Woensdag 17 juni 2020
En dan is het zover. We gaan afscheid nemen van Australië. En dat betekent heel veel. We ronden onze wereld-zeiltocht hiermee echt af, we nemen afscheid van de prachtige stranden, de geweldige natuur, indrukwekkende wandelingen, de kennismaking met de Aboriginals in hun Homeland, de luxe waarin veel mensen langs de kust leven, mijn Australische neef met zijn kinderen, het is best heel veel.
Toen we in november 2019 aankwamen in Bundaberg in Queensland, waren we een beetje teleurgesteld. Australië zag er een beetje uit als Nederland en we misten de Pacific Islands enorm. In het afgelopen half jaar hebben onze mening bijgesteld.
Niets is te vergelijken met de Pacific, maar Australië is wel een land waar je goed kan reizen en werken, waar mensen vriendelijk en hulpvaardig zijn en de natuur ook overweldigend is. Een land om in te wonen.
We zijn een aantal Nederlanders tegen gekomen, die hier 40-50 jaar geleden als kind met hun ouders naar toe gekomen zijn en niet meer terug willen. Het klimaat is heerlijk, de natuur prachtig, de sfeer is relaxed en je hebt niet zoveel van die regeltjes. Nou, intussen snappen we heel goed wat die emigranten bedoelen.
We hebben het wel en wee in Nederland en Europa op afstand gevolgd en moeten toch even extra ademhalen om weer terug te gaan. Natuurlijk is het heerlijk om alle familie en vrienden weer te zien (daarom gaan wij nooit in Australië wonen). Maar het zal wennen zijn aan alle mensen die het beter weten, de regering die zijn best doet, maar misschien iets beter naar de juiste mensen moet luisteren en niet te veel gericht moet zijn op de komende verkiezingscampagne. Maar ja, dat is nou eenmaal politiek.
Ik denk dat wij het allemaal wel aan kunnen, want we hebben geleerd dat je zelf moet zorgen dat je overleefd en dat je creatief moet zijn als de gebaande weg er niet is. Dus waarschijnlijk laten wij alle meningen van mensen en media langs ons heen glijden en gaan we ons voorbereiden op onze nieuwe reis.
Onze eerste uitdaging is om Jonas zonder al te veel gedoe vanuit UK in Nederland te krijgen. Het opnieuw vaarklaar maken zal niet echt een probleem zijn, want we gaan naar Jachthaven Waterland, waar de ons zeer vertrouwde crew klaar staat om ons hiermee te helpen. Als dat allemaal gelukt is varen we naar de Middellandse Zee, maar het hoe en wat gaan we nog uit puzzelen.
Onze laatste dagen hier in Wheeler Heights hebben we goed benut. Afgelopen zondag zijn we te voet en een stukje per bus, naar Churchpoint in Pittwater te gaan om met een lekkere lunch afscheid te nemen van die omgeving. Het was een hele mooie zonnige dag en de lunch was heerlijk.
Maandag regende het, maar dinsdag was het weer stralend weer en lekker warm. We hadden nog een bijzondere wandeling op ons lijstje staan, namelijk die van de Spit Bridge in Sydney naar Manly ten noorden van Sydney.
De tocht zou 10 kilometer zijn (2-3 uur), maar vanwege de vele stijgingen en dalingen en het maken van foto’s en de pauze voor de lunch, deden we er ruim 4 uur over. Maar wat was het mooi!
Bij de Spit Bridge stapten we uit de bus en liepen het eerste stuk naar Clontarf Beach, waar we koffie dronken. Je bent daar weer helemaal omringd door boten. Heerlijk.
We vervolgden het pad en dat ging deels over het strand, deels over heel veel trappen en soms even klauteren over rotsen. Zo gaaf en zoveel prachtige uitzichten. Halverwege was een plek waar rotstekeningen van de Aboriginals waren en vanwaar je zo de oceaan op kon kijken. We liepen om Balgowlah Heights heen en zagen heel in de verte Manly liggen. Maar het ging heel goed en we genoten van de hele tocht.
Het laatste stuk ging langs de huizen aan het water en dan weet je echt niet wat je ziet. Zo mooi.
Ook kwamen we nog een stukje geschiedenis tegen. In 1949 was een Nederlandse onderzeeër aan de grond gelopen bij Manly en werd na wat mislukte pogingen om het te bergen, een speelplek voor kinderen.
Het aardige van het verhaal is, dat het schip indertijd door Japanners was beschadigd en dat na vele omzwervingen de overblijfselen van de onderzeeër als schroot aan Japan verkocht werden. Het kan toch raar lopen.
Het was intussen bijna 5 uur toen we in Manly aankwamen, dus we namen maar gauw de bus naar onze grot, want het werd snel donker. Wat een geweldige dag hadden we gehad en bij elkaar toch bijna 14 km gelopen.
Gister namen we afscheid van de oceaan bij Collaroy. Eerst weer lekker een dik half uur naar beneden gelopen en daarna een stuk langs het strand. En je zal het niet geloven, dan is daar ineens een walvis vlak bij de kust. Een heuse bultrug, die op zijn gemak langs zwom en af toe een mooie spuiter liet zien.
Dan heb je wel spijt dat je geen camera bij je hebt met een enorme lens. Maar ja, we werden netjes vaarwel gezegd door dit fantastische beest en de foto zit in ons hoofd.
En vanmorgen hebben we de laatste spullen in de tassen gepakt. Alle eetwaar en bakvormen laten we hier, want dat scheelt weer wat ruimte. Omdat we pas vanavond om 10 uur vliegen, hebben we nog een hotelkamer op het vliegveld gehuurd voor overdag. Dan hoef je niet de hele dag met je bagage ergens rond te hangen.
Intussen zijn we daar aangekomen en gaan er een lekkere rustige dag van maken (met room service, want het restaurant is gesloten).
De mondkapjes zitten in de rugzak, dus we zijn er helemaal klaar voor om 24 uur te vliegen. We maken een tussen stop in Doha van 1.45 uur, dus dat is mooi. Vanaf Schiphol gaan we het Nederlandse OV eens uit proberen. Dat is vast net zo goed als dat in Australië…..
Het gaat nu even stil worden op het blog, maar zodra we Jonas kunnen ophalen en mee naar NL nemen, komt er vast weer een verhaal. Het ga jullie goed en tot later!