Categoriearchief: Nederland

Voor de trouwe volgers

Zondag 20 oktober 2024, Enkhuizen

Al ben ik gestopt met Facebook, wil dat nog niet zeggen dat de verhalen moeten stoppen, heb ik bedacht. Nog steeds vind ik het leuk om onze wederwaardigheden vast te leggen, dus waarom niet in een blog. Hier is dan toch maar weer een verhaaltje.

Sinds onze terugkeer uit Hindeloopen, waar we op de valreep nog een lekkere pannenkoek aten,    
liggen we nu met Jonas op onze vaste winterplek.  We hebben een mooi beschut plekje in de binnenhaven van de Buyshaven gekregen.Daar blijven we liggen tot het voorjaar. De zeilen zijn er intussen af en liggen op een van de banken in de achterhut. Ook alles wat los op het dek zit, behalve de dinghy en de buitenboordmotor, zijn naar binnen verhuisd. De kuiptent zit nu definitief over de kuip.

Alleen bij heel mooi weer gaat hij eraf. De eerste week dat we hier lagen kon dat bijna elke dag. Nu het echt herfst is geworden gaan alleen de rits-deurtjes nog open. Het bevalt goed hier.

We zijn al een aantal bekende zeilers tegen gekomen, waaronder Ria en Peter van de Helena, waarmee we de eerste twee jaar van onze reis hebben opgevaren. Ook hebben we al een aantal nieuwe mensen leren kennen. Het blijft gezellig in een jachthaven. 

Vorige week ben ik een paar dagen met Karina naar Texel geweest, zodat Jakob even het rijk alleen had. Nu dat kan, is het best fijn om ieder voor zich wat te gaan ondernemen.  Hij heeft zich aangemeld als inval-organist bij het Witte Kerkje in Huis-ter-Heide. Zijn keyboard heeft een mooi plekje in de huiskamer in Soesterberg gekregen, zodat hij lekker kan oefenen als we daar zijn. Na een jaar of wat niet gespeeld te hebben is dat echt nodig.

Enkhuizen is een leuke stad. Er is van alles te zien en te beleven. De oude stad heeft mooie oude panden en straatjes.  Een wandeling over de vestingwallen is echt de moeite waard.

      De schepen van de bruine vloot varen hier af en aan. Hun seizoen duurt wat langer dan het onze. Wij zijn intussen wel klaar met het leegruimen van de boot.

Als laatste klus wilden we de ankerketting op de steiger leggen om schoon te spuiten. Het vernieuwde contact van de ankerlier (klus van Jakob toen ik op Texel was) werkte weer prima.

Nu de ankerkluis leeg was, ging ik eens kijken of er misschien nog wat lekwater in stond. Die ankerkluis zit in de voorpunt en grenst aan onze voeten als we daar slapen. Er zit een deurtje voorin, dat we eigenlijk nooit open doen….. 

Nu dus wel en ik schrok me een hoedje. Het water stond tot bijna aan de rand van het deurtje. Het vlonder, waar de ketting op ligt, dreef bijna onze slaapplek in. Er kwamen 6 emmers water uit!!! Wat een geluk dat we de ketting schoon wilden spuiten en we dit ontdekten. Nu is het daar voorin weer helemaal droog en schoon en kunnen we het volgende seizoen weer probleemloos ankeren.

Vorige week zondag bezochten we een prachtige cantate-dienst in de Zuiderkerk, waar  muziek van Teleman ten gehore werd gebracht. Behalve de mooie muziek was het ook geweldig om om je heen te kijken, vooral naar het plafond, waar oude schilderingen op staan. We gaan daar zeker nog eens naar toe.

Het wennen aan het leven in Nederland kost tijd. Er is heel wat veranderd de laatste jaren. Het viel ons onder andere op dat de prijzen voor een kopje koffie of thee in een cafe flink omhoog gegaan zijn. Iemand vertelde ons dat de salarissen ook flink gestegen zijn. Daar merken wij met ons pensioen en aow natuurlijk weinig van.

Voorlopig blijven we nog maar een beetje heen en weer pendelen tussen Enkhuizen en
Soesterberg. Daar genieten we van mooie wandelingen door de Soesterduinen.

Toch zijn we (ik in ieder geval) een beetje stuurloos en zijn op zoek naar nieuwe uitdagingen. De zeilboeken voor de Oostzee zijn besteld en aangekomen, dus het maken van een vaarplan voor volgend seizoen staat als eerste op de lijst.

Veel is er dus nog niet te vertellen, maar wie weet komt dat nog. Geniet van de herfst.!

 

De klus is klaar. En nu?

Vrijdag 27 september 2024, Hindeloopen

Ik las net de mooie reacties op ons laatste blog. Hartverwarmend! We realiseren ons dat het nu echt afgelopen is, maar willen daar nog niet helemaal aan geloven. Jullie gaan onze verhalen misschien missen, maar wij missen het ook om die te delen. Het is niet zomaar wat om je leven van voor de reis weer op te pakken. Dat doen we dus ook maar niet. De boot is ons toevluchtsoord. En we hebben nog een klus te klaren. Dus toch nog maar een blog.

Als we twee weken geleden de mast van de boot af laten halen in Hindeloopen, begint het traject voor het aanschaffen van een nieuwe mastvoet. Gewapend met het gebroken stuk aluminium gaan we op pad naar Bolsward. Het OV brengt ons een heel eind, maar het laatste stuk doen we te voet. In de stromende regen! Welkom in Holland, zou je bijna denken. 

Tot onze vreugde kan go-go het metaalbedrijf een nieuwe mastvoet maken, maar er hangt wel een prijskaartje aan. We hebben geen keuze, dus het moet maar. Binnen twee werkweken kan de mastvoet klaar zijn. Dat klinkt goed. 

Als we na de ommelands (OV-)reis terug zijn in Hindeloopen, is er nog net een plekje in de agenda van de jachtservice om onze mast er weer op te zetten. Tevreden varen we zonder hoofdmast terug naar Enkhuizen. Nu kunnen we de auto gaan ophalen in Soesterberg. Alweer met het OV zijn we na tweeënhalf uur in ons appartement. Neef Rien is vertrokken en heeft het huis netjes achter gelaten. Wel gek om weer al die luxe om ons heen te hebben. Prima voor een paar dagen.

Al snel vertrek ik naar Toscane voor een schrijfretraite. Wie weet kan ik daar wat leren. De locatie is prachtig. Dat moet toch inspiratie geven.

 

 

 

 

 

Er komt bij Jakob een bericht binnen van het metaalbedrijf. De eerste versie van de mastvoet is klaar. Kan die even gepast worden? Jakob is nog in Soesterberg, de mast ligt in Hindeloopen en de boot is in Enkhuizen. Het wordt een rondje Nederland van 400 km. Gelukkig maar dat die nieuwe auto heerlijk rijdt.

De voet blijkt niet goed te passen op het onderstuk. Jakob maakt foto’s en gaat terug via Bolsward naar Soesterberg. Een paar dagen later komt er weer een verzoek. Kan de mastvoet nog even gepast worden voordat hij naar het anodiseerbedrijf gaat?  Weer stapt Jakob in de auto, doet zijn rondje Nederland en eindigt in Enkhuizen op de boot. Het past! En nu maar kijken hoe snel het verder gaat.

Intussen geniet ik van het Toscaanse klimaat, het heerlijke eten en vergaar ik in een prachtig historisch huis op een berg in Pietrasanta nieuwe kennis over het schrijven van een verhaal.

  Jakob doet intussen allerlei nuttige klussen op de boot en vraagt een offerte aan voor een nieuwe kluiver. Dat voorzeil bleek echt helemaal op te zijn toen we het eraf haalden.

Er blijken nog meer cruisers in de Buyshaven te zijn. Jakob wordt uitgenodigd voor een
borrel op de Lucipara, waar de bemanning van de Incentive en de Anna Caroline ook zijn.
Het wordt een geweldige avond, waarbij de gesprekken vooral gaan over de prachtige ervaringen op de eilanden in de grote oceaan.

Als ik dinsdag terug kom van Schiphol, is de boot al klaargemaakt voor vertrek de volgende dag. Jakob heeft heerlijk gekookt en we gaan op tijd slapen.

Rond en uur of 10 verlaten we Enkhuizen en koersen naar het noorden. Het is goed weer, wel zo fijn als je geen steunzeiltje kan zetten omdat er geen mast is. Het is rustig op het water. Alleen de ‘bruine vloot’ glijdt statig langs ons heen. Hollands Glorie op zijn mooist! Aangekomen in Hindeloopen krijgen we weer een plek op de C steiger, lekker dicht bij de mastenkraan.

Op het kantoor van de jachtservice ligt de nieuwe mastvoet al op ons te wachten. Het metaalbedrijf was zo vriendelijk om het zelf even te brengen. Jakob popnagelt de mastvoet aan de mast en brengt de nieuwe Dyneema bakstagen (die waren na 10 jaar toch niet meer helemaal goed) aan op de mast. We zijn er klaar voor.

Maar ja, het weer! De verwachtingen voor donderdag zijn niet best. We zijn alle twee gespannen of we Jonas wel schadevrij uit de box kunnen varen met zoveel zijwind.

Als de regen gestopt is, begint het echt te blazen. ‘Ik vraag of ze ons komen helpen om de boot onder de kraan te varen,’ zegt Jakob ineens. Wat een goed idee. Een paar handen extra om bij de achterste palen de boot vrij te houden zijn heel welkom.

Om 1 uur is het zover en er staan drie mannen op de steiger! Geweldig. Met vereende krachten wordt Jonas vrij gehouden van de palen en we maken netjes de twee bochten richting mastenkraan. De mannen kijken geïnteresseerd naar onze koptelefoons. Dat hebben ze nog nooit eerder gezien. Dat het handig is ervaren ze zelf, want ik geef rustig alle instructies door aan Jakob die vanuit de overdekte kuip naar de aanlegplaats vaart. We hebben geluk. De zon begint te schijnen en de wind neemt iets af.

  Op een relaxte, professionele manier wordt de mast gezet en de verstaging gespannen. Dat hebben ze vaker gedaan! Weer varen de mannen mee terug om ons veilig in de box te brengen. Poeh, dat was me het klusje wel! 

Tevreden dat de boot weer compleet is, stappen we van boord om een wandelingetje door het mooie Hindeloopen te maken. Wat is het toch een leuk dorpje.    De hele nacht waait het stevig. We kunnen nog niet terug naar Enkhuizen, want het slechte weer is nog niet voorbij. Wat een wind en wat een regen!  Misschien zaterdag?

Ons bootleven zit er dus nog niet op. We hebben allebei nog geen zin om na te denken over wat we nu gaan doen. We hebben al wel een plan. Volgende zomer gaan we weer lekker lang varen. Het plan is om naar de Oostzee te gaan, maar wat en hoe precies, daar kunnen we nog een paar maanden over nadenken.

 

Het einde van een prachtige reis!

Maandag 9 september 2024, Hindeloopen

Na vier heerlijke dagen in Hindeloopen wordt het tijd om naar onze nieuwe thuishaven te vertrekken. Onverwacht komen Martin en Mick langs, die een weekendje weg waren en via een omweg naar huis gaan. Zo leuk!

Voor we de haven verlaten brengen we nog een bezoek aan de jachtservice hier in Hindeloopen en hebben een prettig gesprek met Siep, de manager, over het oplossen van de problemen met Jonas. We spreken af om volgende week terug te komen om de mast te liften zodat de mastvoet losgemaakt kan worden. Nu kunnen we weg.

Na een uurtje is er genoeg wind om de zeilen te hijsen. Met een matig gangetje van drieënhalve knoop glijden we over een rustig IJsselmeer naar Enkhuizen. We melden ons telefonisch aan en krijgen een tijdelijke plek in het oude gedeelte van de Buyshaven toegewezen. Het aanleggen tussen palen hebben we heel lang niet gedaan en is weer even wennen.

Het is erg warm die maandag. Licht zwetend gaan we naar het havenkantoor en maken kennis met Erik, de havenmeester. Hij vertelt ons het een en ander over de haven en heet ons welkom. Tevreden met onze keuze voor de Buyshaven lopen we terug naar de boot. We passeren ‘Het Kombuys’, het leuke paviljoentje op een heuveltje, waar iedereen gebruik van mag maken. Het ziet er uitnodigend uit.

  We halen wat te drinken van boord en gaan daar lekker in de schaduw zitten met uitzicht op de bruine vloot, die af en aan vaart. Het valt op dat een aantal van hen nu stalen masten heeft. Dat is vast naar aanleiding van de problemen met de houten masten. 

Dinsdag nemen we de trein naar Utrecht en de bus naar Soesterberg. Mijn neef Rien en zijn zoon Cody uit Australië logeren daar en we willen elkaar graag zien. Op weg er naar toe trekt het Hollandse landschap aan ons voorbij. Een mooie manier om weer een beetje thuis te komen.

 Het wordt een heel gezellige dag. We praten lekker bij en ik vind het leuk om weer in ons huis te zijn. Een goed teken! Jakob krijgt de auto weer aan de praat samen met Cody en ze rijden een stukje door het dorp. Hij doet het weer, dat is heel fijn. Na de auto gewassen te hebben gaat hij terug naar zijn plek in de garage, want wat moeten we ermee? We zijn nog veel te druk met varen. Aan het eind van de dag nemen we het openbaar vervoer terug en stappen weer aan boord van Jonas.

De volgende dag staan zoon Michiel en vrouw Laura op de steiger. Ze komen ons begroeten omdat ze niet bij de aankomstborrel op zaterdag kunnen zijn. Het weer is niet echt top, maar we maken toch een wandeling door Enkhuizen.
Dat is voor ons ook weer voor de eerste keer. Het is een gezellige dag, waarna we een dagje voor onszelf hebben. Ook dat is belangrijk.

Dan is het bijna tijd voor de aankomstborrel in Monnickendam. We zijn ruim 9 jaar geleden vertrokken vanuit jachthaven Waterland en hoe leuk is het dan om daar ook weer officieel aan te komen.

Vrijdagmorgen vertrekken we met Jonas uit Enkhuizen en komen in de middag in Monnickendam aan. Martin en Ellen staan al langs de kant om ons welkom te heten. Even later zien we ook Jakobs vriend Peter met zijn vrouw Marjan staan. Wat leuk! En dat is nog maar het begin!  Martin en Ellen hebben alles voorbereid voor onze aankomst-borrel.

Hun huisje aan de haven staat vol met kratten en dozen, die ze uit Pingjum hebben meegebracht. Om in de stemming te komen gaan we ’s avonds eten bij Strandvier, een Caribisch strand-cafe aan de Gouwzee. Het eten is heerlijk en we hebben het echt fijn!

Zaterdag schijnt de zon uitbundig. We hebben een mooie plek gekregen van de havenmeesteres voor onze aankomstborrel. Het grasveld aan de haven waar de bruine vloot tegenover ligt. Jonas ligt aan de steiger ervoor te glimmen in de zon. Het grasveld is omgetoverd tot een echte feestplek met banken, statafels en parasols. Het ziet er schitterend uit.

Om twee uur komen de gasten binnendruppelen. We heffen het glas op onze gezonde aankomst. Fijn om iedereen weer te zien en te knuffelen.

Het wordt een blije middag. Iedereen heeft het naar zijn zin. De geweldige hapjes van Ellen, de haring, de bitterballen en allerlei heerlijke drankjes die Martin uitdeelt, helpen daar vast aan mee.

Neef Rien uit Australië is met onze buren meegekomen en maakt nu kennis met allerlei familieleden waarvan hij het bestaan niet wist. Er zijn neven, nichten, achterneven en achternichten, het kan niet op. Ineens hebben we alle kleinkinderen bij elkaar. Dat is bijzonder!

    Onze zeilvrienden van het eerste uur, Ria en Peter van de Helena zijn er ook, net als Jakob’s neef Jaap en Elsa van de Sark en Dennis en Ariane van de Bodyguard. Een mooie mix van zeilvrienden en familie. Na een heerlijke soepje van Ellen is het feest voorbij. Het was een mooie afsluiting en het begin van een nieuwe fase in ons leven.

Tja, hoe zal die nieuwe fase er uit gaan zien? We hebben geen idee. Eerst moeten er een paar dringende klussen aan Jonas gedaan worden. Vandaar dat we zondag alweer koers zetten naar Hindeloopen.

We kunnen de hele reis echt zeilen, alsof de weergoden weten dat dit voorlopig de laatste keer is. Want Jonas gaat zijn mast achterlaten in Hindeloopen.

De mastvoet moet eraf en we gaan op zoek naar een bedrijf dat een nieuwe kan maken. Nadat we in de ochtend de zeilen hebben opgevouwen en in de achterhut hebben gelegd, gaat Jakob de mast in om van alles met de verstaging te doen. Zo stoer toch hè, dat hij dat steeds zelf doet!

Aan het eind van de ochtend varen we de boot naar de kade waar het allemaal moet gaan gebeuren. Siep besluit dat het klusje vanmiddag wel geklaard kan worden, want er komt slecht weer aan.

Ik kijk mijn ogen uit! Eerst worden er een aantal stagen los gemaakt. Dan hijst een man zichzelf op naar de mast en bevestigt de strop vlak onder de zalingen en laat zich zelf dan weer landen op de grond. Een tweede man maakt alle stagen nu echt helemaal los en daar gaat de mast. Het was even sjorren om hem los te krijgen, maar het lukt. Wat een bijzondere klus.

 

Tja en nu liggen we weer keurig in een box met alleen een achtermast. Een gek gezicht, maar eigenlijk wel grappig. Morgen brengen we de mastvoet weg en hopen dat er binnen een redelijke tijd een nieuwe geleverd kan worden. Tot die tijd varen we maar gewoon met alleen de bezaansmast.

Voor de grap zit het zeil er nog op, maar ermee zeilen is niet echt een optie. Het weer is de komende dagen slecht, dus het zal wel donderdag worden voor we naar onze nieuwe thuishaven in Enkhuizen terug kunnen varen. En wat er daarna gaat gebeuren is voor ons en onze omgeving nog een grote vraag. We gaan het zien.

Een van de boeken

Nu dit het laatste blog is na ruim negen jaar schrijven, voelt het toch een beetje raar. Het is zo’n deel van mijn leven geworden. Ik heb daarom bedacht dat ik over ongeveer een halfjaar nog een keer in de pen klim om te laten weten wat we met onze vrije tijd zijn gaan doen. Wij zijn net zo benieuwd als iedereen.

Mike Huntington

Tot slot wil ik Mike en Inge bedanken voor al die jaren dat zij onze blogs hebben verwerkt tot prachtige boeken. Mike deed de lay-out en Inge verzorgde het drukwerk.

In onze kast staat nu een prachtige rij naslagwerken met indrukwekkende herinneringen, dankzij deze twee kanjers. Nu ben ik natuurlijk benieuwd hoe zij de vrijgekomen tijd gaan invullen, maar misschien slaken ze een zucht van verlichting: ‘Hèhè, het is eindelijk klaar’!

 

 

Zomer in Holland!

Zondag 1 september 2024, Friesland

Het is eind  augustus en al meer dan een week liggen we verwaaid in Boulogne. We hebben ons niet verveeld, maar zijn er klaar voor om te vertrekken. Dinsdag gaat de wind eindelijk wat afnemen en we besluiten om ‘s morgens om 5 uur de lijnen los te maken en zee te kiezen. Het is nog lang niet licht, maar de verlichting in de haven is uitbundig, dus we zien goed wat we doen. Het is bijna een half uur varen tot we bij de havenuitgang zijn. Daar is de zee nog flink onrustig. We volgen de boot die voor ons vertrokken is.

Tot aan Cap Griz Nez blijft de zee onrustig en klotsen we nogal heen en weer, ondanks het grootzeil dat we gezet hebben. De stroom loopt flink mee waardoor we binnen twee uur de nieuwe koers richting België kunnen inzetten. De golven komen nu van achteren, de wind is ruim geworden en we kunnen de andere zeilen bijzetten. Motor uit, windvaan erop en daar gaan we. Heerlijk die rust. We spreken een wachtsysteem af en besluiten om in één keer door te varen naar Nederland, een afstand van 160 mijl.

De hele dag schijnt de zon en we schieten lekker op. Als het donker wordt zijn al we bijna bij Walcheren. Onderweg passeren we een flink aantal ankerplekken waar grote vrachtschepen liggen te wachten tot ze gelost of geladen kunnen worden. Het lijkt wel of er iedere keer meer schepen liggen.

Tegen 5 uur ‘s morgens zijn we bij de Maasmond, die we netjes moeten oversteken, om geen hinder te geven aan de vrachtschepen die van en naar Rotterdam gaan. Het tij is gekeerden we gaan nog maar 3 knopen. De motor staat bij, maar dat helpt niet veel. Als Jakob de verkeerspost oproept via de marifoon, komt er geen reactie. Dat was de vorige keer ook al zo. Zouden ze nog slapen in de verkeerstoren?

We steken netjes over en vervolgen onze koers naar IJmuiden. Rond 12 uur gaan we door de sluis en maken kennis met de eerste ongeduldige Hollander. Hij staat op het voordek van een motorboot en maant ons om op te schieten en harder de sluis uit te varen. En hij doet nog echt boos ook.

Het Noordzeekanaal is druk en intussen is de zomer begonnen. De zon brand op mijn schouders en mijn kuiten als ik sta te sturen. Poeh, wat een hitte. Dat hebben we in geen maanden meegemaakt.

Leuk om weer bekende beelden te zien langs de kant. Het centraal station van Amsterdam was altijd een markant punt, maar is nu opgeslokt door hoge gebouwen. Het aantal ponten lijkt ook te zijn toegenomen. Ze flitsen om ons heen en het is echt uitkijken geblazen.

Bij de Oranje-sluizen kunnen we direct naar binnen en de drukte lijkt voorbij. Nog één horde te nemen: de Schellingwouderbrug. We varen er naar toe en zien dubbel rood. Hmm, wat nu weer. Internet leert ons dat tussen 4 en 6 de brug gesloten is. Het is nog geen half 5 als we daar zijn. Jakob bedenkt dat we wel aan een meerpaal kunnen gaan hangen en dat doen we dan ook.

Om precies 6 uur opent de brug en dringen de schepen zich op een Hollandse manier door de opening. We zijn er weer. Even wennen…

Bij Durgerdam laten we het anker vallen in ondiep water. Tien meter ketting is meer dan genoeg. Dan daalt de rust bij ons in. De champagne wordt tevoorschijn gehaald en we klinken op een behouden thuiskomst.

Met dit mooie weer is dat goed te doen. Zodra de fles leeg is en de toastjes op zijn, slaan we het avondeten over en kruipen in de voorpunt. Na een tocht van heel veel uren hebben we wel wat slaap verdiend!

Midden in de nacht word ik wakker. Het lijkt wel of er iets op het dek loopt. Een kat. Nee dat kan niet. Een rat? Nee dat geloof ik niet, anders zouden er niet zoveel boten voor anker liggen. Ik stap uit bed en ga met een lampje op onderzoek uit. Ik zie niks. Dan maar weer naar bed. Ik lig nog niet, of ik hoor het weer. Nog maar een keer uit bed. Weer zie ik niks. Ik pak mn dekbed op en ga in de achterkajuit liggen. Na een kwartier hoor ik het weer. Ik ga naar het dek en kijk over de reling. En dan zie ik de boosdoener. Het is een eend, die met zijn harde snavel de aangroei van de boot eet en daar bij dat tikkend geluid maakt. Hehe, nu kan ik eindelijk slapen!

De volgende morgen is het prachtig buiten. Het is windstil en de zon komt langzaam op. Alleen het geluid van vogels is te horen en heel in de verte wat auto’s op de A10. In stilte drinken we onze koffie/thee in de kuip en genieten van dit mooie welkom.

Een uurtje later gaan we ankerop. Er liggen nog 50 mijl en een sluis voor ons. We zetten koers richting Enkhuizen via het paard van Marken. Gelukkig hebben we geen last van waterplanten en kunnen zelfs nog een paar uur zeilen.

    
De sluis bij Enkhuizen gaat snel en na een mooie tocht over het IJsselmeer komen we rond 6 uur aan in Hindeloopen. Ik maak nasi van de etenswaren die we nog hebben. Dat smaakt goed.

En dan, na vier dagen, eindelijk weer douchen. Heerlijk! Het sanitair in Hindeloopen is top. We hebben de AIS uitgezet en gaan lekker acclimatiseren op dit mooie plekje.

Vrijdag krijgen we bezoek van Ellen en Martin van de Acapella. De laatste keer dat ze bij ons aan boord waren was in 2019 in Sydney. Bizar! Het voelt als gister en we gaan gewoon verder waar we gebleven waren. Er komen prachtige herinneringen boven.  Als we zaterdag gaan wandelen, blijkt er feest te zijn in het dorp. Er wordt gevolksdanst en er is markt. We lopen een mooi rondje over de dijk en binnendoor weer terug.

   
Op het water is de 24-uurs race aan de gang en vlak voor de dijk hebben de bottertjes nog een wedstrijdje. Wat een geweldige manier om weer te wennen aan Holland. En het blijft maar mooi weer. We zijn er blij mee.

 

 

Niet naar Vietnam……..

Donderdag 15 februari 2024, Soesterberg

Een aantal lezers van ons blog is het opgevallen dat er geen berichtje over Vietnam is verschenen. Tja, soms gaan de dingen in het leven anders dan gepland. Zo ook bij ons.

Zo begon het:

We besluiten om een nachtje in Santiago de Compostela te slapen voordat we op 17 januari om half 10 naar Nederland vliegen. Ons vliegtuig naar Nederland vertrekt van de luchthaven aldaar. Dit geeft ons ook de mogelijkheid om de stad nog een keer te bekijken en we hoeven dan niet ontzettend vroeg  onze boot in A Coruña te verlaten. 

We vinden een hotel vlak bij het treinstation in Santiago de Compostela en hebben genoeg tijd om op ons gemak naar het centrum van de stad lopen. Het regent een beetje, maar dat deert ons niet. Na een minuut of 20 staan we op het plein voor de beroemde Kathedraal, waar alle vermoeide wandelaars zich laten zegenen. Onze wandeling was te kort en we kijken op ons gemak rond zonder de geur van de wierook.

De vlucht naar Amsterdam verloopt prima en we komen halverwege de woensdag aan. Met de trein en de bus zijn we na ruim een uur in Soesterberg. Het is  heerlijk om ons appartement in een uitnodigende staat aan te treffen. Het is koud in Nederland en we zien sneeuwresten.  De verwarming gaat aan, we doen wat boodschappen en genieten van boerenkool stamppot bij de buren.

De volgende dag gaan we met het OV naar het OLVG in Amsterdam voor een controle van Jakobs hartstatus. De cardioloog luistert goed naar de klachten en stelt de juiste diagnose. Vijf dagen later krijgt Jakob een nieuwe stent erbij. Wat een snelle actie.

De reis naar Vietnam wordt daarom geannuleerd en gelukkig krijgen we bijna het hele bedrag dat we hebben betaald terug.

Drie dagen later heeft de griep Jakob te pakken. Daar worden we niet blij van, maar het is niet anders. Hij ziekt netjes vijf dagen uit en voelt zich goed genoeg om ons vervangende uitstapje naar Zuid-Limburg te ondernemen.

We krijgen een auto mee van de garage waar we een andere auto willen kopen. Die rijdt lekker en we komen donderdagmiddag aan bij kasteel Ter Worm bij Heerlen.

Uiteindelijk hebben we wat te vieren en dan is zo’n kasteel een goeie optie.

  We blijven er drie dagen en twee nachten. Lang genoeg om te wennen aan de luxe en het uitmuntende eten.

We bezoeken Jakobs nicht en haar man in Schimmert. Het zijn bijzondere, veelzijdige en hartelijke mensen die op een fantastische locatie wonen. Leuk om ze te leren kennen.

We vervolgen onze tocht en gaan naar Maastricht, waar we overnachten in het NH-hotel. Een stuk minder romantisch, maar heel comfortabel en met uitstekende busverbindingen naar het centrum. De stadswandeling is een eyeopener. Wat een geweldig historisch centrum!

         We eindigen op het Vrijthof en genieten van een drankje en een hapje. Die avond bezoeken we het theater aan het Vrijthof en genieten van de bijzondere show van Herman van Veen. Hij is net zo oud als wij, maar danst, vertelt, zingt en acteert als een veel jongere man. Om jaloers op te worden!

 De laatste dag van ons uitje breekt aan en na een heerlijk ontbijt rijden we naar het beginpunt van onze ‘Reis en Spijs’ tocht in Wessem. De reis is een wandeling met drie stops, waar we van spijs voorzien worden. We krijgen een voorgerecht bij het Veerhuis in Wessem, een hoofdgerecht bij de Boschmolenplas en koffie toe in Thorn.

De wandeling is 12 kilometer en is een beetje te veel voor de herstellende Jakob. We smokkelen een beetje en rijden sommige stukken met de auto, parkeren die dan op ruime afstand van de volgende Spijs-plek en melden ons voor het volgende gerecht. Het concept bevalt ons prima en we gaan dit zeker nog een keer doen op een andere plek.

Rond 4 uur in de middag rijden we voldaan naar huis. We hebben veel gezien, een beetje gewandeld en zijn bijgekomen van alle spanningen rondom de verandering van onze plannen. De auto is goed bevallen, dus die hebben we maar gekocht.

Ja en wat nu? We doen een beetje rustig aan, gaan op bezoek bij vrienden en familie. Jakobs vriend Peter met zijn vrouw Marjan komen op bezoek en we bespreken onze zeiltocht naar Ierland. Die timing en de route van de tocht beginnen steeds vastere vormen aan te nemen.

We willen in mei de Golf van Biskaje oversteken; afhankelijk van het weer doen we dat in één keer naar Ierland of in stapjes via Brest in Frankrijk en Penzance in Engeland. De weken voor onze oversteek gaan we de noordkust van Spanje bezeilen om de mooie ria’s en stadjes daar te bekijken. Aantrekkelijke plannen dus! Half maart laten we Nederland achter ons om Jonas weer in zeilvaardige staat te brengen. Het zeilersleven begint alweer te kriebelen.

Het blijkt dus, dat het veranderen van plannen even wat omdenken vereist, maar dat we gewoon verder kunnen gaan waar we in Spanje gebleven waren. En…. het voorjaar komt er echt aan!