Maandag 9 september 2024, Hindeloopen
Na vier heerlijke dagen in Hindeloopen wordt het tijd om naar onze nieuwe thuishaven te vertrekken. Onverwacht komen Martin en Mick langs, die een weekendje weg waren en via een omweg naar huis gaan. Zo leuk!
Voor we de haven verlaten brengen we nog een bezoek aan de jachtservice hier in Hindeloopen en hebben een prettig gesprek met Siep, de manager, over het oplossen van de problemen met Jonas. We spreken af om volgende week terug te komen om de mast te liften zodat de mastvoet losgemaakt kan worden. Nu kunnen we weg.
Na een uurtje is er genoeg wind om de zeilen te hijsen. Met een matig gangetje van drieënhalve knoop glijden we over een rustig IJsselmeer naar Enkhuizen. We melden ons telefonisch aan en krijgen een tijdelijke plek in het oude gedeelte van de Buyshaven toegewezen. Het aanleggen tussen palen hebben we heel lang niet gedaan en is weer even wennen.
Het is erg warm die maandag. Licht zwetend gaan we naar het havenkantoor en maken kennis met Erik, de havenmeester. Hij vertelt ons het een en ander over de haven en heet ons welkom. Tevreden met onze keuze voor de Buyshaven lopen we terug naar de boot. We passeren ‘Het Kombuys’, het leuke paviljoentje op een heuveltje, waar iedereen gebruik van mag maken. Het ziet er uitnodigend uit.
We halen wat te drinken van boord en gaan daar lekker in de schaduw zitten met uitzicht op de bruine vloot, die af en aan vaart. Het valt op dat een aantal van hen nu stalen masten heeft. Dat is vast naar aanleiding van de problemen met de houten masten.
Dinsdag nemen we de trein naar Utrecht en de bus naar Soesterberg. Mijn neef Rien en zijn zoon Cody uit Australië logeren daar en we willen elkaar graag zien. Op weg er naar toe trekt het Hollandse landschap aan ons voorbij. Een mooie manier om weer een beetje thuis te komen.
Het wordt een heel gezellige dag. We praten lekker bij en ik vind het leuk om weer in ons huis te zijn. Een goed teken! Jakob krijgt de auto weer aan de praat samen met Cody en ze rijden een stukje door het dorp. Hij doet het weer, dat is heel fijn. Na de auto gewassen te hebben gaat hij terug naar zijn plek in de garage, want wat moeten we ermee? We zijn nog veel te druk met varen. Aan het eind van de dag nemen we het openbaar vervoer terug en stappen weer aan boord van Jonas.
De
volgende dag staan zoon Michiel en vrouw Laura op de steiger. Ze komen ons begroeten omdat ze niet bij de aankomstborrel op zaterdag kunnen zijn. Het weer is niet echt top, maar we maken toch een wandeling door Enkhuizen.
Dat is voor ons ook weer voor de eerste keer. Het is een gezellige dag, waarna we een dagje voor onszelf hebben. Ook dat is belangrijk.
Dan is het bijna tijd voor de aankomstborrel in Monnickendam. We zijn ruim 9 jaar geleden vertrokken vanuit jachthaven Waterland en hoe leuk is het dan om daar ook weer officieel aan te komen.
Vrijdagmorgen vertrekken we met Jonas uit Enkhuizen en komen in de middag in Monnickendam aan. Martin en Ellen staan al langs de kant om ons welkom te heten. Even later zien we ook Jakobs vriend Peter met zijn vrouw Marjan staan. Wat leuk! En dat is nog maar het begin!
Martin en Ellen hebben alles voorbereid voor onze aankomst-borrel.
Hun huisje aan de haven staat vol met kratten en dozen, die ze uit Pingjum hebben meegebracht. Om in de stemming te komen gaan we ’s avonds eten bij Strandvier, een Caribisch 
strand-cafe aan de Gouwzee. Het eten is heerlijk en we hebben het echt fijn!
Zaterdag schijnt de zon uitbundig. We hebben een mooie plek gekregen van de havenmeesteres voor onze aankomstborrel. Het grasveld aan de haven waar de bruine vloot tegenover ligt. Jonas ligt aan de steiger ervoor te glimmen in de zon. Het grasveld is omgetoverd tot een echte feestplek met banken, statafels en parasols. Het ziet er schitterend uit.
Om twee uur komen de gasten binnendruppelen. We heffen het glas op onze gezonde aankomst. Fijn om iedereen weer te zien en te knuffelen.
Het wordt een blije middag. Iedereen heeft het naar zijn zin. De geweldige hapjes van Ellen, de haring, de bitterballen en allerlei 
heerlijke drankjes die Martin uitdeelt, helpen daar vast aan mee.
Neef Rien uit Australië is met onze buren meegekomen en maakt nu kennis met allerlei familieleden waarvan hij het bestaan niet wist. Er zijn neven, nichten, achterneven en achternichten, het kan niet op. Ineens hebben we alle kleinkinderen bij elkaar. Dat is bijzonder!
Onze zeilvrienden van het eerste uur, Ria en Peter van de Helena zijn er ook, net als Jakob’s neef Jaap en Elsa van de Sark en Dennis en Ariane van de Bodyguard. Een mooie mix van zeilvrienden en familie. Na een heerlijke soepje van Ellen is het feest voorbij. Het was een mooie afsluiting en het begin van een nieuwe fase in ons leven.
Tja, hoe zal die nieuwe fase er uit gaan zien? We hebben geen idee. Eerst moeten er een paar dringende klussen aan Jonas gedaan worden. Vandaar dat we zondag alweer koers zetten naar Hindeloopen.
We kunnen de hele reis echt zeilen, alsof de weergoden weten dat dit voorlopig de laatste keer is. Want Jonas gaat zijn mast achterlaten in
Hindeloopen.
De mastvoet moet eraf en we gaan op zoek naar een bedrijf dat een nieuwe kan maken. Nadat we in de ochtend de zeilen hebben opgevouwen en in de achterhut hebben gelegd, gaat Jakob de mast in om van alles met de verstaging te doen. Zo stoer toch hè, dat hij dat steeds zelf doet!
Aan het eind van de ochtend varen we de boot naar de kade waar het allemaal moet gaan gebeuren. Siep besluit dat het klusje vanmiddag wel geklaard kan worden, want er komt slecht weer aan.
Ik kijk mijn ogen uit! Eerst worden er een aantal stagen los gemaakt. Dan 
hijst een man zichzelf op naar de mast en bevestigt de strop vlak onder de zalingen en laat zich zelf dan weer landen op de grond. Een tweede man maakt alle stagen nu echt helemaal los en daar gaat de mast. Het was even sjorren om hem los te krijgen, maar het lukt. Wat een bijzondere klus.
Tja en nu liggen we weer keurig in een box met alleen een achtermast. Een gek gezicht, maar eigenlijk wel grappig. Morgen brengen we de mastvoet weg en hopen dat er binnen een redelijke tijd een nieuwe geleverd kan worden. Tot die tijd varen we maar gewoon met alleen de bezaansmast.
Voor de grap zit het zeil er nog op, maar ermee zeilen is niet echt een optie. Het weer is de komende dagen slecht, dus het zal wel donderdag worden voor we naar onze nieuwe thuishaven in Enkhuizen terug kunnen varen. En wat er daarna gaat gebeuren is voor ons en onze omgeving nog een grote vraag. We gaan het zien.
Een van de boeken
Nu dit het laatste blog is na ruim negen jaar schrijven, voelt het toch een beetje raar. Het is zo’n deel van mijn leven geworden. Ik heb daarom bedacht dat ik over ongeveer een halfjaar nog een keer in de pen klim om te laten weten wat we met onze vrije tijd zijn gaan doen. Wij zijn net zo benieuwd als iedereen.
Mike Huntington
Tot slot wil ik Mike en Inge bedanken voor al die jaren dat zij onze blogs hebben verwerkt tot prachtige boeken. Mike deed de lay-out en Inge verzorgde het drukwerk.
In onze kast staat nu een prachtige rij naslagwerken met indrukwekkende herinneringen, dankzij deze twee kanjers. Nu ben ik natuurlijk benieuwd hoe zij de vrijgekomen tijd gaan invullen, maar misschien slaken ze een zucht van verlichting: ‘Hèhè, het is eindelijk klaar’!
zijn, dus dan gaat het thermohemd aan en soms de zeilbroek met laarzen. Volgens de Ieren hebben we geluk met dit mooie weer. 
. 
De botanische tuin op Garinish eiland is echt prachtig en groter dan verwacht. We lopen alle paadjes door en klimmen zelfs naar een Martello toren. De geplande lunch gaat niet door, vanwege personeelstekort in het restaurant. Jammer! Dat is dus ook in Ierland al een probleem.
We lopen naar het dorp, waar ik toch nog iets koop in de Aran winkel. Het wordt een muts, die heerlijk zit en lekker warm is en bovendien weinig plaats inneemt.
Vrijdag varen we verder naar Bere eiland, een klein eilandje in de Bantry baai. Daar wacht een 
leuk haventje op ons. De wind is pal tegen. We kruisen tegen de golven en de wind op met Peter aan het roer. Na vijf slagen is het mooi geweest en gaan we verder op de motor. Voordat de wind verder aantrekt maken we vast aan een lange steiger.
van Bere Island.
We staan de dag erna op tijd op om naar Castletownbere te varen, een vissersplaatsje aan de noordkant van Bere Island, op ongeveer 6 mijl afstand. Het is tijd om weer te provianderen.
. 
We slaan voor een week eten en drinken in. Een lekker gevoel als je niet zeker weet of je de komende dagen boodschappen kan doen. Peter stuurt de volle dinghy vakkundig naar
De volgende morgen moet het anker uit de klei getrokken worden. Peter en Jakob doen hun best om niet te veel troep aan boord te krijgen. De ‘dekwash’ doet weer goede dienst en een kwartiertje later zijn we op weg naar Derrynane, een tocht van een uur of zes. Daar moet een mooie ankerplek zijn. Het is stralend weer met weinig wind
Rond drie uur komen we bij de ankerplek aan. Het paadje tussen de rotsige ingang is best spannend, 
maar daarna ligt de baai open om ons te verwelkomen. We pikken een ankerbal op en maken vast.
Dat was dus een goeie planning. We verkennen het dorp, verschalken een visje en vinden een gezellige pub. Het is er druk. Er zijn veel vakantiegangers. Dingle blijkt een echt toeristische plek te zijn. Het is grappig om te zien dat ‘druk’ hier iets heel anders betekent dan in Amsterdam of aan de Spaanse kust.
Bij het kasteel aangekomen besluiten we vandaag alleen de buitenkant te bekijken, want een rondleiding duurt drie uur volgens de folder. We lopen verder naar de kabelbaan die ons naar de andere kant van de stad brengt. Prachtig, dat uitzicht over de baai.
beeld te zien is. Duwt ze hem, of houdt ze hem juist tegen??
relaxte oversteek. Halverwege gaan we de Scilly eilanden passeren, wat een mooie onderbreking gaat worden.
.
De laatste week van 2023 eindigt met Oud en Nieuw. Zoals elk jaar bak ik oliebollen die ook deze keer weer erg lekker smaken. We doen een spelletje yahtzee en laten een fles met bubbels knallen. De kachel snort en we blijven de hele avond lekker aan boord. Er is nauwelijks vuurwerk hier, dus waarom zouden we de kou in gaan. Voor ons is het nieuwe jaar rustig begonnen.
Het is prachtig om te zien wat Señor de Sotomayer voor mooie doeken heeft geschilderd rond 1900. We genieten ervan en drinken daarna koffie bij een bakker in de buurt en nemen er natuurlijk een bescheiden taartje bij. Hier zien we dat er veel vaste klanten binnenwippen voor koffie en al snel weer vertrekken. Koffie is echt hot in dit deel van Spanje.
is het Driekoningen en dat krijgt hier veel aandacht. Twee dagen geleden kwamen de heren aan in een bootje in onze haven. Een hele groep kinderen stonden ze op te wachten. Het is hier nu pas de tijd voor kerstcadeautjes.
Intussen vordert de route planning naar Ierland gestadig en we krijgen er steeds meer zin in. Laat het nu maar snel voorjaar worden,
een volume komt er uit dat koor en de solisten. Ik peuter wat stukjes zakdoek in mijn oren, want mijn trommelvliezen vinden dat niet leuk. Jakob zet zijn gehoorapparaatjes wat zachter en
Vrijdag schijnt de zon uitbundig. De kuiptent kan naar beneden en de zon maakt het heerlijk warm. Onze middagboterham eten we buiten. We zijn blij dat we hier zijn. Natuurlijk ook om Jonas weer in goede staat te brengen, maar ook vanwege dit vrolijke zonnige weer. Dat doet ons echt goed. We vereren de Lidl met een bezoek en de meeste kerstboodschappen zijn aan boord.