Vrijdag 3 maart 2023, Adra

Een week geleden zijn we in Agualdulce aangekomen en er is nog niet veel beweging in de haven. Hij ligt wel vol, dus we zijn blij dat we nog een plekje hebben kunnen bemachtigen. We blijven er uiteindelijk precies een week. Het weer is een beetje wisselvallig. De zon schijnt wel uitbundig, maar de ochtenden, avonden en nachten zijn nog best koud. De oliekachel doet het geweldig en zorgt ervoor dat we ’s avonds behaaglijk een filmpje kunnen kijken of wat kletsen en lezen. Hij brandt erg mooi en daar zijn we blij mee.

Almeria ligt vlak bij en op zaterdag als er niet zulk mooi weer voorspeld is, gaan we daar met de bus naar toe. Eigenlijk is het gewoon koud! We zien een vlooienmarkt langs de haven, waar de verkopers dik ingepakt zijn alsof het nog winter is, maar staan toch met plezier hun oude rommel aan te prijzen. Het is er druk, dus er zal best wat verkocht worden.        We wandelen verder naar de kathedraal, want die moet de moeite waard zijn. En inderdaad, het is een tijd geleden dat we zo’n mooie kerk hebben gezien. We krijgen een apparaat mee, dat ons precies verteld wat we zien, voorafgegaan door een stukje mooie orgelmuziek. Dat alleen al is de moeite waard.       

Na onze uitgebreide rondgang willen we wat eten. Er is niet echt een gezellig plein met restaurantjes en heel veel zijn er nog dicht. We vinden een plekje met een heel aardige ober, maar niet echt lekker eten. Nou ja, het kan niet altijd feest zijn.

Het klooster staat nog op het lijstje. We komen daar vlak voor sluitingstij aan, dus dat wordt een snel rondje. Ook leuk dat we dat weer gezien hebben.   We zoeken een poosje naar de bushalte waar de bus komt die ons weer thuis gaat brengen en we zijn koud en moe als we aan boord komen. Het was een leuke dag, maar we hoeven niet nog een keer naar Almeria.

Voor zondag is mooi weer voorspeld en dat is het ook. We halen de fietsjes uit de schuur en fietsen langs de boulevard naar Roquetas de Mar, dat ligt precies aan de andere kant van Aguadulce.

Het wordt zo warm dat we de jas en trui uit kunnen doen. Er is geen wind en we fietsen met veel plezier langs al die mensen die op zondag naar buiten komen.

Het is ongelofelijk druk op de boulevard en zelfs op het strand liggen een paar helden in een badpak. Na een koffie met een tostada (heel lekker knapperig brood met iets erop) fietsen we naar de haven die naast een kasteel ligt.

We gaan daar kijken en worden verrast door prachtige exposities die in het kasteel worden getoond. Heel afwisselend met echt mooie afbeeldingen.

We volgen andere mensen en komen terecht aan de buitenkant van het kasteel waar we verder omhoog kunnen. Nog steeds schijnt de zon en het is heerlijk. Wat een verrassing!

Tevreden fietsen we terug en gaan af en toe op een bankje langs de boulevard zitten om te genieten van de blauwe zee en het lege strand.

Terug aan boord wordt het tijd om onze volgende tocht te gaan plannen. Het weer is zo wisselend met wind uit tegengestelde richtingen, dat we uiteindelijk besluiten om in één keer door te varen naar Fuengirola, waar we wat langer willen blijven. Het blijkt dat we pas donderdag weg kunnen. Geen probleem, we vermaken ons prima en wandelen een aantal keer een stuk over de boulevard, waarbij we aan de andere kant de bergen kunnen zien.

De havenmevrouw had ons verteld dat er een Lidl niet zo ver uit de buurt is. Dat blijft onze favoriete winkel vanwege de groenten en het fruit, dus woensdag stappen we op de fiets om nieuwe voorraden te gaan kopen. De winkel is een stuk verder weg dan we dachten en de weg loopt best schuin omhoog. Dat is voor ons niet echt meer te fietsen en we lopen daarom ook een stuk. De winkel is heel groot en we kopen alles wat we de komende week denken nodig te hebben. Als we de tassen op de fietsen hebben gepakt kunnen we zonder veel energie te gebruiken weer afdalen naar de boot. Dat is het voordeel van een omhooglopende weg. Hij loopt ook naar beneden!

We gaan ons klaarmaken voor de tocht naar Fuengirola en zoeken de thermo-shirtjes weer op. Ook leg ik de dikke zeilpakken klaar. We gaan afscheid nemen van Jessica en ons havengeld betalen. Echt goedkoop, 118 euro voor een week inclusief water en elektriciteit. Nou ja, het is natuurlijk nog voorseizoen.

Donderdagmorgen vertrekken we om 10 uur. De zon schijnt, er staat een licht briesje en we hebben er zin in. We beginnen te motorzeilen met de autopilot aan, er is nog iets te weinig wind. Na een uur of twee houdt de autopilot er ineens mee op. Hè bah, wat vervelend, maar geen echte ramp. We weten hoe dat komt: het SB-relais heeft het begeven en dat kan vrij eenvoudig worden vervangen. Maar als gevolg van de stevige wind de dag ervoor, staan er flinke golven en dan lukt het niet om het nieuwe ding er op een juiste manier in te zetten. Gaan we dan de rest van de tocht, die nog zeker 18 uur duurt met de hand sturen? Mmm, nee toch maar niet. De dichtstbijzijnde haven is Almerimar, daar zouden we even aan de meldsteiger kunnen gaan liggen om het klusje te klaren. Het is nog ruim een uur varen, en ik vind het leuk om te sturen en een mooi recht lijntje op de plotter te maken.

Als we er bijna zijn roept Jakob de haven op en we mogen komen. Nu is het een fluitje van een cent om het euvel te verhelpen. Na een kwartiertje kunnen we weer vertrekken. De havenmeester is uitermate vriendelijk en wenst ons goeie reis.

We hijsen de zeilen en er is iets meer wind gekomen. De motor gaat uit en de windvaanstuurinrichting doet zijn werk. Heerlijk die rust, de zon en de wind in de zeilen. We hebben een snelheid van 2-3 knopen en dat schiet natuurlijk niet erg op. Allebei hebben we geen zijn om de motor aan te zetten.

   En heel zachtjes drijven we richting Adra, een haven waar we al eerder naar gekeken hadden. Als we eerlijk zijn, zien we ook wel een beetje op tegen de hele koude nacht. En dus besluiten we gewoon lekker door te dobberen tot Adra en daar twee nachten te blijven. Ik moet nodig wassen en de wasserette is niet ver van de haven af.

We worden opgevangen door een vriendelijke marinero die alleen maar Spaans spreekt en een Hollandse zeiler. We liggen voor een ander NL schip. Dat blijkt een Kolibri 9 meter te zijn, die Jakob en Peter, zijn vriend, jarenlang gehad hebben. Al gauw is er een praatje. Altijd leuk.

Als het donker wordt en dus koud, trekken we de kuiptent weer over de kuip, gaat de kachel aan en eten we de hutspot die ik voor de overtocht alvast had gekookt. Wie hebben er alletwee plezier in dat ons mooie plan ineens helemaal anders is geworden. Dat is vrijheid!

Donderdag 23 februari 2023, Aguadulce  

‘Best spannend om weer te vertrekken’, zeggen we tegen elkaar, als we maandagavond in bed stappen. We zijn er klaar voor en Jonas ook. De monteur is vanmiddag nog langs geweest om de laatste klusjes te doen en de motor loopt als een zonnetje. Op de fiets heb ik de laatste boodschappen bij de Lidl gehaald en we hebben nu voorraad voor ruim een week.

Op tijd naar bed gaat het licht uit en we slapen onrustig. Als we opstaan regent het zachtjes. Dat heeft in geen enkel weerbericht gestaan en we zijn verbaasd. Wat nu? Toch maar gaan? Of niet? We lopen naar het havenkantoor om de rekening te betalen. De elektriciteit is hier ook niet goedkoop meer, zien we. Als we op het punt  staan om terug te lopen naar Jonas, klinkt er een enorme donderslag. Hé? Hoe kan dat nou weer. Het zou een erg zonnige dag worden. Mogen we niet weg of zo?

    We kijken elkaar aan en knikken. We gaan toch! De motor wordt gestart, de trossen gaan los en daar gaan we. Als we de havenkom uitvaren komt er ineens een groot marineschip aan, waar voor we moeten uitwijken. Even later vliegen er helikopters boven ons hoofd. En als we het ruime water bereikt hebben klinkt er nog een keer een donderslag. We beschouwen het maar als een overweldigend afscheid.

Ruim drie maanden hebben we in de haven van Cartagena gelegen. Het was een prima overwinteringsplek! Maar als het begint te kriebelen bij ons, moeten we echt weg.

We verwachten dat het nog koud zal zijn op het water en ik heb de zeilpakken klaar gelegd. Maar het valt erg mee. De zon begint te schijnen en we voelen ons geweldig. Wat heerlijk om weer op het water te zijn. We motorzeilen zo’n 40 mijl langs de prachtige kust van Murcia.

       Alles gaat goed, we ontdekken geen onverwachte gebreken aan de boot en tevreden laten we het anker vallen in de baai bij Calabardina, ruim veertig mijl naar het westen. We zien een leuk dorpje op de wal en bedenken dat het hier ‘s zomers wel erg druk zal zijn. Het water is glashelder en de zandbodem is goed te zien. Er zwemmen wat leuke kwalletjes rond de boot. Geen probleem want het water is nog te koud om te zwemmen. We drinken een biertje in de kuip waar een lekker zonnetje in schijnt en zijn tevreden met deze eerste dag.

Als we voor het naar bed gaan nog even het weerbericht bekijken zien we dat het alweer veranderd is. We hebben gepland om donderdag in Aguadulce aan te komen en een paar dagen in de haven te gaan liggen om het achterland te bekijken. Nu zien we dat er vanaf 12 uur die dag hele harde wind aankomt. Wat nu? Zoveel goeie havens zijn er onderweg niet. Gelukkig is er voor alles een oplossing. We gaan woensdag gewoon een heel lang stuk varen, dan moet het lukken om donderdag voor 12 uur in Aguadulce te zijn.

We zetten de wekker op half 8. Dan wordt het net licht. Jakob gaat naar voren om het anker     op te halen en ik stuur Jonas de baai uit richting Cabo de Gata, dat 50 mijl verderop ligt. Er zou weinig wind zijn, maar dat klopt niet. Er staat een stevige wind precies op de kop; dat wordt motoren. Gelukkig schijnt de zon volop en de kust is alweer prachtig.

We komen een paar schepen tegen die met de zeilen wijduit de andere kant op varen. Tja, wij hebben gewoon pech. Toch is het lekker in de kuip en we zijn op zee! Het water is rustig, dus ik kan alvast wat tekst voor het blog vastleggen.

Om half 6 valt het anker in de prachtige baai vlak voor de Cabo de Gata. Een ongelofelijk mooie plek, waar je eigenlijk een paar dagen bij rustig weer moet blijven liggen. Wij willen wel, maar het weer werkt niet echt mee.

Na ons biertje in de kuip, ga ik koken. Ik heb een bewerkelijk recept gekozen voor de varkenshaas in de oven. Het houdt me lekker bezig, en als het dan ruim een uur later op tafel staat met een heerlijke puree van zoete aardappel, was het toch de moeite waard.

Jakob is de volgende dag al vroeg wakker. Het is donderdag en er komt harde wind aan. We willen echt op tijd in de haven liggen. Het is nog donker als we om 7 uur ankerop gaan. Het is een beetje mistig en in het donker heeft het wat mysterieus. Er is niet veel zicht, dus we varen echt alleen op de kaart. Langzaam wordt het licht maar de nevel blijft hangen.

Er is geen wind en we schieten lekker op richting ons doel. Het is gelukt; om half twaalf roept Jakob de haven op om te zeggen dat we er aankomen. De wind begint een beetje te komen maar is nog oké. We meren af bij de dieselsteiger en gaan het havenkantoor binnen. Daar zit Jessica, de havenmeester; wat een vriendelijke vrouw. Ze geeft ons een mooie plek aan de achterste steiger. En net als we goed liggen komt de wind. Een dikke 5 Beaufort op de kop. Wat een timing. Tevreden ruimen we de boot op en eten een boterham.

De kop van het seizoen is er af; de eerste 120 mijlen zijn afgelegd. De zon schijnt uitbundig, de witte kopjes op het water laten zien dat er flink wat wind is. Tijd om de wal te gaan verkennen..  

Zondag 19 februari 2023

Het is altijd weer even een overgang om van het ene leven in het andere stappen, maar we kunnen dat eigenlijk steeds beter. Na een gezellige tijd in Nederland, zijn we afgelopen dinsdag teruggevlogen naar Alicante, vanwaar we met een huurauto naar Cartagena zijn gereden. Lekker makkelijk met alle bagage. Het is donker als we bij de boot komen, dus tassen uitpakken heeft geen zin. Zo fel is onze binnenverlichting nou ook weer niet om alles netjes in de kast te leggen. We zetten de tassen in de kuip onder de wintertent en lopen naar de boulevard, waar we bij een ‘Cerveceria’, wat gaan eten en drinken. Met al dat Spaans gepraat om ons heen en uitzicht op de jachthaven is wennen niet zo moeilijk.

De eerste nacht slapen we als rozen en genieten van het zachte geschommel van de boot. Na het ontbijt zijn de tassen snel uitgepakt en doen we een inspectieronde om te kijken of alles goed is met Jonas. Sinds Kerst heeft het hier nauwelijks geregend, dus zelfs de ramen zijn nog schoon. Dat is een lekker begin. Dan gaan we met de auto naar de Lidl om flink wat boodschappen te doen. Het groentenet in de achterkajuit zit weer lekker vol met wortelen, snijbonen, bloemkool, wittekool, courgettes en een fles-pompoen

Het is nog best koud buiten, dus we laten de kuiptent nog maar een paar dagen zitten. Met het elektrsiche kacheltje aan is het daar heerlijk. We hadden verwacht dat het al wat warmer zou zijn, maar de stevige oostenwind brengt nog veel kou mee. Toch maken we plannen voor ons vertrek, want de zin om te zeilen is erg groot.

Maar eerst willen we nog een autotochtje in de buurt maken nu we de beschikking hebben over een luxe Peugeot 308. Op aanraden van zeilvrienden rijden we naar Mula, een oud stadje in de buurt van Murcia. We parkeren de auto aan het begin van het stadje en lopen door de smalle straatjes naar boven tot bijna aan het kasteel.

Het is er uitgestorven op een paar moslimmoeders na, die net hun kinderen van school hebben gehaald.

Nu we een stukje van de kust weg zijn, is de temperatuur een stuk beter. We vinden een leuk terras in La `Nina de Mula’, dat er vlak bij ligt, en genieten van een Menu del Dia (5 gangen) voor weinig geld. Eenvoudig eten, maar heerlijk!

Het wordt vrijdag en de monteur komt om de motor een service-beurt te geven. Hij doet dat zeer nauwkeurig en kijkt in het motorruim ook naar alle dingen die niks met de motor te maken hebben. Hij ziet dat de waterslangen van het drinkwater lekken en tovert uit zijn werkbus mooie nieuwe slangen te voorschijn, die hij zorgvuldig monteert. Er zijn nog wat andere kleine dingetjes die hij ziet en hij gaat niet weg voor alles in orde is. Een man naar ons hart!

Dan is het tijd om de auto weer terug te brengen naar de luchthaven. Hier in de buurt afleveren kost veel geld, dus we gaan gewoon weer terug naar waar we hem gekregen hebben. Om dan weer terug in Cartagena te komen, nemen we de bus, die er ruim drie uur over doet. Dat lijkt ons leuk, maar na een uur hebben we  er eigenlijk al wel weer genoeg van. Het is donker geworden en dan zie je niks. Geduldig zitten we onze tijd uit en komen na acht uur ’s avonds aan bij het busstation, niet ver van de jachthaven.

Het is vandaag de verjaardag van Michiel, Jakobs zoon. Een goede reden, vindt Jakob, om lekker tapas te gaan eten met een mooi glas wijn. En dat doen we dan ook. Zo vieren we op afstand de verjaardag toch een beetje mee.

Zonder dat we er erg in gehad hebben is het ineens carnavalsweekend. Een mevrouw, die ik bij de douche tegenkom vertelt dat er een grote optocht komt in de stad, die om 6 uur begint. We maken een wandelingetje in de buurt en zorgen daarna dat we op tijd in de stad zijn. Er staan stoelen door de hele hoofdstraat, waar de optocht langs gaat komen.    

Ongelofelijk, waar halen ze ze vandaan. Intussen is het een geflaneer op en neer van vriendinnen met gekke kleren aan, gezinnen die zich helemaal verkleed hebben en het is gezellig druk. Rond 7 uur (een uur later dan aangegeven) gaan de mensen eindelijk op de stoelen zitten (die je moet betalen..); wij hadden een plek op een gratis bankje gevonden.

En dan wordt het volume van de muziek opgevoerd en komen de eerste praalwagens voorbij. Ze worden gevolgd door allerlei dansgroepen, mooie vrouwen met weinig kleren aan, kinderen, maar ook bejaarden en dat zag er echt niet uit. 

De mooie meiden stelen de show. Het begint zachtjes te regen en het is best heel erg koud geworden. Een beetje bibberend van de kou lopen we terug naar de boot, waar gelukkig een grote pan courgettesoep klaar staat. Die had ik van te voren vast gekookt (vooruitziende blik?). De kachel gaat aan en we worden weer een beetje warm. Zou het echt wel een goed idee zijn om dinsdag al te gaan varen als het zo koud is, vragen we ons af.

Dan is het zondag. Een dag die zijn eer aandoet. De zon begint al vroeg te schijnen en we gaan een wandeling maken naar een dorpje ruim 4 km verderop. We hebben onze jassen aan over de fleecevesten, want in kou hebben we geen zin. De wandeling brengt ons langs de oever van een droge rivier met links en rechts militaire gebouwen.

Dan is de droge rivierbedding ineens niet droog meer. Er ligt een dam in en we zien via de riviermonding de open zee. Hier ergens moet het dorpje La Algameca liggen. We komen bij bebouwing die heel anders is dan we verwachten. Van oude planken en ander oud bouwmateriaal zijn huisjes getimmerd die het goed zouden doen in een township in Zuid-Afrika.

We kijken onze ogen uit en lopen voorzichtig het weggetje in tussen de huizen door. Aan de overkant van de rivier staan net zulke gebouwtjes en daar moet ook een restaurantje zijn.

We lopen terug, steken de rivier over en vinden na lang zoeken de plek aan het water waar wat mensen iets zitten te drinken.

Wat een verrassing! Het is intussen lekker warm geworden, we hebben onze jassen al een poosje uit en zien in de verte zeilboten langs varen. Onze twijfel of we al moeten vertrekken is op slag verdwenen.

Vol plannen wat er de komende dagen moet gebeuren lopen we terug via het centrum van de stad om stokbrood te kopen. Het is er alweer druk. Er zal wel weer een carnavalsfeestje zijn, maar wij hebben daar genoeg van gezien en lopen door naar Jonas, waar we lekker in het zonnetje gaan lunchen.

Zondag 25 december 2022

Vandaag is het eerste kerstdag. Jonas schommelt zachtjes heen en weer. Het is een rustige ochtend met dichte mist. Dat hebben nog niet eerder gehad. De zon probeert er al een beetje door te breken. Het wordt weer een zonnige dag vandaag met een temperatuur van 19 graden.

Gisteravond zijn we naar de Kerstmis geweest in de Iglesia del Carmen, een mooie katholieke kerk in het centrum. De kerststal buiten had nog een lege kribbe. De sfeer tijdens de dienst was goed al verstonden we weinig van wat er gezegd werd. Er waren veel gezinnen en iedereen zag er prettig uit in de nieuwe kerstkleren. Nadat de dienst was afgelopen nam de pastoor het kindje Jezus ergens vandaan en bood het ter kennismaking aan aan de gemeente.

Niet netjes van mij, maar ik kon het niet laten om een foto te maken. Ooit waren wij in Kaapverdië, waar iedereen de knie van het kindje mocht kussen. Dat zal na Corona wel veranderd zijn in groeten met een knikje. Bijzonder om mee te maken.   

Buitengekomen was nu alle kerstverlichting aan. De afgelopen weken was het er wel, maar misschien uit energiezuinige overweging ging het nu pas aan. Wat prachtig.

Een bijzondere belevenis om zo tussen al die blije mooie mensen te zijn. We waren gistermidden op de dag ook al in de stad. Wat een feest was het daar. Grote groepen mensen, waarschijnlijk familie, vriendengroepen of collega’s waren in de stad om, in hun mooiste kleren, kerst te vieren. Er waren extra voorzieningen op straat gezet vanwaaruit er drank en tapas werd geserveerd. Lange rijen dekte tafels vulden zich met de mooie blije mensen. We keken onze ogen uit.

Eigenlijk zouden we helemaal hier niet zijn, maar ergens in de buurt van Cordoba in Andalusië. Alweer ging onze rondrit niet door. Ik voelde me woensdag nog niet fit genoeg om zoveel kilometers achter het stuur te gaan zitten en wilde niet nog een keer Jakob zonder rijbewijs te laten rijden. Het loopt niet weg, want voorlopig zijn we Spanje nog niet uit.

Hier in de omgeving is nog van alles waar we van konden genieten.

Op de kerstmarkt werd vorige week zaterdag een demonstratie gegeven door alle sportclubs. Prachtig om te zien. Frederique, een Nederlands meisje zit hier op Zumba-les en mocht op het podium een dansje doen op ‘All I want for Christmas’. We prezen haar prestatie en werden getrakteerd door haar ouders op koffie met wat lekkers.

Het blijft heerlijk om hier door de stad te dwalen en als afsluiting een drankje te drinken aan de haven.

Nu we een auto hebben kunnen we overal makkelijk naar toe. Een prima gelegenheid om de zware spullen, zoals water, bier en houdbare melk, alvast in te slaan bij een grote supermarkt. De auto kan vlak bij de boot stoppen, dus makkelijker kan het niet.

We reden naar Cala Cortina, een strandje in de buurt en verschalkten een visje in de zon. Het uitzicht hier blijft indrukwekkend. Er gingen nog twee zwemmers het water in, maar al snel kwamen ze er weer uit. Het was toch te fris.

Aan boord is het gezellig. Jakob knutselt met zijn elektronica en weet ook de kerstverlichting buiten – die het begeven had – weer tot leven te wekken. Veel klussen hoeft niet meer denken we. We komen er in februari, als we weer gaan varen, wel achter wat we vergeten zijn. Ik spuit het dek een aantal keren af met zout water om het teak weer wat schoner te maken. Of dat geholpen heeft zien we over een week of zo. Eerst moet de zon zijn werk nog doen.

Mazarron moet een leuk plaatsje zijn, was ons verteld. Het ligt een klein uurtje rijden hiervandaan. Heen namen we de snelweg, waar we tot onze verbazing twee keer tol moesten betalen. We parkeerden de auto ergens in het centrum en gingen op zoek naar de kerk. Er blijken er drie te zijn, waarvan er twee dicht waren. Nou ja, die ene was ook wel erg mooi.   We reden verder naar Puerto de Mazarron, dat waarschijnlijk ‘s zomers overstroomt van de vakantiegangers, maar nu erg rustig was. We wandelden naar de haven en zagen dat er maar één terras open was. Het was windstil en de zon was lekker warm. We wilden eigenlijk alleen maar een broodje eten, maar als de ober vragend zegt: ’Menu del dia?’  Dan is ons antwoord ‘Si, por favor’. We krijgen vier gangen en de fles wijn is er bij inbegrepen. Het eten is heerlijk en als de rekening komt verwachten we een flink bedrag. We kijken twee keer! Dat kan bijna niet: achtentwintig euro! Niet te geloven! Hier komen we nog een keer terug.

Om de paar dagen meert achter ons nog een cruiseschip af. Het is duidelijk minder druk in deze tijd. Het blijft een prachtig schouwspel om zo’n groot schip te zien manoeuvreren en aan te leggen. We zijn nog steeds erg blij met onze plek in de haven.

We zijn net naar de kerstlunch van de ‘live-aboards’ hier op de haven geweest.
Dat was zo gezellig en het was weer heerlijk om met andere zeilers van gedachten te wisselen over plannen en klussen. We namen alleen een drankje mee, want vanavond hebben we ons eigen kerstdiner aan boord nog.

Nog een paar dagen van de zon genieten en dan vliegen we weer naar Nederland om Oud en Nieuw te vieren. Het is te hopen dat het niet al te grijs is daar. Maar fijn om de familie weer te gaan zien.

Zaterdag 17 december 2022, Cartagena – Spanje

Het is een rare week geworden die achter ons ligt. De plannen die we maakten kwamen niet uit, het weer was vreemd en toch was het een afwisselende week.

Na de gezellige zaterdag die we met Cindy en Geert doorbrachten, bedenken we, om de dag erna, de wandeling bij Cabo de Palos te gaan maken. We vertrekken rond 11 uur uit de haven en genieten in eerst van koffie met wat lekkers op een mooi terras in het vissersdorp.

   Er Er is nog niet veel volk op de been dus we hebben het kustpad voor ons zelf. Het weer is mooi en het zicht op zee is heerlijk.

Na ruim een uur keren we om en gaan weer richting onze haven met een tussenstop bij een hele grote Decathlon die boven op een heuvel staat, en waar we altijd wel iets van onze gading vinden. Als we na een halfuur weer buiten komen, staat er een heel harde wind, waarbij de bladeren van de palmbomen dwars uit staan. De lucht is dreigend met rare witte regenwolken. Voorzichtig rijden we terug naar de haven waar het echt loeit tussen de masten door. We lopen naar Jonas die schuin in zijn lijnen hangt. Gelukkig heeft Jakob weken geleden al stalen trekveren en dubbele lijnen gelegd. Binnen in de boot is het goed te doen, al moet je wel oppassen dat je niet omvalt als de boot een onverwachte zwiep maakt. Het regent enorm en we zijn blij dat we vrijdag de wintertent al over de kajuit hebben gezet.

We kijken nog eens naar het weer in Cordoba, maar daar is het ook niet best. Onweer en regen tot en met woensdag. Hier in Cartagena is het begin van de week nog goed, al blijft de harde wind staan, maar de zon zal zich regelmatig laten zien. We stellen het begin van onze autotocht uit naar woensdag.  

Er is hier in de buurt nog van alles te zien. Maandag rijden we naar de brug op de dijk die aan de kant van de zee ‘Mar Menor’ afsluit. Toen we met de boot hierlangs voeren besloten we om daar niet doorheen te gaan, maar door te varen. Als we na een uurtje rijden daar aankomen zien we dat het een goed besluit is geweest om hier niet te stoppen. De brug stelt niks voor en er staat een enorme stroming van uit het meer en vanuit zee, waardoor er staande golven  (golfjes) bij de brug zijn. Bovendien is de hele dijk volgebouwd met vakantie flats; vreselijk vinden wij, maar er zijn vast heel veel mensen die daar anders over denken.

Dinsdag rijden we naar Bateria de Castlillitos, een militair verdedigingswerk in de vorm van een Middeleeuws kasteel uit 1930. De weg er naar toe is prachtig. We rijden tussen heuvels door op een weg met haarspeldbochten die het laatste stuk steeds smaller wordt, waardoor het spannend is om veilig boven te komen. Maar het lukt, er waren maar drie tegenliggers.

We parkeren de auto en gaan op verkenning. Wat een ongelofelijke plek. Prachtige uitzichten, grappige torentjes en twee reuze kanonnen met daarnaast de verspieder torens. De zon schijnt en de wind is even wat minder. We genieten van deze bijzondere plek. Als we weer heelhuids via het smalle weggetje beneden zijn gekomen, stoppen we voor koffie in een cafeetje bij een kerkje. Tevreden gaan we terug naar de haven, waar het nog steeds flink waait.

Woensdag is het zo over. We gaan Andalusië verkennen. De tassen worden ingepakt, een aangebroken fles wijn gaat in de rugzak, samen met een lekker kaasje en wat toastjes. Tegen tien uur vertrekken we richting Guadix, waar onze eerste overnachting zal zijn.

We stoppen voor koffie in een piepklein dorpje niet te ver van de snelweg af, Velez Rubia en vinden een cafeetje op het dorpsplein waar de baas vast stierenvechter is (geweest). Het hangt vol met posters en prijzen en koppen van overwonnen stieren. Bijzonder!

Als we verder rijden naar Guadix begint mijn buik raar te doen en voel ik me niet in staat om verder te rijden. Wat nu? Jakobs nieuwe rijbewijs ligt in Soest op het gemeentehuis op hem te wachten. Nood breekt wet! Jakob kruipt achter het stuur en brengt ons naar een leuk hotelletje in Guadix.

Als we ingecheckt zijn ga ik een poosje op bed liggen, maar daar kwamen we niet voor. Dit dorp heeft een hele wijk met grotwoningen en die willen we natuurlijk zien.

Ik hijs me in de kleren en we gaan op zoek. Wat bijzonder is dit. De huizen zijn uitgegraven in kalksteen en hebben soms een gemetselde voorpui. Overal zie je witte schoorsteentjes uit het groen komen.

Dat had ik niet willen missen. In het hotel kruip ik terug in bed en Jakob geniet van de voetbalwedstrijd op TV.                                        Hij gaat in z’n eentje eten in het restaurant en stuurt me een foto van zijn hoofd gerecht. Jakkes! Ik was al zo misselijk…. Maar goed bedoeld  natuurlijk.

We slapen niet zo heel goed ondanks het heerlijke bed. We moeten een beslissing nemen. Gaan we door of gaan we terug. Het weer in Cordoba is nog steeds slecht en ik voel me ook niet geweldig. We gaan terug. Jakob rijdt en ik zit als een zombie naast hem. Heerlijk om dan weer terug aan boord te zijn. Ik voel me iets beter dan die morgen, maar ik ben er nog niet. De hotelreservering  in Cordoba konden we een week uitstellen. Volgende week proberen we het opnieuw.

Na een goeie nachtrust voel ik me vrijdag iets beter en we maken een wandelingetje door de stad. Bij de Chinese winkel kopen we wat extra kaarsjes om de gezelligheid aan boord te verhogen. De wind blijft om de boot gieren, maar halverwege de nacht wordt het rustig. De storm is voorbij. Er schijnen flinke overstromingen geweest te zijn in Andalusië vlak bij de Portugese grens. Misschien toch niet zo gek dat we zijn omgekeerd.

Vanmorgen schijnt de zon al vroeg en lucht is prachtig blauw. Het wordt een mooie dag! We drinken koffie en lunchen op het achterdek als vanouds. Heerlijk dit weer. Jakob gaat wat oefenen met zijn nieuwe drone en ik lees een boek.

Na de lunch gaan we op stap. Ik wil graag testen of het al wat beter met me gaat en stel voor om een klein autotochtje te maken. Gespannen ga ik achter het stuur zitten en ben blij als we 30 minuten later in Los Alcazares aankomen. Dat ligt aan de landkant van ‘Mar Menor’. Wat een leuk dorp. We zien een haven en er wordt een wedstrijd gezeild. Er loopt een mooie boulevard langs het strand en het is gezellig met hier en daar een terrasje. We gaan nergens zitten want de troostfinale van het WK voetbal wacht op Jakob :-).

   Als ik weer achter het stuur kruip voor de terugweg voel ik me een stuk beter. Wie weet ben ik morgen weer de ‘oude’!