Zondag 1 september 2024, Friesland

Het is eind  augustus en al meer dan een week liggen we verwaaid in Boulogne. We hebben ons niet verveeld, maar zijn er klaar voor om te vertrekken. Dinsdag gaat de wind eindelijk wat afnemen en we besluiten om ‘s morgens om 5 uur de lijnen los te maken en zee te kiezen. Het is nog lang niet licht, maar de verlichting in de haven is uitbundig, dus we zien goed wat we doen. Het is bijna een half uur varen tot we bij de havenuitgang zijn. Daar is de zee nog flink onrustig. We volgen de boot die voor ons vertrokken is.

Tot aan Cap Griz Nez blijft de zee onrustig en klotsen we nogal heen en weer, ondanks het grootzeil dat we gezet hebben. De stroom loopt flink mee waardoor we binnen twee uur de nieuwe koers richting België kunnen inzetten. De golven komen nu van achteren, de wind is ruim geworden en we kunnen de andere zeilen bijzetten. Motor uit, windvaan erop en daar gaan we. Heerlijk die rust. We spreken een wachtsysteem af en besluiten om in één keer door te varen naar Nederland, een afstand van 160 mijl.

De hele dag schijnt de zon en we schieten lekker op. Als het donker wordt zijn al we bijna bij Walcheren. Onderweg passeren we een flink aantal ankerplekken waar grote vrachtschepen liggen te wachten tot ze gelost of geladen kunnen worden. Het lijkt wel of er iedere keer meer schepen liggen.

Tegen 5 uur ‘s morgens zijn we bij de Maasmond, die we netjes moeten oversteken, om geen hinder te geven aan de vrachtschepen die van en naar Rotterdam gaan. Het tij is gekeerden we gaan nog maar 3 knopen. De motor staat bij, maar dat helpt niet veel. Als Jakob de verkeerspost oproept via de marifoon, komt er geen reactie. Dat was de vorige keer ook al zo. Zouden ze nog slapen in de verkeerstoren?

We steken netjes over en vervolgen onze koers naar IJmuiden. Rond 12 uur gaan we door de sluis en maken kennis met de eerste ongeduldige Hollander. Hij staat op het voordek van een motorboot en maant ons om op te schieten en harder de sluis uit te varen. En hij doet nog echt boos ook.

Het Noordzeekanaal is druk en intussen is de zomer begonnen. De zon brand op mijn schouders en mijn kuiten als ik sta te sturen. Poeh, wat een hitte. Dat hebben we in geen maanden meegemaakt.

Leuk om weer bekende beelden te zien langs de kant. Het centraal station van Amsterdam was altijd een markant punt, maar is nu opgeslokt door hoge gebouwen. Het aantal ponten lijkt ook te zijn toegenomen. Ze flitsen om ons heen en het is echt uitkijken geblazen.

Bij de Oranje-sluizen kunnen we direct naar binnen en de drukte lijkt voorbij. Nog één horde te nemen: de Schellingwouderbrug. We varen er naar toe en zien dubbel rood. Hmm, wat nu weer. Internet leert ons dat tussen 4 en 6 de brug gesloten is. Het is nog geen half 5 als we daar zijn. Jakob bedenkt dat we wel aan een meerpaal kunnen gaan hangen en dat doen we dan ook.

Om precies 6 uur opent de brug en dringen de schepen zich op een Hollandse manier door de opening. We zijn er weer. Even wennen…

Bij Durgerdam laten we het anker vallen in ondiep water. Tien meter ketting is meer dan genoeg. Dan daalt de rust bij ons in. De champagne wordt tevoorschijn gehaald en we klinken op een behouden thuiskomst.

Met dit mooie weer is dat goed te doen. Zodra de fles leeg is en de toastjes op zijn, slaan we het avondeten over en kruipen in de voorpunt. Na een tocht van heel veel uren hebben we wel wat slaap verdiend!

Midden in de nacht word ik wakker. Het lijkt wel of er iets op het dek loopt. Een kat. Nee dat kan niet. Een rat? Nee dat geloof ik niet, anders zouden er niet zoveel boten voor anker liggen. Ik stap uit bed en ga met een lampje op onderzoek uit. Ik zie niks. Dan maar weer naar bed. Ik lig nog niet, of ik hoor het weer. Nog maar een keer uit bed. Weer zie ik niks. Ik pak mn dekbed op en ga in de achterkajuit liggen. Na een kwartier hoor ik het weer. Ik ga naar het dek en kijk over de reling. En dan zie ik de boosdoener. Het is een eend, die met zijn harde snavel de aangroei van de boot eet en daar bij dat tikkend geluid maakt. Hehe, nu kan ik eindelijk slapen!

De volgende morgen is het prachtig buiten. Het is windstil en de zon komt langzaam op. Alleen het geluid van vogels is te horen en heel in de verte wat auto’s op de A10. In stilte drinken we onze koffie/thee in de kuip en genieten van dit mooie welkom.

Een uurtje later gaan we ankerop. Er liggen nog 50 mijl en een sluis voor ons. We zetten koers richting Enkhuizen via het paard van Marken. Gelukkig hebben we geen last van waterplanten en kunnen zelfs nog een paar uur zeilen.

    
De sluis bij Enkhuizen gaat snel en na een mooie tocht over het IJsselmeer komen we rond 6 uur aan in Hindeloopen. Ik maak nasi van de etenswaren die we nog hebben. Dat smaakt goed.

En dan, na vier dagen, eindelijk weer douchen. Heerlijk! Het sanitair in Hindeloopen is top. We hebben de AIS uitgezet en gaan lekker acclimatiseren op dit mooie plekje.

Vrijdag krijgen we bezoek van Ellen en Martin van de Acapella. De laatste keer dat ze bij ons aan boord waren was in 2019 in Sydney. Bizar! Het voelt als gister en we gaan gewoon verder waar we gebleven waren. Er komen prachtige herinneringen boven.  Als we zaterdag gaan wandelen, blijkt er feest te zijn in het dorp. Er wordt gevolksdanst en er is markt. We lopen een mooi rondje over de dijk en binnendoor weer terug.

   
Op het water is de 24-uurs race aan de gang en vlak voor de dijk hebben de bottertjes nog een wedstrijdje. Wat een geweldige manier om weer te wennen aan Holland. En het blijft maar mooi weer. We zijn er blij mee.