Vrijdag 5 juli 2024, Lawrence Cove

Als ik vrijdagmorgen (28/6) uit bed kom en vanuit de kuiptent naar buiten kijk, zie ik een mooi groen landschap met donkere bergen daarachter.  Jonas ligt rustig achter de mooring in de baai bij Sneem een beetje heen en weer te wiegen. De verwachte harde wind zet hier niet echt door. Maar een blik op het grote water van de Kenmare River laat witte kopjes zien. We hebben een mooie beschutte plek gevonden om beter weer af te wachten.

Ik kijk best vaak naar buiten, maar kan geen levend wezen ontdekken. De boten verderop op de ankerplek zijn onbewoond en het ziet er daar wat mistroostig uit. Jakob vermaakt zich met het voetballen en ik probeer wat te lezen. Het weerbericht geeft aan dat we over twee dagen de Kenmare River kunnen oversteken naar Killmaloge. En dat doen we dan ook. Heel even kunnen we zeilen, maar al snel gaat de motor aan. Het weer is gelukkig opgeknapt en als we de baai binnenvaren zien we een klein haventje met daarachter wat huizen schitteren in de zon.

Het anker valt in het midden van de baai. Zodra we het gevoel hebben dat we goed liggen, gaat de dinghy over boord en varen we naar de wal, waar we bij een trap het bootje kunnen vastmaken. We staan oog in oog met Helen’s Bar. Dat ziet er goed uit. Maar voor we daar naar binnen gaan, wandelen we eerst naar Derreen Gardens, een klein uur lopen over een mooie weg.

  Het is lunchtijd geworden als we daar aankomen en we bestellen sandwiches en vinden een plekje op een terras met mooi planten. Er zit iets te veel mosterd op het brood en dat is jammer. De route door de tuin lonkt ons, maar na de prachtige plekken die we in Killarney hebben gezien is deze tuin wat minder. Er zijn nauwelijks bloemen maar wel veel exotische bomen. Ook leuk!

Als we terug zijn bij het haventje is het nog te vroeg voor een drankje bij Helen. Eerst nog maar een poosje naar de boot. Het zonnetje is verdwenen en het spettert een beetje als we naar de wal willen gaan. We laten ons daardoor niet tegenhouden en stappen rond half zes in de dinghy.

Zodra we Helens bar binnenkomen zien we dat het al aardig druk is. Er wordt hier tussen vijf en zes warm gegeten. Dat is wel even wennen na Spanje, waar je voor negen uur ’s avonds nog niks kan bestellen.

We vinden een plekje en het bier wordt gebracht. Op het menu zien we mosselen staan. Dat gaan we doen. We hebben al voor zoveel mosselbanken moeten uitwijken. Nu gaan we ze eens proeven. Ze zijn heerlijk. Echt puur uit schelpen die direct uit zee komen en niet eerst een schoonmaakbeurt in een fabriek hebben gehad. De bar zelf is lekker basic. Gewoon een plek waar locals komen eten en drinken. Tevreden gaan we terug naar Jonas met het voornemen om de volgende dag verder te varen.

               Als we wakker worden zien we al snel dat het potdicht zit van de mist. Nou ja, dan blijven we toch nog een dagje hier! We rommelen wat aan en blijven lekker binnen. Ik bak een cake, maak granola en bedenk een boodschappenlijstje. Met de oven aan wordt het ook niet echt koud binnen.

Zondag is de mist verdwenen. Echt zonnig is het niet, maar wel helder. We trekken onze zeilpakken aan en vertrekken vol verwachting richting de rotsen in zee met de namen: de Bull, the Cow en the Calf en gaan op weg naar Castletownbere.  Al snel kunnen we zeilen.

    Er staat een mooie wind uit het noordwesten van 3-5 Bft. Het water is vlak en we schieten door het water. Heerlijk! De wind komt bijna van achter in dus als we Dursey Head moeten ronden, wordt dat gijpen. Weer zetten we de motor bij voor dat extra zetje. Zodra we Bantry Bay invaren krijgen we beschutting van het land. En weer zeilen we met een lekkere snelheid over vlak water. Wat goed dat we een dag gewacht hebben met ons vertrek uit Killmaloge. 

Tegen drie uur komt Castletownbere in zicht. We gaan deze keer achter de brug liggen. Dat is iets verder weg van het stadje. Al snel nadat we aan een mooring hebben vastgemaakt, gaan we boodschappen doen.

We drinken eerst een biertje bij MacCarthy’s, want met volle boodschappentassen wil je niet bij een pub binnenlopen. Het is er weer gezellig net als een week of drie geleden toen we er met Peter waren. Terug aan boord maak ik een ovenschotel van restjes van de afgelopen week. Dat smaakt geweldig. Zo fijn dat we sinds een week of wat weer een volle gasfles hebben zodat ik de oven onbeperkt kan gebruiken.

Maandagmorgen gaan we verder en steken over naar Lawrence Cove. Het zou dinsdag hard gaan waaien, maar dat blijkt een dag opgeschoven te zijn. Geen probleem. We blijven hier lekker een paar dagen liggen. Het is hier zo heerlijk rustig en de wandelpaden zijn geweldig. We gaan op zoek naar de ‘Glamping”, zo’n nieuwerwetse tentenverhuur. Jakob vindt een spannend paadje, waar ik niet zo blij van wordt met mijn blote voeten in mijn sandalen. De eerste brandnetels hebben zich al laten voelen.

We gaan terug naar het grote pad en vinden het terrein. Het ziet er prachtig uit, maar is uitgestorven. Misschien toch niet zo’n goede investering op dit rustige eilandje.

Dinsdag is een echte topdag. Er is nauwelijks wind en de zon schijnt. Al snel gaan de truien uit en ik doe zelfs een korte broek aan. We hebben klusjes te doen.

Jakob haalt de lier die aan de hoofdmast zit nog een keer uit elkaar en maakt hem helemaal schoon van binnen. Nu moet de lier nog goed genoeg zijn om het grootzeil mee te hijsen. De dinghy durven we er niet meer aan te hangen, want dat trekt die lier niet meer. Jakob verhuist de genakerval naar bakboord zodat we de lier aan die kant van de mast daarvoor kunnen gebruiken. Die lier is niet self-tailing, dus iets lastiger te bedienen. We gaan het komende week proberen. 

Ik houd me bezig met de was, het vullen van de watertank en het schoonmaken van de waterlijn. Wat is het heerlijk om zo aan de boot te werken bij mooi weer! We eten een boterham op het achterdek en gaan daarna wandelen. Een nieuwe route, niet zo lang maar erg mooi. Wat een heerlijke dag!

      Woensdag is de pret weer voorbij. Er staat een harde noordwester en het is koud. We liggen  prima in dit haventje en  blijven hier nog maar even tot het weer is opgeknapt. Een beetje luieren aan boord is ook lekker, maar we willen toch de benen strekken. Het plan is om met de pont naar de overkant te gaan en daar een beetje rond te kijken. Het waait knetterhard als we naar het dorp lopen. Hmm, misschien toch niet zo’n goed plan, dat ritje naar de overkant.

Op het grote water zien we witte koppen staan. Nou, dan kijken we gewoon maar een poosje naar het gedoe van de pont vanaf een bankje in de beschutting van een gebouw.
De pont is niet groot. Er passen vier auto’s op, die achteruit aan boord moeten gaan. Dat is echt niet simpel en we kijken met verbazing hoe dat gaat. Als het gelukt is gaat de klep omhoog en vertrekt de pont. Wij lopen rustig terug naar Jonas en gaan aan de koffie.

Vorige keer dat we hier in Lawrence Cove met Peter waren zijn we naar de Ardagh Martello Tower geklommen. Op de berg achter het voetbalveld staat nog zo’n toren met de naam Cloughland Martello Tower. Die willen we eigenlijk ook wel gaan bekijken.

Donderdagmorgen is het droog en vol goede moed gaan we op pad. Het is fantastisch om ongemerkt omhoog te klimmen en van de mooie uitzichten te genieten. Ineens zijn we er.

.  
§Er ligt een kudde schapen rondom de toren, alsof het hun huis is. Het waait hard hier, dus we blijven niet lang boven. Wel gaaf, dat we deze berg nu ook weer beklommen hebben.

Terug in het dorp kopen we nog wat brood in het winkeltje. In de haven vangen we een Belgische boot op, die tegen ons aan komt liggen. Het is intussen gaan regenen, maar morgen wordt het beter. We willen een stukje verder de ria invaren naar Adrigole, waar vast weer van alles te beleven is.