23 februari 2017

Nadat we van boord waren gestapt van de Acapella, kwamen we in ons eerste hotel, vlak bij de ankerplek van de Balboa Yacht Club. Balboa Inn, heel mooi en alles goed verzorgd.

Tijdens het avondeten bespraken we de optie om toch naar de Pacific te gaan. Tja, als je iets ineens graag wilt, zijn er altijd veel positieve argumenten aan te dragen. Maar we zouden er een nachtje over slapen. We sliepen als rozen na ons spannende avontuur door het Panamakanaal.

De volgende ochtend maakten we een wandelingetje in de buurt en zochten een bank. Tot onze verbazing kwamen we langs een winkel die zeekaarten en pilots verkocht en voordat we het wisten hadden we de pilot van de Pacific weer gekocht (de andere hadden we aan een andere zeiler over gedaan).

We haalden onze rugzakken op en vertrokken naar het Biomuseo, waar de biodiversiteit door het ontstaan van Panama werd uitgelegd. Wat een prachtig museum. Ineens wist ik waarom Panama als Isthmus wordt aangeduid. Het is de verbinding tussen noord en zuid Amerika en is pas 4 miljoen jaar geleden ontstaan door de verschuiving van aardplaten.

De flora en fauna van 2 continenten liep toen ineens in elkaar over. Heel boeiend en leerzaam.

We namen een taxi naar ons hotel in de stad. Best Western Plus Zen Hotel. Geweldig. Wat een luxe en wat een Zen muziek. Dat was wel even heel lekker. We brachten snel onze spullen naar boven, deden nette kleren aan en namen de metro en een taxi naar de oude stad.

Daar hadden we afgesproken om te eten met de Acapella crew in Tantalo, een trendy restaurant met een mooi dakterras, waar de bar was. Het was heel gezellig en een mooie afsluiting van de tocht door het kanaal.

De volgende dag verkenden we de oude stad. Leuk, maar toch minder mooi dan Cartagena. We liepen door allerlei straatjes, marktjes en pleinen, die voor een groot deel gerestaureerd waren.

Met de metro gingen we weer terug. De metro is heel mooi, schoon en efficiënt. Dat hadden we eigenlijk niet verwacht. We dronken nog wat op ons eigen dakterras en aten om de hoek echt lokaal Panamees eten. Stevige kost voor weinig geld.

Omdat we midden tussen de wolkenkrabbers zaten, maakten we de volgende morgen nog een wandeling tot aan het Hard Rock Hotel. Geweldig die gigantische architectuur.Wel even ander dan de hutjes op de San Blas eilanden. En dat Hard Rock Hotel met zijn fantastische uitzicht was ook de moeite waard.

Met de metro, de bus en een taxi gingen we terug naar Shelter Bay, waar Jonas op ons lag te wachten.

De zeilmakerij

Tja en toen werd het tijd om de knoop echt door te hakken. Wat gaan we doen. En het werd toch echt ……… de Pacific! In het hotel hadden we ons via internet al geregistreerd bij de Transit Office, maar dat zegt dan nog niks. Het wordt pas echt als je boot gemeten wordt en je de transit kosten hebt betaald.

De jachtenmeter kwam om half 12 de volgende dag en we konden daarna nog net het busje van 1 uur naar de stad halen om naar de bank te gaan. Dat is wel een hele goeie service. Twee keer per dag rijdt er een busje van de haven naar het winkelcentrum van Colon. Vandaaruit kan je een taxi naar alle andere bestemmingen waar je moet zijn.

We plunderden eerst de geldautomaat bij de supermarkt en schoten snel in een taxi naar de Citibank. Dat koste 3 dollar(de transit kosten waren iets hoger). Toen we weer terug wilden naar de supermarkt vroeg een taxi chauffeur 10 dollar, dus we stapten net zo snel uit als dat we ingestapt waren. En namen een taxi met een normaal tarief. Je moet dus best goed opletten.

Ik kon na 18.00 uur bellen met de Scheduler om een datum en tijd te krijgen voor onze doorvaart. Dat kan pas op 4 maart. Dat viel wel tegen, want we zijn er echt klaar voor. De boot is schoon, kapotte dingen zijn gemaakt en de boodschappenlijst voor Panama City is ook al klaar. Maar het is niet anders. Het carnaval komt eraan en dat zal de reden wel zijn.

We hebben nu dus weer ineens veel tijd om vakantie te houden. Hier op de haven wordt van alles georganiseerd, dus daar gaan we maar eens van genieten. Gisteravond werd er een film gedraad. Kontiki, de reis van Thor Heijerdahl naar Polynesie. Heel toepasselijk.

We hebben nu ook veel tijd om ons in te lezen, want daar waren we een beetje mee gestopt. En natuurlijk is er het zwembad en de jungle om in te wandelen. Maar ja, als je eenmaal iets hebt besloten, wil je daar ook zo snel mogelijk aan beginnen.

En dit is het eerste uitzicht wat we aan de andere kant van het kanaal krijgen.

Vrijdag 17 februari 2017

Na ons rustige verblijf in Portobelo (waar men zelfs de zeilen hijst al is het schip gestrand…….) en een gezellig etentje met Peter en Franci van de Pandora, vertrokken we naar Shelter Bay Marina, wat binnen de pieren van Colon ligt. Het was heerlijk weer met een windje achter van 4-5 Beaufort. Heel relaxed varen dus.

Het was weer even wennen aan de grote schepen in de buurt van de pieren, maar als je de Maasmond gewend bent, stelt dat niet veel voor. We kregen een lekker plekje in de Marina, waar Martin en zijn opstappers Mark en Bruce ons al stonden op te wachten.

Al snel lagen we in het zwembad en draaide de was in de wasmachine. We hadden nog een hele dag om ons voor te bereiden op de kanaaltocht. Met een busje van de haven gingen we woensdagmorgen naar een winkelcentrum bij Colon om de nodige boodschappen te doen. s’Middag begon ik te koken, want ik had beloofd twee maaltijden mee te brengen voor 7 personen. Dat was een warm werkje, maar ging prima.

Om 13.00 aten we lasagne aan boord van de Acapella en we bewaarden een stuk voor de Advisor, want die moet je te eten geven. Martin briefte ons over onze taken en wat er zou gaan gebeuren. We waren goed voorbereid. Iedere linehandler kreeg zijn eigen plek en lijn, die zodanig moest worden voorbereid, dat hij niet in de knoop kon raken. Ik had ooit op de “Oosterschelde” geleerd hoe je met lange dikke lijnen moest omgaan, dus dat hielp.

Om 3 uur gingen we naar de “Flats”, waar we op anker moesten wachten tot de Advisor aan boord kwam. Het was nog niet duidelijk in welke opstelling we door het kanaal zouden gaan. We vertrokken rond 6 uur en voeren richting eerste sluis. Het bleek, dat er eerst een groot containerschip naar binnen moest en dan konden wij tegen een passagiersschip aan, er achter naar binnen. Alleen aan stuurboordzijde zouden we vastmaken met 2 lijnen en 2 springen.

Intussen was het donker geworden en zag alles er nog spannender uit. Het vastmaken en losmaken moest echt op commando, omdat we geen fouten mochten maken. Toen de eerste sluis vol liep was het echt een heksenketel van borrelend en stromend water. Ook heel spannend de eerste keer. De eerste 3 sluizen gingen omhoog en we kwamen op het zoetwater meer van Gatun uit. Daar zochten we een mooring. Niet makkelijk in het donker, maar het lukte na een poosje zoeken. De Advisor was een hele leuke man, die ons veel vertelde door middel van vragen en raadsels. Echt leuk. En hij deed het heel goed. Toen we vast lagen ging hij van boord en wij namen eindelijk (het was intussen 21.00 uur) een biertje, een soepje en een stukje quiche. En daarna snel naar bed, want om 6 uur zou de nieuwe Advisor komen.

Die kwam om 7 uur en was een saaie oude man, die zijn krant ging lezen en lekker at van alles wat er was. We voeren over het prachtige Gatun meer naar de volgende sluizen.

Daar waren we rond 12 uur. We aten de stoofschotel met rijst en maakten ons klaar voor de 3 sluizen naar beneden. We zouden weer vastleggen aan de passagiersboot en er zou een heel groot schip achter ons komen liggen. Nou, dat was best heel spannend. Maar ieder deed wat hij moest doen en het ging weer goed.

En toen ging de laatste sluisdeur open en waren in de Pacific. Wat een bijzonder gevoel. En het water daar ziet er net zo uit als aan de Atlantische kant. We voeren naar de ankerplaats van de Balbao Yacht Club en maakten vast een een mooring. Dat was een autoband en dat kon je verwachten, want daar hebben ze er zat van. Je kan ze na gebruik in het kanaal afgeven voor 1 dollar per stuk terwijl je er 3 dollar voor hebt moeten betalen om ze te huren.

En daar was de champagne! We waren aan de andere kant. Na nog wat nagepraat te hebben vertrokken wij naar ons plekje op de wal, Balboa Inn. Dat was veel mooier dan verwacht. We aten nog wat en gingen vroeg slapen, want het waren spannende dagen geweest. En nu gaan we overleggen of we toch maar niet ook zelf door het kanaal gaan, want de ander kant lokt wel heel erg.

Zondag 12 februari 2017

Het voelt als een weekje vakantie, ons relaxte verblijf hier in Portobelo. We moeten niks, hebben mooi weer en doen wat we willen.

Meevaren met Pandora door het kanaal gaat niet door, want ze kunnen geen afspraak krijgen voor de 15de februari.

Er staat wel veel wind, dus lekker zwemmen rond de boot is wat lastiger, want de golven zijn niet zo lekker. We liggen overigens toch erg rustig hier in de baai. We draaien om ons anker, maar rollen doen we helemaal niet!

    Vrijdag gingen we een eindje lopen naar een fort buiten Portobello om te kijken of we wat mooie foto’s konden maken. Jonas lag te ver weg, maar de baai staat er mooi op.

We deden wat boodschappen en gingen vervolgens naar Captain Jack, wat ons was aangeraden door de bemanning van de Pandora. Dat bleek een heel mooi Thais restaurant te zijn, een beetje hoger dan het dorp, dus met een mooi uitzicht.

Ik bestelde tonijn en dat was zo heerlijk, bijna zo lekker als op Bonaire bij de Cuba Company. Jakob had een heerlijke curry met veel garnalen. De salade was een extraatje. Het was niet heel goedkoop, maar zeker zijn geld waard. Terug op de boot kon ik Jakob verleiden om een spelletje Yatzee te doen. Hij haat spelletjes, maar deed het toch. Heel gezellig. Het bleek dat de vorige keer meer dan 1 jaar geleden was…..

Aan de overkant van het dorp ligt nog een fort, waar we steeds mooi uitzicht op hebben. Dat moest dus ook beklommen worden. We legden de dinghy aan een boom en klommen omhoog. Wat konden de mensen dat vroeger toch goed, zulke mooie bouwwerken maken.

     Terug aan boord was de wind iets afgenomen en begonnen we toch maar aan het schoonmaken van de waterlijn. Het ergste is eraf, maar in dat onrustige water gaat het niet echt lekker.

We lezen veel en allerlei gekke boeken. Van een schrijver, die heet Rene Appel, waarbij een dominee vreemd gaat en moorden pleegt. Nou, dat verwacht je toch niet. Wat wel een heel goed boek is, is Judas van Astrid Holleeder. Goh, dat lees je in een adem uit, het is toch niet te geloven hoe sommige mensen in elkaar zitten. Het wordt nu weer tijd voor een luchtig romannetje. Jakob vermaakt zich met zijn nieuwe MacBook Air. Soms wel fijn als iets stuk gaat, dan kan je wat nieuws kopen.

Morgen vertrekken we naar Shelter Bay Marina. De wind is gaan liggen, dus dat gaat een lekker tochtje worden.

donderdag 9 februari 2017

Dinsdagmorgen vertrokken we uit de marina in Porto Linton. Dat deden we nogal relaxed. Eerst de boot klaar maken, daarna een rondje langs de vrienden die we gemaakt hadden en tenslotte langs de Pandora, die ons wilden helpen met de lijnen losmaken.

Dat ging allemaal vlekkeloos en we motorden naar de dieselsteiger, tussen de ondieptes door. De diesel is hier heel goedkoop, 74 dollarcent per liter en de benzine voor de dinghy was 84 dollarcent. We vulden alles dus lekker op en kunnen er nu weer een poosje tegen.

Rond 12.30 vertrokken we en wilden zo snel mogelijk de bezaan zetten, want die is nieuw en we waren benieuwd hoe hij zou staan. Maar ongeduld is niet altijd handig. Bij het verlaten van de baai hadden we flinke golven die Jonas weer even helemaal wakker lieten worden. Ik stond bij de bezaanmast om het zeil te hijsen en kon me met moeite staande houden. En natuurlijk zat er wat verkeerd. De reeflijn bleef hangen en de nieuwe leuvers waren heel stroef. Een waar gevecht dus. Ik gaf het op, safety first, en we voeren een kwartiertje met een half gehesen zeil. Mmmm, ik hoop dat niemand dat zag!!!

Daarna werden de golven wat minder en kon ik mijn werk afmaken. We zetten de kluiver en de kotterfok bij en we voeren met een ruime koers en een gangetje van ongeveer 5 knopen richting Portobelo. Wat was dat weer heerlijk. De omgeving is hier prachtig, mooie groene heuvels en blauw water.

Na een uur of 2 waren we bij de baai van Portobelo. We kregen nog even een flinke wind bij het oploeven, maar die viel weg zodra we de baai binnen waren. Wat een mooie plek. We ankerden op ons gemak ter hoogte van het fort. Het was niet druk, dus geen gedoe met zoeken van een plekje. Het water is hier 15 meter diep, dus we staken 50 meter ketting. Toen nog even flink in z’n achteruit en we lagen vast. Na het opruimen van de boot hadden we echt een lekker koud biertje verdiend….

Daarna lieten we de dinghy zakken en gingen naar de kant om de was weg te brengen. Er was een hele grote Chinese waswinkel, waar we voor 6 dollar een grote zak was konden achterlaten. Super! Vervolgens spoedden we ons naar Rico Rico, want daar was goed internet. Even alles weer updaten en mail bekijken. Ook lezen we nu meer blogs van anderen om te kijken hoe ze naar Cuba en de ICW gevaren zijn. Leuk om te lezen en leerzaam!

Terug aan boord genoten we van de prachtige omgeving en de ondergaande zon. Het leven is goed! We zijn ook weer helemaal terug in ons bootritme.
 Woensdag wilden we Colon bezoeken. Dat is van hieruit een busreis van 2 uur, door het prachtige Panamese landschap wat erg groen en heuvelachtig is. De bus, die natuurlijk weer vrolijk geschilderd was, was een beetje erg oud en kon bijna de berg niet op, maar daarna had de chauffeur er zin in en scheurde over de weg. Ongelofelijk dat dit allemaal goed gaat. Zo’n rit kost 2 dollar pp.

We waren rond 12 uur in Colon op een soort Ramblas, waar het redelijk druk was. We vroegen ons af waar het centrum was, maar dat was het. We liepen wat rond en verbaasden ons over de gribus, die we daar aantroffen.

Uit elkaar gevallen huizen, openliggende straten en veel mensen die niks deden. We dronken thee en melk (jaja) bij een bakker die lekkere zoete dingen had. Dat koste bij elkaar 2 dollar en 10 cent.

We zagen in de verte een kathedraal en zochten onze weg daarheen via de openliggende straten. We troffen daar een dame, die in haar beste Engels uitlegde dat de kerk pas om 2 uur openging. Ze vroeg waar we vandaan kwamen.

Vervolgens keek ze heel bezorgd en zei dat het daar echt niet veilig was. op de Ramblas was nog politie, maar een straat erachter was er geen beveiliging. We waren inderdaad al een paar keer aangesproken door op straat zittende mannen. Mmmm, de lol was er wel af. Ze adviseerde ons terug te gaan naar de Ramblas en daar te blijven.

Dus besloten we de bus terug maar weer te gaan zoeken. Het busstation is ongelofelijk groot met heel veel vrolijke bussen. Die van ons had deze keer 2 grote gaten in de vloer en banken waar de vulling uitkwam. Maar dat stoort niemand.

Terug in ons dorp haalden we de was op en zaten nog even op het terrasje waar we onze dinghy steeds parkeren. Dat is wel netjes. En omdat we onze lunch in Colon hadden gemist nam Jakob een Bratwurst (Duitse eigenaar van het tentje), en dat konden ze bijna niet geloven dat iemand dat bestelde. Ik nam heel veilig Nacho’s, die ook eigenlijk lekkerder waren.

Aan boord gekomen, namen we een frisse duik in het water. Eindelijk weer zwemmen rond de boot. De waterlijn is erg aangegroeid, dus we konden ook nog nuttig bezig zijn. Zo lekker om weer te kunnen zwemmen. Het water is een beetje donker omdat het diep is en de bodem modder, maar dat is geen enkel bezwaar. Er zwom ook nog een dolfijn naast de boot. Wat wil je nou nog meer!

Vandaag is het weer klusdag. We hebben nog steeds zwarte beestjes, dus er moest flink gesopt worden met een scheutje bleek in het water. Ik ging ook onder ons bed aan de gang en daar vond ik een boosdoener. Een pak Mie, waar geen plastic binnenzak in zat. Brrr, het zat vol met die vreselijke mormels. Maar goed, ik hoop dat we ze nu een beetje kwijt zijn. Jakob deed weer de natte cel en vond onder het vlonder nog een hele berg van die mormels. Gelukkig is de boot nu heerlijk schoon en hebben we naar ik hoop het probleem opgelost.

Technisch moest er ook nog wat gebeuren. Het stoppen van de motor doen we (Jakob) nog steeds door het luik van het motorruim open te doen, het motorruim in te klimmen en op een knop te drukken. Niet echt handig. Het blijkt dat alle draadjes en nog een ding van het motorpaneel goed zijn, maar dat de sollonoid op het motorblok vervangen moet worden. Dat is een specialisten klus dus we varen nog even zo door tot we in Shelter Bay Marina zijn. Daar is vast wel een monteur te vinden.

Wat een lang verhaal he, maar ik had er echt zin in 🙂

Maandag 6 februari 2017

We zijn weer terug in Panama. De overgang was best groot. Van steeds op je klok kijken naar langzaamaan een plan maken en het dan weer uitstellen.

Ons bezoek in Nederland was heerlijk en niet zo stressvol als de eerste keer. We beginnen het al te leren. Het was daar echt winter en dat was wel even wennen.

Wat was het fijn om iedereen weer te zien en te spreken. De details houden we voor onszelf! Op 1 na!

De dag voor we weer teruggingen had Inge nog voor een verrassing gezorgd. Onze Kersttraditie (sjoelen met Karina) werd in echte Kerstsfeer met veel snoepen, voor ons herhaald. Wat gaaf!

Terug in Panama overnachtten we in een hotel bij het vliegveld, zodat we niet in het donker in een taxi hoefden te rijden en niet in het donker de boot weer als woonhuis moesten inrichten.

Dat deden we allemaal heel relaxed de volgende dag, waarbij we in Sabanitas gelijk nog wat boodschappen konden doen.

De boot zag er goed uit op een aantal van onze zwarte huisdiertjes na. Die kregen al snel weer zwemles.

Diezelfde dag kwam Rob van de Southern Comfort (een Nederlandse Australier) vragen of we wat kwamen drinken. Heel gezellig en een goeie manier om hier weer te wennen. Hij beloofde om ons van alles over de Inter Coastal Waterway en de Bahama’s te vertellen. Dus kwamen ze de volgende dag bij ons langs om in onze pilots aantekeningen te maken. Heel handig. Lauren , Robs vrouw, was daar natuurlijk ook bij. Intussen klusten we wat aan Jonas, met de spullen die we in Nederland hadden gekocht.

Er werd een brood gebakken met de nieuw broodbakmachine, die tevens zijn plekje kreeg onder de kaartentafel.

We zouden zondag vertrekken naar Playa Blanca, maar er stond nog te veel wind. Dus wandelden we naar La Guaira, wat aan het eind ligt van de weg langs de haven. Heel goed om weer eens wat te bewegen. Omdat het zondag was zag het er letterlijk zwart van de mensen…

’s Morgens was Bert van de Island Girl langs geweest om kennis te maken en we beloofden bij hem langs te komen. ’s Middags gingen we weer naar de Southern Comfort voor deel 2 van de tips. We werden onthaald met Mango Rum, die in kleine conch schelpjes werd geserveerd. Bijzonder en lekker.

Tja en vanmorgen zouden we weer vertrekken, maar deden het toch niet. Nog 1 dagje uitstellen. Dan konden we ook nog even bij de Island Girl op de koffie. Nu maar zien wat we morgen doen. De wind draait naar het noordwesten en dat is niet goed voor Playa Blanca. Dus het zal wel Portobelo worden.

Vanmiddag waren met de dinghy naar Casa X, een restaurant aan het water achter de ankerplek, gevaren om wat te drinken ( en we bleven er gelijk eten). Toen we terugkwamen bij de marina, lag daar ineens de Pandora uit Zwitserland met Peter en Franci. Wat leuk. Wij mochten gelijk aan boord komen (en weer een biertje natuurlijk..). We hadden elkaar na Nieuwjaarsdag niet meer gezien. Ze vroegen of we nog tijd hadden om met hen door het kanaal te gaan. We krijgen het nog druk hier :-). Wie weet lukt dat nog voor de 15de, want dan gaan we met Acapella mee door het kanaal. Leuk allemaal. Ons sociale leven is zoals gewoonlijk weer rijk gevuld.

Nog wat plaatjes van de wandeling.

Drie apen spelen in een boom.                                   Wat mooi!

En deze vlinder is ook prachtig.                                 Bijzondere tuinpalen.