Tweede Kerstdag, 26 december 2015

Maandag en dinsdag hadden we de Hullu Poro, de Beau en de LJS uitgezwaaid. Best gek, dat zij al gingen en wij nog hier bleven.

We hadden ons er best veel van voorgesteld. Kerstvieren in Mindelo. Volgens de boeken zouden er mooie optochten zijn met veel muziek en de daarbijbehorende kerstsfeer. We hadden afgesproken met Peter en Ria, dat we eerste Kerstdag een gezamenlijk kerstdiner zouden maken. En als het lukte zouden we naar de kerstnachtdienst gaan.

Boodschappen doen voor kerst deden we al op woensdag, want we wilden Santo Antao nog bezoeken en dat kon alleen op donderdag.

We staken over met de Oost-Vlieland, die nu een andere naam heeft. Hij kraakte wel een beetje, maar we kwamen veilig aan de overkant. Er gingen veel mensen die werk hebben in Mindelo, voor de feestdagen naar huis op Santo Antao.

Die namen van alles mee. Op de ferry hadden we al een afspraak gemaakt voor een tochtje over het eiland. Gelukkig maar dat we dat aan boord al hadden gedaan, want bij aankomst in de haven stond er een leger van gidsen en chauffeurs hun diensten aan te bieden.

Als je daar eerst iets goed uit moet zoeken is je halve dag om.

We troffen het met een intelligente, goed opgeleide, Engels sprekende gids. Dat was echt top.

We hebben veel gezien en hij heeft ons veel verteld. Onder andere dat de regering het 50/50 systeem heeft ingevoerd. Overal in besturingsorganen of universiteiten of andere organisatie, moet het bestuur bestaan uit de helft vrouwen en de andere helft mannen. Ook binnen het gezin hebben de man en vrouw gelijke taken. En dat werkt.

De economie, met name onderwijs en gezondheidszorg zijn met sprongen omhoog gegaan. Dat klinkt bijna als een voorbeeld functie voor Europa. Hij vertelde ook dat Kerst met de hele familie gevierd wordt en dat waren in zijn geval zeker meer dan 50 mensen. Veel koken dus. Hij ook!

Terug in Mindalo hadden we een kerstdiner in het haven cafe geregeld. Heel leuk en lekker.

Daarna was het bijna tijd (22.30) voor de kerstnachtdienst. De kerk was vol met alle ramen en deuren open vanwege de warmte. We verstonden natuurlijk niet zo veel, maar meezingen lukte aardig. Het kindje Jezus werd tijdens de dienst in de stal en kribbe gelegd en na de dienst er weer uitgehaald, zodat iedereen hem kon begroeten met een kus op de knie (van de pop). Die knie werd netjes afgeveegd met een doekje. Voor ons een vreemd gebruik, maar het had wel wat. Buiten stonden er nog wat engelen en het was een gezellig napraten. Het was intussen 01.15, dus we gingen terug naar de boot.

Volgende ochtend nog een keer naar de kerk, maar dat bleek een kopie te zijn van de avond ervoor. We dronken koffie bij Café Royal en konden facetimen met Inge en Mick, die bij Karina waren. Echt heel leuk.

Om 5 uur gingen we met de bijboot en een tas vol eten en drinken naar de Helena. Daar was de tafel al feestelijk gedekt en dronken we eerst wat in de kuip met lekkere hapjes erbij. Daarna een kopje Courgette soep en vervolgens de Confit de Canard met een heerlijke zuurkoolschotel uit de oven. Als toetje hadden we iets heel lekkers met banaan, karamel, koffie, slagroom en gehakte noten. Specialiteit van Ria. Heerlijk. Daarna koffie in de kuip met een 25 jaar oude Chivas Regal. Mmmmm. Dat was een heel geslaagd samenwerkingsproject. De moeders deelden hun gevoel over het gemis van de kinderen en de sfeer thuis, maar de vaders gingen daar wat realistischer mee om :-).

Vandaag is het dus 2e kerstdag. Eerst een beetje uitslapen en daarna wat bootklusjes. Jakob ging met Peter naar de kant om met Umberto een afspraak te maken voor het schoonmaken van de onderkant van de schepen. Dat scheelt vast in snelheid bij de oversteek…. We liggen nog steeds op anker, dus financieel kan dat wel lijden. Om 5 uur komen de bemanningen van de Red Max en de Helena hier wat drinken, waarna we naar de wal gaan voor een lekker Italiaans gerecht, bij de Taverne. We waren daar al eerder en het eten was heel erg lekker.

Vandaag schijnt de zon weer volop en is het dus weer warm , maar gister was het de hele dag bewolkt en dat scheelt wel een graad of 8. Het is rustig weer, maar de verwachting is dat het de komende dagen weer wat harder zal gaan waaien. Wij denken woensdag of donderdag aan de oversteek te beginnen. Voor die tijd gaan we nog een nachtje in de haven om water en diesel te laden en boodschappen te doen. Het gaat er nu echt aankomen……

Vrijdag, 18 december 2015

Na een lekkere zeiltocht vanaf Ilha de Santa Luzia kwamen we op woensdagmiddag in Mindelo aan. Vanaf de Helena waren er hele mooie foto’s van ons gemaakt.

De ankerbaai is heel bekend, want 5 jaar geleden liet de Oosterschelde, waar ik aan boord was, zijn anker vallen achter de Bodyguard van Dennis en Anneke. Dat was toch bijzonder! Nu 5 jaar laten liggen wij hier op eigen kiel en Anneke is niet meer. Bizar! We denken veel aan haar. Zeker hier!

Tegen 5 uur stapten we in de dinghy om op het haven terras wat te drinken en bij te praten met andere zeilers. We hadden het ankerlicht al aangedaan op Jonas, want het wordt hier om 6 uur donker en we verwachtten niet voor die tijd terug te zijn. Tegen 7 uur waren we weer aan boord en bakten pannenkoeken. Heerlijk.

Het inklaren deden we op donderdagmorgen en dat ging zonder enig probleem. Daarna verkenden we de stad met Peter en Ria.

 Het was een hernieuwde kennismaking zowel voor Jakob als voor mij,  want hij was hier voor zijn werk in Rotterdam ook al geweest.. De sfeer is hier zo ontspannen. Onder de zon zijn mensen blij en trots op hun land.

 
De straten zijn gezellig en kleurrijk en de mensen zijn heel vriendelijk en ontspannen. We dronken koffie in Cafe Royal en werkten de mail bij, want er was heel goed internet. We deden wat boodschappen en gingen terug naar de boot.

 
We hadden gezien dat er ’s avonds muziek zou zijn ter nagedachtenis van de zangeres Cesaria Evora, wat om 6 uur zou beginnnen. toen het om 7 uur nog niet begonnen was, gingen we wat eten in het havencafe. Na een poosje kwamen er bekenden langs en tenslotte liepen we de stad weer in.

Er was een groep Kaapverdianen muziek aan het maken en aan het dansen (slavengevecht) en omdat de deur van het gebouw openstond, gingen wij er kijken. Heel bijzonder. Daarna nog een Caiparinha in Club Nautica gedronken en deze relaxte dag was al weer om.

Vrijdag begon met wat klusjes op de boot en daarna de stadswandeling uit ons boekje. De was had ik intussen afgegeven en die zou om 5 uur klaar zijn. We spraken onze Engelse buurman, die alleen op reis was omdat zijn vrouw niet van zeilen houdt.

We slenterden door allerlei leuke straatjes en Jakob herkende het hotel waar hij gelogeerd had voor zijn werk. Het was warm en dan ga je vanzelf een beetje rustiger aan doen. No stress!

Het was nog lang niet donker….. De was werd gebracht en was schoon, droog en rook goed! Een rastaman vroeg of ik nog kleren voor zijn moeder had…. Hoe anders hier dan thuis! Maar de kerstsfeer is er wel. Kijk eens wat een leuke kerststal.

Woensdag 16 december 2015

Na een dagje niks doen op de boot (nou ja, een beetje kleine klusjes doen en het haar van Jakob knippen..) gingen we de wal op om brood te kopen en het blog te publiceren. Er is een internetcafe met snel internet, maar hele trage bediening. De mail werd gelezen en er kwam een bericht door, date er een boot op drift was geraakt. Het was niet die van ons, maar de LJS, waarvan de bemanning een stevige wandeling aan het maken was. Gelukkig liep dat allemaal goed af.
De volgende dag, zondag, wilden we weer wat gaan bekijken op Sao Nicolao. Het was best warm, dus een fikse wandeling werd het niet. We gingen met een open truck de andere kant van het eiland bekijken. Na wat onderhandelen over de prijs, gingen we op pad. Wat was het weer schitterend. Op een gegeven moment stelde de chauffeur voor om van de weg af te gaan naar het mooiste en meest spectaculeire punt van de Kaap Verden. Dat kostte dan wel wat meer, maar het zou de moeite waard zijn. Nou dat was het. We reden naar de noordwestelijke punt via een onverhard pad en kwamen bij een wild stuk kust, waar het water de kant had uitgesleten. Er stond veel wind en het opspattende water was magnifiek. Via een natuurlijke trap daalden we af naar en lager gedeelte, waar je goed kon zien wat het water met de kust doet. Geweldig.

     Daarna vervolgden we de tocht naar Praia Branca, een dorpje tegen een helling aan geplakt. Het zag er zo mooi en vredig uit. En zo schoon. De mensen daar zijn heel relaxed en genieten van een simpel leven. We wilden wat drinken en dat kon bij een winkeltje, waar de mevrouw koude drankjes verkocht. Geweldig om zo een indruk te krijgen van de manier van leven daar.

Terug in Tarrafal gingen we terug aan boord, om later weer naar de wal te gaan voor het avondeten. Dat was lekker verdienen voor de boatboys. Het internet café zou lekker eten hebben vanaf 7 uur. We waren op tijd en hadden pas om half 10 wat te eten. Het was heerlijk, maar internet is daar sneller. De rekening werd op een afgescheurd stukje papier aangeboden. Geweldig! Het was natuurlijk weer niet duur. In het donker voeren we met de dinghy’s terug naar de boot. Best spannend, want je ziet niet echt veel, maar alles ging prima.

Maandag morgen zouden we doorvaren naar het volgende eiland. Er was geen wind in het begin, maar daarna werd het heerlijk zeilen. Er zou niks zijn op Ilheu Branco en dat klopte ook. LJS en wij lieten het anker vallen op 10 meter diep water, wat best wel onrustig was. De Helena en Hulu Puro voeren door naar het volgende eiland. We hadden een prachtig uitzicht, maar lagen te tollen om ons anker.

De ankerbol aan de tripline was spontaan los gegaan en Jakob scheurde met de bijboot erachteraan om het balletje terug te halen. Manon van de LJS was zo lief om het weer aan de tripline te bevestigen, die ze had opgedoken. En kwam daarna gezellig kletsen. Leuke meid!

Het werd een onrustige nacht, omdat bij het draaien van de stroming en wind, de ankerketting een enorme schok gaf, waarvan we niet begrepen hoe dat kwam. Toch maar ankerwacht ingesteld, Vanmorgen, dinsdag, bij het ankerop gaan bleek dat de ketting halverwege om en steen zat en daardoor effectief maar 20 meter was. Weer ging Manon te water om aanwijzingen te geven hoe we de ketting los konden varen. En dat lukte!

We zeilden met een heerlijke windje naar Ilha Santa Luzia, het laatste eiland voor Sao Vicente. Wat een mooi plek. De Helena lag er nog en wij vonden daar ook een mooie plek. Landen op het strand was niet heel makkelijk stond er in de pilot, maar dat mooie strand lokte ons toch. We roeiden er naar toe en kwamen droog aan land.

We maakten een wandeling naar een nederzetting van vissers, die daar 5 dagen per week bivakeren om met harpoenen te vissen. Ze wonen op Saoa Vicente en verkopen daar ook hun vis. Bizar!

Terug bij de bijboot bekeken we hoe we op een redelijke manier door de branding konden komen. Nou, dat werd onredelijk, want toen we samen in de boot zaten, kwam er een dikke golf die ons uit de boot op het strand gooide, waarbij de boot (en wij dus) een koprol maakten. Wij waren lekker nat, maar het fototoestel was droog gebleven in een plastic bakje. De tweede poging lukte en nat en vol zand kwamen we weer aan boord. Lekker biertje en lekker lezen. Wat een leven! O ja, het waait hier soms wel hard, maar daar kunnen we intussen goed tegen.

Zaterdag 12 december 2015

Ondanks het feit dat we nogal wat swell hadden sliepen we de eerste nacht goed achter ons anker. We zagen andere boten enorm rollen, maar bij ons viel het mee. We lagen wat verder van de kant af op iets dieper water.

Om 10 uur (na een duik in het heerlijke blauwe oceaanwater) stapten de bemanningen van de 4 NL boten in de dinghy’s om naar de kant te gaan om in te klaren.

De boatboys van 8 tot 12 jaar stonden al klaar om de boot op de kant te trekken. Het was een competitie strijd, wie voor welke boot mocht zorgen. We gaven 50 escudo’s en gingen met een gerust hart het dorpje in. Het inklaren gingen vrij simpel en we wachten tot iedereen klaar was. De slimmerds hadden direct weer uitgeklaard, zodat ze in het weekend konden vertrekken. Wij waren niet zo slim, maar deden dat toch ook nog maar even.

Er stond een open auto (bakkie) aan de kade, die ons de volgende dag wel wilde rondrijden over het eiland naar de hoofdstad Ribeira Brava. We spraken een prijs en een tijd af. Mooi, we hadden er zin in!

Aan de kade was een barretje, waar we koffie gingen drinken en daarna deed iedereen zijn boodschappen. Het viel mij op dat alles best aan de prijs was, maar waarschijnlijk moet alles worden ingevoerd. De groentemarkt aan de haven was prima en fruit was te koop in een ander winkeltje. Ook vonden we nog een bakker. Geweldig.

Het was dorstig weer, dus we zagen elkaar weer op het terrasje bij de haven. De dagschotel zag er goed uit, want Stef en Manon zaten al te eten. We volgden hun voorbeeld en voor 8 euro per persoon hadden we een heerlijk stuk tonijn of vlees en groente en frietjes aangevuld met twee biertjes. Waar vind je dat.

Terug op de boot doken we het water weer in en genoten van onze mooie ankerplaats.

De volgende dag waren we op tijd aan de kant en werden weer opgewacht door onze boatboys. De taken werden verdeeld en de dinghy’s werden weer aan elkaar vast gebonden.

De tocht naar Ribeira Brava was prachtig.

     Dwars door de bergen, langs drakenbloedbomen (symbool van Kaapverdië) en het groene hart van het eiland. Onze chauffeur ontpopte zich als gids en liet ons het dorp zien, nadat we koffie hadden gedronken.

We bezochten het seminarie, wat de oorsprong is geworden van alle onderwijs op het eiland. Nu is er alleen nog zondagsschool. Het ziekenhuis zag er ook heel goed uit en er stond zelfs een ambulance voor de deur. De winkeltjes waren echt nog uit de jaren 50. Heel veel schappen met kruidenierswaren en een gezellige ouderwetse weegschaal.

De terugtocht was over dezelfde weg en was dus weer net zo mooi.

In Tarrafal teruggekomen, liet de gids ons nog het visserij museum zien. Een prachtig gerenoveerd gebouw aan de kade, wat nog maar pas geopend was. Je kon zien hoe er visconserven werden bereid en verpakt.

We dronken daar nog wat en gingen weer naar ons terras aan de haven om te eten. Het was intussen half 3, dus we lustten wel wat. Het was toch weer zo gezellig!! Onze boatboy kwam nog even een mooie tonijn laten zien.

Vandaag hebben we een klusjes dag. Die horen er ook bij en dat kan allemaal op een lekker laag tempo, afgewisseld door een duik in het water. Ik keek nog even of ons anker goed lag en dat was zo. Half ingegraven in wit zand op een diepte van ruim 10 meter (met 50 m ketting eraan).

Wat heel bijzonder was, is dat er een tanker onze kant op kwam net na 7 uur in de morgen, en die wilde lossen. De Helena lag in de weg, dus die ging in alle vroegte ankerop. Wij konden blijven liggen, maar bleven wel alert. De kleine visbootjes, die zorgden voor het uitbrengen van de lijnen en de slang naar de kant beduidden ons dat we niet weg hoefden. Dus op minder dan 100 meter voor ons neus, werd het schip gelost. De Arbodienst zou een rolling krijgen….

Om een uur of 2 was het lossen klaar en vertrok de tanker weer. Dat was toch best een bijzondere ervaring.

Nu zitten we nog wat te lezen en gaan straks nog even naar de kant voor wat boodschappen en een biertje. Misschien is er een internetcafe waar ik dit blog kan plaatsen.

Morgen gaan we weer verder richting Mindelo.

Vrijdag 5 december 2015

Terwijl in Nederland iedereen met Sinterklaas bezig is lopen wij in een warm klimaat op een bijzonder eiland. Donderdagmiddag zijn we hier in Palmeira op Sal aangekomen na een voorspoedige overtocht. We werden begroet door Stef en Manon van de LJS. Zij boden aan om ons met hun bootje naar de kant te varen om in te klaren, zodat wij niet direct die van ons klaar hoefden te maken.

Nu zijn we intussen gewend (!) om na een flinke tocht onze aankomst te vieren. We hadden van Michiel een lekkere fles bubbels meegekregen en die hebben we met z’n 4-en leeggedronken. Stef en Manon waren een dag voor ons aangekomen en wisten al waar we moesten zijn om in te klaren. Dat lukte in eerste instantie goed, maar het stempel in ons paspoort was een ander verhaal. Daarover later meer.

We liepen door het stadje wat een enorme rust uitstraalde en echt Afrikaans aandoet (allemaal zwarte mensen dus..). Heel geweldig en zo anders dan de sfeer en mensen op Tenerife. Er klinkt eigenlijk steeds ergens muziek en er spelen kinderen op straat.

Er is veel kleur en de temperatuur is natuurlijk uiterst aangenaam, ongeveer 28 graden met een lekker windje. Maar die wind brengt niet alleen verkoeling. Hij zit ook vol met Saharazand. Toen we donderdag aankwamen, zagen we het eiland pas op een afstand van 7 mijl liggen, omdat het zicht zo slecht was. Intussen ligt er een rode waas over het hele schip en daar ga ik morgen eens wat aan doen.

LJS had voor donderdag avond een restaurant geregeld, wat tevens een soort jachtclub was. De eigenaar is een Française en die kookt op verzoek. Na het inklaren hadden we nog tijd voor een biertje bij een lokale bar. Wat een relaxed gedoe. We gingen terug naar de boot om een lange broek aan te doen voor het eten.

Aan boord voelden we ons eigenlijk best moe, en zouden zonder de eetafspraak waarschijnlijk vroeg naar bed zijn gegaan. Maar hoe leuk werd het. We werden door de buren opgehaald en voeren in het donker naar de wal. De Francaise had in haar huis een tafel mooi gedekt en we kregen na een cocktail echt heel lekker eten met frisse wijn en een flensje met GrandMarnier toe.

Als ik optel wat we sinds onze aankomst al gedronken hadden, dan kan je zeggen dat we de 7 dagen droog staan aardig aan het inhalen waren. Gelukkig vonden we in het donker de Jonas terug en vielen daarna als een blok in slaap.

Vandaag om 9 uur moesten we ons melden bij de gewone politie om het stempel in ons paspoort te krijgen. Voor die tijd hadden we de bijboot klaar en haastten ons zonder ontbijt naar de kant. We kwamen de bootboy met broodjes onderweg tegen. Die zou ze om half 8 gebracht hebben en tevens de was mee genomen hebben, maar was iets later…. We deden deze uitwisseling dus maar op het water en beten al snel in een droog maar heerlijk broodje.

Aangekomen bij de politie gebeurde er niks. De man van de dag ervoor belde eens op en jawel, toen kamen ze met zn 3-en nar het kantoor.Maar …. er bleek geen sleutel van het kantoor te zijn. We konden om 4 uur terug komen…

We namen een busje naar Espargos om geld te pinnen. Dat is ook een leuk stadje waar wat meer te doen is dan in Palmeira. Na wat rondgekeken te hebben dronken we wat op het centrale plein, dat aangelegd is in de jaren 70 als ontmoetingsplek voor de bewoners. Het was daar alweer zo leuk en ontspannen. Het is ook heel gezellig met Stef en Manon. We hebben zoveel om over te praten. Bovendien spreekt Manon Portugees en dat is heel handig.

Terug in Palmeira aten we wat bij de bar waar we gister ook al waren en tegen 4 uur gingen we naar de politie voor de stempels in het paspoort. Je snap het al, die was er niet en moest weer gebeld worden. Intussen kregen we van de maritieme politie alle papieren terug en konden weer wachten op de politie voor de paspoorten. Het duurde en duurde, maar daar beginnen we al aan te wennen. Intussen ging ik even lekker douchen bij de Franse mevrouw, die vond dat ik dat veel te snel deed. Betalen kwam later wel. Teruggekomen bij de politie was Jakob net bezig alles te regelen, want de agenten waren uiteindelijk toch gekomen.

Intussen waren er bij de haven veel kinderen die spelletjes deden onder leiding van kerkmensen (denken wij). Heel leuk om te zien. Nog even de kerk in en daarna terug naar Jonas. Nou ja, met een tussenstop voor een wijntje bij LJS.

Wat een leven hebben we. Zo anders, zo bijzonder……..