Categoriearchief: Spanje

Cartagena, de winterstop voor dit jaar

Donderdag, 10 november 2022, Cartagena

Wat hebben we genoten van wekenlang mooi weer! Echt een cadeautje zo aan het eind van het seizoen. Maar nu gaat het toch echt aflopen, ons zeilseizoen. Na ons vertrek uit Calpe zijn we een dag of vijf in Santa Pola blijven hangen. De haven was erg prettig en het terras dat er bij hoort ook, speelt altijd mee. Want dan is het na je biertje niet zo ver meer te lopen naar de boot :-). De tegenstelling met Calpe is heel groot. Daar zoemde het nog van de vakantiegangers, terwijl de haven eigenlijk al in winterstand was. In Santa Pola is het precies andersom. In de haven gebeurt van alles en in het stadje is het niet zo druk meer. Leuk om dat te zien.

We maken dankbaar gebruik van de heerlijke douches (lees: badkamers!) en de wasmachine die het voortreffelijk doet! Allebei dingen die voor zeilers van belang zijn. Ook de supermarkt is dichtbij waardoor boodschappen doen niet echt een project wordt. We kunnen het niet laten om op verschillende plekken te genieten van het ‘menu del Dia’, wat betekent: lekker eten voor weinig geld! Alles bij elkaar een goede reden om nog niet te snel verder te trekken.

Voor de kust ligt het eilandje Tabarca. We wilden daar ankeren, maar dat bleek niet zo simpel te zijn. Daarom nemen we op zaterdag de ferry daarnaartoe, gezellig met een flink aantal andere vakantiegangers. Na een klein half uurtje komen we daar aan.

   

De ene helft van het eiland is natuurgebied en op het andere deel is een dorpje gebouwd. Na een heerlijke cappuccino wandelen we we door het natuurgebied, waar nog wat oude bouwsels stonden. Het meest genieten we van de ruimte en het leuke wandelpad.

      Het dorpje bekijken we in de middag. Het is lekker simpel met wat rechte straatjes. Het eiland deed ons een beetje denken aan Culatra in de Algarve. Intussen is de wind opgestoken, waardoor de terugweg naar Santa Pola een nogal hobbelig en een beetje nat tochtje wordt. We hadden er weer een mooie dag opzitten!

    Al is Santa Pola niet heel bijzonder, toch vermaken we ons goed. Het kasteel in het centrum is een laag gebouw met een leuk museum erin, waar we interessante dingen zien uit vroeger tijden.

    De Salinas die een stukje buiten de stad liggen willen we natuurlijk ook zien. Dat wordt een pittige wandeling, want het is iets verder dan we dachten. Aan het eind van de boulevard waar grote bergen zout liggen, volgen we een paadje wat ons bij het begin van de Salinas’s brengt.

      En dan vinden we dat mooi genoeg. We gaan terug over het strand en eten, zittend op een mini-duintje onze extra lekkere, meegebrachte broodjes op.

We kijken nog maar weer eens naar het weerbericht en zien dat er over een paar dagen onweer aankomt. Wat gaan we daar mee doen? Op anker langs een onbeschermde kust is geen optie. Heel veel mooie baaitjes zoals op de Balearen zijn hier niet. Dus besluiten we om naar Torrevieja te varen.

Daar is een grote ankerbaai binnen de pieren en lig je heerlijk rustig. Het stadje is volgens de berichten niet erg inspirerend dus we laten de bijboot lekker op het dek zitten en genieten van het uitzicht op de stad en de vissers die druk in de weer zijn vlak naast ons.

Er ligt een andere Hollandse boot. Als de schipper zijn opstapper naar de wal heeft gebracht komt hij even langs. Na het eten wil hij graag wat komen drinken. Het is Hugo, rond de dertig en solo op stap met zijn snelle boot, die hij de afgelopen tijd een flinke refit heeft gegeven.

Het is gezellig en leuk om te praten met een vertrekker die een stuk jonger is en net begint. Zijn plannen klinken goed en met opstappers varen gaat hem ook vast lukken. De volgende morgen zwaaien we hem uit; wij blijven nog een dagje liggen. Zo vervelend is het hier niet.

Woensdagmorgen kijken we naar het weerbericht en zien dat het onweer sneller naar ons toe komt dan verwacht. We stellen onze plannen bij en vertrekken rond 9 uur richting Cartagena. Er is weinig tot geen wind. Als we langs Mar Menor varen is het water olieachtig, maar er is wel een flinke deining. Iedere keer weer vragen we ons af waar dat nou toch weer vandaan komt. De hoge bebouwing van het binnenmeer geeft een bijzonder beeld.

We willen ankeren zo’n 8 mijl voor de  ingang van de baai van Cartagena bij Cala del Gorguel. We zijn verrast als we daar aankomen. De baai ligt achter een visfarm en heeft een aantal hutten langs het strand staan. Primitief, zelf gebouwd van rest materiaal en dingen die je vindt. Er tussen en erachter staan palmbomen.

Dit zou zo maar een baai kunnen zijn op een van de eilanden in de Pacific. Voor Europese begrippen misschien vies en oud, na alle luxe stranden met grote hotels en appartementen, maar voor ons even een stap terug naar waar we drie jaar geleden waren, prachtig!

We zijn de enige boot hier. Er komt nog een klein campertje op het strand staan, maar dat is het. ’s Avonds zien we wat lichtjes in de hutten, dus er wonen echt mensen. We genieten van ons laatste nachtje op anker. Straks varen we naar de haven van Cartagena, zo’n kleine twee uurtjes zeilen.

Tja en dan begint er een nieuwe periode met Jonas aan de steiger voor een maand of drie. Meestal stopt dan ook het blog. Hoe dat nu verder zal gaan weet ik nog niet, want we gaan nog een aantal leuke dingen doen, dus wie weet komt er nog een vervolg…..

Dit is de route die we dit seizoen hebben gevaren. Toch best wel ver: 1815 nM.

De Costa Blanca in november

Santa Pola, 5 november 2022

Ik heb nooit geweten dat het in november nog zulk mooi weer kan zijn hier aan de oostkust van Spanje. Maar als ik goed nadenk, realiseer ik me dat mijn leeftijdsgenoten niet voor niks gaan overwinteren in deze streken. Het is hier heelijk. De ochtenden zijn soms nog wat fris, maar overdag is het al gauw 25 graden met een lekker zonnetje en dat blijft zo tot het donker wordt.

Op zaterdagmiddag 30 oktober zien we rond een uur of 4 de contouren van de imposante berg bij Calpe, de Ifach. Tijdens de oversteek vanaf Ibiza, waar we nu vandaan komen, was er geen wind, maar in de aanloop naar Calpe kunnen we ineens zeilen. Heerlijk, we hebben nog ruim twee uur voor het donker wordt. De ankerplek bij Calpe is aardig bezet vanwege het weekend. We scharrelen tussen de boten door en vinden een mooie plek in het zand voor ons anker. Het plan was om nog even te gaan zwemmen, maar dat komt er niet van.

Het lijkt ons leuk om Calpe en omgeving wat meer te gaan bekijken en we kiezen voor de rest van ons verblijf voor het gemak van de haven. Na een rustige nacht op anker varen we de volgende morgen rond 10 uur richting haven, waar we een plek krijgen tussen twee motorboten. Die zijn allebei niet  bewoond, dus is het lekker rustig. De boot krijgt eerst een schoonmaakbeurt, waarna we koffie gaan drinken op het terras van de haven.    

Er hangt een goeie sfeer en dat is altijd prettig. We laten Ria en Rob uit Schoonhoven weten dat we in Calpe zijn, waar zij vaak komen en krijgen een lijstje met tips om te doen. Ook blijken hun vrienden hier te zijn en daarmee maken we een eetafspraak voor de maandagavond.  

We wandelen die middag over de boulevard naar de noordkant van het stadje en zien dat er heel veel mensen genieten van een strandvakantie. Het valt op dat er veel Belgen zijn. En dan wordt het tijd voor een biertje en tapas. Niet zo lekker als we eerder hebben geproefd, maar het gaat ook om het idee.

Ria had aangegeven dat er een kustpad loopt tot ver naar het zuiden. Daar willen we de volgende dag wel een stuk van gaan zien. Eerst nemen we de verkeerde afslag en komen uit aan de voet van de Ifach, een reuze rots met steile wanden waar bergbeklimmers graag tegen op gaan.

    We lopen terug en vinden het pad. Het is heel erg de moeite waard en lekker afwisselend met trappen omhoog en trappen omlaag. In de verte zien we een restaurantje op een punt in zee liggen. Dat lijkt ons een prima keerpunt. En dat is het ook. Eerst laten we ons een bord met gefrituurde visjes brengen die we met smaak opeten. Dan zoeken we Caple weer op en rusten uit aan boord van Jonas. Het was best een pittige tippel, maar erg de moeite waard.     Om half negen ’s avonds ontmoeten we Casper en Jantine, de vrienden van Rob en Ria om samen te gaan eten.  Ze hebben een eenvoudig restaurant uitgezocht met heerlijk eten voor een klein prijsje. Ze hebben niks te veel beloofd want het ‘menu del dia’ is heerlijk, net als de rode wijn. We kletsen wat af en het is heel gezellig. Rond half 11 lopen we terug naar Jonas. Dat was een latertje voor ons.

En dan wordt het tijd om de Ifach op te gaan. We zijn niet de enigen die dat willen en het is een drukte van belang. Het is een mooie heldere dag en we genieten van de mooie uitzichten. Het pad gaat zigzag omhoog en is goed te doen.

       Halverwege komen we bij een tunnel door de rots. Het pad gaat aan de andere kant verder omhoog. We wagen ons nog in de tunnel, die heel erg glad is en schuin omhoog loopt. Gelukkig is er een ketting waaraan je je kan vast houden. Het is leuk om het strand aan de andere kant te zien en het restaurantje waar we de vis gegeten hebben. Maar dan keren we om en dalen af. Dat is meestal een aanslag op mijn knie, maar deze keer valt dat mee.

We kopen een brood bij de bakker en eten aan boord. De zon schijnt nog zo lekker, dat we besluiten om te gaan zwemmen bij het strandje waar we ook voor anker hebben gelegen. Het water is heel helder en een beetje fris, maar erg lekker. We hebben het idee dat we nu ruimschoots een indruk hebben gekregen van Calpe door alle verschillende dingen die we hebben gedaan. Het wordt weer tijd om verder te varen. Woensdag 2 november verlaten we rond 8 uur de haven van Calpe en gaan op weg naar de volgende bestemming. Dat zou Alicante zijn. We lezen nog wat commentaren op Navily over de haven en ineens lijkt het ons niks om daar te gaan liggen. We zoeken een ander plekje en dat wordt Santa Pola, zo’n 10 mijl verder dan Alicante. We komen daar aan rond vier uur en worden door een marinero naar een mooi plekje met een zijsteiger verwezen. Dat vereist wel even het veranderen van de landvasten en stootwillen, maar even later liggen we mooi vast op een hele geweldige plek. Je kan hier zo maar afstappen zonder acrobatische toeren via de voorlandvasten naar een steiger, die soms veel te diep ligt. Dit is een makkie!

Vandaag hebben we de omgeving verkend. Het is een leuk stadje met een mooi kasteel waar in een museum is gehuisvest, maar daarover een volgende keer.

 

Vaarwel Balearen…

Zaterdag, 29 oktober 2022, Ibiza

Na een rustig tochtje langs de westkust van Mallorca komen we aan in Santa Ponca, ten westen van Palma, de baai waar we vorig jaar heel veel schade opliepen tijdens een onweersbui. Eigenlijk zou je naar zo’n plek niet meer terug moeten gaan. Toch staat het in de planning als vertrekpunt naar Ibiza, want het is de kortste afstand.

Zaterdagmiddag komen we in Santa Ponca aan en ankeren ongeveer op dezelfde plek als vorig jaar. Dat moet je dus niet doen, want het anker pakte niet. Na twee pogingen lukt het toch en we hebben  verder een rustige dag: we zwemmen en luieren wat . Ook de nacht is rustig.  

En dan begint het onbehaaglijk te worden. Er komt de volgende morgen nogal wat deining van zee en Jonas hotst heen en weer. We besluiten naar de wal te gaan voor een biertje. Aangekomen bij de kade waar we vorig jaar aan wal gingen, lukt het deze keer op uit de dinghy te klimmen vanwege de deining. De dinghy maakt een duik als ik aan wal wil klimmen en schiet boven de kade uit als ik het nog een keer probeer; zo heel soepel ben echt ik niet meer.

We varen weer weg en gaan naar de jachthaven. Daar is vast een terras. En ja hoor, dat is er. We leggen de dinghy in een rustig hoekje en zoeken een plekje op het terras. Het bier is goed, maar het was er zo saai. Niks te zien, nauwelijks andere mensen en een dienster die al aan het opruimen ging.

Terug aan boord klotst het nog steeds heel erg. Hoe lang vinden we dit leuk? De nacht is onrustig en we zijn vaak wakker. Wat nu? Naar Ibiza kan pas op woensdag, vanwege de wind. Nog twee dagen hier liggen hobbelen lijkt ons niks. We gaan terug naar Andratx. De twee uurtjes daar naar toe zijn niet erg comfortabel.

Zodra we bij het mooringveld achter de pier in Andratx aankomen, de plek waar we twee dagen geleden ook lagen, komt er al snel een marinero aan. Die had ons al gespot en helpt bij het aanmeren aan de mooring. Super. Hèhè, eindelijk rust. 

We hebben weer twee heerlijke dagen hier. Terwijl ik de was weg breng naar de wasserette, gaat Jakob diesel en benzine halen. Zodra we klaar zijn daarmee drinken we koffie op het terras van een chique hotel en doen daarna boodschappen bij een hele grote Eroski die vlak bij een aanlegsteiger voor de dinghy is. Makkelijker kan het al niet.

      

We gaan een poosje terug naar de boot. Tegen de tijd dat de was klaar is gaan we weer richting wasserette. We zijn iets te vroeg en wandelen door het stadje en zitten een poosje op een zonnig terrasje, waar we de route naar Ibiza bekijken. Hoe heerlijk is dat. Tevreden gaan we terug naar Jonas met schone was en een plan om verder te varen. We zijn klaar om naar Mallorca te verlaten.

Woensdagmorgen staan we vroeg op en vertrekken om half 8 als het bijna licht is. Net buiten de haven hijsen we de zeilen. Eerst het grootzeil en al snel ook de bezaan en de kluiver. Er staat niet heel veel wind, maar met een klein zetje van de motor halen we al gauw ruim 6 knopen. De kotterfok mag er nog bij en dan is het feest compleet. De zon komt op en we zien een prachtig geleurde lucht.

Bijna 50 mijl lang hebben we stabiele wind en na een heerlijke zeildag laten we rond half 5 het anker vallen in het heldere blauwe water van de baai van Pontinax. in het noorden van Ibiza.

Vorig jaar waren we hier ook maar dan in augustus en was het mudjevol. Nu liggen er drie zeilboten en er is een zee van ruimte. Wat een luxe. Er volgt en rustige nacht zonder wind en deining en we slapen heerlijk. De dag erna genieten we van de baai, kopen vers stokbrood en maken een dinghy tochtje naar een baaitje om de hoek. Daar was het vorig jaar heel gezellig, maar nu is het seizoen hier klaar en het is een dooie boel. Terug aan boord drinken we een biertje.

Vrijdag vertrekken rond een uur of 10 naar Cala Tarida, zo’n 20 mijl ten zuiden van Pontinax . Het is een plek waar we nog niet eerder geweest zijn. Het water is er weer helderblauw en we zien de ankerketting tip het zand liggen. Het is nog druk op het strand., geen wonder met dat mooie weer. Aan één kant van de baai zien we oude vissershutjes, waarboven spierwitte appartement gebouwd zijn. Wat een tegenstelling.

Zaterdag willen we oversteken naar Calpe op het vasteland van Spanje. Dat is 60 mijl varen, dus gaan proberen om weer bij het eerste ochtendlicht te vertrekken.

We zijn nu ongeveer 6 weken geleden vertrokken van onze zomer stalling, op Sardinië, maar het lijkt al veel langer. Dat komt vast door het mooie rustige weer. Het onweer van onze eerste week zijn we allang vergeten. We genieten nog even verder.

 

Cala Macarella, Menorca

Vrijdag, 14 oktober 2022

Zachtjes schommelt Jonas heen en weer in het blauwe water van de baai van Macarella. Het water is zo helder dat we het anker in het zand zien liggen. We hebben net gezwommen en laten ons opdrogen op het voordek. Dit is allemaal wel heel onverwacht. Alsof de zomer opnieuw begonnen is. Het wordt 26 graden met een matig windje uit het zuidwesten.

De afgelopen week lieten we ons in Fornells leiden door het weer, zoals dat eigenlijk meestal het geval is. We maken op zaterdag nog een lekkere wandeling naar een dorp in de buurt en klauteren terug naar onze baai over de rotsige kust.

   

We belonen onszelf met een heerlijke lunch in een goed restaurant. En Jakob koopt een nieuwe hengel.

  Wanneer op zondag de wind naar het noorden draait, verlaten we de baai van Fornells en zetten, via de grillige noordkust, koers naar Mahon waar we een dag of drie willen blijven. Ik bel met drie havens en geen van allen beantwoord de telefoon. Is het seizoen voorbij of hebben ze een vrij weekend?

    We besluiten te ankeren bij Ilha d’en Colom, een plekje wat beschut is tegen de noordenwind. Het is daar prachtig en heel rustig. Er staat wel een vervelende swell, waardoor we besluiten om de volgende dag toch door te gaan naar Mahon. Ik pak weer de telefoon en nu heb ik contact. Het weekend is voorbij. We zijn welkom in Marina Mahon.   Prachtig om de aanloop naar de stad binnen te varen. Links en rechts zijn verdedigingswerken te zien, waartussen het groen en de bebouwing mooi afsteken. We meren af in de marina, laten ons vertellen waar je de lekkerste tapas kan eten en doen eerst maar boodschappen, want veel voorraad hebben we niet meer.

Tegen half 6 lopen we naar de stad, die een stuk boven het water ligt en met een lift te bereiken is. Het is maandag en de meeste terrasjes en restaurants zijn gesloten, waardoor er ook niet veel mensen op straat zijn. Mijn eerste indruk van de stad is matig.   We dalen weer af naar de waterkant en komen langs de aanbevolen tapasbar. Dat was een succes. Heerlijke wijn en erg lekkere hapjes. Het vult onze magen zodat er geen eten meer gekookt hoeft te worden.

Sinds we drie weken geleden aan boord kwamen is de la met vuil wasgoed overvol en ook het bed moet nodig verschoond worden. Tijd voor de wasserette. De ankerlier die Jakob vorige week gerepareerd heeft vertoont ook weer kuren. We verdelen de taken. Jakob doet de ankerlier en ik ga naar de wasserette. Die ligt in de bovenstad, weliswaar niet ver weg maar het is best steil omhoog. Met 12 kilo wasgoed een hele klim. De wasserette is pas nieuw en geweldig. Dat maakt het gesjouw al gauw goed en twee uur later daal ik voorzichtig af naar de haven met een grote tas vol schoon wasgoed.

Nu de klussen klaar zijn (de ankerlier heeft een nieuwe aansluiting), gaan we weer naar de stad. Er is een orgelconcert in de grote kerk en dat willen we niet missen. We zijn op tijd en kunnen nog even rondkijken.

 

Wat een prachtige kerk is dit, met een enorm orgel. Precies om 1 uur worden de eerste akkoorden van Bach ingezet.

De organiste is een kleine vrouw met paardenstaart die zich vooraf kort had voorgesteld en het programma toelichtte. En dan vult de kerk zich met het prachtige geluid van het enorme orgel. Ik stel me dan die organiste voor die met veel vuur haar vingers over de toetsen laat gaan.

Vooral bij het laatste deel dat ze speelt met, naar het lijkt, alle registers open! Indrukwekkend. Jakob heeft het opgenomen dus we kunnen het nog een keer terugluisteren. Weer laten we ons verwennen in de tapasbar en weer hoef ik niet te koken!

Dan is het de laatste dag in Mahon. We maken een wandeling langs en over de kademuren richting Es Castell, een dorpje aan de noordoever van het water.

         We lopen nog verder tot Castelo de San Felipe, maar dat is jammer genoeg gesloten. Op de terugweg drinken we wat in Es Castell en hebben aan het eind van de dag bijna 14 kilometer gelopen. Mooi, dan kunnen we weer een paar dagen zonder.

   Donderdagmorgen verlaten we Marina Mahon en zetten koers naar Cala Marcarella, vanwaar we later in de week gaan oversteken naar Mallorca. Af en toe kunnen we een stuk zeilen maar de motor doet weer braaf de tussenstukken.

We op deze droomplek uit. Het ankeren moest in 2 keer, dat zijn we niet gewend. Maar dan liggen we ook stevig. Het water is helder blauw, het anker zien we in het zand liggen en het genieten kan beginnen. Alsof de herfst hier niet op de kalender staat.