Vrijdag 22 april 2022

Zevenentwintig haarspeldbochten nemen we om boven op de berg bij het National Parc Lovcen te komen. Een ‘must’ als je in Tivat bent. De auto huurden we via de marina, lekker makkelijk en niet duur. Het is een Toyota Yara automatic. Prachtig en handig om mee naar boven te rijden. Jakob praat me door ieder van de 27 bochten en waar het kan stoppen we even om van het uitzicht te genieten.

         Het seizoen is nog niet begonnen en er is nog geen enkel koffietentje open onderweg. Gelukkig heb ik wat te eten meegenomen. Het is nog rustig op de weg en het passeren van tegenliggers is goed te doen. Als we boven zijn, zien we een bord richting het mausoleum van bisschop Petar Njegos. Dat ligt nog een stukje verder omhoog en we moeten ook een kaartje kopen. Wij gaan voor het hele plaatje, dus dat doen we.

Intussen hebben we de sneeuwgrens bereikt. De weg wordt smaller vanwege de dikke sneeuwranden.Het laatste stuk is niet begaanbaar en onze voorgangers laten hun auto’s voorzichtig achteruit naar beneden glijden. Dat is voor ons iets te veel van het goede, dus we keren om en rijden via de andere kant van de berg terug. We hebben al zoveel moois gezien. Op de terugweg doen we nog wat zware boodschappen (wijn en bier en nog wat dingen..) die we met de auto tot aan de steiger kunnen brengen. Zo handig!

De was, die we ’s morgens naar de wasserij brachten, een kilo of 15 ongeveer, kunnen we de volgende dag ophalen. Ik was bang dat het een fortuin zou kosten, maar voor 10 euro kunnen we het schone goed, schoon, droog en opgevouwen, weer ophalen.

De volgende dag rond een uur of 11 vertrekken we uit de haven van Tivat en gaan op weg naar Kotor dat een stuk verderop in een hoek van de baai ligt. Het is maar 2 uurtjes varen en het is mooi weer.

Op aanraden van Gerben, die we op de haven ontmoeten, maken we een stop bij Our Lady of the Rocks, een klein eilandje midden in de buurt van Perast. Hij vertelde ons dat je met je boot gewoon mag aanleggen aan de publieke steiger om een klein halfuurtje rond te kijken. Echt de moeite waard, zei hij. Dus dat deden we. Na een rondje om het eiland gevaren te hebben, leggen we aan bij de publieke steiger.

De legende vertelt dat de mensen uit de omgeving  steentjes vanaf de wal naar een rotspuntje in het water gooiden. Die berg steentjes groeide uit tot twee eilandjes, die nu veel bezoekers trekken. Op het ene eilandje, Our Lady of the Rocks, staat een kerk met daaraan vast een museum, het andere eilandje heet ‘Eiland des doods’ met daarop een begraafplaats en een klooster (kijk maar eens op internet bij Our Lady of the Rocks).

Wel bijzonder hoor om Jonas daar dan even te parkeren. We zijn niet alleen op het eilandje. Er ligt een cruiseboot verderop en dan weet je het wel. De kerk is prachtig en heeft heel veel zilveren plaatjes aan de muren, die geschonken zijn door overlevenden van scheepsongelukken. Aan het aantal plaatjes te zien, liep het best vaak goed af.

Nadat we ons rondje hebben gelopen over het eilandje, varen we verder naar Kotor aan het eind van de baai. We laten het anker vallen en blijven lekker aan boord om van het imponerende uitzicht te genieten.

Het water is heel rustig en we slapen goed. De volgende ochtend regent het pijpenstelen en het is erg koud. Zelfs Jakob wordt er chagrijnig van en dat wil wat zeggen. We besluiten om de kachel aan te maken. Er zit vast nog wel genoeg brandstof in. Het wordt wat warmer aan boord. Tegen 12 uur wordt het droog. Het brood is op en aan de wal zijn winkels, dus toch maar de dinghy in het water gelegd en naar de wal gevaren.

En dan vergeten we onze slechte bui. We lopen door de toegangspoort het stadje Kotor in en wanen ons in een andere wereld.

       Kleine straatjes, kerken, winkeltjes en zelfs een maritiem museum komen we tegen. De terrassen zijn na de regen weer gezellig gemaakt en zelfs de zon begint te schijnen. Het wordt een heerlijke middag. Een van de attracties van het stadje is dat je via een hele lange trap naar het fort boven op de berg kan klimmen en dan een fantastisch uitzicht hebt. De trap heeft ongeveer 1200 treden. Hmm, dat lijkt ons wat veel, maar wat lager zien we een kerkje, dat ook al een heel mooi doel is. We bewaren de klim voor de volgende dag.

Weer hebben we een rustige nacht en weer is het gaan regenen. Die wandeling omhoog gaat dus niet door. Met gemengde gevoelens leggen we de dinghy weer aan dek. Zodra de regen wat minder wordt haalt Jakob het anker op. Met een rustig gangetje varen we weer richting Tivat, waar we op zaterdag willen uitklaren om naar Kroatië te vertrekken. Er komt vrijdag nog flink onweer met regen en wind en dat beleven we liever in de haven.

Boemm!! Een knal, wat is dat? We kijken snel om ons heen en denken tegen iets aangevaren te zijn, een boomstronk of zo. We zien niks drijven in het water. Snel doet Jakob het luik van het motorruim open. ‘Nee!!’ roept hij. ‘De dynamo van de 24 volt is van de motor losgebroken!’  Ik zet de motor uit terwijl Jakob kijkt of we zo verder kunnen varen. Snel haalt hij de v-snaren naar boven zodat die nergens tussen kunnen komen. Daarna kan ik de motor weer starten. De accu’s ontladen nu wel met 8 ampère in plaats van dat ze bijladen. Gelukkig zijn we niet ver van de haven van Tivat af en na een uurtje liggen we vast. Zodra de motor wat afgekoeld is gaat Jakob kijken hoe groot de schade precies is.

Het blijkt dat de (zware) 24V dynamo echt van het motorblok is afgebroken. Hoe repareer je dat?? Met een beetje geluk komt er morgen een monteur, maar of hij daar zo snel wat aan kan doen is een hele grote vraag. De reservering bij de haven van Dubrovnik heb ik maar voor onbepaalde tijd uitgesteld.

Zo zie je maar dat onze plannen onverwacht kunnen veranderen door invloeden buiten ons om. Gelukkig zijn we flexibel en erg benieuwd hoe dit verder zal gaan. De haven hier is in ieder geval een goeie plek om een poosje te liggen.