Vrijdag 16 mei 2024, Brest

Als we zaterdag het anker ophalen in Audierne schijnt de zon uitbundig. Het wordt een prachtige dag om naar Brest te varen. Er is niet veel wind dus we starten de motor en zetten het grootzeil als steun erbij. Het is een mooie, groene kust waar we langsvaren. Het water is rustig. Er is af en toe een zeilboot te zien. Om beurten zitten we een poosje op het voordek in de zon. Het is genieten!

   Tegen 5 uur ’s middags komen we bij de Rade van Brest aan. Daar kan de motor uit en we zeilen een uur. Er staat een flinke stroming mee en we zijn eigenlijk veel te snel bij de haven.

Het is even goed uitkijken hoe je daar naar binnen vaart. Vóór ons gaan twee zeilboten die kant op en we volgen ze. Lekker makkelijk.

We leggen aan bij de tanksteiger om alvast diesel te tanken voor de volgende oversteek. Dat lukt niet echt, want de zelfbedienings-pomp heeft kuren. Het meisje van het havenkantoor komt naar ons toe, maar weet ook niet wat er loos is. Ze wijst ons in ieder geval de ligplek voor de komende week; mooi in een hoekje achterin de haven. Lekker beschut tegen de harde wind die nog gaat komen.

We ruimen de boot op en gaan naar de wal. Er zijn veel restaurantjes langs de kade. We zien een bord ‘Moules frites’ en kunnen het niet laten om daar naar binnen te gaan. We zijn niet de enigen die zich hebben laten verleiden.

Dan komen onze pannetjes en een schaaltje geelbruine slappe frietjes. Enthousiast openen we de eerste mosselen. Hmm! Als je goed zoekt zit er inderdaad een beestje in ter grootte van een pinknagel. En als je dan een visioen hebt van die grote sappige mosselen die we verwacht hadden, valt dat erg tegen. We realiseren ons dat het pas mei is, die arme beestjes hebben nog geen tijd gehad om te groeien. Teleurgesteld verlaten we het pand.

De volgende morgen gaan we op zoek naar een supermarkt die open is. Bij het havenkantoor krijgen we mooie fietsen mee met fietstassen en we gaan op pad. Het is een flinke klim naar de bovenstad.

Bij het kasteel rusten we even uit en besluiten eerst maar koffie te gaan drinken. Met de heerlijke Spaanse koffie in onze gedachten nemen we het eerste slokje van onze cappuccino. Ook dat valt tegen, het smaakt een beetje naar afwaswater. Niks aan te doen. We fietsen verder en vinden de supermarkt. Daar is van alles te koop en het ziet er goed uit. De fietstassen en de rugzakken worden gevuld en we kunnen er weer een paar dagen tegen.

We belonen onszelf die avond met een heerlijke biefstuk bij Le Boeuf sur la Quaie, waar ze eerlijk vlees serveren volgens de recensies. En het is ook lekker en gezellig!

De dagen die volgen zijn nat en winderig. We komen de boot nauwelijks af en vermaken ons met rommelen, lezen en plannen maken. Jakobs hoest is nog steeds niet over. Is het wel verstandig om weer een oversteek te maken? We besluiten dat we even aankijken hoe het de komende dagen gaat. Ik heb een nieuw drankje bij de apotheek gekocht, maar dat doet eigenlijk niks. De Griekse bruistabletten zijn eigenlijk nog het beste.

Woensdagmorgen wordt het weer droog en we gaan eens proberen of de dieselpomp het nu doet. Met een lege jerrycan lopen we ernaartoe en jawel, de pomp die aan de andere kant van de steiger staat doet het prima. Dan doen we het maar op deze manier. Tien wandelingetjes later zit onze tank weer vol en zelfs de tank voor de kachel hebben we gevuld., want het kan best koud zijn in Ierland.

De zon is gaan schijnen. We gaan de stad bekijken. Er is een lijstje met dingen die we graag willen zien.

   Bij het kasteel aangekomen besluiten we vandaag alleen de buitenkant te bekijken, want een rondleiding duurt drie uur volgens de folder. We lopen verder naar de kabelbaan die ons naar de andere kant van de stad brengt. Prachtig, dat uitzicht over de baai.

We stappen uit de gondel en komen terecht in Les Ateliers des Capucins. Een voormalig klooster dat omgebouwd is tot multifunctionele ruimtes. Prachtig!

 

Dan gaan we opzoek naar het oudste straatje van Brest, de Rue Saint Malo. Dat kunnen we niet overslaan en dalen een aantal trappen af om het te vinden. Het is een beetje opgeleukt door kunstenaars en we genieten van de manier waarop dat bewaard is gebleven.

Wat opvalt is dat hier veel aronskelken groeien. Best gek, want wij associeren dat toch eigenlijk met dood en treurigheid.

Als laatste bezoeken we de Tour de Tunguy. Dat is  een verdedigingstoren op de andere oever van de rivier de Penfeld, tegenover het kasteel. Er loopt een mooi pad naar toe, waar een bijzonder beeld te zien is. Duwt ze hem, of houdt ze hem juist tegen??

In de toren zijn mooie diorama’s te zien die de geschiedenis uitbeelden. Het is zeer de moeite waard.

    

Tegenover de toren is een gezellig cafeetje en we genieten nog even na van alles wat we gezien hebben.

Ongemerkt hebben we toch weer bijna tien kilometer gelopen. Een goede test voor Jakobs conditie. Hij kan het weer.

De laatste dagen checken we regelmatig de weerberichten op golfhoogtes, windrichting en windkracht. Het ziet er naar uit dat we vrijdag (morgen dus) kunnen oversteken. Jakob is een stuk opgeknapt, hoest nog een beetje, maar voelt zich weer goed.

De boot wordt nog een keer nagelopen op kritische punten en de voorraden worden aangevuld. Het is een afstand van ongeveer 270 mijl, waar we ruim 3 dagen en 2 nachten over denken te doen. Het wordt vast een relaxte oversteek. Halverwege gaan we de Scilly eilanden passeren, wat een mooie onderbreking gaat worden. 

Vriend Peter vertelde gister aan de telefoon dat hij zijn vlucht naar Ierland geboekt heeft.  Hij kan bijna niet wachten om bij ons aan boord te stappen. Eindelijk is het zover! Leuk hoor, zo’n enthousiaste opstapper. We gaan er van uit dat hij ook
mooi weer mee brengt :-)!