Friesland/Soesterberg, 12 mei 2025

Dinsdagmiddag 29 april rijden we naar Enkhuizen. Jakob is nog even naar de tandarts geweest. Het is bijna anderhalf uur rijden en tegen een uur of 5 komen we aan. Er zijn nog wat klusjes om te doen, maar daar hebben we geen zin meer in en gaan lekker met een drankje op het dek in het zonnetje zitten. Dus woensdag wordt het flink doorwerken om alles netjes te krijgen, want  Martijn komt op bezoek, helemaal vanuit Walcheren.

Donderdag is het stralend weer, de boot ziet er netjes uit en Martijn arriveert rond koffietijd met verse bolussen, de Zeeuwse lekkernij die niet te evenaren is. Het wordt een gezellige dag met een flinke wandeling via de vestingwal van de stad naar het centrum. Echt de moeite waard. Het is altijd zo fijn om weer bij te praten over van alles. Na een heerlijk etentje bij de Mastenbar rijdt Martijn weer helemaal terug naar Gapinge. Bij de koffie  maken we plannen voor vrijdag, Jonas gaat eindelijk de box uitvaren.

De dieseltank is bijna leeg, dus een tussenstop in de Coimpagnieshaven is onvermijdelijk. Het is even wringen om bij de pomp te komen, want  daar ligt een boot afgemeerd vanwege de drukte. Na wat gehannes met de betaalautomaat, kunnen we vier keer veertig liter tanken. Niet echt veel, maar ja, het is niet anders en we varen het grote water op.

Eindelijk kunnen we ons nieuwe voorzeil gaan uitproberen. Er staat een lekker windje uit het noorden weliswaar. En daar willen we nu net naartoe. De nieuwe kluiver doet wat hij moet   doen en ineens kunnen we weer veel beter laveren (opkruisen tegen de wind in). Het gaatheerlijk. Jakob had woensdag de ankerlier voor de zoveelste keer weer voorzien van een nieuwe dekstekker voor de elektrische handbediening, dus die willen we uitproberen. We koersen naar de voorhaven van Stavoren, net boven de sluis. Er ligt maar één boot, dus er is ruimte genoeg voor ons. Ratelend zakt het anker naar de bodem (slechts 2 meter diep). Alles werkt! De wind is een beetje afgenomen en we kunnen genieten van de zon in de kuip. Kijk! En daar doen die zeilers het nou altijd voor!

Na een heerlijke, rustige, weliswaar koude, nacht besluiten we zaterdag naar Makkum te varen. Het weekend komt er veel wind en dan is de gemeentehaven van Makkum een prima plek om te liggen. Die ochtend is er stilte voor de storm. We vertrekken op tijd en kunnen de motor uitproberen. Omdat het water zo vlak is, heeft de motor het naar zijn zin en bromt genoeglijk. Niks aan de hand dus, lijkt het.

We meren af aan een kopsteiger van de gemeentehaven. Er is een QR code op de steiger, waarmee je kan betalen voor de ligplaats (tja, er is veel veranderd tijdens onze afwezigheid). Die geeft aan dat de plek voor een boot van 30 meter lang en 5 meter breed is. De kosten zijn daar op afgestemd. Hmm, dat kan toch niet waar zijn!. Dan maar op zoek naar een havenmeester. Die legt ons uit dat daar zo’n groot schip KAN liggen, maar dat wij gewoon voor onze lengte moeten betalen. Zo heerlijk om gewoon met mensen te communiceren inplaats van met je iPhone. We betalen een fatsoenlijke prijs en lopen het dorp door en nog een stukje over de dijk.

’s Avonds krijgt Jakob een mailtje met de liturgie voor de kerkdienst op 11 mei. Dat is fijn, maar hij heeft de muziek niet aan boord. Als we zondag naar de kerk in Makkum gaan kan hij daar vragen of hij de muziekboeken mag inkijken en kopiëren. Dat mag, en onder het genot van koffie en cake na de dienst maakt hij foto’s van alle liederen die hij moet gaan spelen. De dag erna (5 mei)

mag hij ook nog oefenen op het orgel. De koster doet de deur wel open.

Maar de volgende morgen komt er geen koster. We staan een poosje te wachten en dan komt de overbuurvrouw op ons af. Of ze soms kan helpen, hebben we een probleem? Jakob legt het uit en ze vertelt dat zij wel een sleutel van de kerk heeft. Is dat niet geweldig? De koster wordt gebeld, maar is niet thuis. Een tweede koster wordt gebeld en die vindt het goed. Haha, dan kunnen we toch naar binnen en Jakob schuift snel achter het orgel. Dat is toch veel makkelijk dan aan boord op het keyboard te oefenen. We gniffelen om deze briljante oplossing.

Het is bevrijdingsdag, maar in Makkum is niks te doen. We besluiten met het OV naar Harlingen te gaan. We moeten drie bussen nemen, maar dat is geen bezwaar. Maar  als we na de eerste bus uitstappen bij een halte midden tussen de weilanden, blijkt dat de halte tijdelijk isopgeheven, dus de aansluiting naar Bolsward komt niet. Wat nu? Het is mooi weer, de zon schijnt en we zouden terug kunnen lopen naar Makkum.

Dan komt er ineens toch een bus aan. Wij zwaaien uitbundig met onze armen en de chauffeur stopt. Ze zou hier eigenlijk niet moeten zijn, maar neemt ons toch mee. Wat een geluk. We stappen in Bolsward over op de bus naar Harlingen en hebben daar een heerlijke middag.Weliswaar ook geen bevrijdingspop of zoiets, maar lekker langs de boten wandelen en wat drinken op een terrasje is ook geen straf.

Als we terug gaan naar Makkum, nemen we een andere route. Via de kop van de Afsluitdijk hebben we een snelle verbinding naar Makkum en lopen tevreden terug naar de boot. Wat een dag!

Er staat maandag nog veel wind, dus we blijven een extra dagje liggen en maken een wandeling naar het strand. Prachtig om tussen het jonge groen en wat watertjes aan te komen bij een echt strand. Dat was een verrassing. Wit zand, surfers en strandtenten. Niet te geloven, dat hadden we echt niet verwacht. We drinken koffie en kijken nog wat rond. We hebben weer een nieuw stukje Nederland ontdekt.

Dinsdagmiddag varen we de lange sloot bij Makkum uit, ronden de eerst rood-groene ton en zakken af naar Hindeloopen. De nieuwe kluiver doet zijn werk weer perfect en ondanks de kou hebben we een lekker tochtje. Het binnenvaren bij Hindeloopen is met de wind achter best een beetje spannend, maar gaat prima en na een paar krappe bochten in de haven, meren we af onder de kraan. We worden opgewacht door een man van Skipsmaritiem en hij bevestigt dat we de volgende morgen echt om half 8 de kant op gaan. Dat wordt vroeg opstaan dus.

We doen de luiken dicht, steken de kachel aan en koken ons eten. Heel knus zo samen in ons kleine huisje. We maken plannen over het vervolg van de week. Hoe zou het zijn met de motor? Zouden we vrijdag alweer het water in kunnen?

De volgende ochtend zijn we vroeg op. Het kranen van Jonas gaat soepel en we zijn blij als we zien dat het onderwaterschip er na bijna twee jaar nog goed uitziet. Vooral de schroef, die met speciale bescherming was ingesmeerd, glimt ons tegemoet.

Dan komen de motormannen aan boord. Ze dalen af in het motorruim en maken een filmpje van dekeerkoppeling. Het geluid is echt niet goed. Het filmpje wordt naar een speciaal bedrijf in IJlst gestuurd. Daar constateren ze dat er echt iets mis is en de keerkoppeling vervangen moet worden. En dat ze de eerst drie weken geen tijd hebben. Oef, dat valt tegen.

Na wat heen en weer gepraat komt er een oplossing. De haven in Makkum haalt de keerkoppeling eruit en brengt hem naar Ijlst. Daar kijken ze of er een vervanging beschikbaar is. Zo ja, dan nemen ze die mee en bouwen hem in. Dan zouden we met een week misschien weer te water kunnen. Zo nee, dan gaat het allemaal langer duren. Daar worden we niet echt blij van.  

De boot wordt naar een plek achterop het parkeerterrein gebracht en dat voelt als langdurige opsluiting. We  slikken maar eens goed en accepteren het feit. Het uitzicht naar achter is prima.

Er zijn nog wat klusjes aan boord en die gaan we op ons gemak afwerken. We besluiten om donderdagmiddag naar huis te gaan. Dat klinkt simpel, maar is een hele onderneming.

We vertrekken om ’s middags om 1 uur vanaf de jachthaven en wandelen in twintig minuten naar het treinstation in Hindeloopen. Daar stappen we op de trein naar Stavoren. De boot naar Enkhuizen ligt al klaar en anderhalf uur later stappen we in de auto om nog eens anderhalf uur richting Soesterberg te rijden. We maken een tussenstop in ’s Graveland, want kleindochter Julia is jarig. Als we daar om kwart voor zes aankomen, kunnen we zo aanschuiven om mee te eten. Dat was niet gepland, maar heel handig en lekker. Heerlijk zo’n spontaan bezoek

Nu zijn we weer een dag of wat in Soesterberg. Vrijdag ligt de proefdruk van mijn boek in de brievenbus. Wat leuk! Het ziet er goed uit. Er moet nog een kleinigheidje aan worden aangepast en dan kan het de markt op. Verwachte datum is 23 mei 2025.

En dan is het zondag. Jakob heeft twee dagen achter zijn orgel gezeten om te oefenen en speel met veel gemak het hele programma. Zo, dat is ook weer een mijlpaal. Hij kan het nog! Vanuit de kerk rijden we naar een jachthaven in IJsselstein. Daar vieren de overburen hun trouwfeest. Hoe mooi kan je het hebben op zo’n zonnige zondag.

Morgen gaan we weer naar Hindeloopen, eens kijken of er al zicht is op ontwikkelingen met de motor. We hopen op positief nieuws, zodat we in ieder geval begin juni aan onze tocht naar het noorden kunnen beginnen

Soesterberg, 24 april 2025

De weken verstrijken gestadig. Er is zomaar alweer een maand voorbij sinds ons laatste bericht. De ervaring met de motorboot heeft zijn plek gevonden in onze gedachten. Wat er uit voortkomt is nog niet duidelijk. Voorlopig krijgt Jonas zoveel mogelijk aandacht.

Tijdens de wintermaanden had zich een groene laag op het teakdek vastgezet, wat onvermijdelijk is in een nat en koud klimaat. Dat was voor de boot dus ook even wennen. Eén van de eerste klussen werd dus het dek met een kwast in de borakol zetten. Dat is een product dat eigenblijk niet mag in Nederland, maar wel goed werkt.

In het najaar hadden we een nieuwe kluiver (voorzeil) besteld omdat de vorige echt uit zijn lijken was gescheurd van ouderdom. De andere drie zeilen lijken nog goed te zijn en mogen nog een seizoen mee. Op een mooie windstille dag begin april worden alle zeilen aangeslagen, waardoor Jonas er weer als een echte zeilboot uit begint te zien.

In augustus vorig jaar, terwijl we nog onderweg waren naar Nederland, zakte ik tijdens het opruimen van de bezaan door het dakje boven het luik van de achterkajuit. Het was niet echt goed te zien, maar uit veiligheidsoverweging kon dat toch niet zo blijven.

Jakob nam de tijd om over een goede oplossing na te denken en begon een paar weken geleden aan de sloopactie. Er was geen twijfel mogelijk, dit dak moest echt worden vervangen. Het slopen was best een klus, maar ging voorspoedig.

Om de nieuwe garage een beetje stevig te maken (hij moet mijn kilo’s kunnen dragen…) komen er drie lagen triplex op die licht gebogen met lijm ertussen worden vastgeniet.  omdat ik toch aan het verven ging kon ik de platen voor die tijd ook van een beschermende laag lak voorzien.

Ik vermaak me tijdens het Koningsweekend met het schuren en lakken van de opbouw. Vanwege  het weer en Jakob die op het dek aan het werk is, gebeurt dat in verschillende stappen.

Eerst alle witte vlakken in de kuip, daarna het dak, waar Jakob het raam opnieuw ingekit heeft. Vervolgens de opbouw achter en als laatste de ingangen van de kajuit. Niet echt handig om het zo te doen, maar op deze manier lopen Jakob en ik elkaar niet in de weg.

Het weekend erna krijgt de motor een onderhoudsbeurt. Alle filters worden vervangen, de olie wordt ververst en het motorruim wordt gesopt. Het lijkt erop dat Jonas volgende week weer helemaal klaar is om een mooie reis te maken. 

In principe zouden we dus half mei kunnen vertrekken voor onze tocht naar de Oostzee. Maar ik gooide roet in het eten. Eind vorig jaar stuurde ik, uit nieuwsgierigheid, het manuscript over ons vertrek naar de Atlantische Oceaan op naar een uitgever, met het idee om dat één keer te proberen. Tot mijn verbazing kwam er in februari een reactie met veel lovende woorden en het bericht dat ze het graag willen uitgeven.

En zo lag er weer een project op mijn bord. Terwijl Jakob met veel plezier op zijn nieuwe orgel speelde, hield ik me bezig met het verbeteren van leestekens en aanverwante zaken. Vervolgens kreeg ik bericht dat er foto’s konden worden opgenomen. Dat was even zoeken, want die waren opgeslagen op een harde schijf, die niet met mijn apple wilde communiceren. Gelukkig bewaarde  Jakob zijn iMac, waarop nog een oude versie van de software stond. Zo ik kon weer bij de foto’s.

Vorige week is het boek naar de drukker gegaan en komt eind mei uit. Vandaar het uitstel van ons vertrek naar de Oostzee.

Begin mei varen we nog een keer naar Hindeloopen om de schroefas-lagers van motor te laten nakijken, vanwege een vreemd geluid. Omdat we daarvoor de kant op moeten, willen we ook maar de schavielplekken op de romp , die we in Ierland hebben opgelopen, laten kijken. Misschien kunnen die nog worden weggepoetst.

Wordt vervolgd.

Woensdag 25 maart 2025, van Leeuwarden naar Grouw      

Het is grijs als we wakker worden na een heerlijk rustige nacht. We ontbijten op ons gemak en denken totaal niet aan de bruggen waar we onderdoor moeten om de stad uit te komen.

We genieten nog een beetje na van dat prachtige keramiekmuseum waar we gister waren. De foto’s zijn bij het vorige verhaal weggevallen. Dus hier komen ze alsnog.

           Het bleek dat Escher ook in dat gebouw had gewoond. Hij heeft er de kelder van zijn kunst voorzien.

We vertrekken steeds rond tien uur, dus ook vandaag. De brug is dubbel rood en we leggen de Freule tegen de wal voor de brug. Er gebeurt niks. Oja, we moesten twee uur van te voren bellen…..

Ik krijg een allervriendelijkste dame aan de lijn die me vertelt dat ze ons kan boeken voor half één. Nou ja, het is niet anders. Lekker nog twee uur lezen dus. Een kwartier later belt de brugwachter. Het wordt één uur want hij heeft nog een ander klusje. Ik denk stiekem dat hij het over zijn warme middagmaal heeft. Ook goed!

Tegen één uur komt er nog een boot voor de brug liggen, dus het zal nu wel echt gaan gebeuren. Kort daarna gaan de slagbomen dicht en de brug omhoog. En vanaf nu gaat het vlekkeloos.

   Er gaan  nog twee bruggen open en we zijn weer bij de Slauerhofbrug, waar we zo onderdoor kunnen. Het doel was Terherne, maar omdat we zo laat vertrokken zijn wordt het Grouw, daar weten we intussen een heel fijn plekje. Tegen vijf uur komen we aan.

    Eerst koffie en dan nog even naar de Lidl voor vers brood.  Leuk om nog een keer door het stadje te lopen. We maken een praatje met de buurman aan de steiger.

Het zou zo maar kunnen dat hij op z’n boot woont. De rollator staat naast zijn luie stoel en hij geniet in het zonnetje van een glaasje wijn. Zo wil ik ook oud worden.

Wij genieten ook nog een poosje van de avondzon, totdat die ondergaat.

Donderdag 26 maart 2025, van Grouw naar Lemmer.

Het was een koude nacht. Ik had mijn jas over het dekbed gelegd, net als vroeger in de winter. Dat hielp goed. Om 6 uur werd ik wakker en zette gelijk de kachel maar vast aan. Nog een uurtje lekker terug in bed om te lezen.

Om acht uur schijnt de zon al uitbundig. Het is nog koud, maar het gaat een mooie dag worden. We gaan naar Lemmer. Dat is best ver, maar wat maakt het uit. We nemen de hoofdroute door de grote kanalen, want om nu weer twee uur te moeten wachten op een brug is niks.

We passeren het Sneekermeer, het Koevordermeer, de Grote Brekken en komen om half drie aan in Lemmer. De bruggen in de stad staan op dubbel rood, dus we parkeren onze Freule vlak voor de Zijlroedebrug, tegenover een jachthaven. Mooi plekje en lekker in de zon.

We drinken thee met suiker-brood erbij. Lekker hoor. Lijnen (afvallen dus…) doen we volgende week weer. We wandelen naar de stad en strijken neer op een terrasjein de zon.

Het ziet er allemaal zo gezellig uit. Dan lopen we een rondje, via de sluis naar het volgende terras. Alweer leuk! Het is vijf uur en te vroeg om al te gaan eten. Dus terug naar de boot om even te chillen in de zon.

Om half zeven stappen we weer van boord om naar het Indonesische reastaurant te gaan, een kwartiertje lopen. Het is er niet druk en we worden door een joviale niet-Friese, niet-Indonesische man verwelkomt. Het interieur is mooi en de munukaart bijzonder. We gaan voor de rijsttafel en bestellen een biertje.

We krijgen een voorgerecht, drie soorten saté, heerlijk van smaak. Dan komt het hoofdgerecht. Allemaal kleine rode pannetjes met deksels. Daarin zitten 6 gerechtjes. De rijst en nasi zit in iets grotere zwarte pannetjes.

We vullen onze borden en eten heerlijk, maar de associatie met een Indonesische rijsttafel is er bij mij niet echt. Toch noch maar een keer naar Amsterdam dus en dan naar de Binnen Bantammerstraat. Nu eerst in het donker naar de boot. Zo laat zijn we de hele week nog niet buiten geweest.

Vrijdag 28 maart 2025, van Lemmer naar Echtenerbrug.

Het is een beetje grijs vanmorgen. Dat valt tegen na de zonnige dag van gister. Vandaag is de laatste vaardag. Om 10 uur vertrekken we uit Lemmer. Leuk om daar geweest te zijn. Via de Grote Brekken varen we naar het Tjeukemeer. Daar liggen wat eilandjes.

Bij één daarvan meren we af. Hier zal het  ‘s zomers wel vreselijk druk zijn. Nu is het nog de woonplek van veel eenden, te zien aan wat ze op de steiger hebben achtergelaten.

We blijven lekker binnen. Buiten is het fris. Van binnenuit kunnen we ook genieten van de mooie omgeving. We drinken koffie, nemen Inge even telefonisch aan boord en eten het laatste brood op.

Ik krijg bericht dat de tekst van mijn boek nu is goedgekeurd door de uitgever. De vormgevers gaan aan de slag.

Wij vertrekken richting Pier Christaanbrug. We hebben vanmorgen een opening om 3 uur aangevraagd. We zijn te vroeg. De brugwachter heeft ons vast al gezien en opent de brug. Dat scheelt weer een keer aanleggen. Jakob is nog steeds de handige dekknecht die met zwier de lijnen om de meerpalen gooit als dat nodig is. Nu hoeft dat dus niet!

We gaan overnachten aan een Marekrite vlak bij De Driesprong, waar we morgen om tien uur de Freule weer moeten inleveren. Vanavond hebben we het druk om alle drank en hapjes op te maken. Dat gaat vast lukken.

We kijken terug op een mooie week op een heerlijk schip. Het was genieten van het makkelijke varen en de mooie landschappen waar we aan voorbij gekomen zijn. Dit weekje motorbootvaren krijgt vast een vervolg!

Leeuwarden, woensdag 26 maart 2025

We zijn weer aan het varen.  Ditmaal met de Freule, een motorjacht van tien meter. We hebben haar gehuurd om eens te kijken of het wat voor ons is. We dachten dat het misschien leuk zou zijn als jullie met ons mee varen door Friesland. Ons plan om deze zomer met Jonas naar de Oostzee te gaan is niet veranderd hoor :-).

Zaterdag, 22 maart 2025 van Langelille naar Sloten

Rond 10 uur rijden we weg uit Soesterberg richting Friesland. Het is zo ver. We gaan een week motorboot-varen. In oktober vorig jaar hebben we de Freule gehuurd. Een lang, laag motorschip met een kabelaring. Dat ziet er nog een beetje sportief uit. Het blijkt een populair schip te zijn, want de enige week die in 2025 nog beschikbaar was, was de laatste week van maart.

Behalve de matige kans op goed weer is er nog een dingetje. De bruggen draaien dan nog volgens het winterschema. Dat betekent extra goed opletten bij het maken van het vaarschema. We nemen het allemaal voor lief en doen de eerste aanbetaling.

Om half twaalf op zaterdagmorgen  parkeren we de auto bij ‘De Driesprong’ in Langelille, een dorp waar ik nog nooit van gehoord had. Het laatste halfuur van de autorit verbaasde ik me over het Friese landschap. Wat mooi! Zeker nu de zon zo uitbundig schijnt.

We worden meer dan vriendelijk ontvangen door een jongeman die ons alles uitlegt over het schip en ons vertelt dat hij de eerste brugopening voor ons heeft besproken om 1 uur. Wat een service.

 De tassen worden uitgepakt en alle onze spullen vinden een plekje in de zeer fraaie boot. Wat een ruimte zit hier in. Er zijn twee slaapplaatsen in de prachtige “masterbedroom”  en ze gaan ervan uit dat je je hele huishouden meebrengt.

Het wordt tijd om te vertrekken. Er staat een flinke wind, 5-6 Beaufort. We liggen recht voor de uitgang met de neus naar voren, dus dat kan niet moeilijk  zijn. Het is de bedoeling dat ik deze week de schipper ben. Op Jonas was ik de dekknecht en manoeuvreren op de motor heb ik sinds ik mijn Winner had niet meer gedaan. Best spannend dus.

Rustig vaar ik de haven uit richting de brug. Hoe moeilijk kan dat zijn. Hmmm een rechte koers varen is nog even lastig, maar dat went. Als  nieuwe motorboters denken we dat de brug precies om 1 uur opengaat en we zijn netjes op tijd. Niet dus! Geen brugwachter te zien.

Ik stuur de Freule naar de bakboordwal. Dat gaat redelijk met wat aanwijzingen van Jakob, die nu het dekwerk doet. Na 10 minuten komt er iemand die de brug gaat bedienen, een vriendelijke Fries, die vast iets sneller dan gewoonlijk zijn middagmaal heeft moeten nuttigen.

Zonder problemen varen we de brug door en vervolgen onze weg naar Sloten. We komen nog twee bruggen tegen, waarvan er één hoog genoeg is, maar de tweede niet. Het ziet ernaar uit dat we ergens op een knop moeten drukken om de opening te regelen.

Ojé, die zijn  we natuurlijk al voorbij gevaren. Jakob stuurt de boot bij de harde wind langzaam achteruit tegen het remmingswerk waar de knop zit. En inderdaad, die brug gaat open en we kunnen verder.

Sloten komt in zicht en vlak voor de molen is een plek om aan te leggen. Ik ben de stuurvrouw. Met de wind op de kont in het smalle stukje water mislukt mijn manoeuvre helemaal. Achteruitvaren met een bocht is niet mijn sterkste kant.

Jakob neemt het over en na wat gewurm waarbij hij de boot omkeert in dat smalle stukje water, liggen we vast. Wat een geweldig uitzicht hebben we. De boot heeft grote ramen zodat we helemaal rondom van het uitzicht kunnen genieten.

 Na een kopje thee gaan we op verkenning. Het is voor mij dertig jaar geleden dat ik hier met mijn eerste oranje zeilbootje geweest ben. Gelukkig is er in het dorp niet veel veranderd. Het is nog net zo bijzonder als toen. We lopen een rondje en eten een ijsje. We hebben vakantie. Dat begint nu een beetje door te dringen.

De eerste avond wordt er niet gekookt en we laten ons het eten in “De Zeven Wouden” goed smaken. Tevreden en voldaan lopen we terug naar “ons” schip. Dat was een mooie eerste dag.

Zondag 23 maart 2025, van Sloten naar Sneek,

Het slapen in een ander bed is altijd even wennen. Ook de instap (kruipend op je knieën naar de bovenkant) is even wennen. Het moet hier duidelijk anders dan de zwaai die we in de punt van Jonas maken. 

Om een uur of acht gaan we uit bed en het regent. Even wennen na de mooie zonnige dag van gister. Het is zondag. Zullen we dan toch maar eerst naar de kerk gaan? Altijd leuk in een ander dorp.  We lopen nog een rondje om wat beweging te hebben en gaan dan de kerk binnen. Het eerste dat opvalt is het mooie orgel. We kijken er even naar wat misschien leek op een aarzeling om binnen te blijven?

Al snel komt er iemand naar ons toe en zegt dat we overal mogen zitten, behalve op een bepaalde bank, want die blijkt achteraf voor de jeugd te zijn. En daar moet je zuinig mee omgaan.

Het welkom is in het Fries. Ik kan het aardig volgen, maar als de hele dienst zo is, gaan we er vast wat van missen. Maar nee, de dominee komt uit Nijverdal en spreekt Nederlands met een tongval.

Na een uur staan we weer buiten en hebben weer wat om over na te denken. Na de koffie met een stroopwafel maken we los van de mooie wal in Sloten en vetrekken richting Sneek. Het is droog geworden en de zon schijnt. Wat is dat Friese land toch mooi vanaf het water. Het riet is gelig en maakt de wereld licht. Er zijn vogels op zoek naar hun zomerplek en dat geeft een mooi geluid.

We komen een paar schepen tegen, maar het is nog heerlijk rustig. Het varen bij weinig wind is een stuk makkelijker dan de dag ervoor. Ik begin al een beetje gevoel voor de Freule te krijgen.

Rond een uur of drie komen we aan bij het Starteiland op het Sneekermeer. Rustig en beheerst leg ik de boot langs de wal van een Marekrite en Jakob belegd de lijnen op de wal. Ik hoor hem een beetje mopperen. De wal ligt vol met eendenpoep of misschien is het ook wel van ganzen. Niet fijn als je dan met je schoenen waar ribbels in de zool zitten, weer aan boord moet stappen. Maar ook dat is natuurlijk niet echt een probleem. De havens van het starteiland zijn leeg en er is ook nog geen havenmeester waar we wat geld aan kwijt kunnen.

We wandelen het eiland rond, waar de eenden en ganzen het nog echt voor het zeggen hebben. Voorzichtig zoeken we onze weg tussen alle drek door en stellen ons voor hoe het hierin de zomer zal zijn. 

De zon is heerlijk gaan schijnen. Ik vis een klapstoel uit een bergluik en ga voor op de punt zitten lezen. Wat een genot! Dat had ik niet verwacht. Tot nu toe bevalt de motorboot heel goed. Hij is van alle comfort voorzien en ‘s avons en ‘s morgens  zorgt de heteluchtkachel voor een heerlijke temperatuur.

Maandag 24 maart 2025, van Sneek naar Grouw,

Het is doodstil als we wakker worden en een beetje mistig. Na een poosje beginnen de ganzen zich te laten horen en we komen uit bed. Vandaag komen Martin en Ellen van de Acapella op bezoek in Grouw. Het is  ongeveer twee uur varen daarnaartoe.

We ontbijten op ons gemak en hoeven ons geen zorgen te maken over het klaarmaken van de boot. Bij een motorboot hoef je alleen maar de motor te starten en de lijnen los te maken. Niks geen zorgen over los-slingerende spullen aan boord, die eventueel kunnen gaan schuiven. Lekker makkelijk hoor.

Om half tien verlaten we het Starteiland en zoeken het Prinses Margrietkanaal weer op. Het is rustig met de scheepvaart. We passeren twee bruggen waar we zo onderdoor kunnen varen en een sluis die gewoon openstaat.

Het landschap is weer indrukwekkend. We zien kop-hals-romp boerderijen, waarover we op de lagere school geleerd hebben. Prachtig!

Tegen twaalf uur varen we Grouw binnen en meren af langs de Nieuwe kade. Ik mag het weer doen en met een fiere zwaai draai ik de Freule om en leg haar met stuurboord aan de wal tussen twee andere schepen. Het gevoel voor manoeuvreren is een beetje terug.

Na de koffie lopen we naar de Lidl, hoe kan het anders. Onze favoriete vakantiewinkel. Met een gevulde rugzak lopen we weer terug en voelen ons weer op reis.

Even later rijdt er een auto langs de kade en inderdaad zitten daar Martin en Ellen in. Ze parkeren in het dorp en stappen aan boord. Wat leuk! En zo vertrouwd.

Natuurlijk gaan we een stukje varen. Martin, als ervaren motorboot-schipper vaart ons een rondje om het eiland in het Pikmeer. Heerlijk zo samen. Dan legt Martin de Freule weer netjes langs de kade in Grouw. Tijd om te borrelen, bij te praten en herinneringen op te halen. De tijd vliegt.

We sluiten af met een etentje in Hotel Oostergoo, aan het eind van onze steiger. Het smaakt geweldig, ondanks alle hapjes die we al genuttigd hadden. Rond acht uur vertrekken ze weer. Het was een mooie dag!

Dinsdag 25 maart 2025, van Grouw naar Leeuwarden,

Het was koud vannacht. Het mooie weer is een beetje voorbij, lijkt het. We zetten de kachel aan en de boot is snel warm. Vandaag staat er een flinke tocht op het programma. We vertrekken om tien uur en varen een heel stuk over het Prinses Margrietkanaal. Nu het nog zo rustig is, is dat geen straf. We draaien het van Harinxmakanaal op en varen een stukje langs een autoweg. Niet echt heel leuk, maar gelukkig zien we aan de andere kant het mooie Friese weiland.

Voor we in Leeuwarden aankomen, zijn er een flink aantal bruggen op de route. Jakob laat het kleine mastje zakken, waardoor we onder de eerste drie door kunnen  varen. Dan komt de Slauerhoffbrug, dat lukt ook nog net. Daarna moeten we wachten op een brugwachter die van brug naar brug fietst. Ook leuk om mee te maken.

Tegen half drie leggen we aan in de Prinsentuin, het stadspark in Leeuwarden met ligplaatsen. Het is zachtjes gaan regenen. Jammer. Toch gaan we de wal op en bezoeken het Keramiekmuseum. Er is eententoonstelling over de enige vrouwelijke keizer van China. De expositie is fantastisch opgezet en wat er te zien is is prachtig. Keramiek, wat rond 600 als grafgiften gemaakt is.  Het verhaal over de keizerin is indrukwekkend. Ze was de eerste feministe van de wereld, denk ik.

We lopen de oude stad door, kopen suikerbrood en drinken koffie in een Grand Café. Tevreden lopen we terug naar onze Freule, die daar helemaal alleen aan de groene wallenkant ligt. Tijd om te “cocoonen”.

Soesterberg, 25 januari 2025

Het is even geleden dat hier een levensteken van ons verscheen. Veel spectaculaire dingen maakten we niet mee de afgelopen weken, maar gezellig was het wel!

In december ben ik een weekje naar Portugal geweest terwijl Jakob druk aan het oefenen was met zijn orgelspel.

    
Daarna hebben we gewerkt aan onze inburgering in Soesterberg en Nederland. Dat ging niet zonder slag of stoot maar is wel aardig gelukt. We kennen nu de buren, weten waar de winkels zijn, hebben het zwembad en de yoga gevonden en laten ons regelmatig zien in het Witte Kerkje.

Er zijn ook weer heel wat kilometers afgelegd op de volle snelwegen. De bezoeken aan familie en vrienden hebben ons weer op de hoogte gebracht van het wel en wee.

We zijn er weer!

De feestdagen waren een aaneenschakeling van leuke activiteiten. Na het Kerstcircus in Carré volgde het Kerstsjoelen bij Karina.

     .     Oud en nieuw brachten we door op een winderig Vlieland. In Januari genoten we een weekend van het Zeeuwse leven en vorig weekend bezochten we Amsterdam met een bijna jarige kleinzoon.

      De boot ligt zijn winter uit te dienen in de Buyshaven in Enkhuizen. Af en toe gaan we er naar toe om te kijken of het niet te vochtig is geworden en of de landvasten nog op goeie lengte liggen. Met de kachel aan is het comfortabel aan boord, maar we wachten met smart op het voorjaar, als we weer kunnen gaan klussen om de boot klaar te maken voor de lange zomervakantie naar de Oostzee.

Vanaf kerst heeft de griep zich ook weer aan ons voorgesteld en we hebben gesnotterd en
gehoest, net als zoveel landgenoten. Het is gelukkig weer bijna achter de rug, net voordat we op reis gaan naar Sri Lanka.Tijdens onze zeilreis hebben we een heel groot stuk van de wereld nog niet kunnen zien. Dat gaan we nu op een andere manier goed maken.

Onze belevenissen komen deze keer niet in het blog maar in Polarsteps (zie hiernaast). Die app geeft de mogelijkheid om na afloop van de reis op een knop te drukken waardoor er een kant en klaar fotoboek met tekst wordt geprint. Altijd leuk om dat ook eens te proberen.

En wat een verrassing dat we ineens in een artikel verschijnen in het blad Zeilen. Met een flinke sprong brengt dat ons terug in ons zeilend leven. Maar voor nu wordt het eerst een luxe vakantie en daar hebben we ook heel veel zin in.

Voor wie dat leuk vindt, wij zijn dus te volgen via de app Polarsteps. 

Tot later!