Donderdag, 13 juni 2024, Dingle

We treffen het enorm met het weer. De zon schijnt al drie weken regelmatig en dan is het ondanks de temperatuur van een graad of 14 toch heel behaaglijk. Op zee kan het nog koud zijn, dus dan gaat het thermohemd aan en soms de zeilbroek met laarzen. Volgens de Ieren hebben we geluk met dit mooie weer. 

We blijven nog een dag in Glengarriff om de botanische tuin te bezoeken. Een klein oud passagiersbootje zet ons over vanaf Glengarriff naar Garinish eiland en vraagt 15 euro pp. voor een stukje van nog geen tien minuten. Goeie business dus, want er is veel belangstelling voor.

Onderweg zien we zeehonden die bij laag water op de rotsen in het zonnetje liggen. Leuk om te zien. Nu hoeven we niet meer naar Adrigole om die dieren te spotten.

.   De botanische tuin op Garinish eiland is echt prachtig en groter dan verwacht. We lopen alle paadjes door en klimmen zelfs naar een Martello toren. De geplande lunch gaat niet door, vanwege personeelstekort in het restaurant. Jammer! Dat is dus ook in Ierland al een probleem.

    We lopen naar het dorp, waar ik toch nog iets koop in de Aran winkel. Het wordt een muts, die heerlijk zit en lekker warm is en bovendien weinig plaats inneemt.

We lunchen in Glengarriff bij een restaurant met visspecialiteiten. Het wordt zalm met grote garnalen. Heel lekker, maar het bleek koud te zijn, terwijl we een warm gerecht hadden verwacht.

         Vrijdag varen we verder naar Bere eiland, een klein eilandje in de Bantry baai. Daar wacht een leuk haventje op ons. De wind is pal tegen. We kruisen tegen de golven en de wind op met Peter aan het roer. Na vijf slagen is het mooi geweest en gaan we verder op de motor. Voordat de wind verder aantrekt maken we vast aan een lange steiger.

Lawrence Cove Marina ligt in een beschut baaitje. Alweer zo’n pareltje, verscholen in een hoekje van Bere Island. 

Jakob gaat met de haven mees-ter mee om in te schrijven. Hij komt terug met het bericht dat er zaterdagmorgen een Parkrun van vijf kilometer is.  Ik zoek op internet wat meer informatie en kan me inschrijven, zodat ik een barcode krijg. Als ik die laat zien zal mijn deelname worden geregistreerd. Altijd leuk!

De mannen blijven aan boord want er zijn klussen te doen. De lieren moeten een beurt krijgen: de ritsen van de zeil hoezen en de kuiptent moeten worden ingespoten met teflonspray en de kachel moet gedeeltelijk uit elkaar gehaald worden, want de brandstoftoevoer is verstopt. Zowel de kuiptent en de kachel zijn echt nodig om de soms wat kille avonden aangenaam te maken.

Zaterdagmorgen vertrek ik op tijd naar het verzamelpunt van de Parkrun. Er zijn hardlopers en wandelaars. Ik sluit me aan bij de wandelaars, waar een aantal Nederlanders bij zijn. Ze zijn op bezoek bij hun vriend Thom om zijn verjaardag te vieren. Het zijn leuke mensen met mooie verhalen.

Het is een prachtige wandeling met aan het einde een mooi uitzicht op de haven. De wandeling wordt afgesloten met gratis koffie en taart. Wat een verrassing!

Terug aan boord zijn de klussen naar tevredenheid afgerond en ‘s middags gaan de mannen de wandeling maken, zodat ze niks hoeven te missen van deze bijzondere plek.

We blijven nog een dag op dit mooie eiland en lopen zondag een stuk van de Beara Way. Ons doel is de Ardagh Martello toren die op een heuvel van ruim 160 meter staat. De uitzichten zijn geweldig. Het pad terug gaat door het open veld. We moeten goed uitkijken waar we onze voeten neerzetten, want zwikken is niet handig.

        

Thom, de vriend van de Hollanders die op Bere Island een huis heeft, komt even naar de boot kijken en vraagt of we die avond naar de pub komen. Er is ‘open mike’. Jakob haalt zijn accordeon tevoorschijn en probeert wat liedjes met Peter uit. Het is 20 jaar geleden dat ze dat samen deden. Oef, best weer lastig. 

Om half negen lopen we naar de pub met accordeon en liedteksten mee. Na een uurtje zijn de mannen aan de beurt. Het eerste nummer gaat goed, maar het tweede stort een beetje in. Nou ja, dat mag allemaal. Het is gezellig en de sfeer is goed. Tevreden lopen we tegen elven terug naar de boot.

  We staan de dag erna op tijd op om naar Castletownbere te varen, een vissersplaatsje aan de noordkant van Bere Island, op ongeveer 6 mijl afstand. Het is tijd om weer te provianderen.

We ankeren in de havenkom tussen de vissersschepen in. Een mooie plek met wat lichte geluidshinder van de generatoren van de vissersschepen. Daar hebben we niet echt last van en zijn vooral blij dat we met de dinghy maar een klein stukje hoeven te varen om tegenover een grote supermarkt te kunnen vastmaken aan de wal.

. We slaan voor een week eten en drinken in. Een lekker gevoel als je niet zeker weet of je de komende dagen boodschappen kan doen. Peter stuurt de volle dinghy vakkundig naar
Jonas toe en alles krijgt weer een plekje.

Na de lunch gaan we voor de tweede keer naar de wal. Nu om een wandeling te maken naar de ‘Standing Stones’. Na een klein uurtje lopen door een prachtige landelijke omgeving, zien we ze al staan. Een hond van één van de bewoners uit de buurt loopt gezellig met ons mee. Het is een heerlijke nuttige en mooie dag geworden.

   De volgende morgen moet het anker uit de klei getrokken worden. Peter en Jakob doen hun best om niet te veel troep aan boord te krijgen. De ‘dekwash’ doet weer goede dienst en een kwartiertje later zijn we op weg naar Derrynane, een tocht van een uur of zes. Daar moet een mooie ankerplek zijn. Het is stralend weer met weinig wind

We besluiten door de Dursey Sound te varen, een smal stuk water tussen een het eiland Dursey en de vaste wal, waar heel veel rare stromingen staan. Vandaag is het rustig weer. Alleen bij het smalste stuk lijkt het water op een borrelende pan kokend water. We sturen er rustig doorheen.

Er komt westenwind aan en alle zeilen gaan omhoog. Heerlijk om zo relaxed te kunnen zeilen. Wat is het prachtig hier! Het lijkt op Polynesië, maar dan een graad of 20 kouder.

  Rond drie uur komen we bij de ankerplek aan. Het paadje tussen de rotsige ingang is best spannend, maar daarna ligt de baai open om ons te verwelkomen. We pikken een ankerbal op en maken vast.

De volgende morgen is het bladstil en we genieten van de stilte van de prachtige ochtend. Het weerbericht krijgt aandacht van ons alledrie. We zien dat er vanaf donderdag slecht weer aan komt. We hebben nog één dag om een beschutte plek te vinden. Ik mail naar de havenmeester van Dingle en krijg snel antwoord. We zijn welkom ook al verwacht hij dat de haven best vol zal zijn. Dat klinkt goed.

Rond een uur of drie komen we aan en krijgen een mooie plek. Zoals verwacht begint de wind toe te nemen en tegen een uur of zes fluit het om onze oren. Dat was dus een goeie planning. We verkennen het dorp, verschalken een visje en vinden een gezellige pub. Het is er druk. Er zijn veel vakantiegangers. Dingle blijkt een echt toeristische plek te zijn. Het is grappig om te zien dat ‘druk’ hier iets heel anders betekent dan in Amsterdam of aan de Spaanse kust. 

Het plan is om hier een week of zo te blijven. Het slechte weer duurt een dag of vier en daarna is het niet de moeite om verder te varen, want Peter vertrekt donderdagmorgen weer naar huis. Van hieraf is de verbinding naar Cork, waar het vliegveld is, beter dan vanuit de volgende baai. We hoeven ons niet te vervelen, want er is hier van alles te doen. Daarover later meer.