Zondag 17 april 2022, Tivat

Na een laatste wandeling langs de boulevard van Bar, gevolgd door een heerlijke maaltijd bij het strand paviljoen, gaan we op tijd naar bed, zodat we uitgerust aan het vervolg van onze tocht kunnen beginnen.

Zoals verwacht is er dinsdag inderdaad geen wind en glijden we zachtjes over een spiegelgladde zee naar onze eerste ankerplek langs de kust in de baai van Budva.  Tijdens het seizoen is het daar vast heel druk, maar nu zijn we de enige zeilboot die zijn anker laat vallen. Er varen wat vissers rond en op de wal wordt hard gewerkt aan twee grote nieuwe gebouwen, waar volgend seizoen de nieuwe vakantiegangers terecht kunnen. De sfeer in de grote ruime baai is vredig en onze stemming is vergelijkbaar.

. We drinken wat en besluiten om de volgende dag een uitgestelde verfklus aan de kuip-ingang te gaan beginnen. Jonas ligt heerlijk te wiegen en vindt het prima.

Na een rustige nacht duikt Jakob de generator op uit het achterluik, pakt de schuurmachine en de stofzuiger en ik zoek de verf en de kwasten op. We gaan aan de slag op ons eigen kleine zelfvoorzienend eilandje in de baai van Budva. We maken bijna net zoveel lawaai als de bouwvakkers aan de wal en voelen ons verbonden.

Na een paar uur is het schuren klaar en kan de eerste grondlaag erop. Die is zo dun, dat we de gleufjes die er zo langzamerhand ontstaan zijn bij onze ouder-wordende Jonas, er niet mee dicht kunnen smeren.  Jammer. Mijn rimpels zijn uiteindelijk ook moeilijk dicht te krijgen met een laagje crème, dus ik snap het wel.

De sfeer in de baai is zo aangenaam, dat we besluiten om nog maar een dagje hier te blijven liggen. We hebben geen behoefte om aan de wal te gaan, genieten gewoon van het moois om ons heen en delen nog een likje grondverf met Jonas.

Gezien de afgelopen ervaringen met heftig weer, volgen we de weerberichten nauwkeurig. En ja hoor, daar komt voor zondag en maandag weer een klein stormpje aan. Windkracht 5-8 Bft. Dat betekent dat we moeten zorgen om tegen die tijd stevig in een haven te liggen met lijnen voor en achter. Het meer van Kotor, wat volgens de boeken de mooiste plek van Montenegro is, ligt nog zo’n 40 mijl bij ons vandaan en de haven daar is ons doel. De komende dagen is het nog windstil en weer schuiven we langzaam op de motor een baai op. De baai van Bigova, hadden we gelezen, is een mooie baai met een restaurant, Grispolis, waar je zeker moet gaan eten. De mooring, waar je aan kan gaan liggen, kost dan niks. Nou , we zien wel.

Op het moment dat wij het anker willen laten vallen (omadat we daarvan zeker weten dat het houdt), komt de eigenaar van het restaurant naar ons toegescheurd in zijn dinghy en gebaart dat we een boei moeten oppakken. Wij roepen terug dat we dat niet willen en hij vertrekt. Het anker zit nog niet in de grond of daar komt de maritieme politie aan en wil aan ons vastmaken. ‘Hoho’, roept Jakob, ‘ik ben nog niet klaar met ankeren!’ Ik beduid hem om te dimmen, want je weet maar nooit in zo’n land als dit hoe ze met je omgaan. De politieboot wacht keurig tot Jakob klaar is en dan komen ze langzij voor de paspoorten en de scheepspapieren.

Nu hadden we gelezen, dat ze erg moeilijk kunnen doen als je geen toeristenbelasting hebt betaald bij aankomst en kan je een flinke boete krijgen. Toevallig heb ik de avond tevoren zitten puzzelen wat er nu precies op de documenten staat die we van de autoriteiten in Bar hadden gekregen. Het leek er op dat er iets over ‘taksa’ op stond met een bedrag van 80 euro. Maar we weten niet zeker of dat voldoende is. Gespannen wachten we af wat de politie zal zeggen over onze papieren. Al heel snel komen ze naar buiten en geven ons het hele pakje terug. Alles is goed. Hè, gelukkig, dan weten we dat ook weer.

Het is tijd voor koffie. Dat smaakt. We besluiten de eerste laag lak op ons project te smeren en dan met de dinghy naar de wal te gaan om daar wat rond te kijken. Er is een piepklein dorpje met een piepklein winkeltje dat pas over een week of zes opengaat. Jammer. Geen vers brood voorlopig. We lopen de enige straat van het dorp door en komen op een hoger gelegen stukje met een mooi uitzicht.

We maken de ‘zoveelste’ foto van Jonas en lopen terug naar het restaurant voor een biertje. Er zijn hele kleine flesjes van 0,25 liter en we betalen daar 3 euro voor. Amsterdamse prijzen lijkt ons. Maar ja, de eigenaar vertelt dat hij zijn 20 appartementen nog niet verhuurd heeft. Er komen altijd veel Russen daar, maar nu dus niet. Ons geld kan hij daarom best goed gebruiken.

Vrijdag is het nog steeds mooi rustig weer, dus ook in deze baai blijven een nachtje extra liggen. Halverwege de nacht begint de boot te schommelen. Er is een rustige deining de baai ingelopen, die naarmate het ochtend wordt steeds sterker wordt. Daar worden we niet blij van. Tijd om te vertrekken. Om 8 uur (dat is tegenwoordig heel vroeg voor ons..) gaan we ankerop en komen op ruimer water, waar de deining nog een stuk heftiger is. Er is nog steeds geen spoortje wind. We klotsen richting de baai van Kotor en op het moment dat we daar van koers veranderen en de baai binnenvaren, is het geschommel ook voorbij.

    Wat een prachtige baai ligt er voorons. Omsloten door hoge bergen, ligt het blauwe water te schitteren in de zon met hier en daar een groter of kleiner stadje met witte huizen. En alweer zijn we de enige boot hier, maar kunnen ons voorstellen dat het tijdens het zomerseizoen wit ziet van de zeilen. We genieten van onze laatste mijlen naar Tivat aan de oostkant van het vlindervormige meer. En dan komt voor die dag de grootste verrassing. De haven van Tivat, waar we een paar dagen willen blijven, ziet er uit alsof hij aan de Cote ‘d Azur ligt met enorme glimmende motorjachten en een gigantische vijfmaster, die aan prachtige steigers liggen, omzoomd door palmbomen en plantenbakken.

        Daarachter zijn appartementen gebouwd in een hele fraaie verzorgde stijl en de terrassen en winkelstraatjes zijn ronduit ‘lux’ te noemen. En daar komen wij aan met onze niet meer zo jonge cruisersboot. Niks glad en strak en fancy, maar eerlijk en doorleefd en doordrenkt met stoere zeilverhalen.

Met veel egards worden we door een havenmeester in een Rib naar onze plek gebracht. Hij helpt met het vastmaken van de voorlijnen en geeft de mooringlijnen voor de achterkant aan. Hij wenst ons een prettig verblijf. En dat alles voor de prijs van 36 euro per nacht!! We kunnen het bijna niet geloven. En dan die toiletgebouwen, marmer met regendouches en heerlijk warm water. De verleiding is groot om hier nooit meer weg te gaan, maar zo zitten we niet in elkaar. Nog even het stormpje uitzitten van zondag en maandag en dan gaan we weer verder.  

Echt Paasweer hebben we hier dus niet, maar wie weet is het volgend weekend beter. In dit land, vanwege de orthodoxe leer, is Pasen een weekje later. Vanuit een stormachtig Tivat wensen we iedereen nog een gezellige voortzetting van het Paasweekend.