Woensdag, 21 juni 2023, Povoa de Varzim

Plannen vragen heel vaak om veranderingen. Zo ook bij ons. De tocht naar Bayonne, die in het vorige blog werd aangekondigd, is er een voorbeeld van. We zijn er namelijk niet aangekomen. Op Marine Traffic zijn we ergens op zee blijven hangen, maar zo dramatisch is het niet. Dat is gewoon een bug in de app, verwacht ik. Geen zorgen, we liggen nu gewoon in de haven van Povoa de Varzim.

Op zondagmorgen vroeg vertrekken we vanuit Figueira de Foz met als aangepast doel Povoa de Varzim, dat op bijna 80 mijl vanaf ons vertrekpunt ligt. Met de kans op wegvallende oliedruk willen we niet de nacht in gaan. De eerste mijlen verlopen probleemloos; er is nauwelijks wind en de motor snort rustgevend. De oliedruk is goed en we verwachten dat het zo blijft totdat we in een haven aankomen. Jakob gaat even wat slaap inhalen.

Dan opeens begint er iets anders te piepen, het alarm voor de dynamo laat zich horen. We zitten onmiddellijk verstijfd in de kuip. Wat nu weer! De motor durven we niet uit te zetten, want dan gaat ie misschien nooit meer aan. Jakob duikt in het motorruim, kijkt in het rond en maakt de omvormer die de 24-volts accu’s oplaadt onmiddellijk uit. Misschien kan de 12-volt dynamo het niet aan. Het piepen van het alarm duurt nog een paar minuten en dan wordt het stil. Waarschijnlijk overbelasting van de dynamo denken we.

Jakob gaat nog even terug naar bed. Een halfuurtje later begint het temperatuuralarm te piepen. Ik haal jakob alweer uit zijn bed. Het piepen gaat af en aan, alsof de temperatuur een beetje schommelt. Het wijzertje wijst keurig 80 graden aan soms een beetje meer, soms een beetje minder. Na een poosje besluiten we wat minder toeren te gaan varen en gaan van 1800 naar 1700 toeren. Dat werkt, maar onze snelheid wordt daardoor ook minder. We willen nog wel voor het donker in de haven van Povoa de Varzim aankomen.

Het wordt een tocht met spanning, maar we redden het. Om half negen varen we de haven in. Zodra Jakob gas terug neemt begint het olie alarm weer de piepen. Gelukkig weten we dat dit niet echt erg is. We liggen vast en gaan lekker de nasi, die ik de dag ervoor al had klaargemaakt, opeten met een biertje erbij. De ergste spanning is eraf.

Volgens het weerbericht komt er maandag slecht weer met veel regen en kans op onweer. Een goeie dag om even bij te komen in de haven. Jakob duikt de volgende morgen alweer in het motorruim en ziet dat het voorfilter voor de brandstof erg vies is. Hij vervangt dat en test de motor om te zien of alles nog werkt. En nu komt het….. er gaat wéér een lampje branden. Toch weer van de dynamo. Het euvel daarmee is dus niet opgelost. We hebben geluk gehad dat we hier heelhuids aangekomen zijn. Een uur later start hij  nog een keer de motor en weer is er het dynamo alarm. Zo willen we niet verder varen. Het is maar 60 mijl naar Vigo, maar dat vinden we toch te risicovol.

We lopen naar het kantoor van de monteur waar een vriendelijke vrouw zit, Sandra. Ze begrijpt ons probleem en verzekert ons dat de monteur aan het eind van de dag langs komt. Wij zitten braaf de hele middag aan boord en er komt niemand. De volgende dag staan we om half negen weer op de stoep bij Sandra. Oh sorry, hij komt nu echt aan het einde van de ochtend. Al wie er komt geen monteur. Wij weer naar Sandra. Oh, sorry hij komt echt aan het eind van de middag. Ik ga toch nog maar even naar de winkel om brood te kopen en zie onderweg dat de straatnaambordjes hier zoveel leuker zijn dan in Nederland. Ook de kerk ziet er gezellig uit.   Als het 6 uur is lopen we weer naar Sandra. Nu is de monteur ook op kantoor en hij verzekert ons echt nog langs te komen. We gaan eten en wachten af. Een dan…. rond 8 uur, komt hij. Hij kijkt even rond en geeft aan dat de dynamo eruit moet. Ik heb geen tijd maar morgenochtend stuur ik iemand van een ander bedrijf gespecialiseerd in dynamo’s, zegt hij.

Vandaag is het woensdag en we zorgen dat we vroeg zijn aangekleed. Zou er nu echt wat gebeuren? En ja hoor, rond half 10 brengt Sandra een monteur van het dynamo-bedrijf naar ons toe. Hij is heel vriendelijk, spreekt goed Engels en sleutelt de dynamo eruit. Hèhè, er gebeurt wat. Intussen is de wind weer naar het noorden gedraaid…..  Als het goed is komt de dynamo-man morgen teug. We wachten af.

   De zon schijnt en we maken een wandeling naar het stadje. Dat blijkt veel groter te zijn dan we dachten. Het heeft een lange boulevard en een groot strand met allemaal palen waar je een strandtentje van kan maken. Zo grappig. Op de boulevard is het best druk, maar voor het strand is nog niet veel animo. We komen langs een lange muur vol met Portugese tegeltjes die de historie van de stad vertellen. Prachtig!

    Aan het eind van de boulevard is een strand voor de jeugd. Die kunnen daar volleyballen en lekker kletsen tijdens het zonnen. We drinken wat op het terrasje ernaast.

Dit mooie stadje zouden we nooit gezien hebben als we geen motorpech hadden gehad. Ieder nadeel heeft zijn voordeel!!

Wordt vervolgt. 🙂

Zaterdag 10 juni 2023, Nazaré

Het waait al drie dagen hard met regen en kans op onweer. Dat laatste hebben we nog niet gehad, maar de wind en de regen wel. Dan is het heerlijk om in de beschutte haven van Nazaré te liggen, wat niet alleen een leuk dorp in de buurt heeft, maar ook een comfortabele haven is. Maar daarover meer straks.

Ons verblijf in Cascais, waar we een week waren, had nog een geweldig slot, waar we Queriene heel dankbaar voor zijn. Want.. ze had kaartjes kunnen bemachtigen voor het concert met zes orgels in de kathedraal van Mafra, dat op iedere eerste zondag van de maand plaats vindt. Zondagmorgen gaat Martin altijd naar de Engelse mis in een van de kerken in het centrum van Cascais en wij vonden dat het tijd was dat we ook weer eens een kerkdienst meemaakten. Het was er zo druk dat we niet eens naast elkaar konden zitten. Een mooie ervaring. Na afloop haalde Queriene ons op en reden we met de auto naar Mafra. De kathedraal, die deel uitmaakt van het paleis van koning ….Joao V Is prominent aanwezig in het dorp. Wat een imposant gebouw!

       De auto werd geparkeerd bij een pleintje voor de kathedraal, waar we lunchten met heerlijke broodvarianten uit de oven met veel knoflook en sangria bij dronken. Het werd tijd voor het concert en we bestegen de trappen van de kathedraal. Van dichtbij werd het alsmaar mooier en bij binnenkomst was het bijna overdonderend

We zochten als eerste naar de plekken van de orgels. Er waren er twee in het hoofdschip en in iedere zijbeuk nog twee. Vanwaar we gingen zitten konden we er vier zien.

Nog nooit hebben we zoiets mee gemaakt. Het programma had werken van Haydn, Beethoven, Elgar en Giazotto en het klinkt prachtig, waarbij het thema van Tomaso Albinoni voor tranen in m’n ogen zorgde. Op het moment dat de organisten hun applaus in ontvangst namen verschenen ze alle zes  in beeld, achter het orgel of op een balkon. 

Na afloop van dit mooie concert dronken we nog een kopje koffie met Portugees gebak en bracht Queriene ons  terug naar de haven.

Jonas lag er nog, gelukkig! Dat blijft spannend. We namen afscheid en gaan elkaar misschien in Nederland nog zien.

En dan is het maandag 5 juni. Mijn verjaardag en een kroonjaar. Wat een mooie plek om dat te vieren. Van Jakob krijg ik een hele echte Ray-Ban zonnebril kado. Zoiets gun ik mezelf nooit, want ik verlies ze altijd of ga er op zitten. Maar deze is wel heel mooi en ik ga er zuinig op zijn. We vieren het met heerlijke koffie en gebak aan de wal.

Deze keer maar eens geen eigengebakken appeltaart. We genieten van de rest van de dag aan boord en maken ons klaar voor vertrek naar Nazaré. Wat een bijzondere en fijne week was het in Cascais.

Het is tijd voor ons vertrek. De wind gaat van noord naar zuid draaien en dan is de ankerplek bij Cascais niet echt fijn meer. Bovendien komt er slecht weer aan. Harde wind, regen en onweer. We kijken op de kaart wat haalbaar is richting noord en zien dat het ruim 65 mijl is naar Nazaré. 

We staan om vijf uur op en gaan een kwartier later ankerop. Na een uurtje in het donker varen komt de zon op en hebben we stroom mee. Dat is niet gek. Vanaf 11 uur zou er wind komen, dus we zetten het grootzeil vast bij.

Maar al wat er komt: geen wind. De zon verschuilt zich achter een wolkendek en het wordt een lange motortocht. De zee is vlak en dat is aangenaam. Ik kook vast een lekkere courgettesoep, zodat ik niet hoef te koken als we aankomen. Rond zeven uur varen we de indrukwekkende pieren binnen van Nazaré. Die zijn  daar echt nodig vanwege de monstergolven die hier kunnen ontstaan waardoor het een paradijs is voor surfers.

Met de neus naar de vissersvloot maken we vast langs een zijsteiger met uitzicht op zee. Prima, want we blijven hier tot zaterdag. Na de windstilte komen inderdaad de wind en de regen.

De volgende morgen gaan we op zoek naar een bakker voor vers brood.  Het is acht jaar geleden dat we hier ook waren en beetje bij beetje beginnen we van alles te herkennen. De lift omhoog naar het dorp op de klif is helaas in reparatie en om daar te voet ziet naar toe te gaan zien we niet zitten. De straatjes zijn leuk en de visdrogerij stinkt nog net als toen maar blijft leuk om te zien.

     Een Franse mevrouw koopt een zak met gedroogde visjes. Als we vragen hoe dat smaakt zegt ze in haar Franse Engels dat het heerlijk is met witte wijn en fruit. Haha, je hebt dus wel iets nodig om de vissmaak te compenseren.

De haven is perfect. We liggen aan een nieuwe steiger waar elke ochtend de meeuwenpoep vanaf wordt gespoten. Het havenkantoor en sanitair staan er nu een half jaar en zijn uiterst modern. De havenmeester is trots op zijn haven en is ‘s avonds bijna niet naar huis te krijgen. Er staat een wasmachine en droger in een hokje naast zijn kantoor. Hij bewaakt dat alsof het bij hem thuis is. Ik mag nog net het wasgoed in de trommel doen maar de rest doet hij. Geweldig! Uren later is alles schoon en droog en kan het bed weer worden opgemaakt. Ik denk dat hij iets te veel waspoeder heeft gebruikt, want alles ruikt heel erg schoon en het laken kriebelt op m’n lijf.

   We wandelen de volgende dag naar de zuidpier. Een flinke tippel maar erg leuk. De foto’s laten zien dat de lucht hier niet alle dagen blauw is. Terug aan boord krijgen we een dikke regenbui over ons heen en zitten lekker knus binnen met het plan om rond vier uur naar het dorp te lopen voor de uitgestelde Aperol Spritz die we op mijn verjaardag zouden drinken. Net buiten de haven zien we een blauw ding staan. We lopen er naar toe en het blijkt een katten hotel te zijn. Geweldig. Met veel katten bij de haven blijven de muizen en ratten wel weg. Het is een bezienswaardigheid en staat vast nog niet lang.

We lopen lang het strand naar de boulevard en bekijken het dorp. Het is gezellig met leuke winkeltjes en restaurantjes. We zien een kraampje met churros. Dat zouden we met kerst al eten als ontbijt, want dat hoort zo had ik gelezen.

Nu bijna een half jaar later doen we het eindelijk. Het smaakt lekker met chocoladesaus, maar we kunnen best wachten tot december om het nog een keer te doen.

Bij de Irish pub, waar je eigenlijk bier moet drinken, bestellen we ons drankje en krijgen we reuze glazen met het oranje-rode kleurtje en het smaakt perfect.

Het is flink druk geworden in het dorp alsof er iets bijzonders te doen is. Dan blijkt dat er een Europees stand-voetbal toernooi begint dat een week duurt. Het stadion op het strand hadden we wel gezien maar er niet verder over nagedacht. We lopen verder op zoek naar een restaurantje en eten daar op houtskool gegrilde kabeljauw. Bijna droog komen we weer aan boord.

Onze laatste dag in Nazaré is aangebroken. We gaan een paar dagen achter elkaar varen en lopen naar de Spar voor boodschappen. Ik houd niet van de Spar, maar deze is het dichtste bij. De groente is verlept, het fruit heeft plekjes, maar de slagerij ziet er goed uit. Nu maar hopen dat het vlees houdbaar blijft voor een paar dagen. We brengen alles terug aan boord nadat we een heerlijke koffietje met wat lekkers hebben genuttigd.

En weer lopen we ‘s middags naar het dorp. Het is iedere keer 5 km heen en weer, maar dat deert ons niet. Nu gaan we voetbal kijken. Ik houd daar eigenlijk niet van maar na een poosje hoor ik mezelf juichen en klappen. Ik vind het leuk. Het is overzichtelijk met maar acht spelers in het veld en twee keepers. Het duurt ook niet zo lang: twee helften van tien gespeelde minuten.

Natuurlijk moeten we daarna een biertje drinken bij een bierkroegje. Het zijn kleine glaasjes, maar perfect getapt met een mooie schuimkraag. Tevreden lopen we terug naar Jonas. In de drie dagen dat we hier geweest zijn hebben we veel gezien en ruim dertig kilometer gelopen. Het wordt tijd om weer verder te (motor)zeilen!

Zondag 4 juni 2023, Cascais

Ons zeilplan is gelukt. Via Sagres en Sines zeilden we naar Cascais. Het eerste traject is maar 20 mijl en we hebben alle tijd van de wereld. Na een poosje op de motor gevaren te hebben, gaan de zeilen omhoog en genieten we van de rust en het zachte zoeven van het water langs de romp. Maar na een poosje draait de wind. We moeten gaan laveren en met Jonas gaat dat niet echt goed. Toch gaan we overstag en maken een hoek van zeventig graden, dat is nog niet zo slecht. We hebben vast stroom mee.

Na nog twee slagen geven we het op, want de stroom is gekeerd en nu worden onze hoeken bij ieder slag kleiner. De motor gaat weer aan en rond vijf uur laten we het anker vallen bij Sagres voor het strand.

Er zijn daar redelijk wat mensen aan het genieten van het mooie weer. Na een poosje komt er een man naar ons toegezwommen. Een Nederlander, die ons komt groeten. Zo leuk. We maken een praatje, maar dan moet hij weer terug om zijn vrouw te vergezellen. Ze rijden met een camper rond en genieten van de vrijheid.

Die nacht liggen we zachtjes te wiegen op de deining. Ik slaap wat onrustig want we willen de volgende dag om 6 uur vertrekken. Vlak voor die tijd zijn we alle twee klaarwakker en maken de boot klaar voor vertrek. Naar Sines is een afstand van 62 mijl en daar gaan we zeker twaalf uur over doen. Het weer is rustig, de wind komt na een uur of vijf op gang en we motorzeilen een poosje. Dan lukt het weer om een paar uur te zeilen.   

We hebben veel stroom mee en om vijf uur ankeren we in de kom voor de haven van Sines, die sinds een paar dagen gesloten is vanwege slechte steigers. Voor ons geen probleem want we willen de volgende dag weer vroeg weg.

Weer gaan we ankerop om 6 uur en genieten van een prachtige zonsopgang. Rond 11 uur kunnen we motorzeilen en kijken met plezier naar de mooie kust waar we langs varen. Portugal heeft toch echt de mooiste stranden. Bij Sesimbra kijken we extra goed uit of we geen Orca’s zien.

Ze zijn hier een paar weken geleden gespot en je weet maar nooit. Dan zie ik ineens een paar vinnen door het water schuiven. Zou het dan toch??  

Maar nee, gelukkig waren de dieren grijs en hadden geen witte vlek. Pff, toch jammer dat we nu iets minder spontaan kunnen genieten van dolfijnen om de boot.

Cascais ligt te schitteren in de zon als we aankomen. Het blijft een prachtige ankerplek. We komen hier nu voor de derde keer en hebben er weer zin in. Na een goede nachtrust, gaat de bijboot weer in het water en zoeken we naar de aanlegplek bij de brandstofsteiger. Er liggen al wat bootjes, maar we proppen die van ons ertussen. We wandelen het stadje door en herkennen veel mooie plekjes.

      Intussen hebben we contact gemaakt met Queriene, de zus van Robert Volker (van de steiger in Monnickendam), die hier woont. Donderdag gaan we met hen lunchen hebben we afgesproken.. Als we boodschappen doen op woensdag lopen we langs een heel leuk restaurant met een tuin. Dat lijkt ons wat. Queriene bespreekt een tafel en daar genieten we van een uitgebreide smakelijke lunch. Het is tweeënhalf jaar geleden dat we ze voor het laatst zagen en we hebben flink wat te praten.

Lissabon staat natuurlijk ook op het programma. We zijn er zo dicht bij. De havens daar zijn meestal vol en duur en vanuit Cascais is het niet ver. We spreken weer een ‘food and wine’ toer af en stappen om half elf in de trein.

Na drie kwartier zijn we er. Ik was vergeten dat Lissabon heel veel hoogteverschil in de stad heeft en we lopen een straat omhoog en na de volgende bocht weer naar beneden en zo gaat dat een poosje door.

We maken een stop bij een archeologisch museum, Ordem do Carmo, wat de oudste kerk van Lissabon blijkt te zijn geweest. Heel erg de moeite waard.

Dan lopen we naar de startplek voor de toer. De groep is gemixt, net als de week daarvoor in Sevilla en al gauw wordt het gezellig, mede door alle hapjes en drankjes denk ik. We leren weer van alles over het eten en drinken en na een aantal uren gaan we weer richting station. We hebben niet heel veel van de stad gezien, maar die loopt niet weg.

Om de conditie een beetje goed te houden gaan we zaterdag een flink stuk lopen langs de kustweg. Maar aan het begin daarvan, vlak voorbij de haven, slaan we al af, want daar staat een prachtig huis met een tuin, waar we de vorige keer niet aan toe gekomen zijn. We betalen weer de senioren toegang en zijn onder de indruk van het huis. Alles is zo mooi en goed bewaard gebleven. Ook de lokatie is prachtig, want er is een kleine uitloper van de zee, die bij hoog water zo hun tuin in loopt, waardoor er een eigen strandje is ontstaan.

Na een uur lopen we verder tot aan de tweede vuurtoren. Het is zaterdag en er zijn veel boten op het water, kleine optimistjes, maar ook grote luxe jachten. Genoeg te zien dus.

Voor vandaag hebben we weer met Queriene en Martin afgesproken. Wat we dan gaan doen vertel ik in het volgende blog.

We blijven hier nog tot dinsdag, dan gaan we in één keer door naar Nazaré.