Woensdag 17 juni 2020

En dan is het zover. We gaan afscheid nemen van Australië. En dat betekent heel veel. We ronden onze wereld-zeiltocht hiermee echt af, we nemen afscheid van de prachtige stranden, de geweldige natuur, indrukwekkende wandelingen, de kennismaking met de Aboriginals in hun Homeland, de luxe waarin veel mensen langs de kust leven, mijn Australische neef met zijn kinderen, het is best heel veel.

Toen we in november 2019 aankwamen in Bundaberg in Queensland, waren we een beetje teleurgesteld. Australië zag er een beetje uit als Nederland en we misten de Pacific Islands enorm. In het afgelopen half jaar hebben onze mening bijgesteld.

Niets is te vergelijken met de Pacific, maar Australië is wel een land waar je goed kan reizen en werken, waar mensen vriendelijk en hulpvaardig zijn en de natuur ook overweldigend is. Een land om in te wonen.

We zijn een aantal Nederlanders tegen gekomen, die hier 40-50 jaar geleden als kind met hun ouders naar toe gekomen zijn en niet meer terug willen. Het klimaat is heerlijk, de natuur prachtig, de sfeer is relaxed en je hebt niet zoveel van die regeltjes. Nou, intussen snappen we heel goed wat die emigranten bedoelen.

We hebben het wel en wee in Nederland en Europa op afstand gevolgd en moeten toch even extra ademhalen om weer terug te gaan. Natuurlijk is het heerlijk om alle familie en vrienden weer te zien (daarom gaan wij nooit in Australië wonen). Maar het zal wennen zijn aan alle mensen die het beter weten, de regering die zijn best doet, maar misschien iets beter naar de  juiste mensen moet luisteren en niet te veel gericht moet zijn op de komende verkiezingscampagne. Maar ja, dat is nou eenmaal politiek.

Ik denk dat wij het allemaal wel aan kunnen, want we hebben geleerd dat je zelf moet zorgen dat je overleefd en dat je creatief moet zijn als de gebaande weg er niet is. Dus waarschijnlijk laten wij alle meningen van mensen en media langs ons heen glijden en gaan we ons voorbereiden op onze nieuwe reis.

Onze eerste uitdaging is om Jonas zonder al te veel gedoe vanuit UK in Nederland te krijgen. Het opnieuw vaarklaar maken zal niet echt een probleem zijn, want we gaan naar Jachthaven Waterland, waar de ons zeer vertrouwde crew klaar staat om ons hiermee te helpen. Als dat allemaal gelukt is varen we naar de Middellandse Zee, maar het hoe en wat gaan we nog uit puzzelen.

Onze laatste dagen hier in Wheeler Heights hebben we goed benut. Afgelopen zondag zijn we te voet en een stukje per bus, naar Churchpoint in Pittwater te gaan om met een lekkere lunch afscheid te nemen van die omgeving. Het was een hele mooie zonnige dag en de lunch was heerlijk.

   

Maandag regende het, maar dinsdag was het weer stralend weer en lekker warm. We hadden nog een bijzondere wandeling op ons lijstje staan, namelijk die van de Spit Bridge in Sydney naar Manly ten noorden van Sydney.

De tocht zou 10 kilometer zijn (2-3 uur), maar vanwege de vele stijgingen en dalingen en het maken van foto’s en de pauze voor de lunch, deden we er ruim 4 uur over. Maar wat was het mooi!

  Bij de Spit Bridge stapten we uit de bus en liepen het eerste stuk naar Clontarf Beach, waar we koffie dronken. Je bent daar weer helemaal omringd door boten. Heerlijk.

  We vervolgden het pad en dat ging deels over het strand, deels over heel veel trappen en soms even klauteren over rotsen. Zo gaaf en zoveel prachtige uitzichten.   Halverwege was een plek waar rotstekeningen van de Aboriginals waren en vanwaar je zo de oceaan op kon kijken. We liepen om Balgowlah Heights heen en zagen heel in de verte Manly liggen. Maar het ging heel goed en we genoten van de hele tocht.

  

  Het laatste stuk ging langs de huizen aan het water en dan weet je echt niet wat je ziet. Zo mooi.     

 

 

 

 

 

Ook kwamen we nog een stukje geschiedenis tegen. In 1949 was een Nederlandse onderzeeër aan de grond gelopen bij Manly en werd na wat mislukte pogingen om het te bergen, een speelplek voor kinderen.

Het aardige van het verhaal is, dat het schip indertijd door Japanners was beschadigd en dat na vele omzwervingen de overblijfselen van de onderzeeër als schroot aan Japan verkocht werden. Het kan toch raar lopen.

Het was intussen bijna 5 uur toen we in Manly aankwamen, dus we namen maar gauw de bus naar onze grot, want het werd snel donker. Wat een geweldige dag hadden we gehad en bij elkaar toch  bijna 14 km gelopen.

Gister namen we afscheid van de oceaan bij Collaroy. Eerst weer lekker een dik half uur naar beneden gelopen en daarna een stuk langs het strand. En je zal het niet geloven, dan is daar ineens een walvis vlak bij de kust. Een heuse bultrug, die op zijn gemak langs zwom en af toe een mooie spuiter liet zien.

Dan heb je wel spijt dat je geen camera bij je hebt met een enorme lens. Maar ja, we werden netjes vaarwel gezegd door dit fantastische beest en de foto zit in ons hoofd.

  En vanmorgen hebben we de laatste spullen in de tassen gepakt. Alle eetwaar en bakvormen laten we hier, want dat scheelt weer wat ruimte. Omdat we pas vanavond om 10 uur vliegen, hebben we nog een hotelkamer op het vliegveld gehuurd voor overdag. Dan hoef je niet de hele dag met je bagage ergens rond te hangen.

  Intussen zijn we daar aangekomen en gaan er een lekkere rustige dag van maken (met room service, want het restaurant is gesloten).

De mondkapjes zitten in de rugzak, dus we zijn er helemaal klaar voor om 24 uur te vliegen. We maken een tussen stop in Doha van 1.45 uur, dus dat is mooi. Vanaf Schiphol gaan we het Nederlandse OV eens uit proberen. Dat is vast net zo goed als dat in Australië…..

Het gaat nu even stil worden op het blog, maar zodra we Jonas kunnen ophalen en mee naar NL nemen, komt er vast weer een verhaal. Het ga jullie goed en tot later!

Donderdag 11 juni 2020

Nu we de meeste mooie wandelingen hier rondom Wheeler Heigths gemaakt hebben, hebben we bedacht om nog even terug op de “Memory Lane”. We hebben erg genoten van de Northern Beaches hier, maar vinden het toch ook leuk om weer een stukje naar het zuiden te gaan. En dat natuurlijk te combineren met een flink stuk wandelen.

Na een regenachtige zondag, werd het maandagmiddag weer wat droger en zouden we een klein ommetje gaan maken. We daalden eerst af naar Collaroy, dat is de kortste weg naar de kust en lekker steil. Over het strand liepen we naar Narrobeen. Het zand was erg los en het stand liep nogal af naar zee. Dat loopt heel vervelend, maar ja, we waren er nou toch.

Dat de zee hier erg tekeer kan gaan, bleek uit alweer een heel stuk weggeslagen kust, waarboven huizen stonden. Het lijkt me toch best angstig als je daar woont en het begint te stormen.

Toen we niet verder konden liepen we door de woonwijk verder tot aan het eind van de landtong. We konden het zwembad zien wat in de buurt van de Blowhole ligt. De bus terug stopte niet echt vlakbij, dus het halen van de 10 km werd een makkie. Intussen was het al best laat geworden en het wordt hier al om half 6 pikkedonker. Maar we waren tevreden en hadden een lekkere middag gehad.

    

Dinsdag werd het weer stralend weer. Jakob wilde zo graag nog een keer op de Parrametta rivier varen. Dat is onder de brug van Sydney door en dan naar het NNW. We vertrokken met de bus naar Manly  Beach en stapten daar op de Ferry naar het Opera House.

  En wat er toen door ons heen ging. Zo gek, maar we beleefden alle twee weer de geweldige tijd die we hier samen met de zeilvrienden hadden doorgebracht met Kerst en Oud en Nieuw. De aanblik van de skyline, de brug en het Opera House bij elkaar, is zo uniek!     We stapten uit en dronken koffie op het terras waar we met Ana (Vaguebond) en met Cindy en Geert (Zensation) hadden gezeten, Portobello Caffe. En wat was het nu rustig. Ongelofelijk. Dat was op de ferry al zo, maar nu hier waar je altijd moet uitkijken om niet tegen iemand op te botsen, was het leeg. Heel gek, maar heel heerlijk.

We zochten de boot op die naar Parrametta ging, dat was zo’n platte catamaran, en stapten aan boord. Het blijkt dat langs de hele rivier heel veel boten aan een mooring of op anker liggen en dat er heel veel huizen staan. Sommigen heel erg mooi.

        Na ruim een uur varen kwamen we in Rudalmere. Verder konden we niet want de rivier werd te ondiep. We aten onze boterhammen en gingen een half uur later weer terug. Dat was ook weer zo mooi, want dan zie je de stad steeds dichterbij komen.     Het plan was om nog wat te drinken op een terrasje, maar de klok draaide en we wilden op een redelijke tijd terug zijn. Dus weer een half uur met de ferry naar Manly Beach en daarvandaan met de bus naar huis. Bij elkaar hadden we toch zomaar bijna 3 uur op het water gezeten. Heel geweldig. We hebben alle twee dat gekke water virus. Daar komen we vast nooit van af.

Gister was het weer een dag met veel regen en bewolking, dus heerlijk om wat in huis te klungelen. En zo’n dag vliegt ook om. Bij Jakob was het in zijn rug geschoten toen hij zijn schoenen vast maakte. Het was al lang geleden dat hij daar last van had, maar nu was het toch weer heel vervelend. Met een pilletje werd het wat dragelijker gelukkig. Want vandaag zouden we naar Pittwater gaan om naar de boot van Katie en Jeff  (Mezzaluna) te kijken. Zij gingen in maart dit jaar voor een maand naar Milwaukee terug. Helaas is dat langer geworden vanwege de gesloten grenzen. En dat kan nog wel duren tot begin volgend jaar. Vreselijk. Maar voor ons werd het een heel leuk dagje uit.

  Met de bus reden we naar Churchpoint. Daar belde we Colin, de eigenaar van de werf, om te vragen of hij ons kon ophalen en naar Mezzaluna brengen. Dat was geen probleem. En zo zaten wij ineens weer op een schommelend schip in een hele mooie baai. Heerlijk en zo vertrouwd.

We bekeken alles wat er op ons lijstje stond en konden constateren, dat de boot er piekfijn bij lag, dat alles mooi droog was binnen en dat de zeilen er netjes afgehaald waren door Colin. En toen schrok ik me een hoedje.

Op de grond lag een weliswaar ‘dood’ beest van een centimeter of 20. Brr, ik riep Jakob om te vragen of hij het met een stukje keukenrol wilde oprapen, dan zou ik het wel overboord gooien. Jakob keek nog eens goed en wat bleek, het was een Grasshopper, gemaakt van gras en dus een kunstwerkje. Wat een mazzel dat we hem niet overboord hadden gegooid.

We zaten nog lekker een poosje op het dak in het zonnetje en lieten ons toen weer ophalen door Colin. We werden afgezet bij Churchpoint en ja, dan kan je daar niet zomaar weglopen. Er is daar zo’n heel gezellig café-restaurant, Waterfront. Maar het was nog te vroeg voor een biertje. Nou ja, dan moeten we eerst nog maar eens een stuk wandelen om in de buurt van de 10 km te komen.   Na 7 km vonden we het genoeg en gingen lekker in het zonnetje een biertje drinken. Het gevoel van een half jaar geleden kwam gelijk weer terug. Wat hadden we hier een goeie tijd gehad. We zaten zo lekker, dus namen nog maar een biertje met daarbij een heerlijke Cheese Platter.

Als je dat soort dingen een tijd niet hebt gedaan, waardeer je het dubbel en dwars. Het leven is goed!

Daarna liepen we toch nog maar een flink stuk richting huis en pikten later de bus op. We hadden toch nog 9 km gedaan. Tevreden kwamen we in het donker thuis en zetten de kachel aan.

Tja en hoe nu verder. Wat in ieder geval vast staat is dat we 17 juni op het vliegtuig stappen richting Schiphol. We zijn benieuwd hoe dat gaat, maar voor die tijd komt er vast nog een blog, want er staat in ieder geval nog een hele mooie wandeling op ons lijstje.

Blijf gezond, dat doen wij ook!

Zondag 7 juni 2020

Wie had dat gedacht. Dat was echt de bedoeling niet, want we zouden in Japan zijn, of meevaren op de Minervagracht of alvast naar Italië reizen. En zo zie je maar dat je als cruiser altijd moet mee wiegen met wat er om je heen gebeurt, ook al heb je geen boot bij de hand. We zijn daar in de afgelopen 5 jaar wel aan gewend geraakt, dus we hebben er toch weer een mooie verjaardag van gemaakt, eentje die 2 dagen duurde!

Vandaag is het eindelijk weer een dag bewolkt met regen in de middag, dus is er tijd om weer een blog te schrijven. Na de 40 km in 4 dagen, komen we niet meer af van de 10 km per wandeling. Wat we ook doen om het korter te laten worden, aan het eind van de rit staat er toch weer 10 km + op mijn sporthorloge, wat ik twee jaar geleden in Papeete voor mijn verjaardag kreeg.

Even terug naar afgelopen donderdag. ’s Morgens was het nog regenachtig, maar na de lunch besloten we een klein wandelingetje maken. We houden erg van nieuwe dingen, dus we zouden naar “Warriewood Blowhole” gaan. Alleen maar even kijken en daar wat rondlopen.

Maar ja, het eerste stuk konden we eigenlijk best lopen, nou ja, het was droog dus we gingen nog maar een stukje verder na een heerlijk mok cappuccino.

Na een kilometer of 6 kwamen we aan bij de kust en het weer werd alsmaar mooier. En omdat Jakob helemaal gek is van die mooie pelikanen hier, mocht hij even op de foto bij een stenen versie daarvan in de baai met een toepasselijke naam.

Op ons kaartje hadden we gezien dat de Blowhole nu vlak bij moest zijn, maar op de een of andere manier duurde het toch nog 4 kilometer voor we eindelijk in de buurt waren.

En toen bleek dat de wind en het getij niet goed waren voor spectaculaire foto’s, dus genoten we maar gewoon van het uitzicht.

Er was wel weer zo’n prachtig zeewater zwembad. Nadat we het eerste zwembad in Newcastle gezien hadden, blijken ze hier overal te zijn. Niks bijzonders dus -:).

 

We zochten een bushalte om teug te gaan naar ons huis en dat was nog een flink stuk lopen. Het was eigenlijk de eerste keer dat we in het donker thuiskwamen. Maar ja, dan hadden we maar wat eerder weg moeten gaan. De bus stopt hier voor de deur, dus makkelijker kan het eigenlijk niet.

En toen was het vrijdag 5 juni. Mijn verjaardag. We hadden hier natuurlijk helemaal niks om dat een beetje feestelijk te maken, want slingers en ballonnen waren nog aan boord van Jonas, maar Jakob had toch nog een kaart weten te bemachtigen en ik had taart gemaakt.

En dat was niet helemaal gelukt. Ik wilde kwark taart maken, maar de “cottage cheese” hier bleek allemaal klontjes te hebben en de gelatine waren korreltjes in plaats van blaadjes, met een onduidelijk instructie op de verpakking. Ik deed alles wat ik moest doen, maar de taart bleef vloeibaar, tot ik hem in de vriezer zette. Toen werd ie knalhard en niet meer te eten. Op de foto lijkt het allemaal nog heel wat -:). Gelukkig had ik nog een pak “carrot cake” gekocht en die was zo klaar en smaakte voortreffelijk.

Na de koffie liepen we naar Collaroy, waar we een plekje voor de lunch hadden besproken in de Beach Club. Daar moesten we eerst officieel lid van worden, maar rond een uur of 2 zaten we achter een heerlijk maaltijd met een lekkere fles wijn. En het uitzicht was natuurlijk alweer de zee en het strand. Daar krijgen we echt geen genoeg van en daar zijn er hier zoveel van.

 

  Na zo’n hele fles wijn midden op de dag voelden we ons best heel feestelijk, dus namen we de bus maar terug naar onze grot.

Deel twee van mijn verjaardag was gister. Er was weer heel mooi weer voorspeld, dus een mooie dag om naar Ettalong te gaan, waar we zouden kijken of de boot van vrienden er nog lag.

De pont naar Ettalong vertrok vanaf Palm Beach en wat was dat een heerlijke tocht. Overal zeilbootjes om ons heen en water waar we zelf ook gezeild hadden. Echt genieten.

Aan de overkant liepen we via de langste weg naar de plek waar de Blo Ellinor ligt. We liepen via het strand en weer terug naar de weg, omdat we de grote brug moesten oversteken.

   Dat was nog wel even een klimmetje daar naar toe, maar dat deden we gewoon. En wat een geweldige uitzichten heb je dan.

   Aan de overkant gekomen, zagen we de boot liggen, maar konden uiteindelijk alleen maar een foto van de mast maken. De baai is omringd door hele luxe huizen die tegen de helling aangebouwd zijn. En daarmee ook het uitzicht afschermen van de kustlijn. Maar wat een mooie plek was dat ook weer.

Het lijkt wel of Australië alleen maar mooie plekken heeft. De geëmigreerde mensen die we hier spreken hebben ook nooit getwijfeld of ze zouden blijven. niemand wil terug naar Europa.

Wij zouden hier ook kunnen wonen, maar dat doen we toch maar niet, nu ze onze boot naar Europa brengen.  We wij er toch wel graag achteraan.

Rond half drie voeren we weer terug met de pont naar Palm Beach en waren om 5 uur weer in Wheeler Heights.

Het was een hele tocht geweest, maar erg de moeite waard en een prachtige invulling van de tweede dag van mijn verjaardag.

.

Dinsdag 2 juni 2020

Een nieuwe omgeving vraagt om verkenning, maar dat we zoveel zouden lopen, hadden we niet verwacht. Misschien komt het ook doordat ons huisje, zij het comfortabel, toch iets weg heeft van een grot en daar wil je overdag niet zo lang in zitten.

Na de eerste nacht, waarbij ik in ieder geval altijd even moet wennen, voelden we ons alweer thuis in dit nieuwe onderkomen. In vergelijking met dat prachtige appartement in Stockton, kon het niet anders dan een beetje tegenvallen, maar in een nieuwe omgeving zijn is weer erg leuk.

Nieuw is niet helemaal waar, want in deze omgeving hebben we al best wat gezien toen we in Pittwater aan een mooring lagen. Maar omdat we nu een soort vakantiegangers zijn, doen we weer allemaal andere dingen.

De eerste 10 kilometers liepen we op vrijdag. Het zou vanaf een uur of 1 droog zijn, dus we vertrokken om half 12, een uurtje regen, moet kunnen.

We kozen de wandeling om de Narrabeen lagoon hier vlakbij. We liepen de straat uit en daalden een hele steile weg af naar de waterkant. Het bleek dat we op een berg, Collaroy Plateau, woonden.

Bij het water aangekomen, stond daar een bord, dat aangaf dat er een weg om de hele lagoon was, van 8,8 km. Ondanks de regen gingen we op pad en kwamen veel lopers en fietsers tegen. Het was dus een populair rondje. De natuur was indrukwekkend. Prachtig regenwoud en mooie uitzichten over de lagoon.

         Onderweg aten we onder een afdak onze boterhammen op en tegen 2 uur werd het droog. Het was een hele mooie tocht, die verder geen hoogteverschillen had, behalve dat we weer naar huis moesten en dat was bergop. We dronken in Narrabeen koffie en mochten op een echte bank binnen zitten, want het gaat goed hier met de opening van de horeca. Het laatste stuk van onze tocht deden we maar met de bus, die stopt namelijk voor de deur. Makkelijker kan het niet.

Zaterdag werd het prachtig weer en dus besloten we naar Collaroy Beach te lopen. Dat was ook weer naar beneden, maar via een andere weg. We kwamen uit bij de Collaroy Beach bar, waar we een paar maanden geleden, nadat we de grote lier voor de boot gekocht hadden, een glaasje wijn gingen drinken.

Nu was alles dicht, maar bij een kiosk konden we toch een “take away” koffietje scoren.

 

En toen begon de volgende fikse wandeling. Langs het strand liepen we naar Dee Why, waarbij we een heel stuk omhoog klommen naar een plateau dat uitstak in zee. Prachtig was het.

Op het strand werd weer gevist en Jakob maakte een praatje met eigenaars van de vis kano’s, die waren uitgevoerd als waterfietsen met een fishfinder en alle gemakken die een visser nodig heeft. Zoiets hadden we nog nooit gezien. En met plezier vertelden de mannen hoe dat werkte.

 

Een stukje verderop, bij de plek waar een visser zijn vangst schoonmaakte, stonden de pelikanen al hongerig te wachten tot ze het afval kregen. Het zijn toch zulke leuke beesten.

De tocht naar het plateau was niet steil en we waren er niet alleen. Veel mensen hadden vanwege de vrije zaterdag dezelfde mooie wandeling gemaakt en hadden hun lunch bij zich en wij ook natuurlijk. Zittend op een steen, kwamen de boterhammen tevoorschijn en keken we uit over de zee, die toch altijd mooi blijft. Langs een prachtig golf terrein daalden we af naar Dhee Why, waarbij we nog een uitloper van de zee moesten oversteken, dus sokken en schoenen uit en daarna weer aan -:).

    We deden nog wat boodschappen bij Woolworth in Dee Why en besloten weer met de bus terug te gaan.

Oei, ik was mijn buskaart vergeten, want ik had mijn lange broek voor een korte verwisseld. Lopen naar huis was geen optie, dus toch maar de bus in. In plaats van je buskaart kan je ook met een creditkaart ’tappen’, maar dat werkte niet echt.

Nou, dan maar zonder betalen met de bus mee. Dat liep gelukkig goed af. We hadden weer ruim 10 km gelopen.

En zondag scheen alweer de zon. We besloten naar Palm Beach te gaan. Daar staat de vuurtoren die de ingang van Pittwater bewaakt, dus dat leek ons leuk. Met de bus reden we naar Palm Beach in ongeveer 1,5 uur.

Via het strand liepen we naar de voet van de rots waarop de vuurtoren staat. Maar eerst kwam er nog een zandduin. Het leek op Schoorl, maar was lang niet zo bijzonder.

     Via het strand kwamen we bij het begin van het pad omhoog naar de vuurtoren. Nou, dat was niet niks! Behalve dat het erg druk was vanwege de zondag, ging het ook nog eens erg steil naar boven.

Jakob twijfelde of hij dat wel kon, maar bleek eerder boven te zijn dan ik. Wat een geweldige uitzichten hadden we daar.

Ook zo leuk dat je aan de ene kant de Tasman Zee ziet en aan de andere kant Pittwater.

 

Terug in het dorp gingen we nog even bij de pier kijken waar de pont naar Ettalong vandaan vertrekt. Waarschijnlijk gaan we volgende week even kijken bij de Blo Ellinor van Don en Asa, die daar ligt. Zij zitten vast in Zweden en wij kunnen even kijken hoe de boot er bij ligt. Terug in onze grot waren we best een beetje moe van al die wandelingen.

Tegen de verwachtingen in, scheen maandag de zon al weer zo mooi. En het was tweede Pinksterdag, dus we trokken er weer op uit. We daalden eerst af naar Collary Beach, dronken daar koffie en namen de bus naar Manly Beach. Van daar uit maakten we de wandeling naar Shelley Beach. Prachtig. Deze baai wordt veel gebruikt om van het ene strand naar het andere te zwemmen.

Bij de Lifeguards hebben ze aan de muur haken gemaakt, waar je je tas met kleren of handdoek aan kan hangen als je gaat zwemmen. Het zag er best pittig uit, zo door die golven, maar wel heerlijk voor de liefhebbers. En er waren er zoveel! We moesten aan Inge en Karina denken die nu in het buitenwater in Nederland trainen voor de langebanen. De watertemperatuur in Nederland is vast veel lager dan hier.

 

De hele omgeving van Shelley Beach doet denken aan de Franse Riviera. Prachtige huizen, leuke straatjes en een heerlijke atmosfeer. Zo kunnen we ons toch vast een beetje voorbereiden op het vervolg van onze tocht straks naar de Middellandse Zee.

 

 

Bij Shelley Beach zagen we een hoge rots. En ja, daar liep ook een pad naar boven. Dus weer extra training voor de kuiten. Het uitzicht was alweer mooi. En er was ook weer een mooie plek om de boterhammen te eten.

 

Het doorlopende pad om aan de andere kant naar beneden te gaan was gesloten, dus daalden we af waar we omhoog gekomen waren en liepen weer terug naar Manly Beach. We waren hier in december geweest en dan is het zo grappig dat je daar weer terug bent. Dat hadden we toen nooit kunnen bedenken. We zagen een Aldi, dus namen gelijk maar weer boodschappen mee voor de komende dagen. Ik heb nog nooit zo veel gekookt als de laatste maanden.

  

En zonder dat we er erg in hadden liepen we elke dag ongeveer 10 kilometer. Wie had dat nou ooit gedacht dat mijn knieën dat goed zouden vinden en Jakob zijn lijf dat eigenlijk heel prettig vindt. We zouden zo maar mee kunnen doen aan de Nijmeegse 4-daagse.

Maar de komende 3 dagen krijgen we weer regen, dus blijven we waarschijnlijk wat meer in onze grot. Dan kan ik weer een aantal bladzijden in mijn fotoboek vullen en Jakob kan weer verder met zijn elektronica. Eigenlijk wel fijn dus!

Vrijdag 29 mei 2020

Het voelt als een echte verhuizing. Alles wassen en inpakken, huis schoon achterlaten en dan naar een nieuwe plek. Na 7 weken in Stockton, is het ook wel goed om te verkassen. We hebben daar alle mogelijke wandelingen gedaan en genoten van het geweld van de golven op de pieren en op de kust. We konden eindeloos kijken naar het binnenvaren van grote schepen, begeleid door de sleepboten.

Maar op het moment dat we besloten om nog maar een poosje in Stockton te blijven, kregen we bericht van onze gastvrouw, dat er nieuwe huurders hadden geboekt. We waren dus te laat met verlengen, maar misschien was dat ook wel goed. Het is een beetje alsof je op een mooie ankerplek ligt en moeite hebt om te vertrekken naar de volgende uitdaging.

De laatste week van ons verblijf in Stockton hadden we nogal wat regendagen, maar konden meestal toch nog wel even naar buiten. Behalve alle bekende wandelingen rond Stockton en een fietstocht op de gammele fietsen van onze gastvrouw (1 keer was genoeg) naar het natuurgebiedje bij de brug, staken we zaterdag over met de pont naar Newcastle, want er waren monstergolven voorspeld langs de oostkust. En dat wilden wij wel eens zien. Windkracht 6-8, dus dat moest heftig worden.

    En dat was het ook. We waren niet de enigen die naar de pier gingen en langs de hele kustroute was het een drukte van belang. Nadat we op de pier hadden genoten van het geweld, liepen we naar Ocean Baths en daar was het helemaal geweldig (ook de cappucino.). Het zwembad was zo goed als verdwenen en de golven beukten op de kust.

Natuurlijk waren er surfers, die van dat geweld wilden genieten. Omdat het lastig foto’s maken is op afstand met een mobiel heb ik een foto van het internet gestolen, maar die geeft wel aan hoe het was.

Terug in ons luxe huis, speurden we Airbnb af of er iets vergelijkbaars te vinden was een beetje meer richting Sydney, omdat we vandaar uit makkelijk kunnen vliegen.

We vonden een leuk appartement dicht bij het strand van Collary, Pittwater en Sydney. Er zijn weer een heleboel nieuwe dingen te doen en te zien daar. En het is ook lekker dicht bij de kust, zodat we de golven en de zee niet hoeven te missen. De hoop dat de grens van Queensland binnenkort opengaat hebben we opgegeven. Mocht dat nog gebeuren voor we vertrekken, kan ik altijd nog even een retourtje Brisbane boeken om mijn familie dag te gaan zeggen.

Nu we weer op bezoek mogen bij familie en vrienden, werden we maandag uitgenodigd door Karen, onze gastvrouw, om rond 5pm wat te komen drinken bij haar beneden. Ze had nog een andere buurvrouw uitgenodigd, dus werd werd weer echt happy hour. Je merkt dan dat we dat toch wel er gemist hebben. Lekker kletsen met mensen tijdens een glaasje en een hapje.

Karen had zich uitgesloofd. Er waren twee mooie flessen wijn uit het Hunter wijngebied, wat we niet konden bezoeken vanwege de Corona ban. En ze had heerlijke hapjes gemaakt, die net zo lekker smaakten als ze eruit zagen.

Ik had de dag ervoor appeltaart gebakken, dus had een flink stuk meegenomen, wat ze bij de koffie kon opeten. Ze vertelde later dat ze het in de diepvries had gelegd tot haar partner op bezoek kwam en dan zou ze het met ijs en slagroom serveren. Leuk toch?

Tijdens de borrel bleek dat het hotel schuin aan de overkant een Thai’s restaurant heeft, waar je nu al echt aan een tafeltje kon gaan eten. Het lukte om een reservering te maken voor woensdagavond. En dat was zo’n nieuwe ervaring weer. Behalve dat het eten heerlijk was, konden we gewoon weer een drankje aan de bar kopen en naar andere mensen kijken.

Niet dat er veel waren, want met 1,5 meter afstand, kan je niet veel tafeltjes kwijt. Maar het was heel gezellig en zo’n ervaring, dat je pas merkt dat je het gemist hebt, als je weer een keer uit eten gaat.

Op de valreep kon ik nog naar de kapper aan de overkant. Ik had twee weken geleden afgesproken en kwam nu pas aan de beurt. Alle Corona maatregelen werden in acht genomen en na een heerlijk hoofdmassage, vielen mijn krullen op de grond. Sinds januari was het toch best flink gegroeid. Het werd echt vakkundig gedaan en ik ben heel blij met het eindresultaat. Jakobs haar had ik zelf geknipt. Dat gaat ieder keer steeds beter.

En toen was het ineens donderdag en gingen we echt vertrekken. Na een reis van 5 uur met openbaar vervoer kwamen we aan in Wheeler Heights. We reisden met de trein en met de bus en zagen weer hele mooie stukken van New South Wales.

Ons appartement was weer een verrassing. Nu een iets mindere dan de vorige keer. Het blijkt dat we in een verbouwd stuk van een garage zitten, waar ze een woonkamer met open keuken en een slaapkamer met douche in gemaakt hebben.

  

Ons uitzicht is op de achterkant van een huis en de ramen van de slaapkamer zijn afgeplakt omdat daar de tuin van de eigenaars achter zit. Hmmm, even omschakelen. Het is wel heel gezellig ingericht en van bijna alle gemakken voorzien.

Het is hier wel schoon, maar er is geen afzuigkap boven het wat ouderwetse elektrische fornuis, zodat we lekker lang van de lucht van bloemkool met biefstuk konden genieten… Maar we moeten niet zeuren, het zijn allemaal luxe problemen, toch? De omgeving heeft veel te bieden. We zitten ook vlak bij Sydney en kunnen de Norderly Beaches gaan bekijken. Het is weer een nieuw stukje avontuur.

Vanmorgen regent het nog een beetje, maar vanmiddag is het droog en gaan we op onderzoek uit. De Minervagracht is intussen in Tahiti geweest met Jonas en is nu onderweg naar het Panamakanaal. We volgen hem op de voet -:).