Dinsdag 22 oktober 2019

De eerste ochtend dat we wakker werden bij Ilot Mato was het bladstil. Geen rimpeltje in het water. Wat was dat mooi. Ik haalde Jakob uit bed om van dat moment te genieten.

Op andere boten zag je ook mensen staan die van de indrukwekkende ochtend genoten. Het water was zo helder dat we de ankerketting konden zien liggen. En… ook wat kleine haaitjes onder de boot.

We hadden gepland om het onderwaterschip schoon te maken, maar met die haaitjes leek het iets minder aantrekkelijk om het water in te gaan. Na het ontbijt gingen we toch maar te water, want in principe doen ze niks. Nou, gelukkig was dat ook zo. Jakob ging met de schroef aan de gang en ik deed de zijkanten. Dat ging best goed, ondanks dat het water niet zo warm was.

We ontdekten het eilandje en liepen over het strand, wat niet zo erg groot was, maar wel erg mooi. Jakob vroeg zich af of er nog een mooiere plek te zien was……

‘s Middags wilden we snorkelen bij het rif. Er was intussen best wat wind gekomen, maar we gingen toch. Jakob kreeg het koud, maar ik moest nog wat energie kwijt, dus zwom terug naar Jonas in plaats van weer in de dinghy te klimmen. Wat lagen we op een mooie plek!

Het eilandje is eigenlijk een dikke knobbel in het water met een strandje er omheen. Die knobbel kon je beklimmen. Samen met Cliff en Mary Ann van de Toccata gingen we naar boven. Het was niet echt een makkelijk paadje, maar het lukte wel. En het uitzicht was geweldig. Dat wij daar zomaar lagen met de boot!

Zondag was het weer tijd om te vertrekken en we zeilden naar Noumea, de hoofdstad van New Caledonia. We hadden ruime wind en heerlijke zon, dus een prachtige zeildag.

Omdat we niet in het drukke ankerveld bij de marina wilden liggen, ankerden we een baai ervoor, Baie de Citron, waar het rustig was.

We waren toch wel nieuwsgierig naar de stad, dus snel de dinghy in het water gelegd. We waren daar in ongeveer 10 minuten. O, o, wat viel dat tegen. Alles was dicht en er was geen mens op straat.  Daarom gingen we maar terug naar de havenbar, waar we wat konden eten. Gelukkig was de wind gaan liggen toen we weer 10 minuten terug moesten varen in de dinghy, want tegen de wind in is het een natte tocht .

We hadden gehoord dat er in de supermarkt veel lekkere dingen te koop waren. Nou, dat was ook zo! Maar eerst moesten we op jacht naar het onderdeel voor de koelkast, wat we besteld hadden in Australië

Na een ontdekkingsreis langs verschillende koeriersbedrijven en telefoontjes naar verschillende postkantoren, bleek het pakje op het OPT kantoor te liggen vlak bij de haven! Nou ja, we hadden weer flink gewandeld, een flink stuk van de stad gezien en waren erg blij dat we het pakje konden ophalen (wel na betaling van 7300 XPF aan douanekosten).

Daarna kochten we in de supermarkt heel voorzichtig in en alleen maar lekkers wat gelijk opgegeten kon worden, want het was niet zeker of de koelkast met dat nieuwe controlpanel het zou gaan doen. Maar gelukkig, ‘s middags snorde de koelkast weer als vanouds.

We zouden in de stad gaan eten, maar het was intussen flink gaan waaien en we hadden geen zin in een nat pak. Cliff en Mary Ann vroegen of we bij hen stokbrood met lekkere dingen kwamen eten. Helemaal goed. We stapten in de dinghy en waren snel bij hen. Maar vanwege het onrustige water, kon ik moeilijk op hun boot komen (ik zit dan op mijn kniere voorop met de lijn in mijn hand, die ik ergens aan vast ga maken) en je snapt het al, ik ging te water. Dat natte pak kon ik niet ontlopen. Gelukkig lagen we dicht bij elkaar, dus snel terug om droge kleren aan te doen. De tweede keer ging het goed en we hadden een heel gezellige avond.

Het weerbericht is nu ons grootste aandachtspunt. We zoeken een mooi weergat om over te steken naar Australië. Dat is een afstand van ruim 700 mijl en dat gaan we in 6 dagen doen. De komende dagen ziet het er nog niet goed uit, maar begin volgende week is een optie.

We hebben nog van alles te doen, dus de tijd zal wel omvliegen hier. Bij het postkantoor zagen we deze StreetArt, die wel heel toepasselijk is voor een postkantoor.