Donderdag 30 maart 2023

Wat een heerlijke haven is dit hier in Mazagon. Je zou bijna alleen maar op de boot blijven zitten om er van te genieten. Maar dat is de bedoeling natuurlijk niet.

We zijn hier op een bijzondere plek. Vanaf de Rio Tinto, waaraan Mazagon ligt, is Columbus in 1492 vertrokken om de wereld te ontdekken.

Natuurlijk is daar een gedenkplek voor opgericht en die gaan we zoeken. We stappen in de bus richting La Rabida en zien onderweg heel veel fruitteelt onder plastic bescherming.

Als we goed kijken zien we dat er aardbeien worden gekweekt en ze kleuren al rood. Dat is vroeg. Ze zijn hier dus vast al lekker en dat onthouden we.

We stappen na in half uur uit in La Rabida en volgen dan een voetpad richting de rivier. Heerlijk, het weer is zomers en er bloeien al veel bloemen in de beschoeiing. In de verte zien we de silhouetten van drie klassieke schepen. En als we daar aankomen is er een heus museum, Muelle de Las Carabelas, met een waterpartij waarin de schepen liggen. We kopen een kaartje en gaan de historie bekijken. Wat gaaf toch, dat er toen al mensen waren die dit aandurfden met deze relatief kleine schepen. We lezen de geschiedenis en krijgen steeds meer respect voor onze voorouders (nou ja, die Spaanse dan).

Nu kijken we naar de replica’s, die in 1992 gebouwd zijn en naar Sevilla zijn gevaren voor de wereldtentoonstelling. We klauteren de Santa Maria, de Nina en de Pinta op en zien dat de tand des tijds ook hier heeft toegeslagen. Maar het blijft leuk.

    Op een klein terrasje drinken we een frisdrankje en eten wat kleine tapas. Tevreden gaan we met de bus terug naar Mazagon en lopen nog napratend over de historie door naar het strand voor een biertje. Jammer dat we hier niet langer kunnen blijven, maar de volgende haven roept alweer.

En dat is Ayamonte. Het ligt op de grens van Spanje en Portugal aan de Guadiana rivier. We komen daar met hoog water aan en dat is maar goed ook. Op de Navionics kaart lijkt het of we een stukje over land varen en dat voelt een beetje unheimisch. Gelukkig hebben we genoeg water onder de kiel als we met een zwierige bocht en de wind op de kont de haven indraaien. Het is weekend, dus havenmannen zien we niet. We zoeken zelf een plekje uit, wat achteraf vast voor kleinere boten bestemd was, maar vooruit, we knopen vast en genieten van het uitzicht. De volgende dag verkennen we het stadje wat erg leuk is om doorheen te lopen.

    We strijken neer bij een restaurantje wat vol staat met flessen wijn. Dan is het eten ook vast goed, denken we. Het blijkt dat ze meer tapas dan dagschotels serveren, maar dat is geen probleem.

We nemen allebei een glas rode wijn en bestellen schelpjes in een sausje, Pimento’s (groene pepers), een salade van het huis en tenslotte nog wat serano ham. Een onconventionele maaltijd voor een Hollander, maar we genieten ervan. 

De wijn is zo lekker, dat we graag een fles mee willen nemen om open te trekken bij een bijzondere gelegenheid. En dat is natuurlijk geen probleem.

Op Navily, de boten app, hadden we gelezen dat er hier vlak bij de haven een vulstation voor gasflessen is. We hebben geen volle reserve fles meer, dus dat zou goed uitkomen om daar naar toe te gaan. Maandag gaan ze open en Jakob heeft de route opgezocht. We fietsen er naar toe, met een lege gasfles achterop. We volgen een mooi fietspad langs de rivier en met uitzicht op de brug.

Na een minuut of twintig hebben we de pomp gevonden en binnen een vloek en een zucht zitten we weer op de fiets. De volle gasfles ligt nu bij Jakob achterop. Die fles weegt zeker 25 kilo en op zo’n klein fietsje is dat best een ding.

De fles is zo stevig mogelijk met zeilbinders vastgebonden, maar wiebelt toch wel een beetje. Ik fiets achter Jakob aan zodat ik kan roepen als er iets mis gaat. Gelukkig gaat alles goed en tevreden bergt Jakob de zware gasfles op in de achterbun van Jonas. We kunnen nu weer even voort. 

Ik loop naar de supermarkt om brood en yoghurt te kopen. Die is vlak naast de haven en… ze verkopen er van die hele grote dikke rode aardbeien, waarvan we weten dat ze zongerijpt zijn op het veld en dat proef je.

De laatste etappe voor deze maand brengt ons naar Vilamoura. We vertrekken dinsdag met hoogwater uit de haven van Ayamonte en laten ons met de stroom meevoeren naar zee. Na een uurtje gaan we stuurboord uit richting Vilamoura. Er staan akelige golven en er is geen wind. Jonas maakt rare sprongen in het water, maar de zon schijnt en wat kan het ons schelen. We speuren de zee af naar Orca’s, want de laatste melding kwam vanuit deze buurt. We zien niks geks en zitten lekker in het zonnetje, mee hobbelend met de golven.

Dan ineens een gek geluid. We herkennen het direct….. de stuurautomaat geeft het weer eens op. Er is vast weer een relais kapot. De vorige keer hadden we de haven van Almerimar vlak bij en konden we daar het relais vervangen. Maar nu moeten we echt doorvaren naar Vilamoura. De zee is te onrustig om het hier te proberen. Er zit niks anders op dan de volgende zeven uur met de hand te sturen. We wisselen elkaar om het uur af. Door de golven die Jonas steeds uit zijn koers duwen, is het best ‘een beetje‘ werken.

Omdat we er druk me zijn, vliegt de tijd en ineens zien we het grote hotel aan de ingang van de haven van Vilamoura. Rustig draaien we de voorhaven in en het voelt een beetje als thuiskomen op het moment dat we vastmaken aan de meldsteiger. Twee jaar geleden lagen we hier ook vanwege de Corona quarantaine. Dat was geen straf, want het strand is hier heerlijk en de sfeer is relaxed. Het duurde drie maanden voordat we konden ontsnappen naar Spanje.

Het havenpersoneel hier is supervriendelijk en ze brengen ons met hun dinghy helemaal naar onze plek aan de steiger waar we twee jaar geleden ook lagen. Tevreden kijken we om ons heen. Doel bereikt. We trakteren onszelf op een maaltijd bij de Italiaan en slapen daarna als rozen.

En nu is het bijna tijd om Jonas twee weken alleen te laten. We hebben even iets anders op het programma. Jonas wordt schoongemaakt en opgeruimd en vindt het vast prima om hier even alleen achter te blijven. Eindelijk rust!:-)

Half april zijn we hier weer terug en hebben het voornemen om een stukje terug naar de Guadiana rivier te gaan. Volgens kenners mag je die niet missen. Voor nu nemen we dus even afscheid en misschien vertellen we later wat we in die tussentijd gedaan hebben.