Zondag 21 juli 2024, Kinsale

We hebben een afwisselende week achter de rug, die wel twee keer zo lang lijkt als je ziet wat we allemaal gedaan hebben.

Het is zaterdag 13 juli als we vertrekken vanuit Crookhaven naar Cape Clear Island. Een stukje van nog geen 8 mijl. Er staat nauwelijks wind en we laten de zeilen lekker ingepakt voor dat kleine stukje.

    Rond 12 uur komen we aan in een mooie baai, waar twee schepen geankerd liggen. Plek genoeg voor ons dus. De bodem is modder met wat waterplanten, dus onze eerste ankerpoging mislukt. De tweede keer is het goed en we leggen een flink stuk ketting uit, voor alle zekerheid. De dinghy hangt nog achter de boot. Lekker makkelijk.

We varen naar de wal om via het smalle stuk van het eiland naar de andere kant te lopen, waar een haventje is en ook wat huizen en pubs. Zodra we de haven in zicht krijgen, zien we dat het er erg druk is. Er blijkt een festival te zijn, dat veel mensen trekt. Er staan een stuk of vijf kraampjes en het thema is lavendel.

  Het kleine haventje ligt vol met een stuk of zes boten. Op de kade staat een dikke rij mensen op de pont naar Baltimore te wachten. Het zijn er zoveel dat er een tweede pont wordt opgeroepen. Het ruikt lekker naar lavendel op straat. We lopen een rondje en zoeken een ‘beergarden’ op, zoals ze hier een stuk gras met wat banken noemen. We raken aan de praat met een stel uit Dublin, dat hier elk jaar een weekend in een tentje komt doorbrengen. Al snel begint er een band te spelen. Erg goed met allemaal bekende nummers. Dit wordt dus zomaar ineens een hele gezellige middag.

De dagjesmensen (het zijn intussen wel een stuk of 7 boten geworden) vertrekken tegen 6 uur uit de baai en we genieten van een mooie avond in de kuip. Als er geen wind is wordt de temperatuur vanzelf aangenaam. We kijken nog maar eens naar het weerbericht. en zien dat er wat minder weer aankomt. Tijd om de plannen weer bij te stellen.

We besluiten zondagmorgen een wandeling over het eiland te maken en daarna te  vertrekken naar Baltimore, dat een kleine 10 mijl naar het oosten ligt. De wandling is weer verrasend zoals bijna altijd. De zon laat zich niet zien, maar de temperatuur is goed.

    Tegen drieën halen we het anker op en koersen naar Baltimore. Ik bel de havenmeester als we er bijna zijn om te vragen of we aan een mooring kunnen liggen. Geen probleem. Hij geeft ons een nummer door en gaat er vanuit dat we die dan zelf wel kunnen vinden. Maar dat is niet echt simpel. De nummers zijn niet goed te lezen, behalve als je er bovenop zit. Ik bel nog maar een keertje naar de havenmeester en hij zegt toe iemand in een rib naar ons toe te sturen. Dan blijkt dat we in de verkeerde hoek zitten en dat het nummer dat we hadden doorgekregen al bezet is. Gelukkig is er nog een andere mooring vlakbij leeg en we maken vast. Niet lang daarna zitten we op het terras van Jacobs Bar. Tja, dat kan je toch niet zo maar overslaan.

De reden voor ons bezoek aan Baltimore is dat we naar Skibbereen willen, waar een watersportwinkel is. We hebben een nieuwe step-fender en een nieuwe wc-pomp nodig. Ook kunnen we er foerageren bij d Lidl.

De volgende morgen zijn we op tijd voor de bus van 10 uur en doen alle boodschappen die we bedacht hebben. Tevreden gaan we terug naar Jonas.

We kunnen weer vertrekken en zetten dinsdagmorgen vroeg koers naar Kinsale. Het eerste stuk is bezeild, maar daarna draait de wind en gaat de motor bij. We hopen dat die het blijft doen want sinds gister gaat het alarm zomaar ineens aan. Jakob vermoedt dat het de V-snaar is die gespannen moet worden. Dus we hebben weer een klusje. In de Castletown Marina staat de havenmeester Stephen  ons op te wachten en meldt dat hij Covid heeft. We blijven dus maar even op afstand. Wel krijgen weer een mooie plek aan de buitensteiger.

Nu we Ierland bijna gaan verlaten, willen we toch nog graag naar Dublin. Het is wel een stukje reizen hiervandaan, maar dat deert ons niet. Ik heb buskaartjes geregeld en een hotel geboekt en donderdag  gaan we weer op avontuur.

Het regent als we wakker worden en het houdt niet op. De bus naar Cork vertrekt om 9.30. We hebben een taxi besteld om naar de overkant van de rivier te komen, waar de bushalte is. Na een kwartier wachten stapt Jakob vanuit ons schuilplekje af op een mevrouw bij een auto. Zou ze ons misschien via de brug naar de overkant kunnen brengen? En ja hoor, ze ruimt de voorbank van haar busje op en brengt ons weg. Zo aardig!

De bus naar Cork doet er 45 minuten over. Daar stappen we over op de bus naar Dublin. Drie uur later staan we midden in de stad bij de rivier de Liffey. Ons hotel is daar vlakbij en is gloednieuw. Dat ziet er veelbelovend uit. De kamer is prima. We zijn duidelijk in een stad aangekomen, waar boeken belangrijk zijn.

Al snel dompelen we ons onder in het vakantie rumoer van de stad. Het is druk. We schrikken van de viezigheid op straat. Tot nu toe was Ierland zo schoon. Later blijkt dat er veel zwervers zijn die de vuilnisbakken inspecteren op eetbaar spul en niet alles weer netjes terugdoen. Jammer, want een eerste indruk blijft echt hangen.

Ons eerste doel is Trinity College, waar de oude bibliotheek gevestigd is en we alles te weten komen over het boek van Kells. Dat is de grootste cultuurschat van Ierland. Het omvat de vier evangeliën, geschreven door monniken en dateert uit 800 na Christus. Prachtig allemaal.

Maar wat is het druk hier. Grote groepen Spaanse tieners zijn hier op schoolreis.  We vinden in de buurt van het hotel een mooie pub waar we kunnen eten.

De dag erna gaan we fietsen. Het is een mooie manier om een indruk van een stad te krijgen. Sinds we de E-bike tours hebben ontdekt, zijn die onze favoriet. De gids is een spichtig meisje dat ons veilig door de stad leidt en heel veel mooie verhalen vertelt over de historie van de stad. De rol van de Vikingen was groot. Jakob wordt daardoor nieuwsgierig gemaakt, zodat we de dag erna op zoek gaan naar meer informatie. De stad ligt een beetje op een heuvel dus we zijn erg blij met de trapondersteuning van de fiets.

         Dublin is niet zo’n grote stad en in twee uur hebben we het meeste wel gezien. Het is prachtig weer geworden en de jas kan uit. We wandelen naar St.Patricks Cathedral, waar heel veel te zien is. Het is er druk, maar we wurmen ons er wel tussendoor.

Er is nog tijd om nieuwe schoenen te kopen, want door al onze wandelingen zijn die nu echt wel versleten. We komen in een groot warenhuis, waar verveelde tieners hun vakantiebaantje uitvoeren. We vinden allebei schoenen die oké zitten, maar niet top zijn. Maar de nood is hoog, dus we kopen ze maar.

Op het avondprogramma staat een concert in Dublin Castle. Er is een ‘Handelfest’ met barokmuziek. Het is even zoeken waar we moeten zijn, maar dan valt ons oog op drie muzikanten die op een hoekje van het binnenplein nog even een moeilijke passage oefenen. Het concert is prachtig.

De eerste violist is geweldig, net als de dirigent en de sopraan. Wat bijzonder dat we dit hier meemaken. We lopen terug langs de beroemde Temple Bar, waar het heel druk is en er veel herrie naar buiten komt. Wat een wereld van verschil.

Zaterdag hebben we nog tijd tot 2 uur om wat te bekijken. Het regent alweer. We kijken of er iets is over de Vikingtijd, waar Jakob door getriggered werd. Inderdaad is er een tentoonstelling met de naam Dublinia die te vinden is in de Christchurch kathedraal. Gewapend met de paraplu’s lopen we ernaar toe. De geschiedenis wordt op aanschouwelijke wijze weergegeven, maar heeft veel weg van een openluchtmuseum voor het hele gezin. In ieder geval weten we nu dat de Vikingen in Ierland een grote rol hebben gespeeld.

We lunchen op ons gemak en stappen op tijd in de bus naar Cork, vanwaar we met de lokale bus rond half 8 weer in Kinsale aankomen. We stoppen bij Dino’s voor fish en chips en lopen (op onze nieuwe schoenen) in een dik half uur terug naar de boot. Heerlijk om weer terug te zijn. Wat is het hier heerlijk rustig en schoon. 

Nu maar eens kijken wanneer we kunnen oversteken naar Zuid Engeland. Dat wordt een tocht van ongeveer 180 mijl, waar we naar verwachting 36 uur over gaan doen. Niet te veel golven en wind uit de goede hoek, daar ga je voor.

Vrijdag, 12 juli 2024

Het is druk in de haven van Lawrence Cove. We liggen aan de lange steiger en krijgen tot twee keer toe een boot tegen ons aan. De laatste is een Belg met een 44 voet Island Packet van 17 ton. De Belg vaart alleen en brengt zijn boot naar Galway, alwaar de familie aan boord zal komen. Knap hoor! We helpen hem de volgende ochtend om half zeven wegvaren, om er zeker van te zijn dat alles goed gaat. Dat is vroeg voor ons.

Na het ontbijt vertrekken wij ook nadat we een flink bedrag hebben betaald. Het lieve havenmeisje weet mooie prijzen te bedenken: elektriciteit 5 euro per dag, wassen 6,5 euro voor een kleine machine (ik had er drie nodig), afval 7 euro. Tja, dan telt het wel snel flink op.

We varen naar Adrigole, dat ligt ook in de Bantry Bay en is niet ver. Rond lunchtijd komen we aan, pikken een mooring op en laten snel de dinghy te water om de landvasten aan de mooring te bevestigen. Het weerbericht is niet goed. Er komt regen en harde wind. Jammer, want de baai is heel mooi, omringd door bergen van verschillende hoogten en begroeid met verschillende kleuren groen. We zijn benieuwd hoe het er aan de wal uitziet en trekken onze dikke zeiljassen aan. Het is koud.

De kademuur heeft een trap waaraan we de dinghy kunnen vastmaken. Het is stil aan de wal en we lopen een weggetje in dat bij een voetbalveld uitkomt. Er staat een bord dat er een stukje verderop een Art shop is die ook koffie serveert. We hebben geen geld mee, dus dat doen we dan morgen maar.

Net voor de bui losbarst zijn we weer aan boord. Jakob steekt de kachel aan en we hebben het naar ons zin.

De dag erop begint met een waterig zonnetje. Het is laag water en de zeehonden liggen op de rotsen naar ons te kijken. We varen er naar toe, maken een foto en dan regent het weer. We schuilen een halfuur op Jonas en gaan toch naar de wal voor een wandeling. Ergens op de berg staat een kerk, heb ik gezien, die 24/7 open is. Dat zal dus wel een ruïne zijn.     We volgen een mooi weggetje die kant uit. Het gaat flink steil omhoog zodat we weer prachtige uitzichten hebben. We voelen ons blij zo midden in deze mooi natuur. Na een klein uurtje zien we de ruine van de Massmount Church. We bekijken hem van alle kanten en zien dat er ook koeievlaaien in liggen. De afdaling brengt ons langs schapen en koeien, die zo mooi in het landschap tot hun recht komen.

    
Beneden aangekomen zien we twee fietsers met volle bepakking foto’s maken van de baai. Het blijken landgenoten te zijn en we raken aan de praat. We zijn vol bewondering over hun energie om per fiets dit bergachtige land te doorkruisen en om dan ook nog in een tentje te slapen ‘s nachts. Verderop is het Art centre waar we koffie willen drinken. Dat was ook hun plan en we gaan samen aan een tafeltje tussen allerlei mooie kunstwerken zitten. Geert en Annet zijn met de fiets en de tent uit Nederland vertrokken en via Frankrijk en Spanje naar Ierland gekomen. Wat een sportieve mensen! Zulke ontmoetingen zijn heel dierbaar omdat je je verbonden voelt in de liefde voor de natuur en het genieten van de eenvoud.

Kort nadat ze vertrekken begint het te regenen. Wij schuilen nog even, want de boot ligt vlakbij, maar zij moeten nog een berg over om op hun bestemming voor die dag te komen. Wat een pechvogels.

Het is intussen flink gaan waaien. Onze dinghy ligt in een hoekje bij de trap een lagerwal. Het klotst er ontzettend. Het is een hele toer om aan boord te komen, maar het lukt en Jakob manoeuvreert op wonderbaarlijke wijze het bootje uit de hoek. Op weg naar Jonas is het een natte bedoening, maar we komen veilig aan boord. Droge kleren hebben we gelukkig genoeg.

De dag erna, waarbij de weersverwachtingen nog steeds niet goed zijn, maken we een tussenstop in Castletownbere, om te fourageren. Als het de volgende dag nog steeds slecht weer is blijven we liggen. Om de dag te breken gaan we toch maar naar de wal om te lunchen en te wandelen. Dat is goed voor lichaam en geest. Het spettert een beetje maar dat kunnen we aan. Terug aan boord gaat de kachel weer aan.

  
En dan wordt het eindelijk mooi weer. Ons volgende doel is de Dunmanus Bay. Het is een baai die meestal wordt overgeslagen door de zeilers, maar die volgens het boek uitzonderlijk mooi is. Dat klopt helemaal. Het woord dat bij mij opkomt is ‘lieflijk’. De heuvels zijn niet hoog en glooien richting het water. Er zijn witte huisje op uitgestrooid die het geheel verfraaien. We zeilen ernaartoe.

 
Er is een mooie ankerplek bij Ahakista met de naam Kitchen Cove. Waar die naam vandaan komt is niet duidelijk, maar aan de wal kan je wel lekker eten. We zijn de enige zeilboot en hebben alle ruimte om te ankeren. Tegen vieren gaan we naar de wal op zoek naar de pub met uitzicht op de baai. De Ahakista pub is recht tegenover de plek waar Jonas ligt. We drinken een biertje en zijn blij dat we hier naartoe gevaren zijn.

      De volgende dag wordt er weer gewandeld. Ik zoek meestal op google Maps naar interessante plekjes en vind er dan een weg naar toe. Deze keer wordt het een mooie tuin waar ook kunst is en koffie met taart.

Voordat we vertrekken komt er een vissersboot langs en die roept in het Vlaams naar ons. We zwaaien en hij vraagt of we langoustines willen. Maar natuurlijk, zo vers uit het water. We krijgen een plastic tasje met een stuk of twaalf spartelende beesten. Ze leven nog. Ik zoek snel op hoe ze gekookt moeten worden en samen zorgen we ervoor dat ze allemaal in de pan met kokende bouillon terecht komen. Volgens het recept moeten ze in hun bouillon blijven tot het geheel is afgekoeld. Dat geeft ons mooi de tijd om naar de wal te gaan.

 De wandeling voert ons weer een stuk omhoog met een mooi uitzicht en tenslotte naar het zonnige terras bij de tuin. Het is de moeite waard, de koffie en de taart zijn heerlijk en de tuin is weldadig. Vanaf hier lopen we verder richting de Stone Cirkel. Ierland is een land vol stenen en heeft daarom ook vast zoveel ‘Standing Stones’. Een half uurtje later hebben we de plek gevonden. Het is nog steeds heerlijk weer.

      Terug aan boord kunnen we echt buiten zitten en genieten van de zon en het uitzicht. Tegen acht uur gaan we weer naar de wal om de voetbalwedstrijd Nederland-Engeland te gaan bekijken in de pub. Dat valt nogal tegen, want door het gepraat van de bierdrinkers is de verslaggever niet te verstaan. Bovendien is er ook een band die op de bovenverdieping muziek maakt. Na een kwartier haasten we ons terug naar de boot om in alle rust van de wedstrijd te genieten (Jakob dus….).

Langzaam maar zeker varen we richting Kinsale, vanwaar we eind juli gaan oversteken naar Engeland. Dit was niet helemaal de bedoeling, want we wilden eigenlijk Ierland ronden. Maar ja, ieder plan kan je aanpassen, dus dat hebben we gedaan. Het is hier prachtig en de zuidkust van Engeland waar we dan langs gaan varen trekt ons toch meer dan de oostkust, waar we na het Caledonische kanaal zouden uitkomen. En waarom zouden we niet gewoon doen wat we leuk vinden?

Woensdag staat er mooie wind om te zeilen. We varen de Dunmanus baai uit en ronden Mizen Head. Ik kan zelfs een poosje op het dek in de zon zitten tijdens het zeilen. Het lijkt wel zomer te worden.

       In de middag komen we aan in Crookhaven. Daar zijn we al eerder geweest. Het is een plek met veel aantrekkingskracht en een hele bijzondere pub.

Naar Mizen Head waren we al geweest dus nu wordt het een wandeling naar de Watch Tower op Brow Head. Dat de weg meer dan 100 meter zou stijgen hadden we niet gezien. Het is dus alweer een flinke klim. Jakob loop voorop en heeft er geen enkele moeite mee. Mooi is dat!

  Over een uurtje vertrekken we weer. We gaan naar Cape Clear Island, een klein eilandje zo’n 10 mijl verderop, waar alweer een mooie baai op ons wacht.                                  

Vrijdag 5 juli 2024, Lawrence Cove

Als ik vrijdagmorgen (28/6) uit bed kom en vanuit de kuiptent naar buiten kijk, zie ik een mooi groen landschap met donkere bergen daarachter.  Jonas ligt rustig achter de mooring in de baai bij Sneem een beetje heen en weer te wiegen. De verwachte harde wind zet hier niet echt door. Maar een blik op het grote water van de Kenmare River laat witte kopjes zien. We hebben een mooie beschutte plek gevonden om beter weer af te wachten.

Ik kijk best vaak naar buiten, maar kan geen levend wezen ontdekken. De boten verderop op de ankerplek zijn onbewoond en het ziet er daar wat mistroostig uit. Jakob vermaakt zich met het voetballen en ik probeer wat te lezen. Het weerbericht geeft aan dat we over twee dagen de Kenmare River kunnen oversteken naar Killmaloge. En dat doen we dan ook. Heel even kunnen we zeilen, maar al snel gaat de motor aan. Het weer is gelukkig opgeknapt en als we de baai binnenvaren zien we een klein haventje met daarachter wat huizen schitteren in de zon.

Het anker valt in het midden van de baai. Zodra we het gevoel hebben dat we goed liggen, gaat de dinghy over boord en varen we naar de wal, waar we bij een trap het bootje kunnen vastmaken. We staan oog in oog met Helen’s Bar. Dat ziet er goed uit. Maar voor we daar naar binnen gaan, wandelen we eerst naar Derreen Gardens, een klein uur lopen over een mooie weg.

  Het is lunchtijd geworden als we daar aankomen en we bestellen sandwiches en vinden een plekje op een terras met mooi planten. Er zit iets te veel mosterd op het brood en dat is jammer. De route door de tuin lonkt ons, maar na de prachtige plekken die we in Killarney hebben gezien is deze tuin wat minder. Er zijn nauwelijks bloemen maar wel veel exotische bomen. Ook leuk!

Als we terug zijn bij het haventje is het nog te vroeg voor een drankje bij Helen. Eerst nog maar een poosje naar de boot. Het zonnetje is verdwenen en het spettert een beetje als we naar de wal willen gaan. We laten ons daardoor niet tegenhouden en stappen rond half zes in de dinghy.

Zodra we Helens bar binnenkomen zien we dat het al aardig druk is. Er wordt hier tussen vijf en zes warm gegeten. Dat is wel even wennen na Spanje, waar je voor negen uur ’s avonds nog niks kan bestellen.

We vinden een plekje en het bier wordt gebracht. Op het menu zien we mosselen staan. Dat gaan we doen. We hebben al voor zoveel mosselbanken moeten uitwijken. Nu gaan we ze eens proeven. Ze zijn heerlijk. Echt puur uit schelpen die direct uit zee komen en niet eerst een schoonmaakbeurt in een fabriek hebben gehad. De bar zelf is lekker basic. Gewoon een plek waar locals komen eten en drinken. Tevreden gaan we terug naar Jonas met het voornemen om de volgende dag verder te varen.

               Als we wakker worden zien we al snel dat het potdicht zit van de mist. Nou ja, dan blijven we toch nog een dagje hier! We rommelen wat aan en blijven lekker binnen. Ik bak een cake, maak granola en bedenk een boodschappenlijstje. Met de oven aan wordt het ook niet echt koud binnen.

Zondag is de mist verdwenen. Echt zonnig is het niet, maar wel helder. We trekken onze zeilpakken aan en vertrekken vol verwachting richting de rotsen in zee met de namen: de Bull, the Cow en the Calf en gaan op weg naar Castletownbere.  Al snel kunnen we zeilen.

    Er staat een mooie wind uit het noordwesten van 3-5 Bft. Het water is vlak en we schieten door het water. Heerlijk! De wind komt bijna van achter in dus als we Dursey Head moeten ronden, wordt dat gijpen. Weer zetten we de motor bij voor dat extra zetje. Zodra we Bantry Bay invaren krijgen we beschutting van het land. En weer zeilen we met een lekkere snelheid over vlak water. Wat goed dat we een dag gewacht hebben met ons vertrek uit Killmaloge. 

Tegen drie uur komt Castletownbere in zicht. We gaan deze keer achter de brug liggen. Dat is iets verder weg van het stadje. Al snel nadat we aan een mooring hebben vastgemaakt, gaan we boodschappen doen.

We drinken eerst een biertje bij MacCarthy’s, want met volle boodschappentassen wil je niet bij een pub binnenlopen. Het is er weer gezellig net als een week of drie geleden toen we er met Peter waren. Terug aan boord maak ik een ovenschotel van restjes van de afgelopen week. Dat smaakt geweldig. Zo fijn dat we sinds een week of wat weer een volle gasfles hebben zodat ik de oven onbeperkt kan gebruiken.

Maandagmorgen gaan we verder en steken over naar Lawrence Cove. Het zou dinsdag hard gaan waaien, maar dat blijkt een dag opgeschoven te zijn. Geen probleem. We blijven hier lekker een paar dagen liggen. Het is hier zo heerlijk rustig en de wandelpaden zijn geweldig. We gaan op zoek naar de ‘Glamping”, zo’n nieuwerwetse tentenverhuur. Jakob vindt een spannend paadje, waar ik niet zo blij van wordt met mijn blote voeten in mijn sandalen. De eerste brandnetels hebben zich al laten voelen.

We gaan terug naar het grote pad en vinden het terrein. Het ziet er prachtig uit, maar is uitgestorven. Misschien toch niet zo’n goede investering op dit rustige eilandje.

Dinsdag is een echte topdag. Er is nauwelijks wind en de zon schijnt. Al snel gaan de truien uit en ik doe zelfs een korte broek aan. We hebben klusjes te doen.

Jakob haalt de lier die aan de hoofdmast zit nog een keer uit elkaar en maakt hem helemaal schoon van binnen. Nu moet de lier nog goed genoeg zijn om het grootzeil mee te hijsen. De dinghy durven we er niet meer aan te hangen, want dat trekt die lier niet meer. Jakob verhuist de genakerval naar bakboord zodat we de lier aan die kant van de mast daarvoor kunnen gebruiken. Die lier is niet self-tailing, dus iets lastiger te bedienen. We gaan het komende week proberen. 

Ik houd me bezig met de was, het vullen van de watertank en het schoonmaken van de waterlijn. Wat is het heerlijk om zo aan de boot te werken bij mooi weer! We eten een boterham op het achterdek en gaan daarna wandelen. Een nieuwe route, niet zo lang maar erg mooi. Wat een heerlijke dag!

      Woensdag is de pret weer voorbij. Er staat een harde noordwester en het is koud. We liggen  prima in dit haventje en  blijven hier nog maar even tot het weer is opgeknapt. Een beetje luieren aan boord is ook lekker, maar we willen toch de benen strekken. Het plan is om met de pont naar de overkant te gaan en daar een beetje rond te kijken. Het waait knetterhard als we naar het dorp lopen. Hmm, misschien toch niet zo’n goed plan, dat ritje naar de overkant.

Op het grote water zien we witte koppen staan. Nou, dan kijken we gewoon maar een poosje naar het gedoe van de pont vanaf een bankje in de beschutting van een gebouw.
De pont is niet groot. Er passen vier auto’s op, die achteruit aan boord moeten gaan. Dat is echt niet simpel en we kijken met verbazing hoe dat gaat. Als het gelukt is gaat de klep omhoog en vertrekt de pont. Wij lopen rustig terug naar Jonas en gaan aan de koffie.

Vorige keer dat we hier in Lawrence Cove met Peter waren zijn we naar de Ardagh Martello Tower geklommen. Op de berg achter het voetbalveld staat nog zo’n toren met de naam Cloughland Martello Tower. Die willen we eigenlijk ook wel gaan bekijken.

Donderdagmorgen is het droog en vol goede moed gaan we op pad. Het is fantastisch om ongemerkt omhoog te klimmen en van de mooie uitzichten te genieten. Ineens zijn we er.

.  
§Er ligt een kudde schapen rondom de toren, alsof het hun huis is. Het waait hard hier, dus we blijven niet lang boven. Wel gaaf, dat we deze berg nu ook weer beklommen hebben.

Terug in het dorp kopen we nog wat brood in het winkeltje. In de haven vangen we een Belgische boot op, die tegen ons aan komt liggen. Het is intussen gaan regenen, maar morgen wordt het beter. We willen een stukje verder de ria invaren naar Adrigole, waar vast weer van alles te beleven is.

Donderdag 27 juni 2024, Sneem

We zijn nu ruim vier weken in Ierland en zijn verbaasd over het mooie weer. Het is meestal zonnig met af en toe een dagje wat minder weer. Maar vanaf het moment dat Peter naar huis is gegaan, is het veranderd. Alsof hij de zon heeft meegenomen in zijn bagage, want in Nederland is het nu hoogzomer!

Als Jakob donderdag tegen een uur of drie terugkomt uit Tralee, waar hij Peter op de bus naar Cork heeft gezet, heb ik de boot weer omgebouwd naar een tweepersoonshuis. Het is even wennen om weer samen te zijn. Veel tijd om daarover na te denken is er niet, want ons uitstapje naar Killarney komt eraan.

Het is intussen zachtjes gaan regenen en dat houdt niet meer op. De hele nacht en de volgende morgen tikt de regen op de kuiptent. We zijn zo blij dat we die bij ons hebben. Voorheen noemden we dat de ‘wintertent’, maar nu we hem regelmatig over de kuip zetten om de regen buiten en de warmte binnen te houden, heeft hij de naam ‘kuiptent’ gekregen. Dat klinkt wat minder dramatisch.

Vrijdagmorgen sluiten we de boot af en lopen door de regen naar de bushalte in het dorp. Na een rit van anderhalf uur door het mooie Ierse landschap komen we aan in Killarney en vinden al snel onze B&B. Die ziet er goed uit en is brandschoon. De douchedeuren lijken wel extra opgewreven met een wollen doek en de metalen strippen glimmen ons toe.

  Tegenover onze straat ligt het Killarney park met het Killarney huis. Een aanrader volgens de eigenaar van de B&B. We steken de straat over en gaan een hek binnen. Onze monden vallen open van verbazing. Wat een geweldige locatie met een enorme tuin waarachter de bergen van Kerry scherp afsteken tegen de intussen heldere hemel. We wandelen op ons gemak door het huis en de tuin en genieten van alle mooie kleuren en prachtig onderhouden gazons. Alsof de tuinman net klaar was toen wij er aankwamen.

We beginnen met een verkenningsrondje door het stadje. Het valt ons op de er heel veel Amerikaanse toeristen zijn. Bij Hotel International zit het terras vol met schaars, doch duur, geklede jonge mensen die het hoogste woord hebben (en waarschijnlijk een dik-gevulde portemonnee).

Als we aanlandden bij een gezellige pub, raken we in gesprek met een echtpaar dat naast ons zit. Zij komen uit Vancouver en doen aan huizenruil. We laten ons vertellen hoe dat werkt en onmiddellijk begin ik me af te vragen of dat ook iets voor ons kan zijn. Hmmm, zo’n klein appartement is misschien geen goed ruilobject, maar toch?

We lopen een stukje verder en komen langs een kerk. Daar begint net een concert door een koor uit California. We gaan naar binnen en worden verwend met prachtige veelzijdige muziek. Wat een geluk dat we er net op tijd langs liepen. Maar de dag is nog niet om. Er staat een show van Celtic Steps op ons lijstje. We zijn benieuwd hoe dat zal zijn.

Er is nog net een uurtje tijd om wat te eten en dan stappen we in de bus naar de renbaan. Om de renbaan, waar maar een paar keer per jaar races zijn, kostendekkend te houden, is een van de gebouwen verhuurd aan de organisatie van Celtic Steps. We zijn benieuwd. Alweer worden we omringd door grote groepen Amerikanen en Canadezen. Precies op tijd begint de show. En vanaf de eerste minuut tot de laatste is het een perfect schouwspel.

De muziek en de dans worden aan elkaar gepraat door een heel humoristisch speaker, die tevens op een traditionele trommel speelt. Wat zijn we blij dat we op tijd kaartjes hiervoor hebben geregeld.

We klappen en stampen uitbundig mee en verbazen ons over de lenigheid van de dansers. Ik moet denken aan ‘Foxy foxtrot met je elastieke benen’. We komen erachter dat er een paar wereldkampioenen mee doen. En dat is echt te zien. Wat een geweldige eerste dag!

We slapen redelijk en genieten van een heerlijk Iers ontbijt. Daar kunnen we de dag wel op teren.

Dan is het zover. De’ Ring of Kerry’ gaat beginnen. We stappen om 9 uur in een middelgrote bus die voor driekwart gevuld is. De chauffeur is ook de gids. Met zijn Ierse humor praat hij aan één stuk door, totdat we ergens mogen uitstappen en hij (en wij) even kan (kunnen) bijkomen. We worden bij een goedbedoeld traditioneel dorp afgezet. Het is koud en niet interessant, maar de Irish Coffee daar helpt ons op te warmen.

We treffen het niet. Het weer zou zonnig zijn, maar de Ierse mist daalt zachtjes neer over dit deel van het land en we zien eigenlijk niks, behalve de bomen en de straten in de dorpjes. De beloofde mooie uitzichten blijven voor ons verborgen en niemand kan er wat aan doen. Het programma wordt afgewerkt en we maken foto’s van wat er nog net te zien is. Het is niet anders. Het weer is iets wat niemand kan beïnvloeden.

      Terug  op onze kamer overleggen we wat we zullen doen. Jakob is best moe en loopt niet zo lekker als zou moeten. Ik ben eigenlijk ook moe. Dit uitje direct na de logeerpartij van Peter is misschien een beetje te veel van het goede. Uitstellen was geen optie, omdat we ook zo snel mogelijk weer willen gaan varen. We besluiten om toch morgen Muckross House and Gardens te bezoeken, want dat willen we niet echt missen.

Er blijkt geen bus naar toe te gaan, alleen de hop-on, hop-off bus komt erlangs. Eigenlijk hadden we die bus afgezworen na een paar teleurstellend ervaringen. Nu regel ik toch maar de kaartjes want lopen naar dat park is geen optie.

De volgende morgen staan we om half tien klaar bij de bushalte en stappen in. Ook hier is de chauffeur de verteller, dus niks geen gefriemel met oor telefoontjes en knopjes die het niet doen. Het is ineens stralend weer geworden. Warm en zonnig. Wat een verrassing na de dag ervoor.

We rijden het grootste deel van de route met de bus mee en stappen uit bij Muckross House. De chauffeur belooft stipt op ieder heel uur hier terug te komen.

We maken een rondje door het grote huis, dat begin van de vorige eeuw als huwelijksgeschenk van een Amerikaan aan zijn dochter werd gegeven. Hoe rijk kan je zijn. De dochter overleed na 19 jaar en het huis met het park werd geschonken aan de Ierse staat. Die onderhouden het geheel op geweldige wijze. Ook hier is het weer net of de tuinman een uur eerder klaar was met zijn werk. In het huis precies hetzelfde. Alles schoon en glimmend. Perfect

We lopen nog een rondje door een gebied waar oude ambachten getoond wordt. Leuke
boerderijtjes en ander ambachtshuizen, waaronder ook een smid. Leuk om te zien. Ik vertel dat mijn opa ook smid was en geniet van de demonstratie die oude herinneringen opwekt. Tot slot bezoeken we een schooltje. De gastheer is allervriendelijkst en leert ons wat Ierse uitspraken. Tenslotte staat hij erop om een foto van ons te maken. Wat een heerlijke man!

Net op tijd staan we bij de bushalte om terug te gaan naar Killarney waar we onze bagage ophalen bij de B&B.  Een paar uur later zijn we terug in Dingle en stappen tevreden aan boord. Fijn om weer thuis te zijn!

Na het eten bekijken we het weer, om te bepalen waar we naar toe gaan varen. Het plan was om nog een stukje naar het noorden te gaan, maar laat de wind de komende dagen nou net uit het noorden komen. De wind wisselt hier regelmatig van Noord naar Zuid. We passen de plannen aan en vertrekken dinsdagmorgen richting Derrynane, ongeveer 35 mijl naar het zuiden.

Er staat een mooie wind en we zeilen met de twee voorzeilen en de bezaan, want de wind komt van achter in. Als we op open zee zijn nemen de golven flink toe, maar we gaan als een speer. Wat heerlijk om weer eens echt lekker voluit te kunnen zeilen.     We zien de Skelligs prominent in zee liggen en denken aan de mensen die in kleine bootjes daar gebracht worden om vervolgens driehonderd treden op te moeten lopen om boven te komen.  

Bij de Kenmare River buigen we af naar het oosten. De motor gaat een halfuurtje bij om tijdens de gijp een beetje meer power te hebben. De golven nemen af en de wind blijft staan. Heerlijk om zo dit beschutte water in te zeilen. Als we bij Derrynane aankomen staat er nog flink wat wind. Het binnenvaren tussen de rotsen door vereist extra concentratie. Ook deze keer lukt het weer en we zoeken een mooring uit. 

Het is hier nog even mooi als de vorige keer met Peter. Helaas kunnen we hier niet langer dan een nacht blijven, want er komt harde wind aan met flinke golven, die ook de Ria’s ingestuwd worden. We hebben bedacht om zo ver mogelijk de Kenmare River op te varen en te kijken of er een vrije mooring is waar we veilig achter kunnen liggen. Er wordt windkracht 5-8 verwacht. Best pittig.

Woensdagmorgen vertrekken we om 8 uur uit Derrynane. Er is nog geen wind en er staat een waterig zonnetje. We varen weer voorzichtig het baaitje uit tussen de rotsen door en gaan op de motor naar Sneem, zo’n 15 mijl naar het oosten.  

Het is een prachtige tocht en we zijn de enige boot hier. Die rust is zo weldadig. Bij Garinish eiland maken we een bocht naar het noorden en zien al snel waar de gele Visitor’s moorings zijn. Die kunnen 15 ton hebben, dus dat lijkt ons een prima plek om de harde wind die vanaf vanavond tot morgenavond gaat waaien, uit te zitten. De golven van 6 meter zijn hier ook vast wel wat afgenomen tegen de tijd dat ze ons hebben bereikt.

We maken met de ‘lange stok met klem’ een lijn aan de mooring vast. Dat is goed voor even, maar niet voor een paar dagen. Er moeten nog twee lijnen vanaf het voordek aan de mooring worden vastgemaakt. De enige manier is om dat vanuit de bijboot te doen. Gelukkig draaien we daar onze hand niet voor om en tien minuten later ligt de dinghy langszij. Jakob haalt vanuit het bootje de lijnen door het oog en geeft ze aan mij terwijl ik op de punt van Jonas sta. Ik beleg de lijnen en klaar is Kees.

We liggen als een huis. Laat het slechte weer nu maar komen. We hebben eten en drinken genoeg aan boord, en gaan eens lekker een poosje niks doen totdat het weer opklaart.