Categoriearchief: Nederland

Vakantie in eigen land

 Zondag, 7 september 2025, Makkum

Zo’n vakantie-toetje na een wat langere reis is heerlijk. We genieten van ons verblijf op Terschelling en doen elke dag weer iets anders. Het eiland is veelzijdig en biedt zeer uiteenlopende belevenissen.

Er is een concert in het kerkje van Hoorn op zondagmiddag, de 31ste augustus. Samen met Janneke en Wietze stappen we in de bus, die ons tot voor de kerk brengt. Die is al aardig gevuld als we naar binnenlopen. Voorin staan de instrumenten al klaar. Het zijn een soort violen met een toetsenbordje. Nog nooit zoiets gezien. Ze heten Nyckelharpa’s en zijn er in verschillende uitvoeringen.

De muziek klinkt heel warm en vol. Een uurlang genieten we hiervan en stappen daarna weer in de bus. Die brengt ons zomaar naar het ‘Groene strand’ en voor we er erg in hebben staan het bier en de bitterballen weer voor ons neus.

De dag erop gaan we fietsen. Jawel, ook Jakob, die daar eigenlijk niet van houdt. Maar met een E-bike is hij wel over te halen. We fietsen het eiland rond, bewonderen het kunstwerk ‘De Streken’ in de Waddenzee, drinken koffie in de molen van Formerum, lunchen in het Heartbreak Hotel en stoppen nog een keer bij Paal 8.

Echt genieten zo’n dag. Met respect voor Marjan en Peter, die al die kilometers op hun vouwfiets afleggen.

 

 

Woensdag is het herfst op Terschelling. De wind loeit en de regen spoelt al het zout van de boten. Een binnendagje, dat voor de afwisseling ook wel eens lekker is. Het slechte weer houdt aan tot donderdagmiddag en dan schijnt de zon ineens weer.

We wandelen naar de Bessenschuur en genieten van heel lekker cranberrygebak. Een prachtige wandeling waarbij we de nog bloeiende hei bewonderen.

We sluiten de dag af met het verorberen van ‘confit de canard’, waarvan ik nog een blik vond in de voorraad onder de bank. Jakob at dit met zijn vrienden Peter en Rob tijdens hun zeilreizen meer dan tien jaar geleden.

Ook deze keer smaakt het perfect. Marjan tovert een toetje van vanille-ijs met cranberry-advocaat tevoorschijn. Ons maal is compleet!

Het wordt tijd om nog eens goed naar het weer te kijken. Langzamerhand willen we toch het vasteland op gaan zoeken. Ik wil nog één keer fietsen op zo’n lekkere E-bike en de anderen gelukkig ook.

Deze keer gaan we via het Wrakkenmuseum naar het strand bij Formerum. Daar wandelen we langs de vloedlijn van het enorme strand, nadat we geluncht hebben bij de ‘Zandzeebar’.

We brengen de fietsen weer terug naar Jonkers en nemen alvast een beetje afscheid van het eiland.

Zaterdag om 5 uur zijn we wakker, net voordat de wekker afloopt. We gaan vertrekken. De boot wordt vaarklaar gemaakt. Peter is vroeg uit zijn bed gekomen om ons om 6.15 af te duwen. We gaan!

Het begint licht te worden tegen 7 uur. Er is niet veel wind en wat er is heeft een verkeerde richting. Op de motor met het grootzeil bij, zoeken we onze weg tussen de rode en groene tonnen door naar Harlingen met steeds de stroom mee. Daar komen we precies bij de kentering aan en op de ‘Boontjes’ krijgen we weer een knoopje stroom mee naar de sluis van Kornwerd. Een voorspoedige tocht, die rond half één eindigt in Makkum.

We willen afmeren in de gemeentehaven, maar die ligt vol met sloepen. Er staat een sloeproeiwedstrijd op het punt van starten. We keren om op zoek naar een andere plek. Die vinden we aan de binnenkant van de steiger voor de charterschepen. Een mooi klein hoekje met een perfect uitzicht op de roeiwedstrijd.

Dat vroege opstaan vanmorgen zorgt er wel voor dat om 21 uur mijn ogen dichtvallen en ik snel te kooi ga. Ik slaap onmiddellijk in en wordt pas om 6 uur de volgende dag wakker. De zon komt een uur later het landschap in gloed zetten en de warme dag begint. Ongelofelijk hoeveel zonnige dagen we al gehad hebben. 

Martin en Ellen van de Acapella wonen hier vlakbij en komen ons opzoeken. Ze hebben een tas vol appels, tomaten en pepertjes uit eigen tuin meegebracht. Heerlijk. Zo fijn dat we elkaar regelmatig zien.

We lunchen op het strand van Makkum, waar een pittige wind staat en maken een wandeling langs het strand(je). Een bijzondere plek!

Morgen gaan we naar Stavoren, waar we Peter en Marjan met de Atlas nog een keer gaan ontmoeten. En daarna wordt het echt Enkhuizen. Er komt een eind aan onze drie maanden zeilen. Er zijn weer andere dingen die onze aandacht vragen. Het gewone leven??

Deze serie blogs is hierbij weer afgelopen. Wie weet gaan we nog een keer iets leuks doen wat voor mooie verhalen kan zorgen. Dan melden wij ons weer.

Dank voor het trouwe lezen!

 

 

 

De ‘Grande Finale’

 Zaterdag, 30 augustus, 2025, Terschelling

Als we zondagmorgen, 24 augustus, rond zeven uur vertrekken van de steiger bij de Gieselausluis, hangt er een mistlaag boven het water, dat ongekend warm is. Het is nog vroeg en zodra de zon goed doorkomt verdwijnt die mist al snel.

Het lange kanaal heeft niet veel verrassingen voor ons, behalve dat er toch wel hele grote schepen, precies op een smal stuk willen passeren.

Vroeg in de middag komen we aan in Brunsbüttel, het haventje aan het eind van het Kielerkanaal. Er is genoeg plek en we meren aan de bakboordkant af, dicht naast het water waar de reuze schepen langskomen op weg naar de sluis. Het blijft lekker zonnig en we doen wat klusjes aan boord.

   

De Anna Caroline met Janneke en Wietze aan boord, laat weten dat zij versneld door het kanaal naar ons toekomen en of ze tegen ons aan kunnen liggen. Het is niet heel druk, dus dat lukt. Ze stappen bij ons aan boord en we drinken wat om het weerzien te vieren.

De volgende morgen willen we vroeg door de sluis om de Elbe op te varen. Maar dat zit niet mee. Om half 6 horen we via de marifoon dat we naar de sluis kunnen varen. Als we daar aankomen blijft die dicht en we draaien een uur lang rondjes voor de deur. Er was een ander schip, dat voorrang kreeg. Een bijzonder gezicht, al die bootjes in het donker op een kluitje.

Als we eindelijk naar binnen kunnen, is het een rommeltje, want het water in de sluis is nog flink in beweging. We meren langszij een mooie Hutting 40. De schutting gaat snel en zodra de sluisdeuren opengaan, haast iedereen zich naar buiten. Alsof dat wat uitmaakt!

Wij starten onze tocht over de Elbe om 7 uur en het gaat als een speer. We hebben de stroming flink mee en halen soms bijna 10 knopen.

   Als we bijna de Elbe uit zijn keert de stroming om, maar is niet zo sterk. Er is wind gekomen uit de goede hoek en we zeilen met alle zeilen bij halve wind richting Spiekeroog. Dan neemt de wind af en gaat de motor bij. Nog steeds hebben we een fantastische snelheid.   Als we de nacht ingaan motorzeilen we op een vlakke zee. Het gaat geweldig. Schertsend noem ik deze tocht onze ‘Grande Finale’, omdat het waarschijnlijk de laatste keer is dat we een grote tocht maken. We genieten ervan. We slapen om de beurt in de achterkajuit en ondanks het motorgebrom lukt dat prima.

Maar het venijn zit in de staart. Rond een uur of negen, als we boven Terschelling varen, is het tij gekeerd en hebben we wind tegen. Dat zou vlak water moeten geven, maar dat doet het niet. Het is een echte klotsbak. De wind trekt aan tot bijna 6 Beaufort. We besluiten op te gaan kruisen, waardoor de tocht een stuk langer gaat duren. Er staan flinke kuilen in de zee en soms gaan we maar tweeënhalve knoop.

Ook dat hoort bij onze ‘Grand Finale,’ om niet te vergeten wat we op de oceanen hebben moeten overwinnen. Eindelijk komt de uiterton bij Vlieland in zicht. Die ligt op een andere plek dan op de kaart en we moeten ons even opnieuw oriënteren.

Dan zien we de brede geul, die ons via Vlieland naar het Schuitengat brengt. Dat vaarwater is al een poosje weer bevaarbaar en brengt ons snel naar Terschelling. Het is gelukkig niet druk in de haven en we vinden een plek langs de op één na laatste steiger.

Nog geen uur later komt de Atlas eraan met Peter en Marjan. We vangen ze op als ze tegen ons aan komen liggen. Een stille droom van Jakob, die nu uitkomt. Zijn vriend en hij, naast elkaar afgemeerd! Ieder in hun eigen schip! We drinken een biertje in de kuip en praten bij over van alles. Wij hebben nog een maaltijd in de koelkast, die we opwarmen en lekker opeten. Rond acht uur vallen onze ogen dicht en we gaan snel onder zeil. Lekker bijslapen om weer in het gewone ritme te komen.

Als er een dag later een plekje vóór ons vrij komt, schuift de Atlas door en wij keren Jonas om zodat die met de neus in de wind ligt. Er komen een aantal dagen met harde wind aan en wij liggen hier goed.

   We gaan de benen strekken na al die zitmijlen en komen via de kade met de ‘bruine vloot’ bij het ‘Groene Strand’ uit. We lopen een stukje het wad op en drinken daarna thee bij ‘De Walvis’. Er valt een klein motregentje, maar dat deert ons niet. Heerlijk om hier te zijn en te weten dat we voorlopig niet weg kunnen vanwege de harde wind de komende dagen.

Donderdagmorgen arriveert de Anna Caroline. Zij zijn een nacht in Cuxhaven gebleven en hebben een pittige tocht achter de rug. Zij vinden een plek aan dezelfde steiger als wij. Een goede reden om met elkaar te borrelen aan het eind van de dag.

Zowel Peter en Marjan als Janneke en Wietze wonen in Schoonhoven. Leuk om elkaar hier te leren kennen. Het is wat regenachtig en we zitten gezellig in de kajuit van Jonas. Weer gaan we op tijd naar bed, want het plan is gemaakt om vrijdag de wandeling over het ‘Groene Strand’ te maken.

Om half tien zijn we de volgende morgen present bij het havenkantoor. De zon schijnt uitbundig en de wind waait al pittig. Wat heerlijk om op dat wijdse strand te wandelen. We korten de oorspronkelijke lengte van veertien kilometer (iets te veel voor ons) in tot een kilometer of acht. De zon schijnt, het is laagwater en we hebben flink de pas erin. Er wordt wat afgekletst onderweg. Een groepsfoto mag natuurlijk niet ontbreken. De koffie met Cranberry-cheesecake smaakt daarna voortreffelijk bij de Walvis, de gezellige strandtent met uitzicht op het groene strand.

Die middag kunnen we uitrusten. Koken hoeft niet, want Janneke heeft ons gevraagd om bij hen aan boord te komen eten. Daar hoeft niemand over na te denken. Om zes uur wandelen we naar hun boot en stappen aan boord. Er is ‘Cocq au Vin’ met van alles erbij, een verrassend toetje en een heerlijk likeurtje bij de koffie. We rollen daarna ons bed in en slapen weer geweldig.

Vandaag is het alweer mooi weer vanaf het middaguur. Jakob heeft de fietsjes uit de schuur gehaald en we fietsen naar het zwembad, Niet om een duik te nemen, maar om ons in een huifkar door de duinen te laten vervoeren. Een prachtige middag om dat te doen. Het licht is zo helder, waardoor de kleuren van de bomen, de hei, de duinen, de zee en de lucht bijna onnatuurlijk aan doen.

De tocht is heel anders dan die we op Vlieland maakten. De karren zijn klein met maar twee paarden ervoor en het heeft iets intiems met maar acht mensen aan boord.

Na afloop zijn er eindelijk de bitterballen bij de Walvis. Jakob heeft zich daar zo op verheugd. Zonder een drankje smaken ze niet, dus dat nemen we er maar bij. En alweer hoef ik niet te koken. We zijn bij Peter en Marjan op de Atlas gevraagd voor de overheerlijke Terschellinger vissoep. Daarbij stokbrood en heerlijke kaasjes, druiven en een toetje met ook nog eens slagroomtruffels en versgebakken bitterkoekjes. Wat een feest!

Buiten is de wind opgestoken en we genieten van het geluid als we weer lekker in ons bed liggen. Dit is toch wel een hele mooie manier om onze zeilreis af te sluiten.

Gezien het weer blijven we hier nog wel een weekje. 🙂

 

 

 

Delivery of vakantie?

Zaterdag, 5 juli 2025, Soesterberg- Karlskrona

Het waait flink in Ystad, dus we blijven er een extra dag. Een mooie gelegenheid om de stad op ons gemak te gaan bekijken. De detective serie Wallander speelt hier. Er zijn routes uitgezet, die je kan volgen om de plekken uit de boeken met eigen ogen te zien. Maar het is voor ons al te lang geleden dat we die boeken lazen, dus volgen we een route op de Wikiloc app.

Jakob is heel goed in die dingen en brengt ons op de mooiste plekjes van de stad.

We komen bij het middeleeuwse klooster, dat zeer de moeite van het bekijken waard is. Er is een rozentuin, waar alles volop in bloei staat. Prachtig! Op de zolder is een afdeling ingericht voor de kinderen die artistieke aanleg hebben. Echt leuk gedaan.

De volgende dag is de wind minder geworden en zetten wij koers naar Simrishamn. Het is ongeveer 30 mijl, een uur of zes varen, dus het zou een lekker tochtje moeten worden. Dat wordt het niet! De wind komt te veel van achter in en er staan nog vervelende golven van de dag ervoor.

  Als we alletwee een beetje narrig in de kuip zitten zegt Jakob: ‘Het lijkt wel een delivery. We doen niks anders dan maar doorjakkeren naar het noorden. Ik vind er niks aan.’ En dat is precies wat ik ook ervaar. Het lijkt wel of we om een onduidelijke reden een doel moeten halen. Dit zeilen is zo anders dan we op de oceaan deden. Dan voer je vijfhonderd of duizend mijl achterelkaar en bleef vervolgens een paar weken op die nieuwe plek. Misschien zijn we door die manier van zeilen een ander soort zeilers geworden?

In Simrishamn vinden we een plekje aan de lange steiger. Het is een rustig haventje waar we twee nachten willen blijven. Alweer omdat er harde wind aankomt. Het stadje is niet zo groot, maar erg vriendelijk. De temperatuur is goed en we beginnen toch een beetje vakantiegevoel te krijgen. Dat is vast omdat we ons gevoel hebben uitgesproken. We maken een rondje door het stadje, doen wat boodschappen en drinken koffie.

Ons plan is om naar Karlskrona te varen en daar op de trein te stappen naar Kopenhagen en dan door te vliegen naar Amsterdam om aanwezig te zijn bij bijzondere hoogtepunten voor drie kleinkinderen. Dus is onze tocht toch een beetje delivery-achtig?

Het is bijna 60 mijl daarnaartoe en we hebben goed weer. Een stevige wind zorgt ervoor dat we de hele tocht kunnen zeilen. Als we in de buurt van ons doel komen, besluiten we om een nachtje op anker te gaan achter een van de eilandjes daar.

We vinden op Navily een mooi plekje achter een eilandje en varen er naar toe. De zeilen zijn naar beneden en Jakob is bezig het anker klaar te maken. Dan valt ineens de GPS uit en kan ik niet meer op de iPad zien waar we zijn. Net nu we precies tussen de kleine eilandjes met stenen en ondieptes doorvaren. Ik stuur rustig door, neem snelheid terug en probeer me goed te herinneren wat ik op de kaart heb gezien.

Af en toe springt de GPS even aan en gaat daarna weer uit. Het is een raar gevoel om ineens je oriëntatie op de kaart kwijt te zijn. Zijn het de Russen die met ons spelen? Mijn zus stuurt een berichtje dat het lijkt of we op het land liggen. Zij checkt internet en stuurt het bericht over storingen van GPS in de Oostzee. Het maakt me toch een beetje onzeker en in mijn hoofd probeer ik weer te navigeren zoals we dat vroeger deden, met een passer en een lineaal en kruisjes op de kaart. Ik weet het nog wel, maar wordt er niet blij van.

 

Voorzichtig vaar ik naar een ankerplek die me wel OK lijkt en Jakob laat het anker vallen. Er staat nog wat wind, maar dat gaat afnemen. We liggen goed, morgen zien we wel weer verder. De zon gaat heel mooi rood onder en we hebben een rustige nacht.

Het is nog een uur of twee varen naar Karlskrona en na ons ontbijt varen we bij windstil weer die kant uit. Het is even zoeken waar de haven precies ligt, maar dan zien we hem. Er is plek genoeg. De wind komt ons plagen tijdens het aanleggen en ik vervloek in stilte die akelige ringen op de steiger, waar onze lijnen door moeten. Met hulp van de ‘handy duck’, maak ik een lijn vast van de achterste ring van de vingersteiger naar de middenkikker. Dat gaat goed. De haven meester zorgt voor de voorkant en haalt daar een lijn door een ring. Het is even een gedoe, maar dan liggen we. Het is net 12 uur, dus we hebben nog de hele middag voor ons.

Tot onze vreugde is er een Lidl vlakbij, waar we alleen brood halen voor vandaag en morgen in de trein. We gaan drie nachtjes naar Nederland voor leuke dingen met de kleinkinderen. Van Karlskrona rijdt er een trein direct naar het vliegveld van Kopenhagen, vanwaar we naar Amsterdam vliegen. Lekker makkelijk en best snel.

Maar voor het zover is, willen we nog een cadeautje kopen voor de kleindochter, die afscheid neemt van de basisschool. Karlskrona is een vriendelijke rustige stad en we vinden een warenhuis, waar we iets leuks vinden. Na een biertje, voor Amsterdamse prijzen, op een zonnig terras, gaan we terug naar de boot. Nog even lekker niks doen, want we hebben drukke dagen voor de boeg.

Woensdagmorgen stappen we tegen 11 uur in de trein en bereiden ons voor op een mooie rustige tocht. In het begin is dat ook zo. Het uitzicht is minder spectaculair dan we dachten, maar we zitten lekker en eten onze boterhammen op.

Om iets na 1 uur staat de trein ineens stil. Er is een seinstoring. Pech! Het duurt alleen veel langer dan we hoopten en we beginnen ons zorgen te maken over onze vlucht. Wat doen we als we te laat aankomen in Kopenhagen? Er gaat geen latere vlucht vandaag. Pas de ochtend daarop kunnen we voor heel veel geld een nieuw ticket kopen. Wat een dilemma. Na een uur gaat de trein weer rijden. Zou het nog lukken?

Als we vlak bij het vliegveld zijn staat de trein weer stil. Nu is er een technisch probleem. Ik hoor ook steeds een piep, net als op de boot als er iets mis is. Foute boel dus. Het gaat vast niet lukken om op tijd te zijn. Ik troost me met de gedachte dat het vast een klein vliegveld is.

We sukkelen verder en komen anderhalf uur te laat aan. We zetten flink de pas erin naar de controle en in de haast ben ik vergeten mijn blikje drinken uit m’n rugzak te halen. Weer vertraging en een boos gezicht van Jakob. We racen naar de gate, het blijkt een heel groot vliegveld te zijn en we vertrekken natuurlijk van de allerlaatste pier. Puffend komen we aan. Bij het instappen laten we bijna het cadeautje voor de kleindochter op de grond staan, ontdekken het gelukkig op tijd en ploffen op onze stoelen achterin het vliegtuig. Er komt een groep schreeuwerige mannen in de buurt zitten en er zijn luidruchtige kinderen schuin voor ons.

Ik ontplof bijna, wat een lawaai. Ook het vliegtuig van Norwegian is van een soort (Boeiing 737) wat heel veel herrie maakt. Een kleine twee uur later staan we op het Schiphol en stappen in de trein naar Amersfoort. Het is er heerlijk stil en ik begin bij te komen. Spanning? De leeftijd? Ik weet het niet, misschien wel alletwee. Aankomen in ons appartement is altijd prettig. Het is er heerlijk stil en schoon en we kunnen zo in bed stappen.

De dagen met de kleinkinderen zijn geweldig en zeker de moeite van de reis waard. We zien een musical waar kleindochter Rosalie in schittert, we genieten van de diploma-uitreiking van Mick, die Cum Laude geslaagd is en bezoeken de TU Twente met Senna met zijn VWO diploma op zak, die ons laat zien waar hij gaat studeren. Het is een druk programma, maar we genieten er enorm van.

Vandaag vlogen we weer terug naar Kopenhagen en gingen verder met de trein naar Karlskrona. Om de vervelende vlucht met Norwegian te vergeten, had ik een upgrade bij KLM geboekt voor de terugweg. Wat een genot! De treinreis verliep ook voorspoedig en een uur eerder dan gepland waren we terug bij de boot.

Tijd voor een dagje rust!

 

P.S. Een “delivery” is het  – voor een ander –  wegbrengen van een schip naar een haven, in zo kort mogelijke tijd.

We drijven weer.

 Vlieland, vrijdag 13 juni 2025

Wat een heerlijk gevoel om met Jonas weer in het water te liggen. Het voelt als langer geleden dan de vier weken die we op de kant hebben gestaan in Hindeloopen.

Als we terugkomen van een weekend Soesterberg, is er bericht dat we de gereviseerde keerkoppeling kunnen ophalen in IJlst. We wachten even af of we horen van onze contactpersoon bij Skipsmaritiem wanneer dat precies kan. Als ik op woensdagmiddag om half vier met hem bel, weet hij nog niks, maar twee minuten later deelt hij mee, dat we het ding kunnen ophalen. Ze zijn tot vijf uur open.

We springen in de auto, rijden naar IJlst en inderdaad, we kunnen het gereviseerde onderdeel mee naar de boot nemen. Jakob maakt een foto van alle onderdelen die uit de keerkoppeling zijn gehaald en vervangen zijn door nieuwe.

Ongelofelijk, hoe kapot dat ding was! Als we terugkomen bij de haven, is de slagboom dicht en moet de auto buiten het hek blijven staan.

De volgende dag staat Sieb, de monteur, al vroeg bij de boot. Ik rij de auto snel het hek binnen en met vereende krachten hijsen we het gevaarte weer in het motorruim. Hij heeft ons verder niet meer nodig en wij kunnen iets leuks gaan doen. Tenslotte ben ik jarig.

We rijden naar Grouw, waar Trees en Jan met hun nieuwe motorjacht aan de kade liggen. Die hebben Friese koek bij de koffie, wat feestelijk! Alsof ze het wisten dat ik jarig ben. En dan gaan we varen, dwars door het mooie Friese land. Wat heerlijk.

Binnen is het behaaglijk en buiten is het wat frisser. Lekker zo’n motorboot. Het is gezellig, we praten bij over van alles en bekijken hun schip van voor naar achter. Zoiets lijkt ons ook wel wat. Terug aan boord beginnen we plannen te maken. Ons vertrek naar de Oostzee komt nu wel snel dichterbij.

De monteur staat de volgende dag al vroeg naast de boot. Hij is zo kundig en straalt zoveel vertrouwen uit, dit moet wel goed komen. Een dag later is alles voor elkaar. Maar wat een pech, het Pinksterweekend is er vreselijk weer voorspeld. We moeten nog maar even geduld hebben. Voor de laatste keer gaan we een weekend naar Soesterberg.

Het huis wordt opgeruimd en schoon gemaakt, zodat het drie maanden op ons kan wachten. We gaan nog een keer naar de kerk, kijken in regenachtig St. Annaland naar een motorboot en rijden via mijn zus in Schiedam en dochter Inge terug naar huis. Nog een laatste nachtje in een groot bed en dan kunnen we eindelijk op reis.

Op tweede Pinksterdag beginnen we met een bijna vier uur durende reis met het openbaar vervoer naar Hindeloopen. Dat gaat prima en is gelukkig net op tijd voor de aangekondigde treinstaking. Martin en Ellen van de Acapella komen  op de borrel. Hoog en droog op de parkeerplaats in Hindeloopen. Zij zijn intussen helemaal gesetteld in Friesland. Dat moet ons volgend jaar toch ook gaan lukken. Maar nu willen we echt nog één keer wat langer weg.

De volgende dag wordt Jonas te water gelaten. Het is vreselijk weer. Harde wind en regen. Maar alles gaat goed. De mannen in Hindeloopen zijn echt heel goed en behulpzaam. We drijven weer! Wat een heerlijk gevoel na een maand op de kant te hebben gestaan.

Vanaf dat moment zit het allemaal mee. De motor doet het prima, het weer is mooi en de vooruitzichten zijn goed. We gaan niet meer terug naar onze thuishaven in Enkhuizen, maar varen direct naar Vlieland. Bij de sluis is het druk. Iedereen heeft het getij goed bestudeerd en wil om 11 uur door de sluis. Nou ja, onze vakantie is echt begonnen. Wij wachten gewoon en na drie sluisopeningen kunnen we mee.

Met een beetje tegenstroom richting Harlingen, gaat het daarna met een vaartje van dik zeven knopen naar Vlieland. Het is prachtig weer. We zoeken een beetje naar de juiste aanvaarroute, want de meeste boten voor ons snijden een stuk af.

Wij volgen ze braaf en rond vijf uur liggen we aan een kopsteiger vast.

Wat zijn we blij. We hebben de hele weg gemotord en we weten nu, dat hij het goed doet. Ineens staan Donald en Annelies uit Monnickendam bij de boot. Zij zijn ook op weg naar de Oostzee, dus we gaan elkaar vast nog vaker tegenkomen. We drinken wat en kletsen bij.

Vlieland bij mooi weer is een feest. We wandelen eerst naar het dorp en daarna over het strand. Dan komt het bericht dat de twee oudste kleinzonen geslaagd zijn voor hun examen. Wat een blijheid klinkt er in hun stemmen. Ze zijn zo opgelucht en je hoort het gevoel dat ze een nieuwe vrijheid voor zich zien. Fantastisch!

         

Vandaag gaan we fietsen en morgen varen we verder. Hèhè, we zijn weer onderweg!

 

Nog even volhouden.

Woensdag 4 juni 2025

Er zijn al weer bijna drie weken voorbij sinds ons laatste verhaal. Er gebeurde niet zo heel veel, vandaar de stilte.

Nadat we twee weken geleden de keerkoppeling naar de reparateur hebben gebracht rijden we op ons gemakje door het Friese land terug naar Hindeloopen. Wat is het mooi hier. Tijdens de koffie maken we plannen voor de rest van de week. Ik heb niet zoveel op mijn lijstje staan. Het verwijderen van vogelpoep is mijn voornaamste bezigheid deze dagen. De vogels vinden onze boot vast heel mooi. En verder wandel ik wat in de omgeving.

Jakob heeft hele goeie klussen op zijn lijstje staan. Nu de motor een stukje naar voren is opgeschoven, kan hij heel goed bij de bilgepomp en het bilgegat. Een smerig klusje, maar het is nu of nooit. De pomp wordt verwijdert en schoongemaakt en het gat wordt leeg geschept. Wat een smurrie komt daaruit. Maar het resultaat is geweldig. De pomp wordt nog even getest voordat hij wordt teruggeplaatst en hij doet het prima. Dat geeft voldoening. Dan zijn de lieren aan de beurt. Ook zo’n klus die je makkelijk uitstelt. Maar Jakob is lekker bezig. Het zonnetje schijnt, al waait er een koude wind. Ik ga lekker zitten lezen op een beschut plekje. Dat is ook nuttig, want ik word daar heel relaxed van.

’s Middags ga ik eens informeren bij SkipMaritiem hoe het met de revisie van onze keerkoppeling staat. Ze verwachten dat het nog wel even gaat duren. Daar was ik al bang voor. De monteur is vertrokken om een boot op te halen uit Portugal. We hopen maar dat het weereen beetje goed blijft, zodat hij op tijd terug is om onze motor te fixen. En dat hij niet te veel orka’s tegenkomt.

Vrijdag is het prachtig weer en we trakteren ons op een dagje Franeker. Nu we toch in Friesland zijn is dat een leuk uitje.

Onderweg komen we door het gehuchtje Waaksens, waar ons oog valt op de bijzondere kerk. We stappen uit en lopen een rondje, om er wat verder te kijken. We wanen ons in de vorige eeuw.

Een halfuurtje later zijn we in Franeker. Daar staat het oudste werkende planetarium van de wereld. Dat willen we zien. Maar eerst koffie in een leuke brasserie.   

Als we daarna een stads-wandeling hebben gemaakt en ook de prachtige grote kerk hebben bekeken is het tijd om het werk van Eise Eisinga te gaan bekijken. We zijn onder de indruk!

Voor wie daar nog nooit geweest is, raad ik echt aan er eens een kijkje te gaan nemen. Behalve indrukwekkend is het ook erg leerzaam.

Het weer gaat slechter worden met nogal wat regen op Hemelvaartsdag en we besluiten om maar weer een poosje naar Soesterberg te gaan. Ik zie daar een beetje tegenop. Misschien is een paar dagen fietsen in de Achterhoek een goed idee. Jakob heeft andere plannen, Rotterdam roept, zijn orgel moet nodig bespeeld worden en even naar Utrecht gaan vindt hij ook erg leuk.

Vanwege de verwachte regen in Nederland, wijk ik uit naar Wenen, om daar een kijkje te gaan nemen. Het is al meer dan 25 jaar geleden dat ik daar was. Het weer is daar goed en ik maak een fietstocht door de stad, bezoek Schönbrunn, bekijk kunst in museum Leopold, maak een kerkdienst mee in de St Johans Dom en geniet van de mooie binnenstad. Helemaal nieuw kom ik terug.   

Samen met Jakob bereid ik de boek-presentatie voor, die voor zaterdag-morgen in De Basis, de bibliotheek op de begane grond,  gepland staat. Best spannend om weer voor een aantal mensen te gaan staan en iets te gaan vertellen. Jakob geeft goeie tips en de bijeenkomst wordt een succes.

 De vrienden gaan nog een poosje mee naar boven voor soep en een broodje.

Heel gezellig en het voelt echt als een feestje als we klinken met een glaasje bubbels.  Zo, dat is ook weer achter de rug. Het was echt heel erg leuk, maar gaf toch best wat spanning.

Zondag rijden we terug naar Hindeloopen. Jonas staat nog fier op de parkeerplaats en de vogels hebben een week lang hun gang kunnen gaan. Ik heb, nadat ik de poep weer braaf heb weggepoetst, niet zoveel meer te doen aan boord en ga vast foerageren. Uiteindelijk zijn er van de geplande vier maanden nog drie over en het is fijn om dan genoeg basisproducten aan boord te hebben, zoals bier :-), rijst, pasta en soep. De voorpunt en de kastjes zijn weer gevuld met ons noodrantsoen. Misschien is het iets meer dan de regering heeft geadviseerd, maar we kunnen nu weer weken overleven.

Jakob pakt weer wat klussen op. Het WC raampje lekte en is nu voorzien van nieuw rubber en de Spaanse gasfles is vervangen door een Nederlandse. Die past in de gasbun, dus de gasleidingen konden weer worden omgelegd. Een flinke klus, maar wat fijn als het allemaal weer gelukt is.

Dinsdag komt er eindelijk een positief bericht. De keerkoppeling zal woensdag klaar zijn. Dan kunnen wij hem ophalen in IJlst en wordt hij vrijdag ingebouwd. Ook de tewaterlating is gepland. Dat klinkt goed. Maar of dat allemaal gaat uitkomen, kan ik nu nog niet zeggen. Daarover schrijf ik volgende week meer.