Zaterdag, 5 juli 2025, Soesterberg- Karlskrona

Het waait flink in Ystad, dus we blijven er een extra dag. Een mooie gelegenheid om de stad op ons gemak te gaan bekijken. De detective serie Wallander speelt hier. Er zijn routes uitgezet, die je kan volgen om de plekken uit de boeken met eigen ogen te zien. Maar het is voor ons al te lang geleden dat we die boeken lazen, dus volgen we een route op de Wikiloc app.

Jakob is heel goed in die dingen en brengt ons op de mooiste plekjes van de stad.

We komen bij het middeleeuwse klooster, dat zeer de moeite van het bekijken waard is. Er is een rozentuin, waar alles volop in bloei staat. Prachtig! Op de zolder is een afdeling ingericht voor de kinderen die artistieke aanleg hebben. Echt leuk gedaan.

De volgende dag is de wind minder geworden en zetten wij koers naar Simrishamn. Het is ongeveer 30 mijl, een uur of zes varen, dus het zou een lekker tochtje moeten worden. Dat wordt het niet! De wind komt te veel van achter in en er staan nog vervelende golven van de dag ervoor.

  Als we alletwee een beetje narrig in de kuip zitten zegt Jakob: ‘Het lijkt wel een delivery. We doen niks anders dan maar doorjakkeren naar het noorden. Ik vind er niks aan.’ En dat is precies wat ik ook ervaar. Het lijkt wel of we om een onduidelijke reden een doel moeten halen. Dit zeilen is zo anders dan we op de oceaan deden. Dan voer je vijfhonderd of duizend mijl achterelkaar en bleef vervolgens een paar weken op die nieuwe plek. Misschien zijn we door die manier van zeilen een ander soort zeilers geworden?

In Simrishamn vinden we een plekje aan de lange steiger. Het is een rustig haventje waar we twee nachten willen blijven. Alweer omdat er harde wind aankomt. Het stadje is niet zo groot, maar erg vriendelijk. De temperatuur is goed en we beginnen toch een beetje vakantiegevoel te krijgen. Dat is vast omdat we ons gevoel hebben uitgesproken. We maken een rondje door het stadje, doen wat boodschappen en drinken koffie.

Ons plan is om naar Karlskrona te varen en daar op de trein te stappen naar Kopenhagen en dan door te vliegen naar Amsterdam om aanwezig te zijn bij bijzondere hoogtepunten voor drie kleinkinderen. Dus is onze tocht toch een beetje delivery-achtig?

Het is bijna 60 mijl daarnaartoe en we hebben goed weer. Een stevige wind zorgt ervoor dat we de hele tocht kunnen zeilen. Als we in de buurt van ons doel komen, besluiten we om een nachtje op anker te gaan achter een van de eilandjes daar.

We vinden op Navily een mooi plekje achter een eilandje en varen er naar toe. De zeilen zijn naar beneden en Jakob is bezig het anker klaar te maken. Dan valt ineens de GPS uit en kan ik niet meer op de iPad zien waar we zijn. Net nu we precies tussen de kleine eilandjes met stenen en ondieptes doorvaren. Ik stuur rustig door, neem snelheid terug en probeer me goed te herinneren wat ik op de kaart heb gezien.

Af en toe springt de GPS even aan en gaat daarna weer uit. Het is een raar gevoel om ineens je oriëntatie op de kaart kwijt te zijn. Zijn het de Russen die met ons spelen? Mijn zus stuurt een berichtje dat het lijkt of we op het land liggen. Zij checkt internet en stuurt het bericht over storingen van GPS in de Oostzee. Het maakt me toch een beetje onzeker en in mijn hoofd probeer ik weer te navigeren zoals we dat vroeger deden, met een passer en een lineaal en kruisjes op de kaart. Ik weet het nog wel, maar wordt er niet blij van.

 

Voorzichtig vaar ik naar een ankerplek die me wel OK lijkt en Jakob laat het anker vallen. Er staat nog wat wind, maar dat gaat afnemen. We liggen goed, morgen zien we wel weer verder. De zon gaat heel mooi rood onder en we hebben een rustige nacht.

Het is nog een uur of twee varen naar Karlskrona en na ons ontbijt varen we bij windstil weer die kant uit. Het is even zoeken waar de haven precies ligt, maar dan zien we hem. Er is plek genoeg. De wind komt ons plagen tijdens het aanleggen en ik vervloek in stilte die akelige ringen op de steiger, waar onze lijnen door moeten. Met hulp van de ‘handy duck’, maak ik een lijn vast van de achterste ring van de vingersteiger naar de middenkikker. Dat gaat goed. De haven meester zorgt voor de voorkant en haalt daar een lijn door een ring. Het is even een gedoe, maar dan liggen we. Het is net 12 uur, dus we hebben nog de hele middag voor ons.

Tot onze vreugde is er een Lidl vlakbij, waar we alleen brood halen voor vandaag en morgen in de trein. We gaan drie nachtjes naar Nederland voor leuke dingen met de kleinkinderen. Van Karlskrona rijdt er een trein direct naar het vliegveld van Kopenhagen, vanwaar we naar Amsterdam vliegen. Lekker makkelijk en best snel.

Maar voor het zover is, willen we nog een cadeautje kopen voor de kleindochter, die afscheid neemt van de basisschool. Karlskrona is een vriendelijke rustige stad en we vinden een warenhuis, waar we iets leuks vinden. Na een biertje, voor Amsterdamse prijzen, op een zonnig terras, gaan we terug naar de boot. Nog even lekker niks doen, want we hebben drukke dagen voor de boeg.

Woensdagmorgen stappen we tegen 11 uur in de trein en bereiden ons voor op een mooie rustige tocht. In het begin is dat ook zo. Het uitzicht is minder spectaculair dan we dachten, maar we zitten lekker en eten onze boterhammen op.

Om iets na 1 uur staat de trein ineens stil. Er is een seinstoring. Pech! Het duurt alleen veel langer dan we hoopten en we beginnen ons zorgen te maken over onze vlucht. Wat doen we als we te laat aankomen in Kopenhagen? Er gaat geen latere vlucht vandaag. Pas de ochtend daarop kunnen we voor heel veel geld een nieuw ticket kopen. Wat een dilemma. Na een uur gaat de trein weer rijden. Zou het nog lukken?

Als we vlak bij het vliegveld zijn staat de trein weer stil. Nu is er een technisch probleem. Ik hoor ook steeds een piep, net als op de boot als er iets mis is. Foute boel dus. Het gaat vast niet lukken om op tijd te zijn. Ik troost me met de gedachte dat het vast een klein vliegveld is.

We sukkelen verder en komen anderhalf uur te laat aan. We zetten flink de pas erin naar de controle en in de haast ben ik vergeten mijn blikje drinken uit m’n rugzak te halen. Weer vertraging en een boos gezicht van Jakob. We racen naar de gate, het blijkt een heel groot vliegveld te zijn en we vertrekken natuurlijk van de allerlaatste pier. Puffend komen we aan. Bij het instappen laten we bijna het cadeautje voor de kleindochter op de grond staan, ontdekken het gelukkig op tijd en ploffen op onze stoelen achterin het vliegtuig. Er komt een groep schreeuwerige mannen in de buurt zitten en er zijn luidruchtige kinderen schuin voor ons.

Ik ontplof bijna, wat een lawaai. Ook het vliegtuig van Norwegian is van een soort (Boeiing 737) wat heel veel herrie maakt. Een kleine twee uur later staan we op het Schiphol en stappen in de trein naar Amersfoort. Het is er heerlijk stil en ik begin bij te komen. Spanning? De leeftijd? Ik weet het niet, misschien wel alletwee. Aankomen in ons appartement is altijd prettig. Het is er heerlijk stil en schoon en we kunnen zo in bed stappen.

De dagen met de kleinkinderen zijn geweldig en zeker de moeite van de reis waard. We zien een musical waar kleindochter Rosalie in schittert, we genieten van de diploma-uitreiking van Mick, die Cum Laude geslaagd is en bezoeken de TU Twente met Senna met zijn VWO diploma op zak, die ons laat zien waar hij gaat studeren. Het is een druk programma, maar we genieten er enorm van.

Vandaag vlogen we weer terug naar Kopenhagen en gingen verder met de trein naar Karlskrona. Om de vervelende vlucht met Norwegian te vergeten, had ik een upgrade bij KLM geboekt voor de terugweg. Wat een genot! De treinreis verliep ook voorspoedig en een uur eerder dan gepland waren we terug bij de boot.

Tijd voor een dagje rust!

 

P.S. Een “delivery” is het  – voor een ander –  wegbrengen van een schip naar een haven, in zo kort mogelijke tijd.