Categoriearchief: Uncategorized

‘Jonas’ ontmoet ‘De Liefde’ in Muxia

Zondag, 24 september 2023

We hebben een rustige week in Muros. Het weer zorgt ervoor dat we in de haven blijven liggen en dat is geen straf met die harde wind. Gerard en Lies van de Sylfer zijn er ook nog en we hebben het gezellig met elkaar.

De dag na het gezellige etentje met hen spreken we af om een wandeling te gaan maken. Het weer ziet er goed uit en volgens het weerbericht gaat het niet regenen. We lopen langs de boulevard richting de getijdemolen. Die is jammer genoeg dicht op maandag, maar we weten nog wel ongeveer hoe het er uit ziet vanbinnen, ook al is dat ruim acht jaar geleden. En dan ineens begint het toch te regenen.

       Toevallig zijn Lies en ik net bij een bushalte en we gaan er lekker op het bankje zitten. De mannen hadden haast en zijn al een stuk verder. Als we ze bellen blijkt het daar nog niet te regenen, maar dat duurt niet lang. Zij gaan schuilen naast een huis, waarvan de bewoner zich afvraagt wat die twee mannen daar nou toch staan te doen.

Dan lopen ze terug naar onze bushalte en komen er gezellig bij zitten. We hebben nog genoeg te praten, dus de tijd vliegt en het wordt weer droog. Op de kaart had ik een koffietentje gezien. Als we daar aankomen blijkt het een ‘local’ cafe te zijn, waar ze wat vreemd opkijken als we binnenkomen. We worden verwend met heerlijke koffie en wat lekkers erbij en rekenen daarna zeven euro af voor acht kopjes koffie. Wat een heerlijk land is dit toch!

Lies en Gerard besluiten om de volgende dag te vertrekken naar de Ria de Arousa (richting zuid). Wij wachten nog even de harde wind af die voorspeld is en maken nog wat mooie wandelingen.

    Uiteindelijk vertrekken we een week na dat we hier zijn aangekomen en besluiten om een stukje verderop de in de Ria voor anker te gaan. Als we het havengeld gaan betalen bij de havenmeester geeft hij ons een mooie korting. 🙂

De ankerplek bij Portosin, die we hadden uitgekozen blijkt niet zo fijn te zijn. We hebben moeite met ankeren en na een uur of twee liggen we met harde wind aan lagerwal. Tijd om te vertrekken.

We varen richting de Ensenada de California, een mooi zandstrand met heel helder water. De beschutting tegen de wind is daar prima, maar de swell van de oceaan komt stevig binnen rollen. De nacht is wiebelig. We slapen wel, maar hier blijven is geen optie.

Intussen is de wind uit het zuiden weer aangewakkerd en we zetten koers naar Muxia, dat 35 mijl verder naar het noorden ligt. De zee is onrustig vanwege de harde wind van de afgelopen dagen. Het is best weer wennen.

De hoge golven doen ons denken aan de oceaan oversteken die we hebben gemaakt. Jonas vindt het prima en na een poosje zijn wij ook weer gewend. Naar binnen de kajuit in gaan voor koffie of een boterham is nog niet echt leuk. We stellen de lunch maar uit totdat we de kaap van Finisterre voorbij zijn en de koers wat rustiger is geworden.

  De golven zijn nog steeds flink hoog, dus ons plan om te ankeren laten we maar varen en boeken een plekje in de haven van Muxia, waar we nog nooit geweest zijn. Zodra we de baai zijn ingevaren wordt het water een stuk rustiger, zodat ik de lijnen en stootwillen kan klaarmaken. Bij het binnenvaren van de haven zien we dat er plek genoeg is. We krijgen een mooi plekje aan de eerst steiger en komen een beetje bij van het geklots op zee.

We hebben gezien dat ons zusterschip “De Liefde” met Peter en Monique vertrokken is uit A Coruna en ook naar Muxia komt. Hun tocht was een stukje pittiger dan die van ons. Wij hadden de wind en de golven nog mee, maar zij moesten er tegen in. Rond zes uur komen ze aan in de haven en we vangen ze op in de box naast ons. Wat leuk, nu liggen de twee Calypso’s , Jonas en De Liefde, naast elkaar. Daar hadden we ons zo op verheugd.

Het is heel bijzonder om na twee maanden Peter en Monique hier weer te zien, nadat we ze in juli in Volendam hadden uitgezwaaid. Zij staan aan het begin van een grote reis en wij gaan langzaam richting Nederland.

We hebben heel wat bij te kletsen. En als Monique voorstelt om bij hen aan boord risotto met gamba’s te komen eten, slaan we dat niet af. Wat kan ze lekker koken!

Het wordt zondag. We slapen lekker uit en gaan douchen op de wal. Het is een beetje een natte bende, maar we zijn weer schoon.

Als we daarna brood halen in het dorp nemen we een lekker stuk appeltaart mee bij de bakker. Monique maakt koffie met haar echte espresso apparaat en we praten gewoon weer verder waar we de dag ervoor gebleven waren. Er komt nog een vertrekkers stel aan boord en we wisselen wat ervaringen uit. Kortom, een gezellige zondagmorgen!

En dan is er een paniekmoment. Niet voor ons, maar voor een Engelsman die vroeg in de ochtend richting Finisterre is gevaren in een klein zeilbootje. De wind is hard en komt uit het zuiden, dus niet zo slim dat hij vertrokken is.Tot zijn grote pech krijgt hij een visnet in zijn schroef en komt op een gereefd grootzeil de haven weer binnenvaren. Hij heeft hulp nodig om aan te leggen, maar de wind gaat niet goed en is erg plagerig. De havenmeester die hij heeft opgeroepen via de marifoon, verstaat geen Engels en komt naar ons toe om hulp te vragen.

Peter roeit in een geleende dinghy (die van hem zit nog niet in elkaar) naar de man toe, maar kan niet veel uitrichten. En dan komt er na een halfuur een vissersboot die de onfortuinlijke Engelsman op sleeptouw neemt en bij de meldsteiger aflevert. De zeiler is heel erg blij met alle hulp. We schrikken van het enorme visnet dat in zijn schroef zit. Het water is koud, maar hij gaat er toch in om het net los te snijden. Eind goed al goed.

   Een wandeling mag op zondag niet ontbreken, dus we wandelen naar het kerkje dat bij de ingang van de baai op een heuvel staat. Een echte toeristische attractie met mooie uitzichten op zee. Terug in het dorp belanden we op een terras waar we ons de tapas en de drankjes goed laten smaken.

De plannen voor de volgende dag worden gemaakt. De Liefde gaat kijken of ze een stukje verder naar het zuiden kunnen komen en wij hebben gister al besloten om hier in de haven te blijven.

Er komt woensdag alweer pittig weer aan en we hebben geen haast. Het ziet er hier leuk uit. We gaan ons wel vermaken. Het is nog maar drie hopjes naar A Coruna, dus we zijn er bijna.

Een tegenvaller…..

Woensdag 5 juli 2023, Soesterberg

Het weer zorgt toch best vaak voor onrust; niet alleen in Nederland, zoals vandaag, maar ook in Galicië, waar we met de boot liggen. 

Het is donderdagavond. Vrijdagmorgen gaan we, zoals afgesproken, het water uit. Rond een uur of 5, als we wat zitten te drinken, begint het erg hard te waaien. Een wind van een dikke 6 Bft, blaast tegen onze stuurboordkant en drukt Jonas keihard tegen de steiger. Alle stootwillen hangen aan bakboord, maar door de golven juttert er af en toe een tussen uit. Niet echt fijn.

Het plan was om aan het eind van de dag de dinghy uit het water te hijsen en weer op het dek vast te binden. Jakob is klaar met het luik, dus dat kan goed. Nu waait het keihard en dan is het echt onmogelijk om dat te doen. De verwachting is dat het vrijdagochtend nog steeds zal waaien, zij het iets minder hard.

We gaan naar bed en hopen er het beste van. Om 5 uur, het is nog pikdonker, maakt Jakob me wakker. ‘Han, er is nu bijna geen wind, zullen we het bootje eruit halen?’ Ik kijk hem slaapdronken aan en zeg: ‘Nee!’ Jakob kruipt weer een beetje morrend in bed.

Maar nu ik toch wakker ben, denk ik, nou ja, waarom ook eigenlijk niet. We trekken wat kleren aan en gaan zonder een woord te zeggen naar buiten. We volgende routine die we al honderden keren hebben uitgevoerd en in grote stilte wordt eerst de buitenboordmotor in het donker aan dek gehesen en daarna de dinghy. We zeggen geen woord en als we iets niet goed kunnen zien, voelen we met onze handen of het goed zit. Na een kwartier liggen we weer in bed te gniffelen. Dat hebben we toch maar mooi weer gedaan. Jakob valt weer in slaap, maar ik kan dat niet en ga nog maar een uurtje liggen lezen.

Om 8 uur is er nog steeds weinig wind en we varen Jonas naar de kraan. Even later komen de mannen om de kraan te bedienen en binnen een vloek en een zucht is Jonas uit het water. We hebben niet veel aangroei, dus dat is mooi.

Maar…. als het onderwaterschip is afgespoten zien we dat er heel veel gaatjes in de antifouling zitten die wel tot aan de gelcoat gaan. Dan redden we het niet met een beetje schuren en maar één laagje nieuwe antifouling. Daar gaan we maandag maar eens met Carlos, de technische man van de haven, over praten.

Het weekend is het heel warm. Jakob vervangt het rubber van het tweede luik en ik doe wat naaiklusjes. We hebben onszelf een lekker etentje beloofd in de stad en lopen daar in een klein uurtje naar toe. Het restaurant van mijn keuze, Follas Novas, heeft een plekje buiten en we genieten van een heerlijke warme lunch. Perfect eten en heel goede bediening. We zitten in de schaduw met een beetje wind en dat is goed te doen.

Terug zouden we een taxi nemen, maar Jakob wil toch liever lopen. Dat wordt een warme terugtocht. Het is nogal heuvelachtig in die hoek. Terug bij de boot is het te warm aan boord. We nemen de stoeltjes mee naar beneden en gaan in de schaduw van een boom zitten. Douchen helpt een beetje, maar het blijft erg warm. Pas tegen 21 uur koelt het af en kunnen we eten. Gelukkig hoef ik niet te koken.

Zondag doen we erg rustig aan. Geen wandeling van een paar uur op het programma, maar lekker chillen in de schaduw. Dat gaat goed. De volgende dag vertelt Carlos dat het nooit zo warm is in Galicië. Door de harde wind vanaf de oceaan is het zeewater zondag van 21 graden terug naar 16 gegaan. Er gebeuren toch rare dingen in de atmosfeer.

Carlos komt maandagmorgen ons walproject doorspreken. Tja, dat onderwaterschip ziet er wel echt slecht uit. Er komt een expert bij en de conclusie is dat alles kaal gehaald moet worden tot op de gelcoat. En daarna moeten er een paar lagen gelshield op, een laag primacon en dan pas de twee lagen antifouling. De offerte die we hadden gekregen moet dus flink worden aangepast. Het nieuwe plaatje, dat via de mail binnenkomt, geeft heel andere bedragen aan. Dat is even slikken, maar wel een goeie investering; daarmee kunnen we vast nog tien jaar doorvaren.

Als we straks in augustus terug komen in Vigo, staat Jonas daar vast helemaal stralend op ons te wachten met zijn vernieuwde verflaag op de romp en de opnieuw opgebouwde beschermende laag op het onderwaterschip. In die tussentijd beroven wij een bank!

Om 1 uur stappen we bij de haven in een taxi naar het station in Vigo. Na de trein volgt een taxi naar het vliegveld. En op Schiphol nemen we de trein en de bus naar huis. Rond 10 uur komen we aan bij ons appartement. Een flinke reis, maar goed te doen.

We hebben de eerste nacht weer in een echt bed geslapen en hebben genoten van de luxe badkamer. Toch erg fijn dat dit huis gewoon op ons staat te wachten.

De buren hebben een prachtige orchidee op de salontafel gezet en buiten een gezellig bak met zomerplantjes.

Als ik naar buiten kijk zie ik storm en regen. Een prima dag dus om te acclimatiseren en ons voor te bereiden op alle leuke dingen die de komende weken op het programma staan.

Motorpech….

Zaterdag 17 juni 2023

Sinds we uit Cartagena vertrokken in februari van dit jaar, hebben we eigenlijk nauwelijks dingen die niet werken of stuk gaan. Pedro, de monteur in Cartagena beschouwde tijdens de servicebeurt het motorruim als zijn eigen huis en had alle dingen die in zijn ogen beter konden gerepareerd. We kregen ook nog een nieuwe toerenteller en alles was tiptop. Maandenlang hadden we daar plezier van, alhoewel de toerenteller toch soms op hol sloeg en de temperatuurmeter soms geen uitslag liet zien. Meestal werkte het goed en we waren er blij mee.

Zaterdag de 11de juni verlaten we Nazaré rond een uur of 9 en zetten koers voor een driedaagse tocht via Figueira de Foz en Porto naar Bayonne. Af en toe is er wind en kunnen we een heel klein beetje zeilen, maar de motor blijft bijstaan en bromt tevreden. Er staat een akelige golfslag, waarschijnlijk nog als restje van de harde wind in de dagen voor ons vertrek. Als we de pieren van Figueira de Foz naderen, gaat het zeil neer en worden de stootwillen uitgehangen en de landvasten bevestigd. Het schip wiebelt nog flink, maar alles gaat goed. Zodra we binnen de pieren zijn wordt het rustig. Jakob vaart naar de meldsteiger toe en ik sta klaar om de middelste landvast over de bolder te gooien. Dan begint er iets te piepen en dan weer even niet. Met de schrik in onze benen maken we onze aanleg manoeuvre af. Ik loop naar Jakob die bezorgd kijkt. Het blijkt dat de oliedruk van de motor accuut wegviel bij het varen in z’n vrij. Als Jakob wat gas bij gaf, stopte het alarm.  

We melden ons bij de havenmeester en vragen of hij een monteur kan bellen. Intussen peilt Jakob twee keer de motorolie en verdiepen we ons in het motor hulpboek. Wegvallende oliedruk is toch wel een hele serieuze zaak is. Een motorblok zonder olie gaat stuk en dan kan je niks meer.

Natuurlijk is het weekend en kunnen we niet veel. In ieder geval onze drie daagse bij wind uit het westen of zuiden wordt abrupt afgebroken.

Maandag komt de monteur en vertelt dat hij de eerste drie weken geen tijd heeft. Gelukkig gaat hij uitleggen wat het probleem zou kunnen zijn en geeft aan, dat als we ervoor zorgen om genoeg toeren te maken, we nog wel verder kunnen. Maar intussen is de wind weer naar het noorden gedraaid en kunnen we niet weg. Het duurt een paar dagen voor we echt geloven dat we straks verder kunnen varen. Voorzichtig starten we de motor en er komt geen alarm omdat de boel nog koud is. Dat ziet er hoopvol uit.

Nu kunnen we dus gewoon vakantie vieren de rest van de week. Figueira de Foz is niet een plek die je daarvoor uit zou zoeken, maar we kunnen ons hier prima vermaken zonder hordes toeristen.

   Zondag verkennen we het breedste strand van Portugal. Het is echt enorm en als we helemaal naar de andere kant gelopen zijn is het lunchtijd. Lekker grote garnalen met veel knoflook, dat smaakt. Terug lopen we via het stadje en zien veel mooie gebouwen. Er is zelfs een casino, maar daar lijkt het niet echt druk te zijn.                                       

Ik kijk wat er in de buurt te doen is en zie dat we met de bus naar Aveiro kunnen, dat is een uurtje naar het noorden. Aveiro is het Venetië van Portugal volgens internet, dus dat gaan we met eigen ogen bekijken. En ja hoor, zodra we in het centrum zijn zien we de gondels al liggen. Ze zijn hier wel heel breed en hebben een buitenboordmotor, maar dat mag de pret niet drukken. We bekijken eerst nog een kerk of twee. In een daarvan staat een orgel zoals we nog nooit gezien hebben. En er komt een enorm geluid uit. Prachtig!

Na een kopje koffie in een mooi restaurantje, schepen we in voor de kanalentocht. We varen richting de kust tot aan de sluis, waardoor het zoute water van het zoete wordt gescheiden. En daarna via de oude stad naar de nieuwe. De sfeer is duidelijk anders dan in Venetië of Amsterdam, maar toch heeft het wel wat.

   We snuiven nog wat cultuur op door naar twee musea te gaan. Het Art Nouveau huis is echt heel erg de moeite waard. We hebben er niet heel veel tijd voor, want de bus terug vertrekt om 5 uur. Daarmee rijden we door mooie groene streken met leuke dorpjes. Echt een leuke dag.

  

In Figueira de Foz wordt een podium opgebouwd achter het strand, er verschijnen eetkraampjes en kinderspelletjes. Er komt dus feest. We vinden het aanplakbiljet met de aankondiging van de feestmaand.

We lopen verder naar de noordpier, die lekker lang is en heel winderig. Natuurlijk staan daar vissers, die soms hele mooie vissen aan hun haakjes naar boven halen.

Dan komt de zon door en het wordt lekker warm. Tijd voor een ijsje.

   

Coimbra stond ook nog in ons plan. Daar zouden we donderdag naar toe gaan. Bij het bekijken van het weer, blijkt het er flink warm te worden met gevoelstemperatuur van 34 graden. Dat lijkt ons niet zo lekker voor stadswandelingen. We blijven lekker aan boord, waar een frisse wind waait en het goed toeven is. En dat is het vrijdag ook. We wandelen naar een andere kant van het stadje en het begint ons steeds meer te bevallen. We ontdekken een arena, een oud kasteel en mooie geveltjes.

We kijken elke dag naar het weer-bericht en de wind keert zondag echt om en wordt via zuidwest echt zuid.

Zondag gaan we vertrekken en varen dan in een keer door naar Bayonne, dat is een kleine 140 mijl dus een uur of 28 varen. Het is alweer een poosje geleden dat we een nacht hebben doorgevaren, dus dat is leuk.

Hoe het verder met de motor gaat is nog niet duidelijk. We gaan in Vigo proberen of er een monteur tijd heeft om de oorzaak te zoeken en het probleem op te lossen. Zo vervelen we ons nooit!

    

 

Even naar Sevilla en dan weer zeilen

Zondag 28 mei 2023, Portimao – Sagres

Zoals bij iedereen, bepaalt het weer vaak de keuze van wat je gaat doen. Het mindere weer was voor ons een goed signaal om naar Sevilla te gaan. Een week eerder was het daar nog 40 graden, maar nu wij daar aankomen in onze lange broek en trui is het bijna koud.

Na een bustocht van 2,5 uur stappen we uit op het busstation en laten ons met een taxi naar het hotel brengen. Het laatste stuk gaat door zulke smalle straatjes, dat de zijspiegels moeten worden ingeklapt. We zitten dus midden in het centrum!

         Het is rond half drie en we gaan onmiddellijk de buurt verkennen. De paraplu’s gaan in de rugzak en die hebben we een uur later echt nodig. Eerst willen we wat eten en komen bij een leuk tapas terras uit. Daar zitten de straatjes hier vol mee, dus honger zullen we niet hebben.

      We zijn vlak bij de kathedraal en zien overal bordjes staan dat je het beste online een kaartje kan kopen. We lopen verder langs het kasteel en de arena en komen bij de rivier.

Een brug verder zien we de jachthaven en we staan recht voor de Torre del Oro. Er is een nautisch museumpje in ondergebracht waar we niet echt van onder de indruk zijn. Via de Plaza Espana lopen we terug naar de omgeving van het hotel. Het gebouw ziet er zo gaaf uit dat we op internet opzochten hoe oud het was. Nog geen 100 jaar en hoe ouder wij zelf worden hoe korter dat lijkt :-).

We kopen een broodje en een fles wijn en doen daar ons avondmaal mee.

 

 

 

Via internet regelen we een tapas toer voor de eerste dag. En dat was toch leuk! We verzamelen bij een modern houten ding waar je ook op kunt klimmen. Volgens de host in ons hotel is dat zonde van je geld, dus we doen het niet. De groep waarmee we gaan wandelen en proeven is gezellig en de gids is heel inspirerend. We leren van alles over lokale wijnen, tapas en de geschiedenis daarvan. Aan het eind van de middag zitten onze buikjes vol en hebben we genoeg drank op.

Terug op onze hotelkamer regelen we de kaartjes voor de kathedraal, het Alcázar, de arena en de flamenco show online. Lekker makkelijk en we krijgen over bejaarden korting. Het nadeel van het delen van je mailadres is dat je daarna dagelijks gevraagd wordt of het leuk was en komen er allerlei nieuw aanbiedingen! Best storend!

          De kathedraal is indrukwekkend, en we denken na over wie hier vroeger armoe voor heeft moeten lijden.  Het is zo overdadig dat je er een beetje eng van wordt. We lopen daarna weer lekker door de stad en genieten van alles wat we zien. Er hangt een relaxte sfeer en het lijkt elke dag drukker te worden.

                 Na twee dagen somber weer komt zelfs de zon af en toe tevoorschijn! We gaan naar de Royal Alcazar. Er is een grote tuin en dan is het fijn als het lekker weer is.

        De laatste avond gaan we naar een Flamenco show in een klein theatertje. De danseres heeft zoveel passie, dat ik me afvroeg of ze het wel zou overleven. Maar na afloop kon ze nog lachen, dus dat zat wel goed

Woensdag rond een uur of vier stappen we weer in de bus en zijn om 7 uur alweer op de boot. Terug in onze eigen wereld. Het is tijd om serieuze zeilplannen te maken. De wind langs de Portugese westkust is niet meer hard en nog steeds noordelijk, maar er zijn wat gaatjes te zien in het weerpatroon.

Donderdagmorgen laten we Vilamoura achter ons. De eerste uren is er geen wind, maar daarna kunnen we echt zeilen. Het gaat niet hard, maar het is heerlijk. De kust is prachtig en zo’n verscholen dorpje tussen twee rotsen is toch echt wel een plaatje waard.

   Portimao komt in zicht en aan het eind van de middag laten we het anker vallen achter de zuidelijke pier. Een heerlijk plekje. Het hobbelt hier wel, maar dat wordt goedgemaakt door de mooie omgeving.

   We kijken nog een keer goed naar de weerberichten en maken een plan. Zondag naar Sagres, maandag naar Sines en dinsdag naar Cascais. Plannen zijn er om te wijzigen, dus wie weet hoe dat zal gaan.

Tijd voor boodschappen! Er is een Lidl bij de vissershaven. De Aegir, die we in Culatra ontmoet hebben, staat daar op de kant voor wat werkzaamheden. Een bezoek aan hen is mooi te combineren met de Lidl. Of we willen komen lunchen! Ze hebben een mooie vis gekocht en willen die voor ons bereiden. Graag nemen we de uitnodiging aan. 

Na een klein half uur met de dinghy, vanwege de wind en de golven, klimmen we via de ladder bij hen aan boord. Wat gezellig. Er is van alles om over te praten. Uren later en voldaan van het heerlijke eten gaan we naar de Lidl en sjouwen onze tassen terug naar de dinghy.

De wind is gaan liggen en we hebben een lekker tochtje terug naar Jonas. Heerlijk dat ik niet meer hoef te koken!

Zondag vertrekken we naar Sagres. (We zijn daar net aangekomen).

 

Zuid-Afrika – week 3

Zondag 29 januari 2023

De derde week van de rondreis is begonnen en heeft ons in Lesotho gebracht, een zelfstandig koninkrijkje in het zuidoosten van Zuid-Afrika. Het is dinsdagmiddag en op de excursie lijst staat een bezoek aan een waterval. We hebben er al zoveel gezien, dus we laten dat in eerste instantie schieten. Dan volgt er tijdens de lunch wat meer informatie. Volgens onze reisleidster is het een tocht van 40 minuten met een taxibusje en dan nog 30 minuten lopen. We besluiten om toch mee te gaan en dan begint het avontuur.

       De chauffeur die ons met het Toyota busje komt ophalen is een half uur te laat. Nou ja, dat kan in Lesotho met al die ezels op de weg😉. We stappen in, hij rijdt de poort van het resort uit en trapt op het gaspedaal! De weg slingert zich door de bergen en de chauffeur voelt zich Max Verstappen. We gieren van het ene randje langs de afgrond naar de volgende haarspeldbocht. Het wordt steeds stiller in het busje en met angstogen en samengeknepen billen kijken we naar de -op zich- prachtige omgeving. We scheuren drie bergkammen over, missen op een haar na een vrachtwagen en hopen dat we er snel zijn. Na anderhalf uur zit iedereen stijf in zijn stoel en komen we eindelijk bij een hek waar toegang betaald moet worden.

En dan wordt het nog erger. De weg is niet langer verhard en er zijn kuilen die omzeild moeten worden. We komen bij een groot gat waar water in staat. De chauffeur stapt uit en vraagt een herdersjongen of hij weet hoe diep de kuil is. ‘Het moet kunnen’, zegt hij aarzelend en de chauffeur stapt weer in. Voorzichtig manoeuvreert hij door het water waarbij de onderkant van de auto knerpend over stenen schraapt. Dan zitten we vast! De chauffeur zet de versnelling in de achteruit, gaat een stukje terug en geeft dan flink gas vooruit! Het lukt, we zijn door het gat heen. En zo rijden we nog een halfuur met de angst in ons lijf verder. Wat moeten we als de auto het begeeft? Het is intussen vier uur en straks wordt het donker en er is niks anders dan bergen, glooiende groene vlakten en wat schapen.

   

Dan zien we ineens de waterval. Het wandelgedeelte begint. We dalen af over een paadje, waarbij twee mensen onderuitgaan over de rollende steentjes. Maar dan blijkt het allemaal zeer de moeite waard te zijn. De waterval is indrukwekkend. We maken prachtige foto’s en de spanning zakt een beetje uit ons lijf. Er komt een man met een paard naar beneden. Als je de klim naar boven niet ziet zitten mag op het paard weer naar boven. Dat doet niemand, maar een foto maken willen we wel. De man is blij met onze fooien.

De terugrit naar het resort is wat relaxter. We weten nu hoe de weg eruitziet en hoe lang het duurt. Ondanks alle spanning zijn we toch heel enthousiast over het uitje en hadden het niet willen missen.

De volgende dag, vrijdag, verlaten we Lesotho. Wat is het een prachtig land en nog erg oorspronkelijk! De bergbewoners in hun traditionele kleding zijn indrukwekkend! We staan even stil bij het hoge armoedecijfer. Wat zijn wij toch rijk!!

Dan komen we aan bij de grenspost met Zuid-Afrika en rijden verder richting Graaff Reinet. Het was een lange busrit en we zijn blij als we er zijn. De lodge is erg mooi en wij krijgen een heel mooie kamer. Rust hebben we nog niet want voordat we gaan genieten van de ‘braai’ rijden we eerst met een busje naar het Camdeboo National Park om de zon te zien ondergaan. Chantal, de eigenaresse van de lodge vertelt ons onderweg van alles over de dieren en de planten die in het park te vinden zijn.

      

Het is er alweer prachtig. Er zijn zebra’s die kleiner zijn dan in het noorden van het land en veel verschillende soorten antilopen. Ook vertelt ze ons over een rijke man, die veel voor het dorp gedaan heeft. Ze doet dat op een sprankelende manier en het is duidelijk dat ze van haar ‘dorpie’ en de omgeving houdt. We weten nu veel meer over de geschiedenis ervan.

Het regent even als we de berg oprijden en als we boven zijn is het erg mistig en een beetje koud. We komen de zonsondergang bekijken, maar hebben er een hard hoofd in of dat lukt. Chantal lacht stralend en zegt: ‘Wacht maar af, het komt goed.’

   

In een rugzak heeft ze wijn en bier mee omhoog gesjouwd om tijdens het zakken van de zon te drinken. Er zijn nog twee groepen bij het uitkijkpunt en we delen de teleurstelling over het weer. Ondanks de laaghangende bewolking hebben we plezier en genieten van wat we tussen de mist flarden kunnen zien. We maken foto’s van de omgeving en van elkaar. Jakob heeft zijn nieuwe muts uit Lesotho opgezet en gaat ermee op de foto. 

En dan ineens klaart het op. De zon laat zich een beetje zien en zorgt voor een oranje gloed. Wat een indrukwekkend gezicht is dat: zoveel kleuren!  Een beetje uitgelaten komen we bij de lodge, waar de stroom alweer uit is. Ons eten ligt al op de braai en we kunnen bij kaarslicht van het heerlijke vlees genieten. We eten onze eerste kudu biefstuk en die prima smaakt.

Sinds gister hebben we ‘deserteurs’ die ineens allerlei dingen anders willen dan op het programma staat en moeilijk doen over de kosten van de excursies. Ik had Jakob in het begin al verteld over het groepsproces bij zo’n reis: de eerste week kijkt iedereen een beetje rond en daarna begint de groepsvorming. Dan volgt er een romance die ook weer voorbijgaat. Alles verloopt volgens het boekje. En nu na twee weken is er muiterij. Wij trekken ons er weinig van aan en hebben het leuk met Henk en Ineke uit Assen; Leonie en Suzan hebben zich bij ons aangesloten. 

Het is zaterdag geworden en we beginnen met een stadswandeling in Graaff Reinet. Chantal vertelt ons weer allerlei wetenswaardigheden over haar ‘dorpje’. Wat een leuk mens. Je wenst je zulke vrouwen in je vriendengroep. We vertrekken rond een uur of 10 en gaan verder richting Knyskna, wat aan de zuidoostkust ligt. Eerst stoppen we bij de Bloukransbrug, want het is  de dag van de bungyjump geworden. Er zijn twee kandidaten die de hoogste sprong van de wereld van 216 meter gaan doen. Wij hebben van tevoren geen idee of wij daar iets van kunnen zien, maar met wat inzoomen met de camera blijkt dat wel te gaan.

   

Onze jongste medereizigers springen van de brug af in een diepe kloof. Brrrr. Ik moet er niet aan denken! De rest van de groep vermaakt zich met lunchen, souvenirs kijken en het afspeuren van de brug of we ze zien vallen. Dan horen we een fluitje. Robert gaat springen. We maken allemaal foto’s waar nauwelijks iets op te zien is. Maar dat maakt niet uit want we hebben een ontspannen middag. Rond zes uur komen we aan bij het resort in Knysna. Het ziet er netjes uit, maar is een beetje ouderwets.

Ik herinner me Knysna nog goed en had me verheugd op het weerzien van het pleintje waar ik ooit een poosje heb zitten kijken naar wat er allemaal om me heen gebeurde. Maar jammer genoeg blijkt onze lodge een stuk buiten het dorp te liggen. Het is te ver om er naar toe te lopen, jammer.

   We worden met de bus naar het Waterfront van Knysna gebracht om te gaan eten. Leuk, maar zonder enige lokale sfeer. Als we ons eten besteld hebben valt de stroom weer uit. Wat een gedoe. Maar we hebben het gezellig met Henk, Ineke, Suzan en Leonie. En daar gaat het om! Tevreden duiken we op tijd ons bed in.

Voor zondag is er weer van een vol programma. Het begint met een bezoek aan Plettenberg Bay . Dat is de ‘place to be’ voor een zoektocht naar dolfijnen. Die hebben we natuurlijk al heel vaak gezien, maar vooral het boottochtje trekt ons aan. We zien wat kleine bultrug dolfijntjes en een heleboel zeehonden. Het is lekker om weer op het water te zijn. Er is weinig wind met wat golfslag. Een traktor heeft de catamaran vanaf het strand het water ingetrokken en het is de bedoeling om bij terugkeer weer een strand landing te maken. De boot vaart met vol gas op het strand af en vlak voor het zand laat de schipper het gas los. Met een stevige klap landen we op het strand en kunnen met droge voeten uitstappen.

   Terug aan de wal drinken we een snelle koffie en rijden met de bus naar Tsitsikama National Park voor een flinke wandeling. Heerlijk. We mogen weer bewegen. Er is een hangbrug boven de Stormsrivier die een stukje verderop in zee uitmondt. Er blijken heel veel trappen omhoog en omlaag te zijn, en de volgende dag hebben we spierpijn in onze bovenbenen.

  Het is een prachtig wandeling en erg leuk om te doen. Ik denk met plezier terug aan de reis die ik met zoon Michiel ooit maakte. We kampeerden hier in tenten die niet waterdicht waren. Het regende gigantisch zodat we onze bedjes en slaapzakken naar het toiletgebouw verplaatsten om te slapen. En wat hadden we veel plezier!

We blijven nog een nachtje in Kysna, maar gaan weer niet naar het dorp om te eten. Het wordt weer het Waterfront. Het lijkt erop dat we weggehouden worden bij eventueel gevaarlijke plekken. Jammer, want daardoor missen we wel de realiteit van dit land.

De volgende morgen, maandag,  vertrekken we naar Oudshoorn, beroemd om de struisvogels en de Cango grotten. Onderweg bezoeken we een Protea kwekerij en worden verwend met heerlijke chocoladetaart en alweer een prachtig uitzicht.

   Bij de struisvogel boerderij aangekomen horen en zien we de weetjes over de struisvogelteelt en Jakob mag even op de eieren staan, die ruim honderd kilo kunnen dragen. Ze blijven heel, dus dat is een opluchting :-). De struisvogel saté met frietjes kan nu zonder probleem gegeten worden en smaakt heerlijk.

En dan ineens is het al dinsdag en gaan we de ‘Grootcirkeltour’ doen. We hebben geen idee wat dat precies is, maar het is een dure excursie dus het moet wel bijzonder gaan worden. Om 9 uur worden we met twee busjes opgehaald bij de lodge in Oudshoorn en vertrekken richting de Swartbergen, een grote bergketen in de droge Karoo. Onze gids is een hele dikke grote man met een enorme buik. Hij vertelt ons over de Swartbergpas, die is aangelegd door gevangen onder leiding van een Schot. Een prachtig verhaal wat ik ga checken op internet.

     

Het bergmassief is indrukwekkend en we mogen een flink stuk te voet afleggen. Heerlijk om de benen te strekken. De uitzichten zijn adembenemend. De wilde Proteas schieten aan ons voorbij als we er te hard langsrijden. Gelukkig stopt de chauffeur en gaat een stukje terug zodat we mooie foto’s kunnen maken.

We eindigen de dag bij ‘Kobus z’n Gat’. Dat blijkt een Braai- restaurant te zijn, waar heerlijk eten voor ons gemaakt wordt. Na een poosje hoor ik dat onze gids eigenaar van het restaurant is en ineens snap ik waarom de excursie zo duur is….

Na de lunch komt onze eigen Elwin (chauffeur) ons weer ophalen en rijden we via een supermarkt terug naar de lodge in Oudshoorn. Niemand heeft meer zin om die avond warm te eten en we kopen soepjes en salades voor het avondeten. Het is warm geweest, maar bij het zwembad is een plek vol schaduwrijke bomen. We drinken daar met Ineke een glaasje wijn en realiseren ons hoe heerlijk we het hebben.

Ineens gaat de reis heel snel. Het is nog vier dagen tot we weer terugvliegen en er staat nog van alles op het programma. Dat ga ik maar in een volgend blog vertellen, want anders wordt dit blog veel te lang.

Wordt vervolgd.