Vrijdag 2 december 2016
Nadat we de Zarpe (uitklaringspapier) van de agent in Santa Marta hadden ontvangen waren we klaar voor vertrek. We dronken nog een afscheidsdrankje met de bemanning van een aantal bevriende schepen bij de Mini Market op de haven. Zo handig. Je koopt je gekoelde biertje in het winkeltje voor 80 cent en drinkt het buiten gezellig met elkaar op. Van een aantal schepen weten we dat we die snel weer gaan zien, maar van anderen wordt dat nog een verrassing. Dat hoort allemaal bij het cruisersleven. Je ziet elkaar soms maanden niet en soms nooit meer. Best gek. Jakob was nog even in de mast geweest en maakte een paar mooie foto’s.
We vertrokken op woensdagmorgen rond 9 uur en hadden heel veel zin om weer te varen. We werden uitgezwaaid door de Acapella, de Helena en de Tina Princess. Er was geen wind, dus de eerste 4 uren voeren we op de motor zonder zeil. De golven kwamen van de zijkant in en dat is niet zo lekker, dus ik werd een beetje katterig. Ik bedacht dat ik de polsbandjes nog ergens had. Toen ik ze vond en ze omdeed voelde ik me echt beter.
Rond 1 uur begon het te waaien en we zetten alle zeilen bij. Heerlijk om de motor uit te doen. We kregen stroom mee en maakten goeie voortgang. We bleven bij Baranquilla ongeveer 5 mijl uit de kust, omdat daar de rivier in zee komt en die neemt allerlei rommel mee, waaronder hele bomen. We zagen van alles drijven, maar hadden er geen last van. De snelheid liep op tot 7 knopen vanwege de goeie wind (ruim 15 knopen) en de stroom mee. We draaiden onze wachten en wekten elkaar als het nodig was om iets aan de zeilvoering te doen of te gijpen. De volgende dag, rond 6 uur waren we in de buurt van de ingang van de baai van Cartagena. Er kwamen net 2 grote schepen aan, waarvoor we moesten uitwijken, dus doekten we de zeilen op en gingen verder op de motor. Dan is het makkelijker om te manoeuvreren.
In de baai was het nog een flink eind varen en tenslotte lieten we om half 10 het anker vallen in een grote baai tussen de wolkenkrabbers. Wat een ervaring!
We hadden echt een hele goeie tocht gehad, maar hadden iets te weinig geslapen. We wilden wel zo snel mogelijk onze papieren in orde laten maken door de agent, dus gingen eerst maar naar de wal. Het kantoor was gesloten en ging pas om 2 uur weer open. We gingen dus maar wat boodschappen doen en koffie drinken. Terug op de haven bleek de agent David al op ons te zitten wachten. Hij had contact gehad met de agent in Santa Marta, dus wist dat we kwamen. Goed geregeld. We gaven onze paspoorten af in ruil voor een visitekaartje. Best een kwestie van vertrouwen. Van de andere bootpapieren werd een foto gemaakt bij gebrek aan een kopieermachine en vrijdag om 5 uur zou alles geregeld zijn.
Terug op de boot probeerden we wat slaap in te halen, maar het was erg warm, dus dat lukte maar een beetje. Eind van de middag stapten we in een taxi die ons naar het historische centrum van Cartagena bracht. Wat was dat leuk. We kochten aanzichtskaarten en schreven die in een koffietentje. Daarna liepen we wat rond en op de Plaza Bolivar was muziek.
Het bleek een dansgroep te zijn, waar een dominee bij hoorde. De link is ons ontgaan, maar het dansen en de muziek waren echt heel leuk. En de dansers hadden er echt lol in.
De lichtjes in de stad waren ook de moeite waard.
Blij met de eerste indruk gingen we terug naar de boot, aten nog wat en vielen als een blok in slaap.
Vanmorgen zaten we eerst een poosje op het achterdek te genieten van de unieke plek waar we liggen. Midden in de baai tussen de wolkenkrabbers en een flink aantal andere boten. We wilden vandaag iets cultureels doen en de stad wat meer verkennen. We lieten ons eerst naar Castillo Saint Filipe brengen. Dat is een heel groot fort uit 1575 en is goed gerestaureerd.
Er was net een cruiseboot binnen gekomen, dus we konden aansluiten bij de bejaarden van “all over de world”. Ik hoop niet dat wij ooit ook zo suffig achter een gids gaan aanlopen met 25 soortgenoten. Het fort was niet bijzonder, maar het uitzicht over de stad was de moeite waard.
Het werd tijd voor koffie, dus we lieten ons naar het centrum brengen. De taxi’s zijn hier zo goedkoop, daarvoor ga je echt niet in de warmte te voet ergens naar toe. We kwamen op een leuk pleintje, Plaza Don Diego en dronken koffie. Er zijn zoveel leuke pleintjes en straatjes met mooie gebouwen. Er zijn vooral veel balkons met houten spijlen. Prachtig.
De stad is best erg toeristisch maar op een gezellige manier. Er is van alles te koop op straat, maar als je aangeeft dat je niks wilt is het ook goed. Ik wilde nog wel een jurkje kopen, want de luchtige jurkjes die ik van Karina had meegekregen vorig jaar zijn echt versleten. Ik draag ze al een jaar heel intensief en zeker door het vele wassen komt daar een eind aan. We vonden een leuk winkeltje, waar ze heel veel luchtige jurkjes hadden, die door een Colombiaan waren ontworpen. Niet heel goedkoop, maar erg leuk en luchtig. Teruggekomen op de haven, bleek Ria van de Helena daar ook een jurk gekocht te hebben en Ellen van de Acapella was er ook binnen geweest. Ze doen het dus goed met publiek trekken!
Om half 6 kwam David, de agent, naar de haven met de paspoorten, die gestempeld waren en de uitklaringspapieren. We gaven hem zijn geld en wij waren heel blij alles weer terug te hebben.
Morgen gaan we de laatste boodschappen doen voor de komende weken, want op de San Blas eilanden, waar we ongeveer 4 weken gaan blijven, is weinig te koop. Dit is tevens een goeie oefening voor onze lange oversteek in februari op de Pacific. Dan komt er ook geen parlevinker langs met verse broodjes.
Zondag vertrekken we in de ochtend en zijn dan 4 weken niet echt bereikbaar via internet. Dat hebben ze niet. Misschien is het leuk om wat te lezen over Kuna Yala, zoals de San Blas eilanden eigenlijk heten. Er wonen verschillende stammen Indianen, waar je je moet melden bij de chief als je iets wilt. Ook is het daar zo dat de vrouwen de leiding hebben binnen het gezin. Een man gaat bij een vrouw wonen en niet anders om.
Er zijn ook een aantal onbewoonde eilanden. Welke we precies aan gaan doen is nog niet bekend. De eerste is Isla de Pinos. Zoek maar eens op de kaart waar dat is. Niet echt makkelijk te vinden. Vandaar hoppen we langzaam richting het westen tot we in Linton Bay aankomen begin januari.
Voor noodgevallen zijn we te bereiken via de Iridium Go, die verbinding maakt via de satellieten. We kunnen mailen en SMS-en en in noodgevallen ook bellen. Contact personen zijn dochter Inge voor de achterban van Hanny en Martijn Brederveld en Rob Glastra voor de achterban van Jakob. Ik ga wel regelmatig een blog sturen zodat jullie weten waar we zijn. Alleen kunnen er geen foto’s meegestuurd worden. Jammer, maar die komen dan wel als we weer in de bewoonde wereld zijn.
Ons leven is nog steeds heel bijzonder en afwisselend en we blijven genieten van alle nieuwe dingen die we zien en meemaken!
Wij wensen iedereen alvast Fijne Kerstdagen en een gezellige Jaarwisseling!