‘Gaan jullie verhuizen?’ vroeg de treinconducteur met een lach op zijn gezicht toen hij ons op de overloop tussen onze bagage zag zitten. ‘Ja, zoiets’, zei Jakob en schoot in de lach. Onze ov-kaarten, die wij braaf tevoorschijn getoverd hadden hoefde hij niet meer te zien.

Jakob vertelde dat we na ruim drie maanden in Nederland weer op weg waren naar onze boot in Griekenland. ‘Oh heerlijk’, reageerde de conducteur. ‘Jullie wonen dus op twee plekken’. Hij begon te vertellen dat hij ook twee levens had. Behalve de hele dag door de trein te lopen en op zijn fluitje te blazen, had hij een boerderij met 1000 kalveren. Dat verklaarde zijn blozende uiterlijk, want van in de trein werken krijg je vast niet zo’n gezonde buitenkleur.

De vliegreis naar Griekenland verliep voorspoedig. In Athene aangekomen, lieten we bij de douane alle benodigde papieren zien. We moesten testen zei de mevrouw, die de QR-code op ons ‘Passenger Locator Form’ scande. ‘Waarom?’ vroeg ik, want ik had dat ’s morgens nog gedaan. ‘Wij doen een extra random check’, zei ze. Er was geen ontkomen aan. Jakob offerde zich op en testte natuurlijk negatief. Het bleek hier toch strenger te zijn dan in Nederland.

Na dit oponthoud (het was intussen 9 uur ’s avonds) werden we met een taxi naar ons hotelletje gebracht. We hoopten dat het op loopafstandwas van het bussustation, waar we de volgende dag om 7 uur de bus naar Lefkade moesten nemen. Google maps werd geraadpleegd. Het bleek 40 minuten lopen te zijn naar het busstation. Met al onze bagage (die eruitzag alsof we gingen verhuizen) was dat onmogelijk. Maar hoe regel je nu ’s avonds een taxi in het Grieks? We kregen het wel een beetje benauwd, want die bus halen de volgende dag was echt nodig. Ineens kreeg ik een ingeving. ‘Hé Jakob, zouden ze hier Übers hebben? Die kunnen we via internet regelen’. Jakob dook in de Uber-app in zijn telefoon en jawel, dat kon.

Om genoeg tijd te hebben als het mislukte, stonden we om half zes op en probeerde Jakob de Über-app op zijn telefoon. En jahoor, dat ging lukken. Vijf minuten later stond de auto voor. Het was maar 10 minuten rijden, dus we waren een uur te vroeg op het busstation. Dat was niet erg, want nu konden we koffie en broodjes kopen voor het ontbijt. De bus vertrok precies op tijd en rond half één kwamen we aan in Lefkada.

Onderweg hadden we verbaasd gekeken naar de sneeuw die op de bergen lag. Hè, waren we in Oostenrijk??? Dat verwacht je toch niet in Griekenland? Daar is het toch altijd zomer? Nee dus! Die sneeuw ligt daar ieder jaar en het voorjaar begint echt pas half april.

Nou ja, we gingen toch gewoon maar naar de boot en zagen wel hoe het daar zou zijn. We kwamen er snel achter. Met een taxi reden we naar Preveza airport, waar een huurauto op ons stond te wachten. Het haventerrein waar Jonas op de bok staat, ligt verlaten van alles en iedereen, dus zonder auto is dat niet te doen.

De zon begon te schijnen en het werd zowaar aangenaam. We kwamen bij Jonas aan en parkeerden onder de neus van het schip. Wat heerlijk om hier weer te zijn. De buitenkant zag er prima uit, maar hoe zou het binnen zijn? We leenden een lander van de buurboot en klommen aan boord om onze eigen ladder uit de bakskist te halen en neer te zetten. De zware bagage werd met een touw via de trap naar boven gesjord en daar waren we. Terug aan boord na zoveel weken.

De wintertent en de extra zeiltjes zaten nog perfect vast en hadden alle mogelijke lekkage goed tegengehouden. De boot was kurkdroog. Maar koud!!!!! We pakten de tassen uit en ieder kastje wat je opendeed liet een wolk koude lucht los. Daar hadden we eigenlijk niet echt op gerekend. Snel ging ons elektrische kacheltje aan en haalde de ergste kou uit de boot.

Binnen het uur was Jonas weer bewoonbaar en dronken we wat op het achterdek in het zonnetje. Dat was een goed begin. Ik kookte een simpele spaghetti maaltijd en we kropen al vroeg in bed. Het was een lange dag geweest. Het voelde toch best raar. Het bootleven is zo ontzettend anders dan in een appartement met alle luxe, waar je zo snel aan gewend raakt. Het werd een hele koude nacht, vijf graden en zonder centrale verwarming.

Donderdagmorgen was de lucht al snel blauw en rond een uur of 10 werd het zo lekker buiten dat we zonder jas op stap gingen. We gingen koffiedrinken bij Sander en Lizette, die met hun zeilboot Satori aan de stadskade van Preveza lagen. Het terras tegeonver hun boot lonkte ons, want het lag lekker in het zonnetje. De laatse keer dat we elkaar gezien hadden was meer dan een jaar geleden in Vilamoura in Portugal, waar we naast elkaar in de haven lagen. Gezellig hoor om bij te praten in de zon op een terrasje.

Het werd tijd om boodschappen te doen bij de Lidl. Daar konden we weer voor een kleine week etenswaren inslaan, zodat we lekker aan boord konden blijven. Het voelde zo vertrouwd om weer al het eten weg te stouwen in laden en kastjes. Ik kon nu ook weer fatsoenlijke maaltijden koken. Jakob vroeg gister terwijl ik een rollade aan het braden was: ‘En ben je al gewend aan je kleine aanrechtje hier aan boord?’ Verbaasd keek ik hem aan. Ik was alweer zo in de bootmodus dat ik onze grote keuken in Soesterberg helemaal vergeten was. Zo snel gaat dat acclimatiseren

Het klussen kon beginnen. De zeereling aan stuurboord was het eerst aan de beurt. De bakskist werd helemaal leeggeruimd en Jakob vouwde zijn grote lijf op om erin te kruipen. Ongelofelijk dat hij dat kan. Ik moest er niet aan denken dat hij kramp zou krijgen of zo, want ik zou hem er nooit meer uitkrijgen. ‘Dan doe je toch gewoon de klep dicht”, zei hij laconiek. We waren lekker bezig, hij binnen en ik buiten om samen de sceptervoetjes te vervangen.Op het moment dat we begonnen regende het langzaam, maar daarna ging het steeds harder. Maar ja, als je één keer bezig bent, moet het ook gewoon af. Het eerste nieuwe poortje stond aan het eind van de middag. Het tweede bewaarden we maar voor vandaag. Tussen de bedrijven door schuurde ik het onderwaterschip met scotch brite en nam het geheel af met een natte doe, zodat ik, zodra het weer beter is, kan beginnen met verven.

De auto doet het goed. We hebben net diesel gekocht voor de kachel. Het weerbericht laat zien dat we in de loop van de week nachtvorst krijgen en dan is zo’n elektrisch kacheltje echt niet genoeg. Dan maken we onze Dickinson kachel lekker aan en laten hem ’s nachts op een klein pitje branden.

Eigenlijk hadden we gehoopt op wat vriendelijker voorjaarsweer, maar dat komt voorlopig nog niet. Jammer, maar we redden het wel. De korte broek blijft voorlopig nog maar even in de kast.