt er niet echt doorheen. Er is helemaal geen wind. Jakob haalt het anker op en we varen op de motor naar het eiland Corfu. We hebben een plekje aan de zuidoostkust uitgezocht om te ankeren. We hebben tijd genoeg en willen onze tijd in Griekenland nog een beetje oprekken.

De kou is bijna voorbij

Preveza, Zondag 20 maart 2022               

Wie had dat kunnen denken. Zo koud als het hier kan zijn. Op de kant hoog op de bok was dat erger dan aan de stadskade. We vingen waarschijnlijk veel wind. Zodra we weer op zeeniveau waren werd het een stuk warmer.

Maandag om 11 uur ging ik de auto terugbrengen naar de verhuurder bij het vliegveld. We hadden er veel plezier van gehad voor het doen van boodschappen en een klein tochtje in de omgeving. Veel kilometers waren het niet, maar om in de stad Preveza te komen, moet je door een tunnel en dat kan alleen maar met een auto.

Dinsdag ging Jonas weer van zijn hoge plek op palen af. Zorgvuldig werd de trailer onder de boot geschoven en kon ik de plekken van de steunpalen, die ze een voor een weghaalden, nog een likje antifouling geven. Een van de mannen kroop voor mij onder de boot om de onderkant van de kiel bij te werken. Wat een service! Voorzichtig reed de trailer het hele haventerrein over naar het kraangat. Wij liepen er als in een processie achter aan. Zo grappig!

Ruud was gekomen om de gedane reparaties te controleren zodra we in het water lagen. De helpers aan de wal stonden braaf te wachten tot ze het sein ‘veilig’ kregen.

    De afsluiters en doorvoeren zagen er goed uit en met z’n drieën staken we over naar de stadskade van Preveza. Het was heerlijk weer, het water was rustig en de zon scheen.

De motor had nog wat aandacht nodig. De retourslang van de koelvloeistof zat verstopt en gaf gekke effecten. Die werd diezelfde dag nog vervangen door de monteur en de motor liep weer als een zonnetje. De toerenteller doet het nog niet. Wat daar de reden van is, is nog niet duidelijk.

We lagen heerlijk aan de kade voor alle terrasjes, die al best wat bezoekers kregen. Aan boord was nog van alles te doen, maar we konden wel lekker in het zonnetje op het dek koffie drinken en lunchen.

 

Tot vrijdag zou het goed weer blijven.

 

We maakten de lijst met klusjes korter en gingen woensdag met Ruud en Marjan naar een Grieks restaurant. Ellen van de ‘Acapella’ waar we regelmatig contact mee hebben,  kwam erachter dat ze Ruud en Marjan kenden. Ooit 15 jaar geleden hadden ze bij hen in Griekenland hun eerste zeilervaring opgedaan. Is dat niet bijzonder? Wat is de wereld toch klein!

We genoten van het Griekse eten. Het was heerlijk en voor een mooie Griekse prijs!

Er kwam slecht weer aan. Vanaf vrijdag zou er harde wind komen uit het oosten en de temperatuur zou terug gaan naar een graad of 10 overdag en  tegen het vriespunt in de nacht. We verhuisden naar de Marina, waar nog niet veel schepen lagen. We kregen een mooie plek. Zo’n plek in de haven is niet echt goedkoop, maar het is wel heerlijk om op elk moment van de dag een warme douche te kunnen nemen. Vrijdag konden we nog wat dingen aan dek doen en lekker koffie drinken in de stad

             

Zaterdag was het echt niet leuk meer. Het was ijskoud en guur. Jakob zocht zijn dikke zeiljas op om buiten nog een beetje warm te kunnen blijven. Binnen deed de kachel prima zijn werk gelukkig.

Toch trotseerden we gisteravond de kou, want we waren uitgenodigd om Mezedes te proeven. Dat is een soort tapas, allemaal kleine gerechtjes waar je met z’n allen van eet.
We waren met Ruud en Marjan en na een kwartiertje schoven er nog twee Nederlandse zeilers aan, die hier in de marina aan hun boot werken.  En dan vergeet je dat het buiten koud is, want binnen was het heel gezellig, de hapjes smaakten heerlijk en de wijn natuurlijk ook. Op weg naar de boot was het nog een beetje kouder geworden leek het wel

We hebben tot morgenochtend een plekje hier in de haven geregeld, maar willen nog iets langer blijven om op het mooie weer te wachten. Dat komt er echt aan. Vanaf morgen wordt het elke dag een beetje warmer. Woensdag is het al 16 graden met zon. Een mooie dag om wat proef te varen op het Amvrakikos meer hier vlakbij. Als alles goed gaat kunnen we donderdag richting het eiland Corfu vertrekken. We willen via twee tussenstops op mooie ankerplekken naar Benitses varen, wat een mijl of vijf onder Corfu-stad ligt. De weersverwachtingen zijn goed en we zijn benieuwd hoe het ons zal vergaan.

Om goed voorbereid te zijn op pittig weer, is Jakob alvast begonnen om wat nieuwe landvasten te maken, ter vervanging van de lijnen die braken tijdens de storm in november vorig jaar.

Jonas bijna terug in het water

Zondag 13 maart 2022, Aktio Marina, Preveza

De zon schijnt en we zitten in de kuip uit de wind in de zon aan de koffie. Vannacht trok er nog een flinke storm over ons heen, maar nu is het windstil en lekker warm. We hebben hard doorgewerkt de afgelopen week. Ons werklijstje werd nauwgezet afgewerkt ondanks de kou in de morgen en aan het eind van de middag. Dat maakte de werkdag redelijk kort, waarna we weer snel achter de kachel gingen zitten. Gelukkig doet die het weer goed. Hij had wel een schoonmaakbeurtje nodig na een jaar niet gebrand te hebben. Na wat opstart problemen begon hij gelukkig steeds beter te branden en nu genieten we van een mooie blauwe vlam en heerlijke warmte. Dag en nacht houdt hij ons uit de kou en dat is heel fijn!

De zeerereling is weer veilig nu de nieuwe poortjes en scepters er weer stevig verankerd op staan. Dat was een mooi project waarbij we een goed team bleken te zijn. Aan de stuurboordkant ging dat redelijk makkelijk. Jakob in een wokkel in de bakskist en ik lekker buiten. Het vervangen van het sceptervoetje van de gesneuvelde bakboordscepter was een ander verhaal. Om dat te vernieuwen moest de keuken gedeeltelijk worden gesloopt, dachten we. Maar wat een geluk hadden we.

Met veel moed, beleid en trouw kon het paneel waar het kommaliewant in opgeborgen zit voorzichtig naar voren gekanteld worden. Nu konden we de bouten en moeren losmaken door met onze arm over het gekantelde paneel de steeksleutel erop te zetten. In no-time was de klus geklaard, het nieuwe sceptervoetje zat vast en het paneel kon weer worden teruggeplaatst.

In plaats van twee dagen gedoe waren we er in een half dagje mee klaar. Dat moest gevierd worden. We stapten in de auto en reden naar Vonitsa, een klein dorpje aan het Amvrakikovs-meer. Een -in plastic gehuld – terasje waar we al eens eerder geweest waren ontving ons vriendelijk. We bestelden bier, wijn, heerlijke zelfgemaakte frites en een Griekse Salade. een feest. Het was niet echt warm, maar we hadden toch een beetje vakantiegevoel

Voor het vervangen van de verhaalklamp op het achterschip deden we een beroep op Ruud, die dinsdag samen met zijn vrouw Marjan naar de boot kwam. We hadden lang gezocht naar een nieuwe verhaalklamp van de juiste afmeting en konden die nergens vinden. Dankzij onze vrienden Manon en Stef van de LJS werd er bij AluBoot een nieuw exemplaar op maat gemaakt en keurig afgewerkt door Stef. Er gaat toch echt niks boven goeie vrienden! Ruud en Jakob verwijderden professioneel de afgebroken klamp en bevestigden de nieuwe. Lastig klusje daar achteronder en het regende ook nog zachtjes. Maar.. het zit en we zijn hier heel erg blij mee.

Terwijl Jakob de dag erna het bakboord blok van de bakstag af peuterde en weer opnieuw met kit en bouten terugplaatste, hield ik me bezig met het onderwaterschip. Wat gaat dat zwaar om bij 6 graden de antifouling er op te smeren. Met twee handen moets ik de roller hanteren om het erop te krijgen en dan is zo’n schip toch best groot. Bij de tweede laag had Jakob tijd om te helpen en dat scheelde een stuk.

Tot dan toe had ik elke dag gezond en lekker eten gemaakt, maar een keer uit eten gaan trok ons ook erg aan. De heerlijke biefstuk die we bij het restaurant op de haven van Preveza gegeten hadden vorig jaar waren we niet vergeten. We nodigden Ruud en Marjan uit om daar donderdagavond met ons te gaan eten. En wat was het heerlijk. Gelukkig werd er geen QR code gecheckt, want die van mij  blijkt het niet meer te doen. Daar was ik eerder die dag achtergekomen. Na het boodschappen doen bij de Lidl, was ik gestoipt bij een winkel die 1027 heet, een soort Chinese winkel die kleding verkoopt. Ik wilde iets warms gaan kopen en ging de winkel binnen. Al snel kwam er een mevrouw met een checkapparaat naar me toe. Ik toverde mijn telefoon met QR code tevoorschijn. En.. het bleek dat die een rood kruis liet zien. Dat was lastig! De dame stuurde me niet weg, maar zei dat ik wel heel snel wat mocht kopen. Commercie is dus toch belangrijker gelukkig. Dat gold misschien ook voor het restaurant want een tijdlang waren wij de enige vier bezoekers.

Na een voorgerecht van heerlijke carpaccio kwam de biefstuk met chamognongs, een heerlijke saus en een aardappelgerecht uit de oven. Ik had een foto moeten maken, maar had vast te veel zin in dat heerlijke eten.

Gezellig ook om weer eens met andere mensen te praten. Zij zijn in Griekenland gaan wonen en dat is best bijzonder.

Vrijdag en zaterdag werden de laatste klusjes afgewerkt, zoals controle bilgepomp, ……..  We reden naar Lefkas om een blik Precote te halen en een nieuwe zachte bezem voor het dek. Een prachtige tocht. Alsof je in Zwitserland of Oostenrijk rijdt.

   

Er moet nog het een en ander geschilderd worden in de kuip en er buiten, maar daar is het nu veel te koud voor. Wel hebben we graag alle benodigde spullen aan boord, zodat we daar op een mooi ankerplekje mee aan de gang kunnen gaan.

   Lefkas heeft heel veel terrasjes in de zon en midden op de dag is het daar goed toeven. We konden de verleiding niet weerstaan en dronken koffie? met uitzicht op het water en heel veel boten die nog op de kant staan. Het seizoen is hier echt voorlopig nog niet begonnen. We zijn duidelijk een maand te vroeg hier, maar in ieder geval hebben we al het werk nu gedaan en kunnen we weer varen als we dat willen.

Dinsdagmorgen worden we het water ingetakeld. De motorman en Ruud komen daar bij kijken om te checken of alle nieuwe gaten dicht zijn en de gerepareerde moter het naar behoren doet. Zoniet dan kan er direct iets aan gedaan worden. Best spannend dus.

Winter in Griekenland

Zaterdag 5 maart 2022, Preveza

‘Gaan jullie verhuizen?’ vroeg de treinconducteur met een lach op zijn gezicht toen hij ons op de overloop tussen onze bagage zag zitten. ‘Ja, zoiets’, zei Jakob en schoot in de lach. Onze ov-kaarten, die wij braaf tevoorschijn getoverd hadden hoefde hij niet meer te zien.

Jakob vertelde dat we na ruim drie maanden in Nederland weer op weg waren naar onze boot in Griekenland. ‘Oh heerlijk’, reageerde de conducteur. ‘Jullie wonen dus op twee plekken’. Hij begon te vertellen dat hij ook twee levens had. Behalve de hele dag door de trein te lopen en op zijn fluitje te blazen, had hij een boerderij met 1000 kalveren. Dat verklaarde zijn blozende uiterlijk, want van in de trein werken krijg je vast niet zo’n gezonde buitenkleur.

De vliegreis naar Griekenland verliep voorspoedig. In Athene aangekomen, lieten we bij de douane alle benodigde papieren zien. We moesten testen zei de mevrouw, die de QR-code op ons ‘Passenger Locator Form’ scande. ‘Waarom?’ vroeg ik, want ik had dat ’s morgens nog gedaan. ‘Wij doen een extra random check’, zei ze. Er was geen ontkomen aan. Jakob offerde zich op en testte natuurlijk negatief. Het bleek hier toch strenger te zijn dan in Nederland.

Na dit oponthoud (het was intussen 9 uur ’s avonds) werden we met een taxi naar ons hotelletje gebracht. We hoopten dat het op loopafstandwas van het bussustation, waar we de volgende dag om 7 uur de bus naar Lefkade moesten nemen. Google maps werd geraadpleegd. Het bleek 40 minuten lopen te zijn naar het busstation. Met al onze bagage (die eruitzag alsof we gingen verhuizen) was dat onmogelijk. Maar hoe regel je nu ’s avonds een taxi in het Grieks? We kregen het wel een beetje benauwd, want die bus halen de volgende dag was echt nodig. Ineens kreeg ik een ingeving. ‘Hé Jakob, zouden ze hier Übers hebben? Die kunnen we via internet regelen’. Jakob dook in de Uber-app in zijn telefoon en jawel, dat kon.

Om genoeg tijd te hebben als het mislukte, stonden we om half zes op en probeerde Jakob de Über-app op zijn telefoon. En jahoor, dat ging lukken. Vijf minuten later stond de auto voor. Het was maar 10 minuten rijden, dus we waren een uur te vroeg op het busstation. Dat was niet erg, want nu konden we koffie en broodjes kopen voor het ontbijt. De bus vertrok precies op tijd en rond half één kwamen we aan in Lefkada.

Onderweg hadden we verbaasd gekeken naar de sneeuw die op de bergen lag. Hè, waren we in Oostenrijk??? Dat verwacht je toch niet in Griekenland? Daar is het toch altijd zomer? Nee dus! Die sneeuw ligt daar ieder jaar en het voorjaar begint echt pas half april.

Nou ja, we gingen toch gewoon maar naar de boot en zagen wel hoe het daar zou zijn. We kwamen er snel achter. Met een taxi reden we naar Preveza airport, waar een huurauto op ons stond te wachten. Het haventerrein waar Jonas op de bok staat, ligt verlaten van alles en iedereen, dus zonder auto is dat niet te doen.

De zon begon te schijnen en het werd zowaar aangenaam. We kwamen bij Jonas aan en parkeerden onder de neus van het schip. Wat heerlijk om hier weer te zijn. De buitenkant zag er prima uit, maar hoe zou het binnen zijn? We leenden een lander van de buurboot en klommen aan boord om onze eigen ladder uit de bakskist te halen en neer te zetten. De zware bagage werd met een touw via de trap naar boven gesjord en daar waren we. Terug aan boord na zoveel weken.

De wintertent en de extra zeiltjes zaten nog perfect vast en hadden alle mogelijke lekkage goed tegengehouden. De boot was kurkdroog. Maar koud!!!!! We pakten de tassen uit en ieder kastje wat je opendeed liet een wolk koude lucht los. Daar hadden we eigenlijk niet echt op gerekend. Snel ging ons elektrische kacheltje aan en haalde de ergste kou uit de boot.

Binnen het uur was Jonas weer bewoonbaar en dronken we wat op het achterdek in het zonnetje. Dat was een goed begin. Ik kookte een simpele spaghetti maaltijd en we kropen al vroeg in bed. Het was een lange dag geweest. Het voelde toch best raar. Het bootleven is zo ontzettend anders dan in een appartement met alle luxe, waar je zo snel aan gewend raakt. Het werd een hele koude nacht, vijf graden en zonder centrale verwarming.

Donderdagmorgen was de lucht al snel blauw en rond een uur of 10 werd het zo lekker buiten dat we zonder jas op stap gingen. We gingen koffiedrinken bij Sander en Lizette, die met hun zeilboot Satori aan de stadskade van Preveza lagen. Het terras tegeonver hun boot lonkte ons, want het lag lekker in het zonnetje. De laatse keer dat we elkaar gezien hadden was meer dan een jaar geleden in Vilamoura in Portugal, waar we naast elkaar in de haven lagen. Gezellig hoor om bij te praten in de zon op een terrasje.

Het werd tijd om boodschappen te doen bij de Lidl. Daar konden we weer voor een kleine week etenswaren inslaan, zodat we lekker aan boord konden blijven. Het voelde zo vertrouwd om weer al het eten weg te stouwen in laden en kastjes. Ik kon nu ook weer fatsoenlijke maaltijden koken. Jakob vroeg gister terwijl ik een rollade aan het braden was: ‘En ben je al gewend aan je kleine aanrechtje hier aan boord?’ Verbaasd keek ik hem aan. Ik was alweer zo in de bootmodus dat ik onze grote keuken in Soesterberg helemaal vergeten was. Zo snel gaat dat acclimatiseren

Het klussen kon beginnen. De zeereling aan stuurboord was het eerst aan de beurt. De bakskist werd helemaal leeggeruimd en Jakob vouwde zijn grote lijf op om erin te kruipen. Ongelofelijk dat hij dat kan. Ik moest er niet aan denken dat hij kramp zou krijgen of zo, want ik zou hem er nooit meer uitkrijgen. ‘Dan doe je toch gewoon de klep dicht”, zei hij laconiek. We waren lekker bezig, hij binnen en ik buiten om samen de sceptervoetjes te vervangen.Op het moment dat we begonnen regende het langzaam, maar daarna ging het steeds harder. Maar ja, als je één keer bezig bent, moet het ook gewoon af. Het eerste nieuwe poortje stond aan het eind van de middag. Het tweede bewaarden we maar voor vandaag. Tussen de bedrijven door schuurde ik het onderwaterschip met scotch brite en nam het geheel af met een natte doe, zodat ik, zodra het weer beter is, kan beginnen met verven.

De auto doet het goed. We hebben net diesel gekocht voor de kachel. Het weerbericht laat zien dat we in de loop van de week nachtvorst krijgen en dan is zo’n elektrisch kacheltje echt niet genoeg. Dan maken we onze Dickinson kachel lekker aan en laten hem ’s nachts op een klein pitje branden.

Eigenlijk hadden we gehoopt op wat vriendelijker voorjaarsweer, maar dat komt voorlopig nog niet. Jammer, maar we redden het wel. De korte broek blijft voorlopig nog maar even in de kast.