Vrijdag 3 maart 2023, Adra
Een week geleden zijn we in Agualdulce aangekomen en er is nog niet veel beweging in de haven. Hij ligt wel vol, dus we zijn blij dat we nog een plekje hebben kunnen bemachtigen. We blijven er uiteindelijk precies een week. Het weer is een beetje wisselvallig. De zon schijnt wel uitbundig, maar de ochtenden, avonden en nachten zijn nog best koud. De oliekachel doet het geweldig en zorgt ervoor dat we ’s avonds behaaglijk een filmpje kunnen kijken of wat kletsen en lezen. Hij brandt erg mooi en daar zijn we blij mee.
Almeria ligt vlak bij en op zaterdag als er niet zulk mooi weer voorspeld is, gaan we daar met de bus naar toe. Eigenlijk is het gewoon koud! We zien een vlooienmarkt langs de haven, waar de verkopers dik ingepakt zijn alsof het nog winter is, maar staan toch met plezier hun oude rommel aan te prijzen. Het is er druk, dus er zal best wat verkocht worden. We wandelen verder naar de kathedraal, want die moet de moeite waard zijn. En inderdaad, het is een tijd geleden dat we zo’n mooie kerk hebben gezien. We krijgen een apparaat mee, dat ons precies verteld wat we zien, voorafgegaan door een stukje mooie orgelmuziek. Dat alleen al is de moeite waard.
Na onze uitgebreide rondgang willen we wat eten. Er is niet echt een gezellig plein met restaurantjes en heel veel zijn er nog dicht. We vinden een plekje met een heel aardige ober, maar niet echt lekker eten. Nou ja, het kan niet altijd feest zijn.
Het klooster staat nog op het lijstje. We komen daar vlak voor sluitingstij aan, dus dat wordt een snel rondje. Ook leuk dat we dat weer gezien hebben. We zoeken een poosje naar de bushalte waar de bus komt die ons weer thuis gaat brengen en we zijn koud en moe als we aan boord komen. Het was een leuke dag, maar we hoeven niet nog een keer naar Almeria.
Voor zondag is mooi weer voorspeld en dat is het ook. We halen de fietsjes uit de schuur en fietsen langs de boulevard naar Roquetas de Mar, dat ligt precies aan de andere kant van Aguadulce.
Het wordt zo warm dat we de jas en trui uit kunnen doen. Er is geen wind en we fietsen met veel plezier langs al die mensen die op zondag naar buiten komen.
Het is ongelofelijk druk op de boulevard en zelfs op het strand liggen een paar helden in een badpak. Na een koffie met een tostada (heel lekker knapperig brood met iets erop) fietsen we naar de haven die naast een kasteel ligt.
We gaan daar kijken en worden verrast door prachtige exposities die in het kasteel worden getoond. Heel afwisselend met echt mooie afbeeldingen.
We volgen andere mensen en komen terecht aan de buitenkant van het kasteel waar we verder omhoog kunnen. Nog steeds schijnt de zon en het is heerlijk. Wat een verrassing!
Tevreden fietsen we terug en gaan af en toe op een bankje langs de boulevard zitten om te genieten van de blauwe zee en het lege strand.
Terug aan boord wordt het tijd om onze volgende tocht te gaan plannen. Het weer is zo wisselend met wind uit tegengestelde richtingen, dat we uiteindelijk besluiten om in één keer door te varen naar Fuengirola, waar we wat langer willen blijven. Het blijkt dat we pas donderdag weg kunnen. Geen probleem, we vermaken ons prima en wandelen een aantal keer een stuk over de boulevard, waarbij we aan de andere kant de bergen kunnen zien.
De havenmevrouw had ons verteld dat er een Lidl niet zo ver uit de buurt is. Dat blijft onze favoriete winkel vanwege de groenten en het fruit, dus woensdag stappen we op de fiets om nieuwe voorraden te gaan kopen. De winkel is een stuk verder weg dan we dachten en de weg loopt best schuin omhoog. Dat is voor ons niet echt meer te fietsen en we lopen daarom ook een stuk. De winkel is heel groot en we kopen alles wat we de komende week denken nodig te hebben. Als we de tassen op de fietsen hebben gepakt kunnen we zonder veel energie te gebruiken weer afdalen naar de boot. Dat is het voordeel van een omhooglopende weg. Hij loopt ook naar beneden!
We gaan ons klaarmaken voor de tocht naar Fuengirola en zoeken de thermo-shirtjes weer op. Ook leg ik de dikke zeilpakken klaar. We gaan afscheid nemen van Jessica en ons havengeld betalen. Echt goedkoop, 118 euro voor een week inclusief water en elektriciteit. Nou ja, het is natuurlijk nog voorseizoen.
Donderdagmorgen vertrekken we om 10 uur. De zon schijnt, er staat een licht briesje en we hebben er zin in. We beginnen te motorzeilen met de autopilot aan, er is nog iets te weinig wind. Na een uur of twee houdt de autopilot er ineens mee op. Hè bah, wat vervelend, maar geen echte ramp. We weten hoe dat komt: het SB-relais heeft het begeven en dat kan vrij eenvoudig worden vervangen. Maar als gevolg van de stevige wind de dag ervoor, staan er flinke golven en dan lukt het niet om het nieuwe ding er op een juiste manier in te zetten. Gaan we dan de rest van de tocht, die nog zeker 18 uur duurt met de hand sturen? Mmm, nee toch maar niet. De dichtstbijzijnde haven is Almerimar, daar zouden we even aan de meldsteiger kunnen gaan liggen om het klusje te klaren. Het is nog ruim een uur varen, en ik vind het leuk om te sturen en een mooi recht lijntje op de plotter te maken.
Als we er bijna zijn roept Jakob de haven op en we mogen komen. Nu is het een fluitje van een cent om het euvel te verhelpen. Na een kwartiertje kunnen we weer vertrekken. De havenmeester is uitermate vriendelijk en wenst ons goeie reis.
We hijsen de zeilen en er is iets meer wind gekomen. De motor gaat uit en de windvaanstuurinrichting doet zijn werk. Heerlijk die rust, de zon en de wind in de zeilen. We hebben een snelheid van 2-3 knopen en dat schiet natuurlijk niet erg op. Allebei hebben we geen zijn om de motor aan te zetten.
En heel zachtjes drijven we richting Adra, een haven waar we al eerder naar gekeken hadden. Als we eerlijk zijn, zien we ook wel een beetje op tegen de hele koude nacht. En dus besluiten we gewoon lekker door te dobberen tot Adra en daar twee nachten te blijven. Ik moet nodig wassen en de wasserette is niet ver van de haven af.
We worden opgevangen door een vriendelijke marinero die alleen maar Spaans spreekt en een Hollandse zeiler. We liggen voor een ander NL schip. Dat blijkt een Kolibri 9 meter te zijn, die Jakob en Peter, zijn vriend, jarenlang gehad hebben. Al gauw is er een praatje. Altijd leuk.
Als het donker wordt en dus koud, trekken we de kuiptent weer over de kuip, gaat de kachel aan en eten we de hutspot die ik voor de overtocht alvast had gekookt. Wie hebben er alletwee plezier in dat ons mooie plan ineens helemaal anders is geworden. Dat is vrijheid!