Zaterdag 13 mei 2023, Culatra

De plek waar we voor anker liggen is serieus getijde water met een tij-verschil van ruim twee meter. Dat betekent twee keer per etmaal hoog water en twee keer laag water. Doe daar wat verschillende windrichtingen bij en je ziet ons achter ons anker draaien van oost naar west en  van noord naar zuid plus alles wat er tussen inzit.

Als ons anker een kurkentrekker was zou die vast al diep in het zand zitten. We liggen hier namelijk al meer dan vier weken en hebben de nodige rondjes gedraaid. Dat betekent ook dat we steeds een ander uitzicht hebben. Hoe mooi is dat.

Doe daar bij elke dag een blauwe lucht en een temperatuur van meer dan 24 graden en je hebt een paradijs, gelegen tussen een eenvoudig eilandje en een klein stadje aan de zuidkust van Portugal. Een plek om nooit meer weg te gaan.

Bij hoog water kunnen we met de dinghy over de ondergelopen plaat naar de stad varen en bij laag water scharrelen we op het droge wad. We vermaken ons goed.

Afgelopen week maakten we een paar nieuwe uitstapjes. Dinsdag namen we al vroeg de Ferry naar Olhão, ontbeten in het restaurant waar we vorige week ook waren, vergaapten ons aan de heerlijke taarten en stapten op het treintje naar Faro.

                            Leuk om daar weer te zijn. Het was gezellige druk en we liepen naar het oude stadje. Ons oog viel op het Fado museum en we verwachtten iets te gaan zien over fado muziek, maar dat was niet zo.

Het bleek een oud klooster te zijn waarin geëxposeerd werd. Zo verrassend. We namen er de tijd voor en gingen voldaan weer naar buiten.

 
   

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We zochten de bus op om terug naar Olhão te gaan. Die bleek 4 keer zo duur te zijn als de trein en deed er twee keer zo lang over :-)!

In Olhão was er nog tijd om  boodschappen te doen voordat we weer met de Ferry naar Culatra gaan. Na een koud biertje bij de ‘rode stoeltjes’ stapten we in de dinghy naar huis. Wat een leuke OV dag was dit.

Een uitstapje dat we van de Aegir hadden afgekeken was om met de dinghy naar het oosten te varen tot bijna aan de oostelijke uitgang van dit beschutte water en dan over te steken naar de noordelijke wal waar het haventje Armona ligt.

Gewapend met water en zonnebrand vertrokken we woensdag met opkomend water. We wilden ons niet laten verrassen door een droogvallend stuk zand!

Op sommige plekken kregen we stroming mee en gingen we 8,5 knopen! Gaaf! We legden niet aan in Armona omdat we daar nog een keer met de Ferry naar toe willen.    Het plan was om in Olhão aan de kade te gaan liggen en een terrasje op te zoeken. Jammer jammer, het water was nog te laag en we konden niet bij de kademuur komen. Voorzichtig schuifelden we over de plaat terug naar Jonas, waar ook een biertje koud stond.

Donderdag planden we onze wandeling midden op de dag, zodat als we over het strand richting oost zouden lopen, we via het duin naar het wad konden gaan dat tegen die tijd drooggevallen zou zijn. En zo geschiedde. Om half 12, na een koffie bij de strandtent, genoten we van de strandwandeling. Heerlijk om op het harde zand met m’n voeten door het water te lopen. De strandlopertjes deden me na, alleen ietsje sneller. 

Het pad door het duin was even zoeken, maar na een poosje konden we met droge voeten het wad over. Dit blijft mooi, iedere keer weer. Rond twee uur kwamen we aan bij de ‘blauwe stoeltjes’ en genoten we van heerlijke Cataplana met veel vis, schelpjes en grote garnalen. Terug aan boord deden we niet veel meer. Het was weer een mooie dag geweest.

‘s Nachts kwam er harde wind, 5-6 Beaufort . En hoewel we weten dat het anker goed houdt, de ketting oké is en de golven niet hoog zijn, slapen we slecht en zijn vaak wakker. Oordopjes helpen een beetje, maar niet voldoende.

De wind bleef overdag doorstaan en daarom bleven we gewoon aan boord. Dat mooie uitzicht is er altijd en zolang er genoeg te eten en te drinken is, is dat geen straf. Mijn schrijfmaatje had haar pre-finale boek gestuurd, dus ik kon me de hele dag nuttig maken. En Jakob is nog steeds van alles aan het uitvinden met zijn Arduino.

Gisteravond deden we toch nog maar 10 meter extra ankerketting in het water, want het zou nog harder gaan waaien. En dat hielp echt. We sliepen een stukje beter.

En nu is het weer rustig hier. De golfjes kabbelen om de boot. Vanmiddag maakten we weer een wandeling op het strand en beloonden onszelf met een ijsje. Heerlijk!

En hoe nu verder? De harde noordenwind langs de Portugese westkust blaast gewoon nog een week of twee door en wie weet nog langer….. En dan kunnen we niet veel, want ons doel is Noord Spanje. Hier is het heerlijk en dit is een goeie plek om een betere wind af te wachten. We zullen zeker nog naar Vilamoura gaan om te tanken en dan nog een paar dagen naar Portimao, maar dan moeten de vooruitzichten op goede wind wel verbeteren. We blijven dus nog maar een poosje bewegen ‘op het ritme van het tij!’

Zaterdag 6 mei 2023, Culatra, Algarve

Wat heerlijk is het hier en wat een feest om daar met de familie van te genieten. Een week lang waren we bezig met de voorbereidingen aan boord. De schuur in de achterhut werd weer een heuse badkamer, de overtollige spullen werden op het dek vastgesjord en de kooien waren ook weer toegankelijk.

Dan is het nog twee dagen voordat ze komen en lopen we twee keer naar de Lidl, die toch echt de beste verse spullen heeft. Het krakkemikkige Samsonite karretje, dat we in Australië van een andere zeiler kochten, doet goede dienst. Het moment van boodschappen doen linken we aan het hoogwater, zodat we de zandplaat recht kunnen oversteken met de dinghy naar Olhão. De kademuur is een goeie plek om de dinghy achter te laten. Tevreden met alle boodschappen drinken we koffie op het terras aan de kade en kijken uit naar ons bezoek.

Zaterdagmorgen om half twaalf staan we klaar op de pier bij Culatra om de Ferry te zien aankomen. Al vanaf ‘s morgens 4 uur zijn ze in touw, maar dat is snel vergeten als ze stralend op ons afkomen. Zo, die hebben er zin in.

   We lopen naar ‘Casa de Praia Paradisiaca’ waarvan de eigenaars ons al tegemoet komen. De begroeting is allerhartelijkst en het huis ziet er comfortabel uit. We zetten alle boodschappen op z’n plek en lunchen in de tuin aan een grote ronde tafel, die blijkt te bestaan uit een waterput met een groot rond blad erop.

     Al snel wandelen we naar de zee via het pad over het duin. Er staat nogal wat wind en die zandstraalt alle blote benen. Tijd voor een drankje bij de strandbar. Terug aan boord blijkt de bimini van het achterdek stuk gewaaid te zijn. Werk aan de winkel!

Zondagmorgen komt Martijn. Die heeft eerst een nachtje in Olhão geslapen en stapt ook stralend aan wal. We zijn compleet.  

 

 

 

Het dorp Culatra wordt verkend en daarna wandelen we via het strand naar Hangares, een heel rustig en schoon dorpje halverwege het eiland.

Het is een warme dag en ik zie het niet zitten om terug te lopen. Adam leert snel het telefoonnummer van de watertaxi uit zijn hoofd die we bellen en die ons met een flinke vaart terugbrengt naar Culatra dorp.

      

De volgende dagen hebben we steeds twee logés aan boord in wisselende samenstelling. Dat is leuk voor ons en ook voor de achterblijvers in het huis. De volgende dag loopt de familie naar de vuurtoren in Faro en genieten daar van een heerlijke lunch.

De boodschappen die we hadden gekocht beginnen op te raken. Een goede reden om een bezoekje aan Olhão te brengen.

Dinsdagmorgen nemen we de boot van 7.45 naar Olhão, we zijn zonder ontbijt opgestapt, dus als eerste zoeken we een plek waar we wat lekkers kunnen eten.

En die vinden we niet ver van de aanlegsteiger van de ferry. Heerlijke jus d’orange, thee en koffie worden vergezeld van heerlijke broodjes.

      

Wat gezellig om zo met z’n allen de dag te beginnen. We verkennen de kleine straatjes van het vissersplaatsje, bezoeken de markthallen en vinden het ‘graffiti-huis’ met fraaie afbeeldingen.    

Het doel van ons bezoek was ook om boodschappen te doen, dus Iwona en ik lopen naar de ‘Pingo Doce’, terwijl Martijn en Jakob van een drankje op een terras genieten. Michiel en de kinderen waren met de ferry van 11 uur al terug naar het eiland gegaan. Voor ‘elk wat wils’ dus. En zo moet het ook. Uiteindelijk heeft iedereen vakantie.

We verzamelen tegen een uur of 5 op de Jonas om te eten en te barbecueën. Er is nauwelijks wind dus het water trekt. Zeker de kinderen kunnen de verleiding niet weerstaan, maar al snel liggen ook Martijn, Michiel en Jakob in het water. Iwona en ik bewaken het schip (haha)!        

We hebben een heerlijke avond met lekker eten, gezellige gesprekken en een mooi zonsondergang. Wat een heerlijke dag. Jakob brengt wat mensen terug naar de wal en we slapen daarna als marmotten.

Het programma is best druk voor iedereen en de warmte neemt ook nogal wat energie, dus de woensdag wordt een relax dag met als hoogtepunt de warme lunch bij een klein visrestaurant achter in het dorp. De vangst van de dag wordt getoond en een poosje later smullen we daarvan.

De kinderen weten al aardig de weg in het dorp en mogen van tafel om naar het ‘mozaïek’ huis te gaan. Als ik ze later volg zie ik waarom ze dat zo leuk vinden. Er is van alles te zien en de plek is uniek.

Aan het eind van de dag gaan Michiel en Martijn mee naar Jonas. Er wordt een update gedaan door Michiel van de Mastervolt dc-dc-omvormer firmware.

Leuk om hem in het motorruim te zien met Jakob die daarboven hangt omdat hij niks wil missen. Na het avondeten en de koffie verdwijn ik naar mijn bedje en genieten de mannen nog van een drankje en mannenpraat. Helemaal tof!

De laatste hele dag op het eiland breekt aan. Het is rond half negen laag water en we gaan het wad verkennen. Er valt een heel groot stuk droog en de schelpen-raapsters zijn al druk met hun plamuurmes aan de gang als we daar aankomen. De kinderen hebben nu heel aanschouwelijk het getijden systeem van de zee kunnen aanschouwen en vragen zich wel af wat de maan er nu eigenlijk mee te maken heeft.

      We steken door de duinen naar het Atlantische strand en er wordt nog een flink stuk gewandeld. Tevreden drinken we wat bij het strandtentje in de buurt van het dorp. Wat een heerlijke dagen hebben we!

   Het plan was om donderdag avond met z’n allen aan de wal te eten in het huisje en Iwona ging koken. Er was nog een fles bubbels, waarmee we de laatste avond met elkaar zouden inluiden. Maar ja, zoals altijd bepaalt het weer het programma. Julia en Adam waren al bij ons aan boord en zouden ook blijven slapen. Maar de wind stak op en de golven tussen Jonas en de wal werden steeds onrustiger. Om dan met de dinghy naar de wal te gaan is niet echt fijn en een natte bedoening. We blijven aan boord en na het eten leest Jakob een verhaaltje voor.

Dus was er geen bonte avond en vermaakten Martijn, Michiel en Iwona zich aan de wal zonder ons. Het eten was al wel gekookt en de volgende dag kregen we ons deel (heel veel) mee om de komende dagen op te eten.

Vrijdagmorgen vetrekken we met z’n allen met de ferry naar de wal en gaan op zoek naar het hotel waar de familie haar laatste nacht door gaat brengen. Dat ziet er leuk uit en er is zelfs een zwembad, waar de kinderen zich direct op verheugen.

Maar eerst nog lunchen met z’n allen. Het restaurant dat we hadden uitgezocht gaat net dicht als wij komen, maar Martijn weet ons bij een andere eetgelegenheid te brengen. We genieten van ons laatste gezamenlijke maal en nemen daarna afscheid. Er gaat weer veel wind komen en voor die tijd willen we aan boord van Jonas zijn.

Zaterdagmorgen vliegt de familie weer naar huis. Het is voor ons een onvergetelijke week geweest en voor hen vast ook. Elke dag zon en een heerlijke temperatuur van rond de 25 graden. Zoveel dagen met elkaar optrekken is ook uniek. We hebben er erg van genoten. Jakobs 75ste verjaardag zal niet snel vergeten worden

Intussen is de was gedaan, Jonas is weer omgebouwd tot een boot waar je mee kan zeilen. Vanmiddag gaan we de weerberichten maar eens bestuderen. Het volgende traject naar de Spaanse ria’s ligt in het verschiet.

 

 

 

Zondag 23 april 2023, Culatra

We zijn er nog steeds, in Culatra, al was dat niet ons plan. Na een relaxt weekend vertrokken we afgelopen maandag om 7 uur richting zee om naar Ayamonte en de Guadiana rivier te varen. Het zou om half 8 laag water zijn, een goed moment om van het wad naar buiten te varen.

De dat begon al niet goed. De ankerlier deed gek en toen na veel gedoe het anker boven water was, bleken we aan een lijn vast te zitten. Met flink wat kracht kon Jakob die los snijden en we richten de steven naar de uitgang van het wad. Het water was rustig en de zon kwam voorzichtig door.

Precies tussen de pieren lagen een flink aantal kleine bootjes met stoere vissers onrustig te dobberen. Dichterbij gekomen zagen we dat ze hobbelden en klotsten op de golven die daar stonden. Het werd een redelijk gevecht om Jonas door de staande golven in de ingang te sturen en tussen die bootjes door te gaan. We hadden bij onze planning ons niet gerealiseerd dat er zondag heel veel wind had gestaan, waardoor de zee nog erg onrustig was.

Op het moment dat we het zeil wilden gaan hijsen steigerde jonas nog als een wild paard en we vroegen ons af of we wel zin hadden in een onrustig tocht, want de wind stond niet echt gunstig en was harder dan er was voorspeld.

Na een kort overleg besloten we om om te keren en nu het nog kon, iets na laag water, weer tussen de pieren door terug te gaan. Het was nog steeds een heksenketel. Ik stond aan het roer en kreeg een droge mond van de spanning. De vissersbootjes gingen netjes uit de weg, want die snappen waarschijnlijk hoe lastig het varen is op zo’n moment.

Zodra we binnen waren was het water weer heel rustig en konden we op ons gemak weer een ankerplek zoeken. ‘Beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald’, dacht ik bij mezelf.

In principe zouden we woensdag een tweede poging wagen, maar dat hebben we maar laten zitten. Het is hier eigenlijk veel te mooi om weg te gaan. Bovendien hadden we de bemanning van de Aegir uit Monnickendam leren kennen en dat bleek ook heel gezellig te zijn.

                  We wandelden, aten Cataplana bij de ‘blauwe stoeltjes’, dronken biertjes bij de ‘rode stoeltjes’ en wandelden op het strand. Jakob repareerde de ankerlier op de Liberty C – de boot van Cynthia van Hest – waar ze erg blij mee was.

Met de bijboot gingen we naar Hangares, een klein dorpje midden op het eiland, waar niet veel te doen is, maar waar de Aegir bemanning een leuk restaurantje had ontdekt.

      Bij laag water maakten we een wandeling via de vissersbootjes naar het wad en keken weer vol bewondering naar het zoeken – met behulp van een plamuurmes – naar eetbare (de inhoud dan) schelpjes. De drooggevallen boten vertelden hun eigen verhaal.

         Donderdag  gingen we lunchen in Hangares met de bemanning van 4 boten. Sjuul van de Aegir had in haar beste Portugees gereserveerd en overlegd met de eigenares wat of ze zou koken. Het werden twee eenvoudige, maar heerlijke visgerechten.

 

 

 

Vanaf Hangares is het een lekkere wandeltocht terug naar Culatra, eerst een stuk door het duin en dan via het strand naar de opgang van ons dorp, wat ook weer een mooi stuk is. Dus dat deden drie van ons.
De anderen brachten hun dinghy weer naar de boot. Kortom, het is heerlijk hier.

Bij hoogwater kunnen we over de zandplaat recht oversteken naar Olhao, het dorp op de wal aan de overkant van Culatra. De bijboot leggen we dan aan de kade voor de terrasjes. Dat gaat prima. We deden dat donderdag rond het middaguur en keken ook nog even waar de hotels staan waar de familie straks een nachtje gaat slapen.      De laatste twee dagen was er veel wind en viel het hoogwater aan het eind van de dag, wat niet zo handig is voor winkelen. We namen daarom de ferry naar de overkant die om de plaat heen vaart. Ook leuk om een keer te doen.                              Intussen worden er allerlei klusjes gedaan, waar we eigenlijk nooit echt aan toekomen. Jakob is begonnen aan het bijsnijden van het rubber op het teakdek. En ik ruim dingen op, maak       randjes schoon die ik altijd oversla en schrijf een stukje in mijn boek.

Het weer is hier jaloersmakend. Op een halve dag na, scheen de hele week de zon volop bij een strakblauwe hemel. De temperatuur is overdag steeds boven de 20 graden, alleen de wind is nog best koud, maar daar kan je wat aan doen.

We blijven hier nu maar lekker chillen, totdat de gasten komen. 

Villamoura – Culatra, zondag 16 april 2023

We zijn er weer, terug op Jonas en dat is heerlijk. De afgelopen twee weken waren een soort achtbaan over de wereldbol. En dat vraagt best wat energie.

Op 2 april vliegen we met Transavia naar Amsterdam. Wat opvalt is dat het toestel vol zit met mensen, die volgens ons een stuk ouder zijn dan wij. Allemaal lekker bruinverbrand en met een beetje tegenzin om weer naar dat natte en grijze Nederland te gaan. Wij hebben een missie, dus ons maakt het niks uit. Wat we er van leren is dat we nog jaren met het vliegtuig op stap kunnen gaan. 🙂

Op Schiphol staat een huurauto klaar en via het huis van Inge en Mick, waar we elkaar weer eens lekker knuffelen gaan we naar Soesterberg. Ook daar is het prettig binnenkomen, want een luxe B&B doet er niet voor onder. We halen Chinees aan de overkant en gaan op tijd naar bed.

De volgende morgen plunderen we de klerenkast en halen er een bescheiden hoeveelheid warme en nette winterkleren uit en pakken die in twee trollies, dat is genoeg. Met handbagage vliegen is heel relaxed. ’s Middags gaan we nog even op bezoek bij vrienden Peter en Marjan in Schoonhoven die ons meetronen naar de vrijdagmiddagborrel bij Jakobs andere vrienden Rob en Ria. Gezellig, zoals altijd!

Zaterdag vertrekken we vroeg naar Schiphol, want onze bestemming is het koude Toronto in Canada. Wat moet je daar nou toch doen, hoor ik de omgeving denken. In de winter…. Er is werk dat daar op me wacht en Jakob gaat mee voor de gezelligheid. We verblijven zes dagen in een Condo op de 32ste verdieping van een woontoren, die ronde aan de linker kant. Brrr, best hoog, maar na een paar dagen valt het mee. We zitten vlak bij de CN Tower en ontdekken dat Toronto zelfs een strandje heeft, dat er ondanks de kou toch fleurig uitziet. Ook het muziekpark gebaseerd op de muziek van Bach, vlak bij de haven, is  een bezoekje waard.

Na een dagje bijkomen en de buurt verkennen, werk ik twee dagen en ontdek dat ik het gelukkig niet verleerd ben. En  dan is het tijd voor het hoogtepunt van de reis, de Niagara Watervallen.

We gaan met een tourbus, die onderweg nog wat goedbedoelde stopjes maakt en komen aan bij ons doel. Het is Goede Vrijdag en in Canada is dat een vrije dag. Het is er ongelofelijk druk en gezellig. De zon doet ook zijn best en zorgt  zomaar ineens voor een voorjaarsdag. We kijken wat rond, en zijn onder de indruk van het watergeweld. Na de lunch stappen we, gehuld in vrolijk plastic op een boot om het watergeweld van dichtbij te bekijken .

We varen tot ver onder de Canadese waterval. Indrukwekkend, en bijna een beetje eng. Ik kreeg visoenen van storm op zee, met striemend water in ons gezicht en flinke golven om ons heen. Gelukkig doet de schipper die tocht niet voor het eerst en we komen weer veilig aan de wal.

Het dorpje Niagara on the Lake een paar kilometer verderop is een verrassing. Of de tijd er heeft stilgestaan!

We hebben nog een dag om de stad verder te bekijken en gaan naar Kensington, waar we van een heerlijke Belgische wafel genieten en een gesprek hebben met de jonge onderneemster die aangeeft dat het allemaal niet zo makkelijk is om in Toronto een business op te zetten.

      We lopen  door Chinatown, een enorme wijk met heel veel winkeltjes en eethuisjes. Leuk, maar niet om erg van onder de indruk te raken. Terug in downtown kijken we nog een beetje om ons heen naar al die bijzondere dingen die bij een grote stad horen.

          De terugvlucht naar huis is een feestje, want we upgraden naar business class en laten ons lekker verwennen in het comfortabele KLM vliegtuig. We gunnen onszelf die luxe, want al dat reizen en twee keer het tijdsverschil binnen een week ondergaan hakt er best in.

Als we eerste Paasdag heel vroeg thuis komen duiken we gelijk ons bed in. En dan, rond een uur of één, staan Mick en Inge voor de deur. Ze toveren de woonkamer om tot een waar Paas tafereel en verwennen ons met allerlei heerlijke Paas lekkernijen. Is er een betere manier om de jetlag te verdrijven?

We wandelen nog een uurtje in het zonnetje buiten over de vliegbasis en als we terugkomen is Martin ook gearriveerd. Wat een gezellige eerste Paasdag.

Maar dan is het echt tijd om het mooie weer in Portugal op te zoeken. We vliegen op dinsdag terug naar Faro en nemen een Uber naar de marina in Vilamoura, waar we om 8 uur ’s avonds aankomen. Het is alsof we niet weg geweest zijn. Koken doen we niet meer en we laten ons verwennen bij een van de vele restaurantjes. We zijn weer thuis. Jonas ligt er goed bij.

De volgende twee dagen doen we heel veel boodschappen, kopen benzine voor de buitenboordmotor en werken nog wat kleine klusjes af. We hebben nog tijd om een drankje te drinken in een strandtent op weg naar Quateira want dat mag natuurlijk niet ontbreken.

Vrijdag is het zover. We gaan eindelijk weer varen. Niet zo ver deze keer. Het is maar 20 mijl naar Culatra. We hebben er zin in en tot onze grote vreugde staat er een mooie wind.

We gaan als een speer, maar dat was eigenlijk niet de bedoeling. Om bij Culatra naar binnen te gaan is het verstandig om rond laag water door de ingang te gaan en dat is pas om half vijf. Er kan heel veel stroming staan, zeker nu we tegen springtij aan zitten. We reven het grootzeil tot het derde rif en ook de kluiver wordt een heel eind ingerold.

Niet te geloven, meestal gaan we niet hard genoeg op het zeil en nu moeten we echt afremmen. Als we rond vier uur bij de ingang van het wad aankomen staan er nog wat golven van opzij, vanwege de westenwind, maar zodra we binnen zijn is het rustig.

Er liggen meer dan 20 schepen geankerd. Gelukkig is er heel veel plek, dus last hebben we er niet van. We vinden een plekje vlakbij de ingang van het dorp. Dat blijkt achteraf niet zo handig te zijn, want alle bootjes die naar Olhao gaan komen vlak langs ons schip. Nou ja, dan weten we dat maar vast. Als we straks, vlak voor het bezoek van Jakobs familie hier weer terug komen, zoeken we een betere plek uit.

Wat leuk om hier weer te zijn. Twee jaar geleden lagen we hier in November met de Marelief. Toen was het lekker rustig, waarschijnlijk vanwege de opkomende Corona pandemie. Er waren toen ook geen vliegtuigen in de lucht die richting Faro vlogen. Nu merken we dat bij westenwind in de aanvliegroute op Faro liggen.

Nou ja, je kan niet alles hebben. Het is hier heerlijk weer, de zon schijnt elke dag en de temperatuur is 20 + graden. De bijboot ligt intussen in het water en we gaan zo eens kijken of er nog iets veranderd is op Culatra. En of het huis waar onze gasten in komen logeren een beetje te vinden is.

  

Dat was niet eenvoudig, want straatnamen zijn hier niet, alleen huisnummers en die zijn niet op logische volgorde aangebracht. Maar we vonden de plek en het leek alsof de eigenaars nog druk bezig waren om alles in orde te krijgen.

  Een loopje naar het strand kon ook niet uitblijven en wat was het lekker om daar een poosje te zitten. Voor de mensen met een scherpe blik is Jonas te zien op onderstaande foto.