Zaterdag 29 januari 2022

Het zit er bijna op. Morgen zeilen we de laatste mijlen terug naar de baai van Palmeira op Sal. We hebben dan ongeveer 500 mijl afgelegd en 5 eilanden bezocht. Wat een mooie tocht! 

Heel jammer dat het weer deze week niet meewerkte. Er was veel bewolking, veel wind en weinig zon. Gelukkig kon de korte broek toch bijna elke dag aan.

   

Woensdagmorgen werden we in Mindelo door Marelief uitgezwaaid en vertrokken we naar San Nicolau. Het werd een ruige tocht met uitschieters naar windkracht 9. Gelukkig kan de Oosterschelde daartegen. Wij schoven als krabben onder een flinke hoek van voor naar achter over het schip om onze wachten te draaien. Het eten aan de tafels onderdeks was een ware uitdaging. Je moest niet te veel soep in de soepkom doen, want anders liep het er net zo snel weer uit.

We ankerden kort voor het avondeten en werden beloond met een heerlijke Indische maaltijd. Iedereen ging vroeg te kooi die avond.  

Donderdag was er weer een landprogramma. Met een gids werd het eiland San Nicolau bekeken. Het was mistig en een beetje kil.

De wandeling op de Monto Gordo werd ingekort vanwege het slechte zicht.

 

 

 

 

 

We wandelden door een dorp met veel tuinbouw, dat nog op traditionele wijze werd uitgevoerd. Ook het vervoer van suikerriet op een ezel blijft imponerend.

Overal heerste een aangename relaxte sfeer. Het eiland is prachtig en eigenlijk best nog een volgend bezoek waard.

Als we klaar zijn met de lunch – kip en vis met rijst en sla – rijden we naar de ‘pancake’ rotsen. Een waar maanlandschap! Afdalen naar zeeniveau is topsport vanwege de harde wind. Maar wat is het mooi daar.

 

   

Langzamerhand worden we toch best een beetje moe van het pittige zeilen, afgewisseld door dagtripjes waarbij je niet echt stilzit.

De tocht op vrijdag naar Boa Vista is ook weer geen champagne zeilen. Hoewel het prachtig is om met zo’n stoere schoener door de oceaan te snijden, verlangen we toch ook best naar een beetje zon en iets minder wind. Er komen dolfijnen langszij. Wat een mooi gezicht is dat toch steeds weer. Dat maakte veel goed.

Rond 10 uur ‘s avonds kwamen we aan bij het eiland. Best moeilijk om met al het achtergrondlicht de juiste plek te vinden. Er ligt nog een rif in de weg waar we voorzichtig langs voeren. En dan ligt er ineens een onverlichte grote tweemaster vlak bij de plek waar we willen ankeren. Voorzichtig schuift de schipper ernaast en het anker valt. Hèhè, we zijn er. Het opruimen van het schip doen we met de wachtploeg en de bemanning. Vele handen maken licht werk. En dan eindelijk om 23.30 is er tijd voor een biertje!

Vandaag doen we het laatste eilandrondje op Boa Vista in open ‘bakkies’. Ik vind een plaatsje binnen want al dat in en uitgeklim van zo’n laadbak is te heftig voor mijn knieën. Boa Vista is een kaal eiland met heel veel  zand en een paar resorts. Gelukkig is er een haventje waar we met de dinghy kunnen landen. Een Italiaan heeft samen met lokale mensen een prachtig wrakken museum ingericht. In tijden zagen we niet zoiets moois! Stijlvol, leerzaam en met zorg en aandacht ingericht.

   

Een echt wrak mag bij zo’n toertje niet ontbreken. Vanwege kompasafwijkingen en rare wind en stroom zijn heel wat schepen hier vergaan. Decoratief ligt het laatste wrak in het blauwe water vlak bij het gele zandstrand. Tot slot gaan we nog even naar de grote zandduinen, waarna we voldaan gaan lunchen aan de kade van Sal Rei.

Een aantal van de groep zijn druk met adressen voor Covid testen en quarantaine briefjes. Zo zonde dat dit gedoe de pret een beetje bederft, maar het is niet anders.

Morgen nog even lekker zeilen!