Donderdag 26 juni 2025, Ystad – Zweden
Warnemünde is een echte badplaats, met een oude vuurtoren, een winderig strand en veel toeristen. Allebei waren we hier in 2011, het jaar voordat we elkaar leerden kennen. Hoe bijzonder is dat. Nu halen we samen herinneringen op aan toen. Jakob was met zijn vriend Renger, die hier afscheid van hem nam en ik was alleen.
Er zijn een aantal dingen veranderd, zoals het pontje van Hohe Dune, waar de jachthaven is, naar de stad. Dat is nu een echte pont geworden voor auto’s en voetgangers.
De supermarkt is er nog en we laden onze tassen vol met eten. Dat is best een hele sjouw terug naar de boot, waarbij het toetje bestaat uit het ophijsen van de tassen via het boegtrapje. Maar we kunnen nu weer een week vooruit.
Donderdag nemen we de trein naar Rostock, waarvan we alletwee een mooi plaatje in ons hoofd hebben. Maar we doen iets verkeerd. Nergens zien we oude straatjes met mooie gebouwen. We drinken koffie bij een vegatentje. Havermelk in de cappuccino meneer? Het smaakt naar eikeltjeskoffie met iets wits erdoor. Als de dame komt vragen hoe het smaakt, zijn we te beleefd om te zeggen dat het niet te drinken was. Weer wat geleerd!
We lopen de hele kade af op zoek naar de oude stad, maar zien alleen industrie en de aanleg van een nieuwe boulevard. Eindelijk vinden we het plein dat we kennen en de winkelstraat. Toch echt lang niet zo mooi als we ons herinnerden. Tja, misschien hebben we intussen te veel mooie steden gezien.
Vrijdag vertrekken we richting Dasser Ort. Er is weinig wind voorspeld. Tot onze grote vreugde kunnen we het hele traject naar Prerow zeilen, gestuurd door de windvaan. Echt een topdag.
De ankerplek bij Prerow is heel groot. Er liggen drie schepen als we aankomen en dat geeft een gezellig gevoel. Het is lekker warm weer, wit strand voor de boeg en een mooie zonsondergang. We wanen ons bijna in de tropen.
De volgende dag vertrekken we vroeg, want er komt tegen vijf uur flink wat wind aan. Er is nu helemaal geen wind, dus de motor mag zijn best weer doen en we koersen naar het noorden. We zijn op tijd in Klintholm in Denemarken en vinden een plekje aan de steiger. Weliswaar lagerwal, maar hoe het gaat verlopen met de harde wind die er aan komt zien we wel. We gaan nu eerst de wal verkennen en een ijsje eten. De haven is gecombineerd met een vakantiepakje met huisjes. Het lijkt een beetje op de nieuwe haven van Volendam.
Er liggen twee Marine zeilboten in de haven achter die van ons. Prachtige schepen, die vastgelegd zijn aan de wal met een speciale knoop.
Marinemannen, gekleed in een wit uniform (hoe bedenk je dat?) zijn flink aan het koperpoetsen en dekzwabberen als we langslopen. Hun witte broeken zijn aardig vuil op hun zitvlak. We lopen verder naar de eerste strandopgang. Dat ziet er goed uit. Ik begrijp dat mensen hier hun vakantie doorbrengen.
De eerste nacht valt het nog mee met de wind. Ik ben vroeg wakker en bedenk dat ik voor het geweld echt losbarst nog een flinke wandeling kan maken.
Jakob blijft aan boord voor wat klusjes. Ik geniet van de wandeling langs het water en kom via een bosweg zelfs bij een soort klif. Deze is weliswaar van zand, maar ziet er fraai uit. Onderweg zie ik allerlei verschillende bloeiende bloemen en maak er een foto-boeket van. 
‘s Middags begint het inderdaad flink te waaien en dat doet het twee dagen later nog steeds. We vermaken ons aan boord en blijven de stootwillen verplaatsen omdat het water zakt. Intussen wel een halve meter. Het blijkt dat de haven leeg waait vanwege de harde wind. Een gekke ervaring in een gebied zonder getijden.
Het brood is op en de yoghurt ook, dus tijd om naar de stad Stege te gaan, waar een supermarkt is. Er gaat hiervandaan een bus naar toe. Jakob blijft op de boot passen en ik ga op stap. 
Stege is een klein, schoon stadje. Het is er rustig en ik loop in 10 minuten naar de andere kant, waar een oude toegangspoort staat. Er zit een museumpje aan vast. Dat bewaar ik maar voor een volgende keer. Als ik snel omkeer kan ik nog net boodschappen doen voor de bus weer vertrekt naar Klintholm. Het waait nog steeds hard en met moeite loop ik tegen de wind in terug.
De busrit is weer prachtig. Mooie groene glooiende velden, die me doen denken aan Ierland.
En nog gaat de wind niet weg. De volgende morgen is het een knoopje minder, maar nog steeds een dikke 6 Bft. Een aantal ongeduldige zeilers vertrekt toch en de aanblik van hun woest bewegende boten in de havenuitgang maken me bijna misselijk.
Nou ja, ze zijn vast iets jonger dan wij en moeten weer op tijd op hun werk zijn. Wij blijven nog een dagje. Het water begint weer te stijgen en de stootwillen worden steeds een stukje omhoog verplaatst.
De bus naar Møns Klint, waar de krijtrotsen loodrecht in zee dalen, rijdt pas vanaf 1 juli. Op de 
fiets ernaartoe met die wind is niks en lopend is het drie uur heen en weer. Ook niet echt een optie. We gaan dus maar naar samen met de bus naar Stege en nemen de tijd om op ons gemak rond te kijken en het museum te bezoeken.
Dat is aardig, maar niet indrukwekkend. Het uitzicht vanaf de toren is het mooist. De kerk is het mooiste van het dorp. Een beetje plomp van buiten, maar beeldschoon van binnen.
Het is donderdag 26 juni geworden, de wind is gaan liggen en we kunnen weer verder varen.
Het is een kleine 60 mijl naar Ystad in Zweden. De tocht is rustig, want de wind is echt helemaal verdwenen. Het is rustig op het water. We varen langs Møns Klint en genieten van de bijzondere aanblik.
In de aanloop naar Ystad kunnen we nog een uurtje zeilen, heerlijk. Tegen zes uur komen we aan in de haven. We vinden een plekje in de haven langs de kade bij de reddingsboot. Daar liggen we goed, want er komt weer harde wind aan.
We gaan de stad niet meer in, het is mooi geweest voor vandaag. We hebben nog een prakje zuurkool en dat smaakt prima. Morgen gaan we passagieren.
Wat is het heerlijk om door de duinen te fietsen. Gelukkig is het nog rustig en worden we niet steeds ingehaald. In een mum van tijd zitten we aan de koffie met cranberry taart bij het Posthuis, aan de westkant van het eiland. Wat fijn voor Jakob dat het een klein eiland is.
Maar helaas, na een aantal uren zakt de wind in en gaat de motor bij. Die bromt genoeglijk en zorgt voor onze snelheid. Ons wacht-systeem van 3 uur op 3 uur af gaat in en het werkt weer vlekkeloos. Om beurten slapen Jakob en ik in de voorpunt, want de zee wordt steeds vlakker en dan is het daar goed te doen.
‘zeevonk’. Dat blijft toch een bijzonder fenomeen. Donald en Annelies hebben ons intussen ingehaald en in het donker zien we hun schip schuin achter ons. Zij maken deze bijzondere foto met Jonas in nachtgewaad.
Intussen is het gaan miezeren en we zijn blij met onze vaste buiskap, die ons lekker droog houdt. Zonder dat we het weten wordt er een foto van’ Jonas op de Elbe’ gemaakt en op de Faceboek-site ZeilNoord gezet. Neef Dennis, die in Noorwegen vaart, maakt ons erop attent. Leuk toch?
Het is goed weer, er is weinig scheepvaart en de omgeving is mooi groen. Geen straf dus. We ankeren iets voorbij Rendsburg in een soort binnenmeertje en genieten van de rust.
Om een uur of twee wordt ik wakker van de harde wind. Ik ga mijn bed uit om buiten te kijken. We liggen nog goed en de ander boten ook. maar de wind giert door het want. Op de “Boating app” zie ik dat we nog precies op de plek liggen waar we het anker hebben laten vallen. Geen probleem dus. Ik ga terug naar bed, doe mijn oordoppen in en slaap tot de volgende morgen.
buiten is het wat frisser. Lekker zo’n motorboot. Het is gezellig, we praten bij over van alles en bekijken hun schip van voor naar achter. Zoiets lijkt ons ook wel wat. Terug aan boord beginnen we plannen te maken. Ons vertrek naar de Oostzee komt nu wel snel dichterbij.
Tijdens de koffie maken we plannen voor de rest van de week. Ik heb niet zoveel op mijn lijstje staan. Het verwijderen van vogelpoep is mijn voornaamste bezigheid deze dagen. De vogels vinden onze boot vast heel mooi. En verder wandel ik wat in de omgeving.
resultaat is geweldig. De pomp wordt nog even getest voordat hij wordt teruggeplaatst en hij doet het prima. Dat geeft voldoening. Dan zijn de lieren aan de beurt. Ook zo’n klus die je makkelijk uitstelt. Maar Jakob is lekker bezig. Het zonnetje schijnt, al waait er een koude wind. Ik ga lekker zitten lezen op een beschut plekje. Dat is ook nuttig, want ik word daar heel relaxed van.
een beetje goed blijft, zodat hij op tijd terug is om onze motor te fixen. En dat hij niet te veel orka’s tegenkomt.
Een halfuurtje later zijn we in Franeker. Daar staat het oudste werkende planetarium van de wereld. Dat willen we zien. Maar eerst koffie in een leuke brasserie. 
maanden nog drie over en het is fijn om dan genoeg basisproducten aan boord te hebben, zoals bier :-), rijst, pasta en soep. De voorpunt en de kastjes zijn weer gevuld met ons noodrantsoen. Misschien is het iets meer dan de regering heeft geadviseerd, maar we kunnen nu weer weken overleven.
omkeert en met een staalborstel ontdoet van het meeste roest. Een flinke klus, maar het is mooi weer. Ik begin met het te lijf gaan van de schaafplekken op de romp. Met Commandant wordt het wel beter, maar weg gaan ze niet.
We praten nog wat over de boot tot de buurman zich omdraait en vraagt of we hier met de boot liggen. Ik leg in het kort uit wat er aan de hand is. Dan blijkt dat zij al bijna 9 jaar rondvaren in de Carieb. Natuurlijk blijken we gezamenlijke kennissen te hebben. We wisselen kaartjes uit. Zij zijn Karin en Jeroen van de White Pearl.
eigen meegebrachte takel en de keerkoppeling losmaakt uit het systeem.
Wat een ding is dat. Ik had echt geen idee. Met behulp van de giek wordt het ding uit het motorruim getakeld en voorzichtig overboord gezet. Ik heb intussen de auto vlakbij de boot gereden en Jakob en Sieb tillen samen dat gevaarte in de achterbak. Met een paar lijnen wordt hij vastgezet aan de ogen van de banken en we kunnen vertrekken. 
