Vrijdag 26 juli 2019

Hier volgt weer even een terugblik op ons bezoek aan Fulanga. Dit plaatje kregen we van Humberto.

Fulanga was eigenlijk het hoofddoel van onze reis door Fiji deze keer. Omdat het belangrijk is hoe de wind staat, is het niet zo makkelijk om er te komen. Dat lukte nu wel en we hebben er een heerlijke tijd gehad. Hier volgt het eerste deel van de fotoserie die gaat over de periode van 26 juni tot 4 juli 2019.

En daarna gebeurde er natuurlijk nog van alles, maar dat komt in het volgende en laatste fotoblog over Fulanga.

 

Donderdag 25 juli 2019

Hier volgt weer een serie foto’s, die horen bij de verhalen van 15 tot 24 juni 2019.

We maken een ritje met de truck van Daliconi naar Lomaloma en genieten met twee andere stellen van een fantastische snorkeltocht bij een rif. Zodra er weer een weergat is varen we naar Fulanga, een van de meest bijzondere plekken op aarde en een echte “Floortje Dessing” spot.

De snorkelplek waar we de volgende dag naar toe gingen was weer in de buurt van dit mooie strandje.

 

En dan gaan we naar Fulanga. Foto’s in het volgende blog

Dinsdag 23 juli 2019

Zoals beloofd zouden er foto’s komen van de weken dat we in de Lau-Groep van Fiji waren. Het blijft moeilijk om een selectie te maken, maar het geeft vast een leuke indruk.

Dit gaat over de periode van 10 tot 14  juni 2019, Bay of Islands, Vanua Balavu

Er komen nog meer foto’s, maar ik probeer ze een beetje te doseren. Het wordt steeds mooier!

 

 

Zaterdag 20 juli 2019

Een week geleden op zondag middag verlieten we Matuku. We waren naar de kerk geweest, hadden geluncht en dankbaar afscheid genomen van onze gastfamilie (oma met kleinkind, daarnaast moeder met zoontje en daarachter vader).

             Daar gingen we dan, om in zo’n 20 uur bij Ovalau, met de voormalige hoofdstad Levuka, aan te komen. We hadden een mooi windje tot halverwege de nacht en gingen verder op de motor.

We kwamen ’s morgens aan en hadden de tijd om ons vuilnis van 6 weken naar de wal te brengen en wat boodschappen te doen. Leuk al die historische gebouwen, alleen jammer dat ze ze laten versloffen.

Eindelijk konden we weer internet kaartjes kopen en een nieuwe zonnebril (Ray Ban voor 5 euro, haha), want de andere was gesneuveld en  we bekeken de oude stad. Heel erg leuk om te zien hoe die ontstaan was en de duidelijke “settlers” invloed.

         

 

 

 

Terug aan boord dronken we eindelijk weer een biertje. Dat smaakte! De mensen in de dorpen op de afgelegen eilanden drinken niet, dus wij komen er dan ook niet aan toe. ’s Avonds begon ik alweer last van mijn buik te krijgen. Hmm, even in de gaten houden. Ik ging vroeg naar bed en hield Jakob wakker met mijn geloop naar de wc. Hij moest de volgende dag maar alleen een lange lijst boodschappen en benzine gaan kopen, want ik was even “out”! 

We hadden mooi gelegen in Levuka, waar meestal een dikke swell staat, de generator 24 uur bromt en de visfabriek zijn walm verspreid. Bij ons viel dat alles erg mee. De volgende stop was Nangaini, waar we eerder geweest waren. We gingen weer boven Vitu Levu langs naar Vunda. Maar wat een mooie rustige tocht moest worden, werd een solotocht door Jakob, terwijl ik in het vooronder lag te kreunen en steunen. Dit alles werd afgewisseld met toiletbezoek, teiltjes vullen…. en flauwvallen.

Jakob vond het niet meer leuk. En ik zei, joh, het gaat wel over. Maar Jakob had weer gelijk. En na een nacht slecht slapen voer hij Jonas in 11 uur naar Vunda Marina. Petje af!! Net voor donker kwamen we aan. Ik had gemaild vanuit mijn bed om onze komst aan te kondigen en de hulptroepen stonden al paraat. Er werd een taxi geregeld en met vereende krachten werd ik van boord gehesen. Op naar het ziekenhuis. De Emergency afdeling zag er mooi uit met goeie bedden en veel personeel. Na 4 uur vragen knijpen en bloed testen, bleek ik toch uitdrogingsverschijnselen te hebben en of ik wilde blijven voor een flink infuus. Maar natuurlijk, want wij dachten dat het hele ziekenhuis zo mooi was.

Het is nu twee uur ’s nachts en dit is mijn uitzicht. Het doet me een beetje denken hele oude oorlogsfilms. Met gekko’s aan het plafond en een matrasje van 2 cm op een plank. Ben benieuwd of ik het volhoud. Ik voel me al wel beter na bijna 2 flessen infuus.

Maar zien wat de dag van morgen brengt. Jakob is terug naar de boot, die vreselijk stinkt naar mijn luchtjes. Hij gaat vast lekker boenen morgen. Maar eerst uitslapen!

De volgende dag bleek ik toch goede vooruitgang gemaakt te hebben. Af en toe had ik een uurtje geslapen en de nachtzuster ook. Ik moest haar tot 2 keer toe wakker maken om mijn infuus te vernieuwen, maar ze was erg lief! Bij daglicht zag de afdeling er iets beter uit, maar misschien was ik intussen ook gewend.

WC papier was er niet (moest je zelf meebrengen), handdoeken om je na het wassen af te drogen, waren er ook niet (dus niet douchen), maar nog steeds voelde ik me een stuk beter dan voorheen. Ik ben helemaal doorgelicht en blijk supere gezond te zijn. Altijd goed om te horen. Ze waren een beetje verbaasd over al dat ijzer in mijn lijf, dat wel.

Om 7 uur kwam het ontbijt. Een verdeel bak met grijze rijstepap, 3 gesmeerde boterhammen en een stuk banaan. Daarbij een beker grijze chocolademelk of zo. Wel iets anders dan wat ik bij de Bergman kreeg. Ik had na 5 dagen niet eten, best trek gekregen, dus ik at twee boterhammen, de banaan en nam zelfs een paar slokken grijze vloeistof. Wat was ik trots. Eindelijk weer gegeten.

Er kwam een arts om me in te lichten over de voortgang. Het zag er goed uit en ik moest wachten op de uitslag van de lab testen en de kweek. Ik vroeg of ik naar huis mocht. Nou dat was niet de gewoonte, want wie weet zou ik nog anderen kunnen besmetten. Ik zei dat het slapen niet zo geweldig ging op zo’n plank en toen zei ze dat ze dat ook niet zou kunnen, haha. Je moet er wat voor over hebben om patiënt te mogen zijn. Het opperhoofd werd er bij gehaald en nog 5 andere artsen in opleiding en verpleging en mijn case werd besproken. De wereldreis op een zeilboot opent toch vele deuren. En ja hoor, ik mocht best weg. Als ik in een duur resort gezeten had, zou dat niet het geval geweest zijn. Geweldig.

 Jakob kwam me ophalen en prikte nog een vorkje mee (gekregen van de overbuurvrouw). Maandag moeten we nog terug voor de uitslagen en om de rekening te betalen. Nu zitten we in een cabin op het haven terrein. Wat was de douche heerlijk en het bed superzacht. Dat waardeer je dan weer heel erg.

Morgen gaan we beginnen met de was van ruim 6 weken. Dat zal wel stinken, maar wie weet, als het mooi weer is, ligt het maandag weer te geuren in de kast.

 

Donderdag 6 juni 2019

De verjaardag is alweer voorbij. Ik heb altijd een beetje gemengde gevoelens bij zo’n dag. Het liefst sla ik hem over, maar als er dan toch van alles leuks gebeurt, kan ik daar toch wel erg van genieten.

Het begon eigenlijk al op dinsdag. Ellen en ik gingen naar de Spa en hadden onszelf een massage beloofd. En die bleek ik ineens cadeau te krijgen van Acapella. Is dat niet leuk. Dat werd dus dubbel genieten. De Fijan masseuses zijn zo lekker sterk, dus je hele lijf wordt weer als nieuw. En dat thermische bad is echt zo zalig.

We hadden de hele morgen al boodschappen lopen doen om er voor te zorgen dat we genoeg eten en drinken aan boord hebben de komende maand, want we gaan naar de noordelijke Lau en daar is niks te koop.

Dus ontspannen in dat water en dan die massage was verrukkelijk! Ik kreeg ook nog een mooi bloemetje uit de tuin van Ellen. Hoe gaaf is dat!

Terug aan boord bakte ik een appelcake met oud meel. Dat had ik dus niet moeten doen. Hij zag er prachtig uit, maar smaakte naar oude kranten. Die kon ik de verjaardagsgasten toch niet voorzetten.

Op de ochtend van mijn verjaardag had Jakob de tafel leuk gedekt en een heerlijk ontbijt gemaakt. Zelfs met geroosterd brood en eieren! En op mijn bord lag een cadeautje. Dat had hij in Nederland al gekocht, maar had het goed verstopt aan boord. Wat leuk! Draadloze oortjes voor de iPhone. Echt heel chique. En het werkt nog ook!

En toen was het tijd voor koffie in de tuin. De taart moest dus ook maar van het cafe komen en ze deden er nog ijs bij ook. Dat was feest!. Andrew en Clare van de Eye Candy en Ellen en Martin van de Acapella waren van de partij. Gezellig en lekker!

Om half 12 reed de taxi voor en gingen we met Ellen en Martin op pad. Eerst naar de begraafplaats Tavitikau, een stukje buiten de stad. Daar is Tilly, de moeder van Humberto, begraven.

Ze werd twee maanden geleden ziek en is overleden op de plek waar ze de mooiste tijd van haar leven heeft gehad, dankzij haar zoon. We wilden een laatste groet aan haar brengen en dat was bijzonder.

Het graf ligt boven op een heuvel vanwaar je uitkijkt over zee. Is dat niet mooi!

De taxi chauffeur vertelde nog wat over de gewoontes op Fiji en daarna gingen we op weg naar de Vuodomo watervallen, een half uurtje rijden.

     

We moesten eerst de toegang betalen in een dorpje verscholen in het groen en daarna ongeveer 10 minuten over een modderig pad er naar toe lopen. Het had net geregend, maar het ging goed

Wat een mooie waterval. We hadden badgoed meegenomen, maar er kwam weer een bui aan, dus dat badderen lieten we maar aan ons voorbij gaan. Wat is het hier toch mooi.

We aten een broodje bij het cafe en gingen terug naar de boot. Even nog wat voorbereidingen doen voor ons vertrek donderdag.

Om 5 uur verzamelden we weer bij de bar en Martin had zijn nieuwe sulu aangedaan voor mijn verjaardagsetentje. Ja, en toen kon Jakob niet achterblijven. En Pelle van de Loupan sloot zich daar bij aan. Zijn ze niet prachtig, die mannen?

We aten bij Grace Kitchen, het Koreaanse restaurant waar we al eerder geweest ware.

We mochten onze eigen wijn meebrengen, want ze schenken daar geen alcohol.

En wat was het eten lekker. Ongelofelijk. We namen de ongezellige verlichting maar voor lief.

Uiteindelijk kom je daar toch om te eten.

    

Met goed gevulde magen liepen we weer terug naar de marina. Een ijsje toe ging er het niet meer bij. Wat is het een mooie dag geweest. En alweer op zo’n bijzondere plek.

En nu zijn we 4 mijl verderop. Aan het begin van de baai vlak bij het rif hebben we ons anker laten vallen. We kijken uit op het Cousteau Resort, waar we vorig jaar een week in de regen hebben gelegen.

Nu is het prachtig weer en het plan is om morgen naar Vanua Balavu te varen. Dat is ongeveer 100 mijl.

We hebben dan een beter uitgangspunt om naar Fulaga te zeilen, want van hieruit ligt het alsmaar in de wind.

Het internet zal de komende weken heel matig zijn. Dus als er geen berichten doorkomen, wees dan niet ongerust. We zullen in ieder geval via de Iridium onze kinderen op de hoogte houden van onze verblijfplaats.

En natuurlijk wil ik iedereen bedanken, die aan mijn verjaardag heeft gedacht. Dank jullie wel!