Donderdag 29 oktober 2015

Ik had me niet veel voorgesteld van dit eiland, omdat het zo’n toeristentrekker is. Om de haven heen liggen uitgestrekte witte vakantiedorpen, waar je soms een beetje treurig van wordt omdat het zo onnatuurlijk is. Maar goed, het is wel functioneel. We gingen woensdag op de fiets naar Papagayo Bay omdat daar een grotere supermarkt zou zijn. Wat opvalt is dat het overgrote aanboddeel van zo’n supermarkt uit (sterke) drank bestaat….

Gister hadden we een auto gehuurd omdat we het Parc Nacional de Timanfayo wilden bezoeken en de Fundacion van Cesar Manrique. Een auto huren kost hier 33 euro per dag en is dan ook volledig verzekerd, zeggen ze. Beschadigingen aan de auto hoeven niet te worden genoteerd, dat komt wel goed. Nu zijn de wegen hier erg goed en er is weinig verkeer, dus kans op gekke krassen is ook niet zo groot.

We bezochten eerst de salinas en het groene meer aan de noordwest kust. Leuk om te zien. De kleur komt waarschijnlijk van de kleur bodemsteen, want daar kon je stukjes van kopen. Daarna naar het Parc Nacional. Eerst kom je langs een dromedaris carrousel. Zo treurig. Hordes mensen die in de rij staan. Groepen van ongeveer 15 dromedarissen aan elkaar die een verplicht rondje lopen en dan weer wisselen van de wacht. Dag in, dag uit. Maar het geeft wel een mooi plaatje..

Het Parc Nacional begon een eindje verderop. Bij de ingang van het park koop je een kaartje en dan ga je in de file naar het restaurant. Dat duurt ongeveer een uur. Maar dan wordt het pas echt de moeite waard. In een bus (jammer genoeg met getinte ramen, wat lastig is voor foto’s) maak je een tocht door het vulkaan landschap en wordt er uitleg gegeven. Indrukwekkend. Of je echt op de maan bent.

    De   bus rijd dan over een smal weggetje, langs afgronden, waar hij dan stopt voor foto’s (brrr!). Maar zoiets had ik nog nooit gezien en had dit niet willen missen. Daarna nog een demonstratie van de hitte van de vulkaan en dan weer terug naar de auto. Echt bijzonder!

              Vervolgens gingen we op zoek naar de Fundacion van Cesar Manrique, in de buurt van Tahiche. Dat was ook echt bijzonder. Zijn huis is gebouwd op 5 vulkanische bubbles en die heeft hij functioneel gemaakt. Er zijn zitruimtes, die er gewedlig uitzien. Zijn keramiek vond ik ook mooi. Zijn schilderijen wat minder, maar wel heel knap. Jakob heeft een filmpje gemaakt voor zijn vrienden in Schoonhoven. Zeer de moeite waard. Zijn filosofie trouwens ook. We moeten beter met de aarde (voor hem de Canaries) omgaan en ze niet verpesten met lelijke gebouwen en objecten.

           
Er was nog tijd voor een rit door het wijngebied. Nooit geweten date er wijn verbouwd wordt op Lanzarote. De wijnranken groeien niet op stokken maar plat op de grond in kuilen of achter muurtjes. Nog nooit gezien. We bezochten nog snel het wijnmuseum, maar tijd om te proeven was er niet meer.

   De “Helena” met Peter en Ria zou aankomen en we hadden afgesproken om samen te gaan eten. Bovendien hadden ze onze gasfles uit Quinta meegebracht en van die bom wilden we ze ook snel verlossen. Wat was het weer gezellig. Zoveel om bij te praten. En natuurlijk ook heerlijk gegeten.

We hebben nu het plan opgevat om een groepje schepen te verzamelen om samen naar Kaap Verdie over te steken in December en een boordnetje op te gaan zetten. Jaja, het wordt nu steeds echter!

Over een paar uur maken we los en gaan we naar Santa Cruz op Tenerife. Ik hoop dat we lekker kunnen zeilen.